Παρά ἕνα τέλειος, γιά ἕνα χαμένος - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή ΙΒ΄Ματθαίου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Παρά ἕνα τέλειος, γιά ἕνα χαμένος

 «Ἀκούσας τόν λόγον ὁ νεανίσκος ἀπῆλθε λυπούμενος» (Ματθ. ιθ΄22)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Ἦταν πλούσιος, ἦταν νέος, ἦταν ἀπό τίς ἀνώτερες τάξεις τῆς κοινωνίας. Ὅλη ἡ ζωή ἦταν δική του. Ὅ,τι ἐπιθυμοῦσε μπορῦσε νά τό ἔχει:ἀγαθά, ἀπολαύσεις, κοινωνικές σχέσεις, ἐπιρροή… Ὅ,τι κυνηγοῦν οἱ νέοι πάντα. Καί σήμερα…

Κι  ὅμως, ὁ νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, Μα­καριώτατε πάτερ, σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶχεν ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Εἶχεν ἀναζητήσεις πνευματικές. Ποθοῦσε κάτι τό ἀνώτερο, τό μόνιμο. Καταλάβαινε πώς οἱ θησαυροί του εἶναι φθαρτοί καί πρόσκαιροι. Τόν ντύνουν μέ τά καλύτερα ροῦχα, τοῦ χαρίζουν τά ὡραιότερα καί νοστιμότερα φαγητά, ἱκανοποιοῦν τή γεύση του μέ σπάνια κρασιά καί ποτά, τοῦ προσφέρουν ἅμαξες χρυσοποίκιλτες γιά τά ψυχαγωγικά του ταξίδια, δέν ἀγγίζουν ὅμως τό βάθος τῆς ὕπαρξής του. Ἐκεῖ μέσα ὑπάρχει ἔνα ἀγεφύρωτο κενό. Γι’αὐτό καί ἐκτιμᾶ τό αἰώνιο, ποθεῖ νά κατακτήσει τό παντοτινό, αὐτό πού δέν κινδυνεύει ἀπό τήν φθορά, πού δέν μεταβάλλεται σέ χῶμα, πού δέν ἀφήνει τόν κάτοχό του ποτέ μέ ἄδεια τά χέρια.

Γι’ αὐτό καί τόν βρίσκουμε μπροστά στόν Κύριο, γονατισμένο μάλιστα, νά ρωτάει πῶς θά καταφέρει νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Κι ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ὑπενθύμισε κάποιες ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτός περιχαρής ἀπάντησε ὅτι ὅλες αὐτές τίς θεῖες ἐντολές εἶχε φροντίσει νά τίς ἐκτελεῖ ἐδῶ καί χρόνια, ἀπό τότε πού ἦταν παιδί.

Πράγματι ὁ νέος ἐκεῖνος ἦταν καθαρός καί  συγχρόνως εἰλικρινής. Τό εἶδε αὐτό ὁ καρδιογνώστης Κύριος καί γι’ αὐτό τόν συμπάθησε, καί θέλησε νά τόν καλέσει σέ κάτι πολύ ἀνώτερο. Σ’ αὐτή τήν ἴδια τήν τελειότητα. Τήν κορυφή πού λίγοι τήν πιάνουν.

Τόν προσκαλεῖ νά τόν περιλάβει στά ἔμπιστα μέλη τοῦ ἐπιτελείου Του. Νά τόν συμπεριλάβει μεταξύ τῶν Ἀποστόλων Του. Τά προσόντα τά ἔχει: πλοῦτο ἐπίγειο, γιά νά τόν μετατρέψει ἀμέσως σέ θησαυρό  οὐράνιο καί αἰώνιο.

          Δυνάμεις σωματικές, γιά νά ἐργαστεῖ ἱεραποστολικά, ἀφοῦ εἶναι νέος στήν ἡλικία, τίς εἶχε καί αὐτές.

          Ἔχει καί ἐπιθυμία νά γνωρίσει πῶς θά κερδίσει  τήν αἰώνια ζωή. Ἀκόμη ὁ νέος μας ἔχει καί κάποια προάσκηση, κάποια προπαιδεία στήν ἀρετή. Ὅλα αὐτά δίνουν ἐλπιδοφόρο μήνυμα, πώς θά προχωροῦσε καλά.  Μόνο ἕνα ἔμενε νά ξεπεραστεῖ.

-Ἄν θέλεις νά εἶσαι τέλειος, τοῦ εἶπεν ὁ Κύριος, πήγαινε, πούλησε ὅλη σου τήν περιουσία, δῶσ΄ την ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς, κι ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις.

          Δαγκώθηκε ἡ νεανική καρδιά. Ὁ Θεῖος Διδά­σκαλος ἔθιγε τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο αὐτῆς συγκε­κριμένης τῆς νεανικῆς ὕπαρξης. Νά σέ ἀκολου­θήσω, Δάσκαλε, νά θυσιάσω ὅ,τι θέλεις. Ὄχι ὅμως αὐτό. Ὅ,τι ἄλλο, ναί. Αὐτό ὄχι. Αὐτό πονάει.

          Στάθηκε γιά λίγο ἀκίνητος. Σκυθρώπασε. Κατέβασε τό κεφάλι του. Δέν ξαναμίλησε. Ἄρχισε νά σέρνει βαρειά τά βήματά του. Ἔφευγε ἀπό τόν  Χριστό. Δέν τό ἄντεχε αὐτό πού τοῦ ζήτησε ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τά πολλά του κτήματα καί τά χρήματα τά ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπό τόν Χριστό. Γι’ αὐτό κί ἔφυγε. Κι ἔφυγε  λυπημένος.

Κι ἔμεινε αἰώνια ὁ στιγματισμένος «νεανίσκος». Ὁ «φυγάς», αὐτός πού λιποτάκτησε. Μένει στόν αἰώνα ὡς ὁ ἀποτυχημένος, ὁ νέος ἄνθρωπος πού ἀπέτυχε στό μεγάλο σκοπό, τόν ὁποῖο μόνος ἔβαλε στόν ἑαυτό του. Ταλαντεύτηκε ἀνάμεσα οὐρανοῦ καί γῆς, καί τελικά προτίμησε τά πρόσκαιρα καί τά φθαρτά, ὄχι τά ἄφθαρτα καί τά αἰώνια. Χτύπησε τήν πόρτα τῆς τελειότητας, ἀλλά δέν τήν ἄνοιξε.

Παρά ἕνα καί θά γινόταν τέλειος. Θά ἦταν Ἀπόστολος, ἐκλεκτός μέ τούς ἐκλεκτούς, ἀνάμεσα στούς δώδεκα κι αὐτός. Δυστυχῶς ὅμως γιά ἕνα τά ἔχασε ὅλα. «Ἔτι ἕν σοι λείπει» τοῦ εἶπεν ὁ Κύριος. Ἕνα πράγμα σου λείπει. Νά ξεκολλήσεις ἀπό τά πλούτη σου. Πούλησέ τα, δῶσε τα στούς φτωχούς καί δεῖξε πάνω στρά πράγματα ὅτι ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος ἐλεύθερος, ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης. Παρά ἕνα γίνεσαι τέλειος. Γιά ἕνα, ἄχ!  αὐτό τό ἕνα στή ζωή τοῦ καθενός μας!  τό ἕνα αὐτό πού ὁ Θεός κι ἐμεῖς τό γνωρίζουμε! Γιά ἕνα χαμένος!  Τί τραγικό! ἀδελφοί μου.

          Αὐτό τό ἕνα ἄς τό ἐντοπίσουμε τό συντομότερο κι  ἄς τά πολεμήσουμε μέ λύσσα ἅγια καί ἱερή, γιά νά μή χαθοῦμε ἀπ’ αὐτό καί μαζί μ’ αὐτό. Ὄχι. δέν ἀξίζει γιά ἕνα νά μένεις ἔξω ἀπό τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀξίζει γιά ἕνα νά χάνεις τήν τελειότητα, νά χάνεις τό αἰώνιο γιά τό πρόσκαιρο. Μήν ἀκολουθήσουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν πλούσιο νεανίσκο στό χορό τοῦ θανάτου.

          Θά μοῦ πεῖτε: ὅποιος θέλει νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό πρέπει νά πουλήσει ὅλη τήν περιουσία του; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἡ παραγγελία αὐτή τοῦ Κυρίου δόθηκε στόν συγκεκριμένο πλούσιο καί εἶχε εἰδικό σκοπό. Νά τόν ἀπεξαρτήσει ἀπό τήν φιλαργυρία. Διότι ἡ φιλαργυρία του δέν τόν ἄφηνε νά ἀκολουθήσει τό δρόμο τῆς τελειότητας. Ὁ Κύριος δηλ. προκειμένου νά ὁδηγήσει τόν κάθε ἄνθρωπο στήν τελειότητα, τοῦ ζητᾶ νά ἀπαρνηθεῖ τό ἄλφα ἤ βῆτα πάθος πού τόν δένει στή γῆ καί δέν τόν ἀφήνει νά ἀγαπήσει ἐλεύθερα καί δυνατά τόν Θεό καί τήν Βασιλεία Του. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει διαφορετικό πάθος κυρίαρχο στήν ψυχή του. Ἄλλος εἶναι δέσμιος στό θυμό, ἄλλος στή ζήλια, στή μέθη, στό ψέμα, στήν πονηρία, στή σάρκα. Πρέπει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τό κυρίαρχο πάθος του,  νά εἰσέλθει στή στενή πύλη καί νά βαδίσει τήν τεθλιμμένη ὁδό, γιά νά ἀποκτήσει ἐμπειρία ἀληθινῆς θεογνωσίας καί νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Διαφορετικά κάποτε θά ἀπέλθει καί αὐτός λυπούμενος σάν τόν πλούσιο νέο τοῦ Εὐαγγελίου.

          Ἕνα σχοινί νά μένει δεμένο στό μουράγιο δέν ἀφήνει τό πλοῖο νά σαλπάρει στό πέλαγος. Μιά ἀδυναμία, ἕνα πάθος ἀπολέμητο,  μπορεῖ νά ρίξει τήν ψυχή σέ πένθος καί ὀδυρμό αἰώνιο.

*****

          Γι’ αὐτό υἱϊκῶς σᾶς παρακαλοῦμε, Μακαριώτατε πάτερ καί Δέσποτα, ὑψώνετε ἱκετήρια τά τίμια χέρια Ἀρχιθύτου τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας καί δεηθεῖτε τοῦ Κυρίου τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν, νά ἀνάψει στίς καρδιές τῶν πνευματικῶν σας παιδιῶν, ὅλων ἡμῶν, τό πῦρ τῆς πρός Αὐτόν ἀγάπης. Νά πυρποληθοῦν οἱ καρδιές μας καί νά τρωθοῦν ἀπό ἔρωτα θεῖον, πού θά τίς ὁδηγήσει καί κατά τό ἀνατέλλον μόλις μετά δύο ἡμέρες νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος σέ νίκες πνευματικές. Νά ἐντοπίσουμε ὁ καθένας τό ἕνα, τό δικό μας ἕνα, πού ἀρκεῖ γιά νά μᾶς ἀποκόπτει ἀπ’ Αὐτόν καί νά ἀγωνισθοῦμε δυνατά μέ τή Χάρη Του νά τό ξεπερά­σουμε. Γιά νά δοῦμε τήν ψυχή μας νά ἐλευθερώνεται, νά ὑψώνεται πρός τά ἀνώτερα. Νά ἀγαποῦμε περισσό­τερο τόν Θεό καί τά τοῦ Θεοῦ. Νά ποθοῦμε καθημε­ρινά τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα.