Ἀπάντηση σέ σχολιαστές - ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἀπάντηση σέ σχολιαστές

   ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

                 Στίς  15.4.20 στόν φιλόξενο ἱστότοπο (anastasiosk.blogspot.com)  ἀναρτήθηκε τό ἄρθρο μας  «Μ. Πέμπτη καί Θ. Κοινωνία». Ἡ  οὐσία του ἦταν,  πόσο καθαροί θά πρέπει νά εἴμαστε ἐνώπιον τῆς Θ. Κοινωνίας.  Μερικοί  ἐκ τῶν σχολιαστῶν, στηριζόμενοι στόν Ἅγιο  Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο,  τό μόνο πού σχολίασαν,  ἦταν,  ὅτι πρέπει οἱ χριστιανοί νά κοινωνοῦν συχνά. Αὐτό καί τίποτε ἄλλο!

                  Ναί!  Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης  μπορεῖ νά λέει,      ἄν ἐκκλησιάσθηκες, καί δέν κοινώνησες,  καλύτερα νά μήν ἐκκλησιαζόσουν (P.G. 62: 29), ὅμως δέν λέει μόνο αὐτό (διαφορετικά καί ὁ πόρνος, ἐφόσον παρευρίσκεται στή Λειτουργία, θά πρέπει νά κοινωνεῖ...!).  Λέει καί κάτι ἄλλο, πολύ σημαντικό:   «Ὅποιος   πέφτει στήν ἱεροκατάκριση δέν εἶναι ἄξιος νά περάσει οὔτε τήν ἐξώπορτα τοῦ Ναοῦ...!»  (P.G. 51: 204). Αὐτό (τό δεύτερο) γιατί τό παραβλέπουμε, ἀδικώντας τόν μεγάλο Ἅγιο; Καί δέν λέει μόνο αὐτό!

                   Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης δέν εἶναι οὔτε ὑπέρ  τῆς συχνῆς Θ. Κοινωνίας, οὔτε ὑπέρ τῆς ἀραιᾶς, ἀλλά ὑπέρ τῆς ἀξίας συμμετοχῆς. «Ποιούς λοιπόν θά ἐπαινέσουμε; Αὐτούς πού κοι­νω­νοῦν μιά φορά, αὐτούς πού κοινωνοῦν πολλές φορές ἤ αὐτούς πού κοινωνοῦν λίγες φορές; Κανέναν ἀπό αὐτούς, παρά μόνο αὐτούς πού ἔχουν καθαρή ζωή» (P.G. 63:  131-132).

Καί ἔχοντας ὑπόψη του, ὅτι Θ. Κοινωνία  σημαίνει «κοινωνία» μέ τό Χριστό καί μέ τόν πλησίον,  ὡς προϋπόθεση ἀξίας συμμετοχῆς,  μεταξύ τῶν ἄλλων, θέτει  καί τήν ἐλεημοσύνη...! (P.G. 48:  755), προπαντός μετά τή Θ. Κοινωνία!

     Τό  θεωρεῖ ἀδιανόητο νά ἔχεις κοινωνήσει, καί νά ἀδιαφορεῖς γιά τόν πλησίον σου. «Τί λέγεις; Ἀνάμνησιν Χριστοῦ ποιεῖς, καί πένητας παρορᾶς καί οὐ φρίττεις; ... Θρέψωμεν τόν Χριστόν, ποτίσωμεν, ἐνδύσωμεν· ταῦτα τῆς τραπέζης ἐκείνης ἄξια» (P.G. 61: 229-232).

            Ἔφθασε στό  σημεῖο νά εἰπεῖ, πώς ὅποιος ἔχει κοινωνήσει καί δέν βοηθᾶ τόν πλησίον του, κάνει μεγαλύτερο ἔγκλημα (!) ἀπό αὐτό πού ἔκανε ὁ ἄσπλαγχνος  δοῦλος τῆς παραβολῆς!  (Μτ.18:23-43). «Γεύθηκες τό Αἷμα Δεσποτικόν καί δέν δίδεις σημασία στόν ἀδερφό σου;! Δέν ἄκουσες τί ἔπαθε αὐτός πού ἀπαιτοῦσε τά ἑκατό δηνάρια;! Ἀκύρωσε τή «δωρεά» πού τοῦ ἔκανε ὁ κύριός του! Δέν καταλαβαίνεις πώς τέτοιος εἶσαι καί σύ· καί χειρότερος! Ἤσουν πάμφτωχος (ἀπό ἀρετές) καί γεμᾶτος ἀπό ἁμαρτίες, καί ὅμως ὁ Θεός σοῦ συγχώρησε τίς ἁμαρτίες σου, καί σέ δέχθηκε στήν «Τράπεζά» Του. Καί σύ οὔτε κἄν συγκινήθηκες μέ αὐτό, ὥστε νά γίνεις πιό φιλάνθρωπος πρός τόν πλησίον! Λοιπόν τίποτε ἄλλο δέν ἀπομένει καί γιά σένα, παρά νά σέ παραδώσουν  (!) στούς βασανιστές...!» (P.G. 61: 230).  

      Τό διανοούμαστε;! Δηλαδή, ἅπαξ καί κοινώνησες, κι ἦρθες σέ «κοινωνία» μέ τόν πλησίον, θά πρέπει αὐτό νά  τό δείξεις  ἐμπράκτως, κάνοντας κάτι τό καλό γι'αὐτόν!

          Καί  ἄν  (μετά τή Θ. Κοινωνία)  ἀντί νά δείχνεις  ἔμπρακτη ἀγάπη στόν πλησίον, ἐσύ τόν κατακρίνεις, τόν καταφρονεῖς κ.λ.π.  τότε;!