Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής

 Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής

Ώρες καθόταν, μικρή παιδούλα στα γόνατα της γιαγιάς

να ακούει εκστατική την ιστορία της Γέννησης

ταξιδεύοντας με το νου στης Βηθλεέμ τη γη.

Μα όταν η ιστορία έφτανε στα νήπια

που έβαψαν με το αίμα τους τα λιθόστρωτα

αίμα έσταζε μαζί κι η παιδική της καρδούλα.

Είναι που δεν μπορούσε να χωρέσει η αδικία

στον κόσμο της αθωότητας.

Πολλά χρόνια μετά, κάποιο Δεκέμβρη

περιμένοντας στα προγραμματισμένα χειρουργεία

για μια «διακοπή κύησης, λόγω αμφιβολιών περί υγείας του εμβρύου»

άξαφνα ήρθε στο νου η γιαγιά

κι η Βηθλεέμ με τα ματωμένα λιθόστρωτα.

 

Μάταια η νοσοκόμα φώναζε και ξαναφώναζε το όνομά της ...

«Θα ’γινε κάποιο λάθος στα ραντεβού» 

είπε ο γιατρός.

Κανείς δεν την αναζήτησε.

Κανείς δεν ήξερε πού πήγε. 

Μόνο στο εκκλησάκι του Νοσοκομείου

η εκκλησάρισσα έβλεπε απορημένη

τη νέα κοπέλα

που ήρθε βιαστική και τρομαγμένη

να κρατά τέσσερα κεριά

στης Παναγιάς το εικόνισμα μπροστά.

«Ένα για τον Άβελ ...

κι ένα για τον Ιωσήφ ...

κι ένα για τον Μωυσή ...

κι ένα για τα μωρά της Βηθλεέμ»

έλεγε μες τους λυγμούς της

και γονατιστή, ζητώντας συχώρεση

παρακαλούσε τη μεγάλη Μάνα

να σκεπάζει όλου του κόσμου τα μωρά

από τον κάθε Ηρώδη ...

Υπ.