«Οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται».-π. Παναγιώτου Καραγιάννη

Πνευματική Ομιλία

του Πρωτοπρεσβύτερου

π. Παναγιώτου Καραγιάννη

Ρωμ. Β’ 10-16

     «Οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται».

     Σεβαστέ μας πάτερ καί ἀδελφοί μου ἀγαπητοί καί εὐλογημένοι, σήμερα ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ γιατί δέν θά δικαιωθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἀκροατές τοῦ Νόμου, τοῦ θείου Νόμου. Μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος, πληροφορῶντας μας ὅτι «τήν πρᾶξιν ὁ θεῖος ἀπαιτεῖ Νόμος».

     Μέσα στήν καρδιά καί στό ἐσωτερικό τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλά καί παντός ἀνθρώπου, ἔχει βάλλει ὁ Θεός τή φυσική ὤθησι, ἡ ὁποία προέρχεται ἔνδοθεν, ἀπό μέσα μας δηλαδή, ἀπό κάποιο ἔνστικτο. Αὐτό ὀνομάζεται στή γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, ὀνομάζεται «φυσικόν δίκαιον».

     Δηλαδή, ἐπειδή μπορεῖ κάποιος νά μή τό καταλάβη, νά τί θά πῆ στήν ἁπλῆ γλῶσσα:

Ἕνας πού δέν βαφτίσθηκε Χριστιανός Ὀρθόδοξος, ἀλλά εἶναι τελείως ἀβάπτιστος ἤ δέν ἀ-νήκει σέ κάποιο δόγμα, σέ κάποια θρησκευτική παράδοσι, ξέρει ὅμως ὅτι δέν κάνει νά ἀφαιρέση τή ζωή τοῦ ἄλλου, κι αὐτό δέν τό ἔμαθε σέ καμμία σχολή, οὔτε ἀπό τήν κολυμβή-θρα, γιατί δέν ἔλαβε τό Βάπτισμα, ἀλλά ἀπό ἐσωτερικό θεῖο νόμο πού ἔχει βάλλει ὁ Θεός σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους Του, αὐτό ὀνομάζεται «φυσικόν δίκαιον».

  «Τά τοῦ νόμου». Ὁ νόμος διατάσσει. Ἔρχεται τώρα τό «πνευματικόν δίκαιον», μέ τό Βάπτισμα, μέ τήν πνευματική ζωή, μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καί κατοχυρώνει καί θεμελιώνει τό φυσικό δίκαιο· καί τό κάνει ἀπό «φυσικό», ἠθικό, πνευματικό, οὐράνιο, αἰώνιο, σωτήριο, θεϊκό, καί θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπο!

     «Ἑαυτοῖς νομοθετοῦνται τά τοῦ γραπτοῦ νόμου», λέγει ὁ ἱερός Ζιγαδηνός, Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς; Νομοθετοῦνται μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὅλα αὐτά. «Τῷ φυσικῷ νό-μῳ κεχρημένοι», λέγει ἄλλος Πατήρ. Δηλαδή, ἡ κάθε ψυχή εἶναι προικισμένη μέ τό φυσικό, ἠθικό νόμο.

     Ἀδελφοί μου, ὁ φυσικός νόμος, ἤ ἀλλοιῶς «ὁ ἄγραφτος νόμος» πού φέρει μέσα του κάθε ἄνθρωπος, χριστιανός ἤ μή, κινεῖ, λειτουργεῖ δηλαδή, τρία μεγάλα πράγματα: Πρῶτον, τή συμπεριφορά μας, τή συμπεριφορά αὐτοῦ πού τόν ἔχει μέσα του, ἀπέναντι στόν ἑαυτό του. Δεύτερον, τή συμπεριφορά αὐτοῦ πού τόν ἔχει μέσα του ἀπέναντι στό Θεό, καί τρίτον, τή συμπεριφορά αὐτοῦ πού τόν ἔχει μέσα του ἀπέ-ναντι στόν πλησίον καί στούς ἄλλους ἐν γένει.

    Μέ τόν φυσικό νόμο γίνεται ἡ διάκρισι τοῦ ἀγαθοῦ καί τοῦ πονηροῦ. Ὁ ρυθμιστικός παράγων τοῦ φυσικοῦ ἀλλά καί τοῦ πνευματικοῦ δικαίου, εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ κάθε ἀνθρώ-που, ἰδιαιτέρως ἐκείνου πού γνώρισε πολύ καλά τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνείδησις, ἀργά ἤ γρήγορα, θά δώση τή μαρτυ-ρία της, ἔστω κι ἄν προσωρινά συμπνιγῆ ἡ φωνή της! Ἡ συν-είδησις εἶναι ὁ λύχνος ἐκεῖνος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος οὔτε στόν εἰδωλολατρικό κόσμο δέν ἔπαψε ποτέ νά διαχύνη τό σωτήριον φῶς του!

     Ἡ καρδιά μας εἶναι τό θέατρο τῶν τραγικῶν συζητήσεων. Ὁ κατήγορος, ὁ ἐγκληματίας, οἱ μάρτυρες: εἶναι ὅλα τό φο-βερό δικαστήριο. Ἡ συνείδησις εἶναι μάρτυρας. Οἱ λογισμοί εἶναι κατήγοροι ἤ καί ὑπερασπισταί, «ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεός τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων κατά τό εὐαγγέλιόν μου διά Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τά κρυπτά ἁμαρτήματα! Οἱ μέν ἄνθρωποι κρίνουν τά φανερά, «ὁ δέ Θεός καί τῶν κρυπτῶν ἐστιν ἐξεταστής», καρδιογνώστης, ὅπως λέγεται. Τότε, ἀδελφοί μου, ὅσες ὑπερεσίες παρεσχέθη-σαν κρυφά εἰς τόν Θεόν, θά ἀνταμειφθοῦν τότε δημοσίᾳ καί ἐν τῷ φανερῷ! Ἀλλά καί οἱ ἐν τῷ κρυπτῷ γενόμενες ἁ-μαρτίες, θά τιμωρηθοῦν ὑπό τά ὄμματα πάντων!

     Ἀδελφοί μου εὐλογημένοι, ὅταν ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ ἔλεγε ὅτι «οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν» (ψαλμ.142), καί τό λέει ἀκόμα καί θά ἰσχύη μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τό λέει γιά μένα, τό λέει γιά σένα, πού κλέπτεις, πού μοιχεύεις, πού ἱεροσυλοῖς, πού ἁμαρτάνεις βδελυρῶς κατά τοῦ πλησίον καί κατά τοῦ ἑαυτοῦ σου καί κατά τοῦ Θεοῦ. «Ὅσοι ἁμαρτά-νουν, ἀτιμάζουν τόν Τιμήσαντα, ὅπερ ᾖ ἐσχάτης ἀγνωμοσύνης ὑπερβολή!», κατά τόν θεῖον Χρυσόστομον.

     Ἄς ἰσχύση γιά ὅλους μας ἀπό ταύτην τήν στιγμήν ὁ πνευματικός νόμος, πού μᾶς λέγει: «πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε» (Γαλ.Ε’16), γιά νά ζήσωμεν, ἀ-δελφοί μου, αἰωνίως κοντά εἰς τόν Χριστόν μας!

                                                                                         Ἀμήν.