Εἰς Μνημόσυνον Ἠσαΐας Γιαβρόγλου - ΑΝΝΑ & ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΨΑΛΤΗ

Εἰς Μνημόσυνον   Ἠσαΐας Γιαβρόγλου

 Πέρασαν τρία χρόνια ποὺ ἔφυγες. Λὲς καὶ ἦταν χθές. Στὸ τελευταῖο ταξίδι σὲ συνόδευσαν ὅλοι ὅσοι σὲ ἀγαποῦσαν. Ἐπικήδειο εἶπαν λίγοι. Οἱ ἄλλοι εὐεργετηθέντες, συνάδελφοι, συνεργάτες, φίλοι, σιωπήσαμε. Ἴσως σκέφτηκα, δὲν ἔπαιρνε ὁ χρόνος. Ξεφύλλιζα κάθε μῆνα τὰ περιοδικά, μήπως κάτι γραφεῖ γιὰ σένα. Πάλι σιωπή. Τὸ εἶχα σὰν φόρο τιμῆς στὴ μνήμη σου νὰ γράψω λίγα λόγια γιὰ τὸν Ἠσαΐα Γιαβρόγλου.

Γεννήθηκες πρὶν 65 χρόνια στὴ Νέα Ἰωνία Ἀττικῆς ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, Καππαδόκες, σωστοὺς ἄρχοντες. Σᾶς πλούτισαν μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή σου μὲ ἀξίες πνευματικές, ἠθικές. Καμάρωναν γιὰ τὴν πρόοδό σας σὲ κάθε ὁρκωμοσία τῶν πτυχίων σας. Ἡ μητέρα σου ἡ Ἀθηνᾶ εἶχε ἔννοια.

– Διάβασε, Ἠσαΐα, ἀσχολεῖσαι πολὺ μὲ τὶς Ὁμάδες, τὰ Κατηχητικά, ὁμιλίες, κατασκηνώσεις. Κι ἐσὺ ἀπαντοῦσες χαμογελώντας:

– Μητέρα, ἤδη παίρνω καὶ τὸ πτυχίο τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου, ἀφοῦ εἶχα πάρει τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Καμάρωνε αὐτὴ καὶ γελοῦσε ἱκανοποιημένη.

Ἀγαποῦσες τὴν οἰκογένεια τῆς ἀδελφῆς σου, αἰσθανόσουν πολὺ ὑπερήφανος γιὰ τὰ ἀνήψια σου. Δικηγόροι, σὰν τὸν πατέρα τους, ἔλεγες. Σπούδασαν σὲ καταξιωμένα Πανεπιστήμια στὸ Ἐξωτερικό, καὶ ἡ ἀνεψιά σου (ἰδιαίτερη ἀδυναμία γιὰ σένα) πτυχιοῦχος Πληροφορικῆς στὴν Ἀθήνα. Τοὺς ἀγαποῦσες μὲ ξεχωριστὸ τρόπο, ὅπως ἐσὺ ἔνιωθες. Ἡ ἀδελφή σου ἐνδιαφερόταν καὶ φρόντιζε πάντα γιὰ τὶς καθημερινές σου ἀνάγκες, καὶ ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, μέχρι καὶ γιὰ τὴν ἐπιμέλεια στοὺς καλύτερους ἰατροὺς γιὰ τὴν πορεία τῆς ἀσθένειάς σου.

Ἐργάσθηκες σχεδὸν πενῆντα χρόνια στὸ ἐργοστάσιο τῆς «Ζωῆς». Ἀκούραστος ἐργάτης. «Ὅλα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ», μᾶς ἔλεγες. Γιὰ σένα, ἡ Ἀδελφότης Θεολόγων « Ἡ Ζωή» ἦταν ἡ ζωή σου. Συνεργάσθηκες, ἐργάσθηκες μὲ πολλοὺς ἀδελφούς, ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦσες. Μὲ πόσο καμάρι μᾶς ἔδειξες στὸ ἐργοστάσιο ὅλους τοὺς ὀρόφους, ὅλα τὰ μηχανήματα. Δὲν μπορῶ, ἔλεγες, κάθε μέρα ἔρχομαι, γιατὶ εἶναι τὸ δεύτερο σπίτι μου. Ἱπποκράτους 189. Στὸ μηχάνημα αὐτὸ τυπώναμε τὰ περιοδικὰ Ζωή, Ζωὴ τοῦ Παιδιοῦ, Ὁ Κόσμος τῆς Ἑλληνίδος, βιβλία, καὶ στὸ μηχάνημα αὐτὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ Βιβλίο τῶν βιβλίων. Μιὰ μελαγχολία ζωγραφιζόταν στὸ πρόσωπό σου γιὰ παλιὲς θύμησες.

Εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ σὲ γνωρίσουμε στὸν στρατό, ὁ σύζυγός μου κι ἐγώ. Φιλία, ἀδελφικὴ ἀγάπη μᾶς ἔνωσε. Ἔγινες νουνός –πνευματικὸς πατέρας– τοῦ γιοῦ μας. Ἀπὸ μικρὸ τὸν εἶχες ὑπὸ τὴν προστασία σου. Ἤσουν γιὰ μᾶς φίλος, συγγενὴς ἀγαπημένος στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες τῆς οἰκογενειακῆς μας ζωῆς. Δὲν ξεχνῶ τὴ στιγμὴ ποὺ μοῦ πρωτομίλησες γιὰ τοὺς Κύκλους Μητέρων (καὶ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ἔχω δύο κύκλους στὰ Μεσόγεια Ἀττικῆς), γιὰ Κατηχητικά, Ὁμάδες νέων, Κατασκηνώσεις Παρνασσοῦ, Βραώνας, ὅπου πῆγαν τὰ παιδιά μου καὶ θὰ συνεχίσουν, εὐελπιστῶ, τὰ πέντε ἐγγόνια μου.

Τὰ χέρια σου γεμάτα, νὰ δίνεις, μόνο νὰ δίνεις, σὲ ὅσους εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν ἀνάγκη. Ἔδινες χωρὶς ἐπιστροφή. Ἱεραπόστολος ἀγάπης. Ὄργωνες ὅλη τὴν Ἑλλάδα, Πελοπόννησο, Ἤπειρο, Θράκη. Πλημμύριζαν οἱ αἴθουσες ἀπὸ κόσμο σὲ κάθε ὁμιλία σου, καὶ μὲ ἀγωνία περίμεναν τὸν ἑπόμενο ἐρχομό σου.

Τὰ τελευταῖα χρόνια λίγοι κατάλαβαν ὅτι ἡ ὑγεία σου ἄρχισε νὰ κλονίζεται. Ὕπουλη ἀσθένεια τό « Ἀλτσχάιμερ». Δὲν φαίνεται. Λίγοι τὸ νιώθουν, κοντινοί σου ἄνθρωποι. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ἔβλεπαν περίεργα τὴν ἀλλαγὴ τῆς συμπεριφορᾶς σου, δὲν ἀφουγκράσθηκαν τίποτα. Ἂν ἤσουν σήμερα στὴ γῆ, θὰ ἀπαντοῦσες μὲ τὸ χαμόγελό σου.

Ὁ Θεὸς βλέπει. Τὸν λάτρευες τὸν Θεό. Πόσες φορὲς στὸν Λουτρόπυργο (τὸ ἐξοχικὸ σπιτάκι) σ’ ἔβλεπα σὲ μιὰ γωνιὰ νὰ προσεύχεσαι. Κάτω ἀπὸ τὴν ἐλιά, στὸ τσιμεντένιο πεζούλι, νὰ μᾶς λύνεις πνευματικὲς καὶ θεολογικὲς ἀπορίες. Ἀγαπημένος σου τόπος ὁ Λουτρόπυργος. Ἔκανες ὄνειρα – Ἐδῶ θὰ ἔρχονται τὰ ὁμαδόπουλα, θὰ κάνουμε σκηνές, θὰ ἔρχονται οἱ «Κυρίες τοῦ Παρνασσοῦ», οἱ «Κυρίες τῆς Βραώνας», οἱ Ἀδελφοὶ τῆς Ἀδελφότητας. Ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα, γιατὶ ἔφυγες νωρίς. Ἴσως ὁ Κύριος ἔκρινε τὴν παρουσία σου κοντά του ἀπαραίτητη.

Εἶμαι σίγουρη ὅμως ὅτι ὁ Ἄγγελος ποὺ παρέδωσε τὴν ψυχή σου στὸν Κύριο παρέδωσε καὶ τὰ γεμάτα χέρια σου σὲ ὅσους εὐεργέτησες. Θὰ σὲ θυμόμαστε πάντα.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀγαπητέ μας Ἠσαΐα.

ΑΝΝΑ & ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΨΑΛΤΗ

Πηγή: Ο Κόσμος της Ελληνίδος