Ὅταν ἀσθενῶ, τότε εἶμαι δυνατός - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή ΙΘ΄

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ὅταν ἀσθενῶ, τότε εἶμαι δυνατός

 «... ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί»

(Β΄Κορ. ιβ΄7)

         

     

Δημόσια ἐξομολόγηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου θά μποροῦσε, ἀδελφοί, νά χαρακτη­ρι­σθεῖ τό σημερινό ἀπο­στολικό ἀνάγνωσμα.  Ἐξο­μολογεῖται πώς, ἐνῶ εἶχε δεχθεῖ μεγάλες ἀποκαλύψεις ἀπό τόν Θεό καί εἶχε ὀργώσει πνευματικά τήν οἰκουμένη κάτι γιά τό ὁποῖο θά μποροῦσε κάλλιστα νά καυχηθεῖ, ὅμως δέν τό κάνει. Καυχιέται γιά κάτι ἄλλο. Καυχιέται γιά τήν  μεγάλη καί μακροχρόνια ἀρρώστεια, πού τόν ταλαιπωροῦσε καί τόν χτυποῦσε κα­τά πρόσωπο. Καί τό κάνει αὐτό, γιατί βλέπει τόν μεγάλο καί σωτήριο σκοπό γιά τόν ὁποῖο τήν ἐπέτρεψε ὁ Ἅγιος Θεός. Βλέπει ὅτι σκοπός ἐκείνης τῆς βασα­νιστικῆς ἀρρώ­στειας ἦταν νά τόν προφυ­λάξει ἀπό τήν ἔπαρση καί τόν ἐγωϊσμό. Ἐπειδή ὅλοι ἔχουμε ἀρρώστειες καί θλίψεις, πού ποτέ δέν εἶναι εὐχά­ριστες, γι᾽αὐτό πρέπει νά γνωρί­ζουμε τό σκοπό τους. Γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει ἀσθένει­ες καί δοκιμασίες στή ζωή μας, ποιό σκοπό ἐξυπη­ρετοῦν;

*****

          ««... ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί »

          Ὁ Παῦλος ἦταν ἄνθρωπος τελείως δοσμέ­νος στόν Θεό. Ἦταν ἀφοσιωμένος στόν Χριστό καί ἀ­γωνιζόταν γιά τόν Χριστό. Γιατί λοιπόν ἐπο­νοῦσε;  Γιατί μαζί μέ τόν Παῦλο καί τόσοι ἄλλοι πιστοί θλίβονται καί ὑποφέρουν;
          Ἄς δοῦμε ὅμως πρῶτα τί ἦταν ὁ «σκόλοψ» τοῦ Ἀποστόλου Παύ­λου. Οἱ ἑρμηνευτές λένε πώς μπορεῖ νά ἦταν χρόνια κεφαλαλγία, πονοκέ­φαλος πού δέν σταματοῦσε ποτέ κι ἄλλοι λένε πώς ἦταν ὀφθαλμαγία, πόνος στά μάτια δυνατός. Ὁ ἴδιος τόν ὀνομάζει  ἄγγελο τοῦ σατανᾶ, ἐπειδή πιστεύ­ει ὅτι τήν ἔστειλε ὁ διάβολος ὄχι γιά καλό σκοπό, ἀλλά γιά νά τόν ἀπογοητεύσει, νά τοῦ ἀνακόψει τό ζῆλο καί νά παρεμποδίσει τό ἔργο του. Ὅμως τήν μάστιγα αὐτή, τήν ἀσθένεια πού τόν βασά­νιζε καθημερινά, ὁ Θεός τήν μετέτρεψε σέ εὐερ­γεσία. Διότι ἀντί αὐτή νά τοῦ καταστεῖ ἐμ­πόδιο, ἀσφάλιζε τόν Ἀπόστολο στό ἔργο του, τόν προ­φύλαττε ἀπό τόν κίνδυνο τῆς ἔπαρσης. Ἐπέ­τρεπε ὁ Θεός στόν διάβολο νά τόν πειράζει μέ τήν ἀσθένεια αὐτή γιά νά μήν καταληφθεῖ ἀπό κενο­δοξία. Γιά νά συναισθάνεται καθημερινά ὅτι ἦταν ἄνθρωπος καί αὐτός, ὥστε νά χαλιναγωγεῖ τό φρόνημά του καί νά μή σκέπτεται ἀλαζονικά γιά τόν ἑαυτό του.
          Ὁ Θεός πολύ συχνά, ἀδελφοί μου, ἀπό τό πικρό βγάζει γλυκύ, καί ἀπό τό κακό παράγει ἀγαθό. Ἐάν ἐπιτρέπει σωματικές ἀσθένειες καί δοκιμασίες νά μᾶς ταλαιπωροῦν, τό κάμνει πάν­το­τε διότι μᾶς ἀγαπᾶ. Ἐάν ὁ κίνδυνος τῆς ἔπαρ­σης κρεμόταν πάνω ἀπό τόν Παῦλο, πόσο μᾶλ­λον σ᾽ ἐμᾶς; Ἐφ᾽ ὅσον λοιπόν ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, φροντίζει νά μᾶς προφυλάττει ἀπό τόν τρομερό αὐτό κίνδυνο, διότι, ἐάν καταληφθοῦμε ἀπ᾽  αὐ­τόν, θά μᾶς ἀποξενώσει ὁλοκληρωτικά ἀπό τόν Θεό. Ἐκτός αὐτοῦ διατρέχουμε τόν κίνδυνο νά παρασυρθοῦμε ἀπό τόν κόσμο καί νά συσχηματι­σθοῦμε μαζί του. Κινδυνεύουμε νά γίνουμε ράθυ­μοι καί χλιαροί. Νά εἴμαστε ἀδιάφοροι ἤ σκληροί στή δυστυχία τοῦ ἄλλου.
Γιά νά μᾶς προφυλάξει λοιπόν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει τίς ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες στή ζωή μας, ὥστε νά συγκρατούμαστε κοντά Του. Διότι ἡ ἀσθένεια καί ἡ θλίψη δείχνει τήν ἀδυνα­μία τή σωματική καί τήν πνευματική. Φανε­ρώνει ὅτι χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν μπο­ροῦμε νά κάνουμε τίποτε τό καλό. Μᾶς πλησιάζει πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί γινόμαστε συμ­παθεῖς ἀπέ­ναντί τους. «Οὐδέν οὕτω συνδεῖ καί ἐπισφίγ­γει τῶν πιστῶν τά ψυχάς ὡς θλῖψις» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Τίποτε δέν δένει τούς χριστιανούς μεταξύ τους καί τίποπτε δέν φέρνει τόσο κοντά τίς ψυχές τους ὅσο ἡ θλίψη. Εἶναι λοιπόν χαλινάρι ἰσχυρό οἱ θλίψεις στή ζωή μας τό ὁποῖο μᾶς συγκρατεῖ καί μᾶς προφυλάσσει ἀπό τόν ἐγωϊσμό, ἀπό ἄλλα γλιστρήματα καί πτώ­σεις.
          Ἕνας ἄλλος σκοπός τῶν θλίψεων στή ζωή μας εἶναι ἡ ἐξασφάλιση τῆς σωτηρίας μας. Ὁ Θεός θέλει νά μᾶς σώσει. Γιά νά μᾶς ξυπνήσει λοιπόν ἀπό τόν πνευματικό ὕπνο στόν ὁποῖο βρισκόμαστε ἐπιτρέπει τίς ἀσθένειες καί τίς ἄλλες δοκιμασίες. Γιά νά μᾶς κάνει νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Πόσοι δέν εἴμαστε κολλημένοι στή γῆ. Στόν πλοῦτο, στό χρῆμα, στίς ἡδονές. Πολλοί συνάνθρωποί μας μόνο γι᾽αὐτά ἐνδιαφέρονται. Δέν ὑπάρχει τίποπτε ἄλλο γι᾽ αὐτούς. Δέν ἐνδια­φέρονται γιά τή ψυχή τους, δέν σκέπτονται τόν Θεό, τήν αἰωνιότητα. Καί τίποτε δέν εἶναι δυνατό νά τούς ἀποσπάσει ἀπό αὐτά. Καί βαδίζουν ἔτσι πρός τήν αἰώνια καταστροφή. Στίς περιπτώσεις αὐτές μόνο ὁ πόνος μπορεῖ νά σώσει. Ἡ ἀσθένεια πού θά ἔλθει ξαφνικά. Ἡ οἰκονομική καταστροφή πού θά συγκλονίσει τή ψυχή τους. Ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ, τῆς συζύγου ἤ τοῦ συζύγου. Πότε ἀλήθεια συνῆλθεν ὁ ἄσωτος; Ὅταν τόν ἔσφιξε ἡ πείνα. Ὅταν κατάντησε χοιροβοσκός καί κανείς δέν τοῦς ἔδινε οὔτε ξυλοκέρατα νά χορτάσει τήν πείνα του. « Ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου ( Ἡσ. ) εἶχε πεῖ παλιά ὁ προφήτης Ἡσαΐας. Καί δυστυχῶς ἔτσι συμβαίνει πάντοτε. Μιά μεγάλη συμφορά, ἕνας μεγάλος πόνος μᾶς κάμνει νά θυμηθοῦμε τόν Θεό. Μαλακώνει τήν ψυχή.
          Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη ἀνώτερο ὡς σκοπός τῶν θλίψεων. Εἶναι ἐκεῖνο πού σημειώνει ὁ Ἀπόστολος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του. Σκοπός τῶν θλίψεν εἶναι «τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (ιβ´10). Μέ τίς θλίψεις ὁ Κύριος καί Θεός μας δέν μᾶς προφυλάσσει μόνο, ὅπως εἴπαμε,  ἀλλά καί μᾶς καλλιεργεῖ καί μᾶς τελειοποιεῖ. Μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἁγιάζει. Μᾶς ὑψώνει., Μᾶς κάμνει ἀντάξιους τοῦ ἑαυτοῦ του. Οἱ θλίψεις κάμνουν τό ἔργο πού κάμνει ἡ φωτιά στό χρυσάφι. Τό καθαρίζει καί τό λαμπρύνει. Ἔτσι, λαμπρύνουν καί οἱ ψυχές μας. Ὁ πιστός πού ἔχει δοκιμαστεῖ ἀπό θλίψεις, εἶναι ἡ πιό δυνατή, ἡ πιό ὡραία ψυχή μπροστά στόν Θεό. Γι᾽ αὐτό ἀπό παλαιά ἔχει διακηρυσθεῖ πώς εἶναι πολλές οἱ θλίψεις τῶν δικαίων (Ψαλμ.λγ´20). Ἀλλά καί στήν Καινή Διαθήκη τό ἴδιο ἔχει λεχθεῖ. Μέσα ἀπό πολλές θλίψεις θά εἰσέλθουμε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Πράξ. Ιδ´22).
          Ὅσο λοιπόν κι ἄν πονοῦμε καί κλαῖμε ἐδῶ, δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα μας μέ τόν πόνο κάμνει πιό λαμπρή τήν ψυχή μας καί ταυτόχρονα μᾶς ἑτοιμάζει δόξα στούς οὐρανούς.   

****

          ««... ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί »

          Ἀδελφοί, ὅσοι δκιμαζόμαστε ἀπό διάφορε μεγάλες ἀσθένειες καί θλίψεις, κάποτε στήν ὄωρα τοῦ πόνου ἀπογοητευόμαστε, χάνουμε τήν εἰρή­νη μας καί τήν  ὑπομονή μας. Ὅμως ὁ Κύριος ζη­τεῖ νά τίς ἀντιμετωπίζουμε  μέ πίστη καί ἐλπί­δα. Ἐκεῖνες τίς ὧρες ἄς σκεπτόμαστε ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐδοκίμασε τούς μεγαλύτερους καί σκλη­ρό­τερους πόνους τοῦ σταυρικοῦ μαρτυ­ρίου καί τόν ἴδιο τό θάνατο.
Ἄς θυμόμαστε  ὅτι ἡ ἀγάπη καί μόνο ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει τίς θλίψεις στή ζωή μας καί μόνο γιά ὠφέλειά μας πνευματική καί αἰ­ώνια. Ὅταν λοιπόν ἔρχονται θλίψεις, ἄς τίς δε­χό­μαστε ὅτι ἔρχονται ἀπό χέρι καί καρδιά πα­τρική, ἡ ὁποία θέλει τήν αἰώνια σωτηρία καί δόξα μας. Καί ἄς τίς ἀντιμε­τωπίζουμε μέ ὑπομονή καί εἰρήνη, μέ πίστη καί ἐλπίδα. Καί τότε οἱ θλίψεις μας θά ἀποδίδουν γλυκεῖς καρπούς ζωῆς πνευ­ματικῆς καί ἁγίας καί θά γίνουν τό ὄχημα πού θά μᾶς μεταφέρει στόν οὐρανό, στήν αἰώνια χαρά τοῦ Παραδείσου.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης