Ο Σταυρωμένος Θεός ή πεθαίνοντας στο Σταυρό - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Της Σταυροπροσκυνήσεως, Γ Κυριακή Νηστειών

Ο Σταυρωμένος Θεός ή πεθαίνοντας στο Σταυρό

Γιατί έπρεπε ο Χριστός να πεθάνει στον Σταυρό;

Αυτό ουσιαστικά ρώτησε ο Χριστός τους δύο μαθητές (Λουκά και Κλεόπα), που δεν τον αναγνώρισαν, όταν συμπορεύονταν μετά την Ανάσταση προς το χωριό Εμμαούς, και στους οποίους απάντησε «αυτονόητα»: «Αυτά δεν έπρεπε να πάθει ο Χριστός και να δοξασθεί;» (Λουκ. 24, 26) «Και αρχίζοντας από τα βιβλία του Μωυσή και όλων των προφητών, τους εξήγησε όσα αναφέρονταν στις Γραφές για τον εαυτό του» (Λουκ. 24, 27).

Αυτός ο αποτρόπαιος θάνατος ο εξευτελιστικός, [κάτι προσβλητικό για τους Ιουδαίους και ανόητο για τους εθνικούς (Α΄ Κορινθ. 1, 24)] ο οποίος όμως έτσι εγγράφεται στην καρδιά της χριστιανικής ζωής και διδασκαλίας, έτσι εμπεριέχεται στο τεράστιο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία μας, που έχει δρομολογηθεί ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, έτσι αποτελεί τον τρόπο σωτηρίας μας...

Ο θάνατος του Χριστού εκπληρώνει τις Γραφές! Μήπως όμως έτσι διπλασιάζεται το πρόβλημα; Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό είναι αντικείμενο του σχεδίου του Θεού; Ναι. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να το ομολογήσουμε! Το σχέδιο του Θεού για την ανθρωπότητα είναι ένα σχέδιο αγάπης και σωτηρίας. Πρέπει όμως αυτό το σχέδιο να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του θανάτου και της αμαρτίας που βρίσκονται στον κόσμο και αντιτίθενται στο σχέδιο του Θεού.

Α. Στο μυστήριο του Σταυρού του Χριστού υπάρχουν τρεις «συμμέτοχοι».

α. Πρώτος  ο Χριστός, που πηγαίνει στο πάθος (όπως λέει ο Βλ. Πασκάλ) για να εκπληρώσει την αποστολή σωτηρίας που του έχει εμπιστευτεί ο πατέρας.

β. Ο Θεός πατέρας, που έχει «τόσο πολύ αγαπήσει τον κόσμο, ώστε έστειλε τον Υιό του τον μοναδικό» (Ιωαν. 3, 16)· και

γ. Όλοι οι άνθρωποι (ειδωλολάτρες, Ιουδαίοι ακόμα και μαθητές) που «συναντήθηκαν» για να φέρουν, και να εγκαταλείψουν, τον Χριστό στον θάνατο! Όλοι αντιπροσωπεύουν την ανθρωπότητα που καταδίκασε τον Δίκαιο σε θυσία!

Στη βάση αυτών των δεδομένων, ο Χριστός λέει ότι «όποιος θέλει να τον ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον σταυρό του και να τον ακολουθεί» (Μαρκ. 8, 34). Δηλαδή λέει ότι η σχέση μαζί του δεν είναι μια διανοητική υπεκφυγή από τα δύσκολα της ζωής, αλλά η κατά μέτωπον αντιπαράθεση μαζί τους (…να σηκώσει τον σταυρό του…). Από αυτά τα δύσκολα μόνον; Όχι. Αλλά και από τον αυτοεγκλωβισμό στο: ξέρω τα πάντα και θέλω τα πάντα. Ο Χριστός υπακούει στην εντολή του Θεού και, παρότι ζητάει να παρέλθει «το ποτήριο», εν τέλει το αποδέχεται. Εισάγει έτσι στον κόσμο την λογική της ελευθερίας από το ξέρω και το θέλω, που μας τυραννούν. Δηλαδή, σε μια εντελώς άλλη λογική: την λογική της θυσίας! Όχι της θυσίας των άλλων, αλλά της αυτοθυσίας!

Ο Χριστός διδάσκει ότι τελικώς «σώζεις» μόνον ό,τι προσφέρεις. Ό,τι κρατάς για σένα αυτό τελικώς το «χάνεις»· αυτό «σαπίζει» καταχωνιασμένο μέσα στα «ντουλάπια του εαυτού σου», που δεν τα «βλέπει» το φώς και ο αέρας του Χριστού. Ακόμα και αν όλον τον κόσμο αποχτήσεις και τον κάνεις δικό σου, τότε είναι που θα αχρηστευτείς πλήρως, θα χάσεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου, αφού θα είσαι δέσμιος και φυλακισμένος σε «άπειρα χρειαζούμενα»! Και τα χέρια σου, και η ύπαρξη σου όλη, δεν μπορεί (γεμάτη με τα τόσα που δεν… θυσίασε) να πάρει ό,τι σπουδαίο της δίνεται (πίστη-αγάπη-επικοινωνία)! Δηλαδή χωρίς Σταυρό και θυσία ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στην κόλαση μιας ανθρώπινης και μιας θεϊκής μοναξιάς. Έτσι «εκεί», έχοντας χάσει την ψυχή του…, τι μπορεί να έχει αντισταθμιστικό του χαμένου εαυτού του; Της ψυχής του δηλαδή;

Β. Εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι ακούμε με ειρωνική διάθεση την συζήτηση για την ψυχή! Για την καλή ψυχή! Για την σωτηρία της ψυχής! Τα φανταζόμαστε όλα αυτά ως συζήτηση για το… τίποτε! Έχουμε ως ρεαλισμό εξυπνάδας, την δαιμονική παροιμία «η ψυχή θέλει ψίχαλα και η κοιλιά κομμάτια», χωρίς να θέλουμε να σκεφτούμε, ότι στην ζωή μας χρειαζόμαστε εκ μέρους των άλλων περισσότερο έναν καλό λόγο (καρπό μιας καλής ψυχής) απ’ όσο την κάλυψη μιας σωματικής μας ανάγκης, έστω και πιεστικής, π.χ. της πείνας!

Ατυχώς ντρεπόμαστε για τον Χριστό και για τον Λόγο του. Κινδυνεύουμε να ντραπεί και Αυτός για μας, δηλαδή να μην έχουμε δυνατότητα επικοινωνίας μαζί Του. Ο Χριστός μας αγαπά ούτως ή άλλως. Εμείς ατυχώς διακόπτουμε (…ντρεπόμαστε…) την σχέση. Ο Χριστός δεν πείθει ένα Θεό, εκνευρισμένο με τον άνθρωπο, να τον συγχωρήσει, αλλά «προσηλυτίζει» τους ανθρώπους στην αγάπη του Θεού. Ο Χριστός, που πέθανε από τους ανθρώπους, κάνει τον θάνατο του ένα θάνατο για τους ανθρώπους!

Γ. Καταλήγοντας ο Χριστός τις διευκρινιστικές επισημάνσεις Του, στο κομμάτι  από το κατά Μάρκον ευαγγέλιο που διαβάσαμε (κεφ. 8, 34-38 & 9, 1), και που αφορούσαν το πελώριο θέμα του δικού του Σταυρού και των δικών μας σταυρών, διαβεβαίωνε τους ακροατές του ότι υπάρχουν άνθρωποι μπροστά του που τον ακούν, οι οποίοι δεν θα πεθάνουν πριν δουν την Βασιλεία του Θεού! Τι άραγε να σημαίνει αυτό;

Μήπως θέλει να επισημάνει ότι ο άνθρωπος τότε μόνον «δεν πεθαίνει», όταν παραδώσει τον εαυτό του στον εκούσιο θάνατο της σταύρωσης των ψυχικών και σωματικών του επιθυμιών; Όταν γοητευθεί από την αυτοθυσιαστική διδασκαλία του Χριστού, και σηκώσει και αυτός τον σταυρό του και ακολουθήσει τον Χριστό; Προς τα πού να τον ακολουθήσει; Προς τον Γολγοθά της προσωπικής του πορείας ο καθένας μας...

Η αγάπη του Χριστού, που αποκαλύπτεται στον θάνατό Του, ασκεί μια γοητεία στις ανθρώπινες καρδιές. Αυτή η αγάπη του Χριστού κάνει «αυτούς που έχυσαν το αίμα του Χριστού» να… το πίνουν με αγάπη, στην Ευχαριστία. Η θυσιαστική πρόσβαση στην Ευχαριστία (πρέπει να αγαπώ, ακόμα και τους εχθρούς μου, να μην παραδίδομαι σε ψυχοσωματικές εγωιστικές εξαρτήσεις) είναι απαραίτητος όρος να προσοικειωθώ αυτό το «αντίδοτον του μη αποθανείν», το Σώμα Του και το Αίμα Του.

Ο Χριστός λοιπόν μας βεβαιώνει ότι οι μαθητές του δεν πρόκειται να πεθάνουν πριν δουν την Βασιλεία του Θεού να έρχεται εν δυνάμει. Πού; Εντός τους. Με τι; Με την Ευχαριστία. Ένα γεγονός απέραντα… γοητευτικό. Που υλοποιήθηκε σε στρατιές μαρτύρων και αγίων. Αυτή ακριβώς η γοητεία διαδόθηκε μέσα στα χρόνια που πέρασαν, και έφτασε και σ’ εμάς. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν «φέροντες» και τον σταυρό μας και ας γίνουμε μέτοχοι αυτού του ουράνιου αντίδοτου, που αποκτιέται δια του Σταυρού.

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πηγή: Ενοριακό info