33ο Παιδαγωγικό Συνέδριο Χριστιανικής Εστίας Πατρών

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ

(Τομέας Επιστημόνων)

Δ/νση: Μιαούλη 57, 262 22 ΠΑΤΡΑ  

Mail: xestiap@yahoo.gr

Ο Τομέας Επιστημόνων της Χριστιανικής Εστίας Πατρών διοργάνωσε και φέτος το Παιδαγωγικό του Συνέδριο (33ο) με θέμα: «Η συμβολὴ της φυσικής οικογένειας στην ισόρροπη ψυχοσωματικὴ ανάπτυξη των παιδιών». Αφορμή για την επιλογή του συγκεκριμένου θέματος στάθηκε το γεγονός της ευρείας τον τελευταίο καιρό διαδόσεως απόψεων γύρω από το θέμα εναλλακτικών μορφών (δήθεν) οικογένειας, διαστροφικού χαρακτήρος, που αποτελούνται από συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών, τα οποία μάλιστα απαιτούν να έχουν το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών και ανατροφής τους. Στις αξιώσεις αυτὲς το Συνέδριο αντιτάχθηκε με τρεις εισηγήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν έγκριτοι ομιλητές.

Οι εργασίες του Συνεδρίου ξεκίνησαν με τον αγιασμό που τέλεσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ.κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ, ο οποίος, αφού μετέφερε τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, περιέγραψε την δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικογένεια και έθεσε προβληματισμούς και ερωτήματα.

Τους συνέδρους καλωσόρισε ο Πρόεδρος της Χριστιανικής Εστίας Πατρών κ. Γ. Καραγεωργόπουλος, ο οποίος στη συνέχεια κάλεσε τον κ. Άγγελο Αντωνέλλη να προεδρεύσει των εργασιών του Συνεδρίου.

Η πρώτη εισήγηση είχε θέμα «Ο ρόλος των γονεϊκών προτύπων στην ανάπτυξη των παιδιών» και αναπτύχθηκε από την κ. Αναστασία Μπέκα, Παιδοψυχίατρο, Συν­τονίστρια Διευθύντρια Ψυχιατρικού Τμήματος Παιδιών και Εφήβων του Νοσοκομείου Γ. Παπανικολάου Θεσσαλονίκης. Η κ. Μπέκα απέδειξε με την εμπεριστατωμένη εισήγησή της πως απουσία του ενός από τα δύο γονεϊκὰ φύλα – όταν αυτή δεν οφείλεται σε χηρεία – αποτελεί για τα παιδιά τραυματικό γεγονός και ψυχική αναπηρία, που τα ακολουθεί στη μετέπειτα ζωή τους, καθότι και το πατρικό και το μητρικό πρότυπο είναι αναγκαιότατο και αναντικατάστατο στην ανάπτυξη των παιδιών, λειτουργούν δα τα δύο πρότυπα συμπληρωματικά μεταξύ τους.

Η δεύτερη εισήγηση πραγματοποιήθηκε από την κ. Άννα – Μαρία Σιδηροπούλου – Λούλη, φιλόλογο Καθηγήτρια Μ.Ε., με θέμα: «Η αντιμετώπιση απὸ την οικογένεια των αρνητικών επιδράσεων του περιβάλλοντος στα παιδιά». Η εισηγήτρια αρχικά υπέδειξε τις συνήθεις αρνητικὲς επιδράσεις που δέχονται τα παιδιά από το περιβάλλον, στο οποίο κινούνται, και κατόπιν επικεντρώθηκε στους τρόπους με τους οποίους οι γονείς θα αναζητήσουν την προστασία, θωράκιση, αλλά και αντιμετώπιση των αρνητικών αυτών επιδράσεων στα παιδιά τους.

Τρίτος  εισηγητής ήταν ο κ. Σταύρος Μπαλογιάννης, ομ. Καθηγητής Νευρολογίας, πρ. διευθυντής Α΄ Νευρολογικής Κλινικής Α.Π.Θ. Θέμα του: «Οι αρμονικὲς συζυγικὲς σχέσεις ως προϋπόθεση ισόρροπης ψυχοπνευματικής ανάπτυξης στα παιδιά». Ο καθηγητής υπογράμμισε ότι όταν οι γονείς συνδέουν και συνυφαίνουν αρμονικά τη ζωή τους, δημιουργούν κοινό άξονα, γύρω από τον οποίο περιελίσσεται η όλη ζωή της οικογένειας και αναπτύσσεται η προσωπικότητα των παιδιών τους. Η οικογενειακή αρμονία η οποία θα συντεθεί επάνω στην κατά Χριστὸν παιδεία, αποτελεί τον βασικό συντελεστή της υγιούς ψυχοπνευματικής αναπτύξεως των παιδιών.

Το συνέδριο τίμησαν με την παρουσία τους ο βουλευτής Αχαΐας κ. Ανδ. Κατσανιώτης, ο πολιτευτής Δρ. εγκληματολογίας κ. Αγ. Τσιγκρής, ο σχολικός σύμβουλος των Καθηγητών Πληροφορικής κ. Μπίρμπας Θεοδ., η σχολική σύμβουλος κ. Χαρά Βοϊνέσκου, και πλήθος στελεχών εκπαίδευσης και εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων ενώ το συνέδριο μεταδόθηκε ζωντανά από τον Ρ/Σ της Ι. Μητροπόλεως Πατρών και μαγνητοσκοπήθηκε για το τηλεοπτικό κανάλι ΛΥΧΝΟΣ.

Ευελπιστούμε ότι τα μηνύματα που πήραν οι σύνεδροι από το εν λόγῳ Παιδαγωγικό Συνέδριο θα σταθούν ανασχετικὸς φραγμός στη λυσσαλέα προσπάθεια αποδομήσεως όλων των παραδοσιακών α­ξιών που επιχειρείται τελευταία στην πατρίδα μας.

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

• Ἡ οἰκογένεια νοεῖται μόνο στόν φυσικό της χαρακτήρα, μέ τόν πατέρα, τή μητέρα καί τά παιδιά. Κάθε ἄλλη τεχνητή ἐναλλακτική μορφή μόνο συμβατικά μπορεῖ νά φέρει τό ὄνομα τῆς οἰκογένειας, χωρίς νά εἶναι καί στήν οὐσία. Συμβιώσεις ὁμόφυλων ζευγαριῶν διαστρέφουν καί καταστρέφουν τήν ἔννοια τῆς οἰκογένειας.
• Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τό πρότυπο τῆς γνήσιας κοινωνικῆς ἐκφράσεως, καθόσον ἐπικρατεῖ ἐντός αὐτῆς ἡ ἀληθινή ἔκφανση τῆς προσωπικότητος καί τῶν χαρακτηρολογικῶν στοιχείων τῶν μελῶν της. Οἱ γονεῖς διαδραματίζουν πρωτεύοντα ρόλο στή διαμόρφωση τοῦ λειτουργικοῦ περιγράμμα- τος τῆς οἰκογένειας. Ὅταν συνδέουν καί συνυφαίνουν ἁρμονικά μεταξύ τους τή ζωή, δημιουργοῦν κοινό ἄξονα, γύρω ἀπό τόν ὁποῖο περιελίσσεται ἡ ὅλη οἰκογενειακή ζωή καί ἀναπτύσσεται ὁμαλά ἡ προσωπικότητα τῶν παιδιῶν τους.
• Ἀπουσία τοῦ ἑνός ἀπό τά δύο γονεϊκά φύλα – ὅταν αὐτή δέν ὀφείλεται σέ χηρεία – ἀποτελεῖ γιά τά παιδιά τραυματικό γεγονός καί ψυχική ἀναπηρία, πού τά ἀκολουθεῖ στή μετέπειτα ζωή τους, καθότι καί τό πατρικό καί τό μητρικό πρότυπο εἶναι ἀναγκαιότατο καί ἀναντικαστάστατο στήν ἀνά- πτυξη τῶν παιδιῶν, λειτουργοῦν δέ τά δύο πρότυπα συμπληρωματικά μεταξύ τους.
• Ἡ μητέρα μέ τόν γυναικεῖο της χαρακτήρα καί τόν συναισθηματικό μητρικό ρόλο προσφέρει τό πρότυπο γιά ταύτιση στήν κόρη, ἀλλά καί περιορίζει τήν ὑπερβολική ἐκδήλωση ἀρρενωπῶν ἐπιθε- τικῶν συμπεριφορῶν στό ἀγόρι. Ὁ πατέρας προσφέρει τό ἀνδρικό πρότυπο στά παιδιά του καί τά βοηθεῖ στήν ἐπαφή τους μέ τόν πραγματικό ἔξω κόσμο, ρυθμίζοντας τίς ἔντονες συναισθηματικές τους ἐνορμήσεις καί διαγράφοντας τά πλαίσια τῶν κοινωνικῶν τους σχέσεων.
• Ἱερή ὑποχρέωση τῶν γονέων εἶναι νά διαπαιδαγωγοῦν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί νά τά προστατεύουν ἀπό τίς ἀρνητικές ἐπιδράσεις τοῦ ὑλιστικοῦ καί εὐδαιμονιστικοῦ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος μέ τίς ποικίλες προκλήσεις, μέσα στό ὁποῖο ζοῦν καί κινοῦνται. Αὐτό θά ἐπιτευχθεῖ μέ τή δημιουργία οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος στοργῆς καί ἀποδοχῆς. Ὁ γόνιμος διάλογος μέ τά παιδιά τους γύρω ἀπό τά ζητήματα πού τούς ἀφοροῦν, τό παράδειγμά τους καί κυρίως ἡ προσευχή γι᾿ αὐτά θά σταθοῦν ὁ δυνατός θώρακας τῆς ὑπάρξεώς τους, πάνω στόν ὁποῖο θά συντριβοῦν οἱ ἐπικίνδυνες ἐπιρροές τοῦ κόσμου.
• Ἀγάπη καί ταπείνωση μεταξύ τῶν γονέων, συστηματική προετοιμασία πρίν ἀπό τόν γάμο γιά τόν γάμο, θεμελίωση τῆς οἰκογενειακῆς τους ζωῆς ἐπάνω στή ζωή καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, συνιστοῦν ἐχέγγυα γιά μιά ὑγιή πνευματικά οἰκογένεια, ἡ ὁποία μόνον ἔτσι καί κατεξοχήν ἔτσι συμβάλλει στήν ἰσόρροπη ψυχοσωματική ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν.