Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ημερίδα «Μοναδικότητα της Ελληνικής Γλώσσας»

Μήνυμα της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου στην Ημερίδα «Μοναδικότητα της Ελληνικής Γλώσσας» (9 Φεβρουαρίου 2018)

Τοῖς Ἐντίμοις μέλεσι τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς διοργανώσεως τῆς Ἡμερίδος «Μοναδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας», τέκνοις τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοῖς, χάριν καί εἰρήνην παρά Θεοῦ.

Στοιχοῦντες τῷ αἰτήματι, τῷ ἐκφρασθέντι διά τῆς ἀπό 18ης Ἰανουαρίου ἐ.ἔ. ἐπιστολῆς ὑμῶν, ἀσμένως ἀποστέλλομεν τόν παρόντα χαιρετισμόν, ὅπως ἀναγνωσθῇ κατά τήν ἔναρξιν τῆς Ἡμερίδος «Μοναδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας», ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθῇ ἐν Ἀθήναις, τήν 9ην τ.μ..

Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἀποτελεῖ τό πολυτιμότερον δῶρον τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος πρός τήν ἀνθρωπότητα. Ἐάν «κλασικόν» εἶναι ὅ,τι ἀπηχεῖ τάς κοινάς καί βαθείας ὑπαρξιακάς ἀναζητήσεις τῶν ἀνθρώπων, ὅ,τι ὑπερβαίνει τά ὅρια τοῦ πολιτισμοῦ, ἐντός τοῦ ὁποίου ἐδημιουργήθη, καί καθίσταται «κτῆμα ἐς ἀεί» τοῦ βροτείου γένους, τότε ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν γραφῆ τά σπουδαιότερα ἔργα τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, τά κοσμοῦντα τά πανεπιστήμια καί τά ἐρευνητικά κέντρα, τάς βιβλιοθήκας καί τά σπουδαστήρια ἀνά τήν οἰκουμένην, δικαίως διεκδικεῖ τόν τίτλον τοῦ «κλασικοῦ» καί τῆς «μητρικῆς γλώσσης τοῦ πνεύματος».

Ὁ χαρακτήρ τῆς γλώσσης ἐκφράζει τήν ταυτότητα καί τήν ποιότητα τοῦ πολιτισμοῦ εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει. Ἡ γλῶσσα δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μέσον ἐπικοινωνίας, ἀλλά εἶναι «φορεύς ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ὀ. Ἐλύτης). Ὡς κατ᾿ ἐξοχήν φιλοσοφική γλῶσσα, ἡ Ἑλληνική ἀναφέρεται πρωτίστως εἰς τήν οὐσίαν καί εἰς τό βάθος τῶν πραγμάτων καί ὄχι εἰς τήν χρησιμότητά των. Ὀρθῶς ἔχει λεχθῆ, ὅτι φιλοσοφοῦντες, ὅπου γῆς, «στοχάζονται ἑλληνικά», καί ὅτι «ὁ ὁμιλῶν τήν Ἑλληνικήν εἶναι ἀδύνατον νά μή φιλοσοφῇ».

Προφανέστατα, δέν εἶναι τυχαῖον τό γεγονός, ὅτι ἡ Ἑλληνική κατέστη ἡ ἀξονική γλῶσσα καί τῆς χριστιανικῆς θεολογίας. Διά μέσου αὐτῆς ἐπετεύχθη ὁ μέγας φιλοσοφικός καί θεολογικός ἆθλος, νά ἐκφρασθῇ αὐθεντικῶς τό βίωμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μέ φιλοσοφικούς ὅρους, καί νά καταστῇ ἡ σύζευξις Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ καθοριστικός σταθμός εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ πνεύματος καί τοῦ πολιτισμοῦ.

Κατά ταῦτα, ἐπαινοῦμεν τήν ὑμετέραν πρωτοβουλίαν, ὁ, κατά Εὐριπίδην, «ἄριστος τῶν Ἑλλάνων» Σωκράτης, ἡ πλέον γοητευτική μορφή τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καί τῆς καθόλου φιλοσοφίας, ὅστις «περί τῶν ἀνθρωπείων ἀεί διελέγετο», καί τό «κώνειο» τοῦ ὁποίου «ἔγιν᾿ ἀθάνατο νερό», κατά τόν ποιητήν, νά ἐπιλεγῇ πρέσβυς διά τήν ἀναγνώρισιν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, τῆς μήτρας τῶν Γραμμάτων, τῶν Τεχνῶν καί τῶν Ἐπιστημῶν, ὡς «δευτέρας ἐπισήμου γλώσσης» εἰς τούς λαούς τῆς γῆς, μέ πρώτην τήν ἐπίσημον γλῶσσαν κάθε χώρας - μέλους τοῦ Ὀργανισμοῦ τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ἀποτίομεν οὕτω φόρον τιμῆς εἰς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν καί εἰς τήν καταλυτικήν αὐτῆς προσφοράν εἰς τόν παγκόσμιον πολιτισμόν, εἰς τήν φιλοσοφίαν καί τήν ἐπιστήμην, εἰς τήν δημοκρα-τίαν καί εἰς τήν ὑψίστην τῶν οἰκουμενικῶν ἀξιῶν, τήν Ἐλευθερίαν.

Ἐπί δέ τούτοις, συγχαίροντες ἐκ Φαναρίου τούς ἐμπνευστάς τῆς ἀξιαγάστου πρωτοβουλίας προβολῆς τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης καί τούς διοργανωτάς τῆς ἡμερίδος «Ἡ Μοναδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας», εὐχόμεθα ἐπιτυχῆ διεξαγωγήν αὐτῆς καί δαψιλῆ καρποφορίαν τῆς ὅλης προσπαθείας, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας ὑμᾶς τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ μεγαλοδώρου Θεοῦ.