13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ-ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ - Δημ.Ιωάννου

  13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ-ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ

ΤΟΥ Δημ.Ιωάννου

Ιανουάριος του 2021. Ένα ακόμη δύσκολο χειμωνιάτικο  πρωινό. Παίρνω τη μάσκα μου, κοιτάζω τη τσάντα μου να βρω το αντισηπτικό μου, ελέγχω το πορτοφόλι μου να δω ότι έχω μαζί μου την ταυτότητα μου και βιαστικά παίρνω τη βεβαίωση εργασίας  μου, που μου επιτρέπει να βγω από το σπίτι χωρίς να στείλω  sms.

Δεν χαμογελάω, μόνο αναστενάζω πίσω από τη μάσκα μου. Χωρίς να ακουμπήσω κανένα δικό μου , κλείνω την πόρτα πίσω μου. Τρέχω να προλάβω το μετρό.

Στις κυλιόμενες σκάλες  δεν κρατάνε τις αποστάσεις, όλοι αμίλητοι με  σκυφτό το κεφάλι. Κοιτάζω το φωτεινό πίνακα να δω το χρόνο αναμονής . Ο συρμός θα έρθει σε  10 λεπτά. 10 λεπτά  θα συνωστιστούμε πάλι σκέφτομαι στο βαγόνι. Θα κολλήσω σίγουρα…

Άθελα μου  κοιτάζω στο φωτεινό πίνακα την ημερομηνία .28 Ιανουαρίου. Παγώνω ! Θυμάμαι! Ξυπνάω! Αυτή η ημερομηνία έχει χαραχτεί μέσα μου από τα νεανικά μου χρόνια! Είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να μη την ξεχάσω ποτέ . Μα τι έπαθα φέτος; Με αποκοίμισε το πολύ ιντερνετ και η πανδημία; Αρχίζω να φωνάζω στον εαυτό μου . Θυμήσου 28 Ιανουαρίου !

Πέρασαν 13 χρόνια από εκείνο το βουβό πρωινό όπου οι καμπάνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας χτύπησαν πένθιμα. Ναι ήταν 28 Ιανουαρίου του 2008 όταν έφυγε  για τη θριαμβεύουσα εκκλησία  ο ηγέτης , ο πνευματικός, ο ελεήμων,ο φιλευσπλαχνος, ο άνθρωπος μας, ο Αρχιεπίσκοπος μας, ο Χριστόδουλος μας!

Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που η εκκλησία έχασε ένα σπάνιο τιμονιέρη και οπλαρχηγό. Πόσα από όσα έλεγε  δε βγήκαν αληθινά; Πόσα από όσα έβλεπε για το μέλλον δεν ήταν διορατικά;

Ποιος θα φανταζόταν  ότι τα εσωτερικά κέντρα δυνάμεων που τον ήθελαν σιωπηλό, θα μας υποχρέωναν  13 χρόνια μετά σε κλειστές εκκλησίες  και παύση της Αγίας Κοινωνίας;

 Ποιος θα φανταζόταν ότι η Εκκλησία που με ένα απλό κάλεσμα μάζεψε  3 εκατομμύρια υπογραφές  για τις ταυτότητες θα βρισκόταν αντιμέτωπη  με τη βλασφημία και τη συκοφαντία από το σύνολο των ΜΜΕ;

Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί  ότι  οι πολιτικοί που συνωστίζονταν στον επιτάφιο για να φανούν αρεστοί στο χριστιανικό λαό 13 χρόνια μετά θα χειροκροτούσαν την καρότσα με τη λαική τραγουδίστρια  αντί  να προσκυνούν με ευλάβεια  το σώμα του Χριστού.

Ποιος θα υπολόγιζε ότι ο χριστιανικός λαός  που έτρεχε να ακούσει μία ομιλία του Χριστόδουλου, θα καθόταν 13 χρόνια μετά  αδρανής αποκοιμισμένος στον καναπέ του  χωρίς  να έχει ανάγκη την εκκλησία.

Ποιος θα περίμενε από εκεί που υπήρχε εκκλησιαστικό ρεπορτάζ κάθε μέρα και ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ο δημοφιλέστερος  έλληνας  στη χώρα του , 13 χρόνια μετά  οι κυβερνήτες θα έπαιρναν  αποφάσεις μόνοι τους για την αυτοδιοίκητη συνταγματικά Εκκλησία. 

Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που κάποιοι πίστεψαν ότι ο Χριστόδουλος ξεχάστηκε, έσβησε , θάφτηκε και μαζί του θάφτηκε  η πίστη, η ορθοδοξία , η ίδια η Εκκλησία.

Πλανεύτηκαν από το υπέρμετρο εγώ τους και πίστεψαν ότι η Εκκλησία είναι πολυεθνική που αν φύγει ένας δυνατός μάνατζερ πτωχεύει και τελικά  κλείνει. ‘Ομως λουκέτο στην πίστη δεν υπάρχει!

Δεν υπολόγισαν ότι η Εκκλησία είναι δημιούργημα του Θεού και ο κάθε Αρχιεπίσκοπος είναι ο κατάλληλος για την κάθε εποχή και διαλεγμένος από τον ίδιο το Θεό  για να κυβερνήσει το καράβι Του με το δικό του τρόπο. Με τον τρόπο που θα δοξάσει το Θεό και θα βοηθήσει το λαό Του.

Ξανακοιτάζω το φωτεινό πίνακα και βλέπω ξανά την ημερομηνία 28 Ιανουαρίου.

Πέρασαν κιόλας τα 10 λεπτά και έφτασε ο συρμός. Δεν μπαίνω. Δεν έχω όρεξη να στριμωχτώ να γίνω «κιμάς» ,ένα με τη μάζα, έτσι δεν έλεγε ο Χριστόδουλος;

Παίρνω το ασανσέρ βγαίνω έξω από το μετρό , να πάρω λίγο καθαρό αέρα.

Σταματάω ένα ταξί. Γρήγορα σας παρακαλώ πηγαίνετε με στο Α΄Νεκροταφείο.  Πρέπει να ανάψω ένα κερί στον τάφο ενός  Έλληνα , ενός Ηγέτη, ενός ανεπανάληπτου Δεσπότη, ενός μάρτυρα Αρχιεπισκόπου, που έφυγε από την επίγεια ζωή πριν μόλις 13 χρόνια!

Είμαι βέβαιος ότι ο Μακαριστός Χριστόδουλος  θα  μεσιτεύει  στο Θεό για την ταλαίπωρη Ελλάδα μας

Θα είναι για πάντα

Αιωνία η μνήμη του!