Ἡ μέγιστη δωρεά τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

  
 ΚΓ´Κυριακή
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἡ μέγιστη δωρεά τοῦ Θεοῦ

 « Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι» (Ἐφεσ. β΄5 )

 
          Τήν περασμένη Κυριακή ὁ Ἀπόστολος μᾶς εἶπε πώς ὁ μεγάλος πλοῦτος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό ἔλεος τοῦς Θεοῦ. Σήμερα μᾶς μίλησε μέ πολλή σαφήνεια γιά τήν μεγαλύτερη δωρεά τοῦ Παντο­κράτορος Κυρίου πρός τήν ἀνθρωπότητα ὅλη. Τήν δωρεά πού λέγεται σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί μάλιστα μᾶς ἐκάλεσε νά τήν ἐκτιμήσουμε τή σω­τηρία αὐτή καί νά ἀνταποκριθοῦμε κατά τόν καλύτερο δυνατό τρόπο στή θεϊκή δωρεά. Ἄς ἐμβαθύνουμε λοιπόν στό μεγάλο αὐτό  γεγονός, γιά νά δοῦμε στή συνέχεια τήν εὐθύ­νη μας καί τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους θά οἰκειοποιηθοῦμε αὐτή τή σωτηρία.

****

«Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι»

          Ἄν τό δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς Β´πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ θείου Παύλου ἀποτελεῖ τόν ὕμνο τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, οἱ στίχοι τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώ­σματος ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή ἀπο­τελοῦν ὕμνο διθυραμβικό πρός τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Γεμάτος συγκί­νηση ὁ Ἀπόστολος λέγει ὅτι: ὁ Θεός Πατέρας πού εἶναι πλούσιος σέ ἔλεος καί εὐσπλαγχνία, ἐξαιτίας τῆς πολλῆς καί ἀμέτρητης ἀγάπης του, μέ τήν ὁποία μᾶς ἀγάπησε, μᾶς ἀνέστησε πνευματικῶς μαζί μέ τόν Χριστό. Καί ἐνῶ εἴμασταν νεκροί πνευματικά ἐξαιτίας τῶν τῶν ἁμαρτιῶν μας καί καταδικασμένοι σέ ἀπώλεια, μᾶς ἔδωσε ζωή πνευματική καί μᾶς ἐξύψωσε μέχρι τόν οὐρανό, χάρη στήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό.
          Ναί, ἀδελφοί, ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ σ᾽ ἐμᾶς, τά παραστρατημένα παιδιά του, ἦταν καί εἶναι ἕνας ὠκεανός. Ὠκεανός ἀπέραντος, χωρίς ὅρια καί χωρίς πυθμένα. Καί, ὅπως εἴπαμε, ἐμεῖς εἴμασταν νεκροί πνευματικά ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καί τοῦτο διότι ὅπως ὁ θάνατος νεκρώνει ὅλες τίς αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου καί ἐκμηδενίζει ὅλες τίς σωματικές του δυνάμεις, ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία κάμνει τήν ψυχή ἀναίσθητη πρός κάθε τι τό καλό καί τῆς ἀφαιρεῖ τήν αἴσθηση τοῦ οὐράνιου καί πνευματικοῦ κόσμου. Μᾶς τό λέγει ρητῶς ὁ θεόπνευστος ἀποστολικός λόγος: ὁ μισθός μέ τόν ὁποῖο πληρώνει ἡ ἁμαρτία τούς δούλους της εἶναι ὁ θάνατος. «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ´23).
          Φαντασθεῖτε λοιπόν ὅλους τούς ἀνθρώπους  ἠθικά νεκρούς καί καταδικασμένους σέ αἰώνιο θάνατο, χωρίς ἐλπίδα σωτηρίας. Καί μέσα στό ἀδιαπέραστο ἐκεῖνο σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας καί στή σκιά τοῦ θανάτου, νά ἔρχεται ὁ Λυτρωτής. Νά ἐλευθερώνει τούς καταδίκους καί νά ἀνασταίνει τούς νεκρούς. Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί νά τούς χαρίζει «κρείττονα ζωήν» καλύτερη ζωή καί «κρείττονα ὕπαρξιν» ἀνώτερη περιουσία στούς οὐρανούς ( Ἑβρα. ι´34).  Ἐνῶ ἡ ἁμαρτία σκοτίζει τόν νοῦ, ἀχρηστεύει τόν ἄνθρωπο, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ διανοίγει τό νοῦ, ζωοποιεῖ τίς νεκρωμένες πνευματικές αἰσθήσεις καί εἰσάγει τήν ψυχή σέ νέους πνευματικούς ὁρίζοντες.  Ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωποςπού μετανοεῖ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀναγεννᾶται καί ἡ ψυχή του γίνεται ζωντανή. Στόν σεσωσμένο ἀπό τό θάνατο τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπο ἐμφυτεύεται τό  σπέρμα νέας καί οὐράνιας ζωῆς. Καί ζεῖ πλέον ζωή ἁγιασμοῦ, διότι ἀκριβῶς εἶναι γεννημένος ἀπό τόν Θεό καί ἡ ζωή του προέρχεται ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τόν Χριστό. Ἄλλωστε μᾶς τό εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: « ὅτι ἐγώ ζῶ, εἶπε στούς Μαθητές Του, καί ὑμεῖς ζήσεσθε» (Ἰω. ιδ´19) Διότι, λέγει ἐγώ ἐνῶ μετά ἀπό λίγο θά σταυρωθῶ καί θά πεθάνω, θά ἐξακολουθῶ νά ζῶ. Καί σεῖς θά ζήσετε μιά νέα, πνευματική ζωή, πού θά τήν ἀποκτήσετε ἀπό μένα. Οἱ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι κυλιοῦνται στό βόρβορο. Ὅμως οἱ ἁγιασμένες ψυχές, οἱ ψυχές πού μπῆκαν στό δρόμο τῆς σωτηρίας πετοῦν σέ οὐράνιους ὁρίζοντες καί ὑψώνονται πάνω ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο. Ὁ κόσμος μέ ὅλα τά πλούτη καί τίς ἀπολαύσεις του εἶναι γι᾽ αὐτές μηδέν σέ σύγκριση πρός τόν ἄλλο κόσμο γιά τόν ὁποῖο καί στόν ὁποῖο ἤδη ζοῦν. Οἱ σεσωσμένοι δέν εἶναι μόνο ἀπελεύθεροι Χριστοῦ, ἀλλ᾽ εἶναι καί συμπάρεδροί του. Μέ τή βοήθεια τῆς χάριτός του ἀνυψώθηκαν ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο καί ἀνα­στρέφονται μέ τόν οὐράνιο κόσμο ζώντας μέ τήν σταθερή προσδοκία ἐκείνου τοῦ κόσμου, ποθών­τας νά εἰσέλθουν σ᾽ αὐτόν τό ταχύτερο δυνατό.
          Καί τό μεγάλο αὐτό χάρισμα τό δίνει ὁ Θεός μέσα στήν Ἐκκλησία Του δωρεάν! Αὐτό θά πεῖ «χάριτι σεσωσμένοι». Μέ χάρη, μέ δωρεά, χωρίς πληρωμή. Ὁ Θεός μᾶς ἔσωσε λόγῳ τῆς εὐσπλαγχνίας του καί ὄχι λόγῳ τῶν ἀνύπαρκτων ἔργων μας (Τιτ. γ´5). Ἐπάνω στό Σταυρό του ἔσχισε «τό χειρόγραφον» τῶν ἁμαρτιῶν μας (Κολ. β´14). Καί μέ τό ἀτίμητο Αἷμα Του ἔσβησε τό κολοσσιαῖο χρέος μας. Ἐπιπλέον δέ μᾶς ἐχάρισε κληρονομία ἄφθαρτη καί «ἀμίαντον καί ἀμάραντον» (Α´Πέτρ. α´4), κληρονομία πού δέν φθείρεται καί δέν γηράσκει.

*****

          Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ μέγιστη δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἀπέναντί της ὅμως ὑπάρχει εὐθύνη. Δέν εἶναι ἀρκετό δηλαδή, ὅτι μᾶς προσφέρεται ἀπό τόν Θεόν ἡ σωτηρία. Πρέπει καί ἐμεῖς νά τήν οἰκειοποιηθοῦμε. Νά τήν κάνουμε δική μας. Νά τήν ἀποκτήσουμε προσωπικά. Ἡ σωτηρία δηλαδή εἶναι γεγονός τετελεσμένο, εἶναι ὁλοκληρωμένη ἀπό πλευρᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό μέλλον τοῦ καθενός μας ὡς πρός αὐτήν ἐξαρτᾶται ἀπό τό πῶς θά τήν ἀντιμετωπίσουμε. Ἐξαρτᾶται ἀπό τή διάθεση καί τή θέλησή μας. Διότι ὁ Θεός δέν παραβιάζει τή θέληση τῶν πλασμάτων του.
          Γι᾽αὐτό ὁ Ἀπόστολος λέγει «χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως». Θά ἔχουν σωθεῖ δηλαδή οἱ ἄνθρωποι ἐφόσον πιστεύσουν στό σωτήρα τους. Ἡ πίστη λοιπόν εἶναι ἐκεῖνο πού καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά προσφέρει γιά νά οἰκειοποιηθεῖ τήν σωτηρία. Ἡ ὁλόψυχη πίστη, πού ἐκδηλώνεται μέ τή συμμετοχή μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό «ναί» τοῦ ἀνθρώπου, ἡ συγκατάθεση, ἡ ὑπογραφή κατά κάποιο τρόπο, πού ἀπαιτεῖται, γιά νά συναφθεῖ μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου ἡ συνθήκη τῆς σωτηρίας.
          Ἐδῶ λοιπόν ἔγκειται ἡ εὐθύνη μας καί τό χρέος μας. Στό νά πιστέψουμε στόν Χριστό.Διά τῆς πίστεως καί τῶν μυστηρίων νά ἑνωθοῦμε μέ Αὐτόν. Νά γίνουμε δικοί του. Νά τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο ἀπό κάθε τι ἄλλο. Νά τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας. Αὐτό τό νόημα πρέπει νά πάρει ἡ πίστη μέσα μας. Τόσο θερμή καί ζωντανή ὀφείλει νά εἶναι ἔναντι τοῦ Κυρίου μας.
          ****
          Ἀφοῦ λοιπόν συνειδητοποιήσαμε τήν εὐθύνη μας ἀπέναντι στήν πιό μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ σ᾽ ἐμᾶς, πού εἶναι ἡ ἀπό μέρους του προσφορά τῆς σωτηρίας  νά δοῦμε κάποιους τρόπους μέ τούς ὁποίους θά τήν ἐξασφαλίσουμε.    Ἀρχικῶς  πρέπει τό ζήτημα τῆς σωτηρίας μας νά τό πάρουμε στά σοβαρά.  Δέν μποροῦμε νά παίζουμε καί νά ἀκροβατοῦμε πάνω στό θέμα αὐτό. Διότι εἶναι τό σπουδαιότερο ζήτημα τῆς ζωῆς μας. Ἐάν χάσουμε τή σωτηρία μας, δέν ἐχάσαμε κάτι τό συνηθισμένο καί μικρό, ἀλλά χάσαμε τήν ἴδια τή ψυχή μας. Καί μαζί τήν αἰώνια εὐτυχία μας. Γι᾽ αὐτό καί ὁ θεῖος Παῦλος γράφει πρός τούς χριστιανούς τῶν Φιλίππων:  «μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε»  (Φιλιπ. β´12).Μέ φόβο καί τρόμο νά ἐργάζεστε γιά νά ὁλοκληρώσετε τό ἔργο τῆς σωτηρίας σας. Καί χρειάζεται νά πάρουμε τό θέμα τῆς σωτηρίας μας στά σοβαρά, διότι μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία, πού εἶναι εὐπερίστατη καί ἑλκυστική. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά κατακτήσουμε τήν ἀρετή καί νά γίνουμε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός. Ἄνθρωπος, χριστιανός, πού δέν παίρνει στά σοβαρά τό θέμα τῆς σωτηρίας του, τίποτε ἀπ᾽ ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά ἐπιτύχει.
          Ὅταν ἔτσι ἀντιμετωπίσουμε τή σωτηρία μας, τότε ἔρχεται φυσικά καί ἀβίαστα καί ἡ φροντίδα γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ στήν καθημερινή μας ζωή. Ὅσο κι ἄν δυσκολευόμαστε ἀπό τή ραθυμία μας, ὅσο κι ἄν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ φαίνονται βαριές, φροντίδα καί προσπάθειά μας συνεχής πρέπει νά εἶναι ἡ τήρησή τους κατά τόν ἀκριβέσετρο τρόπο.

*****

«Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι»

          Πάρα πολλά καί ὕψιστα εἶναι τά ὅσα μᾶς ἐχάρισεν «ὁ πλούσιος ἐν ἐλέει » Κύριος. Καί δέν εἶναι ἱκανή ἡ ἀνθρώπινη γλώσσα νά ἐξάρει τό ὕψος καί τό μέγεθος τῆς ἀγάπης του. Οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό, οἱ ὁποῖοι θαυμάζουν τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου, τόν ὑμνοῦν καί τόν δοξολογοῦν ἀκατάπαυστα. Ἄς τούς μιμούμαστε κι ἐμεῖς πάνω στή γῆ. Καί μαζί μέ τήν ὁλόψυχη εὐγνωμοσύνη καί τούς ὕμνους μας, ἄς φιλοτιμούμαστε νά τόν δοξάζουμε πρό παντός μέ τήν ἅγια καί ἐνάρετη ζωή μας. Αὐτό θά εἶναι, ἀδελφοί μου, γιά τόν Κύριο ἡ πιό εὐπρόσδεκτη προσφορά! 

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου