Ἡ δόξα τῶν πιστῶν - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή τῶν Προπατόρων

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἡ δόξα τῶν πιστῶν

 «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολασ. γ΄4)

 

          Κυριακή τῶν Προπατόρων ἡ σημερινή Κυριακή. Ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἐν ὄψει τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τιμᾶ τούς κατά σάρκα προγόνους τοῦ Κυρίου. Γιατί ὅμως, ἀφοῦ ἑ­τοι­μαζόμαστε νά γιορτάσουμε Χριστούγεννα, τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς μεταφέρει στό συγκλονιστικό γεγονός τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου;
          Ὁ λόγος εἶναι ὅτι συνδέοντας μ’ αὐτό τόν τρόπο τήν πρώτη μέ τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, οἱ πιστοί καλούμαστε νά ζοῦμε μέ τήν ἁγία προσμονή τοῦ ἔνδοξου τελικοῦ ἐρχομοῦ Του, ὅπως οἱ θεῖοι προπάτορες ἐπερίμεναν μέ πόθο τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο ὡς Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ.
          Καί πολύ περισσότερο ὀφείλουμε αὐτό νά τό κάνουμε, διότι, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστο­λος, ἡ ἡμέρα αὐτή θά εἶναι ἡμέρα δόξας γιά ὅσους ἀκολουθοῦν πιστά τόν Χριστό.
          Νά δοῦμε ὅμως: Ποιά εἶναι αὐτή ἡ δόξα, πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Κύριος γιά τούς πιστούς Του καί πῶς θά μπορέσουμε κι ἐμεῖς ὅλοι νά τήν ἀποκτήσουμε.

*****

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»

          Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θά πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι κάθε προσπάθεια νά περιγραφεῖ ἔστω καί φτωχικά, ἡ δόξα τῆς θείας Βασιλείας εἶναι καταδικασμένη σέ ἀποτυχία. Καί ὅπως λέει ἕνας ἑρμηνευτής: εἶναι πιό εὔκολο ἕνας τυφλός νά περιγράψει τήν ὀμορφιά τῆς φύσης, παρά νά μπορέσει ἀκόμη καί ὁ πιό σοφός καί ὁ πιό ἅγιος  ἄνθρωπος νά περιγράψει τή δόξα τῶν πιστῶν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
          Ὁ Κύριος δίνοντάς μας κάποια εἰκόνα αὐτῆς τῆς δόξας, μᾶς πληροφόρησε πώς «οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν» ( Ματθ. ιγ΄43), οἱ δίκαιοι θά λάμψουν σάν τόν ἥλιο στή Βασιλεία τοῦ Πατέρα τους. Ὁ Ἀπόστο­λος Παῦλος ὅμως, πού «ἡρπάγη εἰς τόν παράδσεισον» ἔμεινε τόσο ἔκθαμβος, πού ἔχασε, θά λέγαμε, τήν λαλιά του, γι’ αὐτό καί βεβαιώνει πώς ἄκουσε «ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι»( Β΄Κορ. ιβ΄4). Ἄκουσεν «ἄρρητα ρήματα» δηλαδή λόγια, πού γλώσσα ἀνθρώπινη δέν ἠμπορεῖ νά τά προφέρει καί πού δέν ἐπιτρέπεται λόγῳ τῆς ἱερότητάς τους νά τά ἀνακοινώσει.
          Πρόκειται πραγματικά γιά ἀπείρως μεγάλη δόξηα, ἀσύλληπτη ἀπό τόν περιορισμένο νοῦ μας. Στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, πού μέ συμβολικές εἰκόνες μᾶς φανερώνει τίς οὐράνιες πραγματικότητες, ἡ δόξα αὐτή περιγράφεται σάν γάμος τοῦ Χριστοῦ μέ μία «νύμφην», ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ἐκκλησία, τό σύνολον δηλαδή τῶν σεσωσμένων πιστῶν. Καί στήν συνέχεια ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰκονίζεται ὡς πανέμορφη πόλη φτιαγμένη ἀπό διαμάντια καί πολύτιμα πετράδια.
          Ὅλα αὐτά εἶναι εἰκόνες μέ τίς ὁποῖες ἀποκτοῦμε κάποια ἰδέα τῆς δόξας τῶν δικαίων στή θεία Βασιλεία. Οὐσιαστικά πρόκειται γιά τήν κατάσταση ἐκείνη, ὅπου ὁ Θεός ἀναδεικνύει τούς ἁγιασμέ­νους πιστούς ὅμοιούς Του, καί τούς μεταδίδει ὅλο τόν πλοῦτο τῆς θεϊκῆς Του δόξας. Τούς κάμνει μικρούς θεούς. «Θεούς κατά χάριν», ὅπως λέμε στήν θεολογική γλώσσα. Τούς παίρνει κοντά Του ὄχι σάν δούλους καί ὑπηρέτες Του, ἀλλά ὡς συμβασιλεῖς Του,  ὡς σύνθρονούς Του στήν αἰωνιότητα. «Τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν» βεβαιώνει πάλι τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ( κβ΄4). Καί αὐτό τελικά σημαίνει ὅτι ἡ δόξα τοιῦ Θεοῦ γίνεται καί δική τους δόξα καί ἀκτινοβολεῖ ἀπό τά δικά τους πρόσωπα.
          Σέ ἕνα ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  ὅτι ὁλόκληρη ἡ κτίση, ὁλόκληρο τό ἀχανές σύμπαν, πού συμμετέχει κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο στίς ταλαιπωρίες πού ὑφιστάμεθα οἱ πιστοί σ’ αὐτό τόν κόσμο, περιμένει μέ ἀγωνία τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, γιά νά ἀντικρύσει τήν ἔνδοξη φανέρωση τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. «Ἡ γάρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται» (η΄19) γράφει.
          Συγκλονιστικός λόγος! Ὁλόκληρο τό σύμπαν εἶναι στραμμένο πρός τήν μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα καί κρατάει τήν ἀναπνοή του ἐνώπιον τοῦ θαύματος τῶν θαυμάτων: τῆς ἀναδείξεως τῶν νέων θεῶν!
          Ἴσως  νά δημιουργεῖται στίς ψυχές κάποιων ἀδελφῶν τό ἐρώτημα: Πῶς εἶναι δυνατόν νά βρεθοῦ­με ἐμεῖς σέ τέτοια δόξα; Δέν βλέπουμε ὁ καθένας τήν ἀθλιότητά μας;
          Εἶναι ἀλήθεια πώς μιά τέτοια πιθανή διαμαρτυρία ἔχει δίκιο, ἀλλ’ ὄχι ἀπόλυτο.
          Γι’ αὐτό λοιπόν, γιά τούς ἀδελφούς πού τυχόν ἀμφιβάλλουν γιά τά ὅσα εἴπαμε γιά τήν οὐράνια δόξα πού μᾶς περιμένει, νά ποῦμε τό ἐξῆς:
          Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὅλοι ἤ σχεδόν ὅλοι ζοῦμε κατά τρόπο ἀνάξιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι μας ἔχουμε καί ἀδυναμίες, κάποτε μάλιστα πολύ ζωηρές. Ἔχουμε ἰδιοτροπίες ἀρκετές, ἔχουμε κακίες ἄφθονες μέσα μας. Ἔχουμε λάθη ἀμέτρητα καί ἁμαρτίες πολλές, ἀκόμη ἔχουμε καί πάθη. Αὐτή δυστυχῶς εἶναι ἡ πραγματικότητα. Καί ἐπρόκειτο νά ἀποκτήσουμε τή δόξα αὐτή μέ τό σπαθί μας, τότε εἴμαστε χαμένοι. Ἀφοῦ δέν ἔχουμε κἄν σπαθί. Τό σπαθί μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι φτιαγμένο ἀπό πλαστικό, εἶναι παιχνίδι παιδικό. Καί μέ πλαστικά σπαθιά δέν μπορεῖ κανείς νά ἀντιμετωπίσει τίς αἱμοβόρες τίγρεις - τούς δαίμονες, πού ἀπειλοῦν νά μᾶς κατασπαράξουν.
          Λοιπόν! δέν κατακτοῦμε τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ μέ τό σπαθί μας. Ὄχι. Καί τοῦτο διότι ἡ δόξα αὐτή δέν κατακτιέται, χαρίζεται. Χάρισμα μᾶς τήν προσφέρει ὁ Θεός. Δῶρο δικό Του εἶναι. Καί τί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς; Δέν ζητᾶ πολλά πράγματα. Πίστη ζητᾶ· νά μή τόν ἀρνηθοῦμε.
          Μᾶς ζητᾶ νά πιστέψουμε στήν ἁγιότητα, τήν κλήση μας δηλαδή νά γίνουμε ἅγιοι, ὅμοιοι μέ Ἐκεῖ­νον, τόν Δημιουργό μας. Διότι δυστυχῶς δέν τό πιστεύουμε αὐτό. Καί λέμε: αὐτά δέν εἶναι γιά μᾶς πού ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, πού ἔχουμε οἰκογένεια, πού ἀσκοῦμε ἐπάγγελμα. Αὐτά εἶναι γιά τούς ἁγίους. Μά καί οἱ ἅγιοι σάν καί μᾶς ἦταν. Δέν γεννήθηκαν ἅγιοι. Ἀλλά τί ἔκαμαν; Ἐπίστεψαν ἀκριβῶς στήν ὑψηλή κλήση, πού τούς ἀπηύθυνε ὁ Θεός, τήν ὁποία ὅμως τήν ἀπευθύνει καί σέ ὅλους ἐμᾶς.
          Καί τήν ἀπευθύνει μέ πρόσκληση προσωπική!  Μέ προσκλητήριο ἐπίσημο μᾶς καλεῖ στούς γάμους τοῦ Υἱοῦ Του. Καί θά εἶναι κρίμα αὐτό τό προσκλητήριο νά τό στείλουμε πίσω μέ τήν ἔνδειξη ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ἤ μέ τήν ἔνδειξη ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ! Ὅπως δηλαδή εἴδαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο-στήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου- νά κάνουν ὅλοι οἱ προσκεκλημένοι. Ὁ Θεός νά καλεῖ τόσο ἐπίμονα καί ἐκεῖνοι νά λένε, ὅπως κι ἐμεῖς ΑΓΡΟΝ ΗΓΟΡΑΣΑ!
          Λοιπόν τό πιό σημαντικό στήν ὑπόθεση εἶναι νά πιστέψουμε στήν ἁγιότητα, στή θέωσή μας! Τά ἄλλα κατόπιν ἔρχονται φυσιολογικά. Ὁ ἀγώνας δηλ. κατά τῆς ἁμαρτίας, ὁ σκληρός ἀλλά τόσο ἀναγκαῖος, ὥστε νά νεκρώσουμε τά πάθη μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος στήν συνέχεια τοῦ ἀναγνώσματός μας.

****

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»

          Ναί, ἀδελφοί! Νά πιστέψουμε στόν προορισμό μας, τήν μεγάλη μας κλήση! Ἄς μή ἀπελπιζόμαστε ἀπό τίς ἀδυναμίες μας. Ἄς κυττάζουμε μᾶλλον ψηλά, τόν Δημιουργό μας, ὁ Ὁποῖος, ἄν τό θελήσουμε, καί τίς ἀδυναμίες μας θά διορθώσει καί συμβασιλεῖς Του θά μᾶς ἀναδείξει στήν αἰώνια τρισευλογημένη Βασιλεία Του.
 

 Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου