6η Νοεμβρίου 475 μ.Χ - π. . Βασιλείου Μπακογιάννη

 

6η Νοεμβρίου 475 μ.Χ

        Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου  Μπακογιάννη

   «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ (6η Νοεμβρίου) μνήμη τῆς μετά φιλανθρωπίας κατενεχθείσης κόνεως ἐπί Λέοντος τοῦ Μεγάλου».

        6 Νοεμβρίου 475 μ.Χ. Κων/πολη. Μεσημέρι. Ξαφνικά ὁ καταγάλαζος οὐρανός σκεπάσθηκε μέ μαῦρα, βαριά σύννεφα. Σκοτείνιασε ὁ τόπος.  Τά  σύννεφα ἔγιναν φωτιά, πού ἐπί  ὧρες σκέπαζε τόν οὐρανό! Οἱ Κων/πολῖτες φοβήθηκαν. Ἦρθε ἡ ὥρα νά καοῦν καί αὐτοί ὅπως  οἱ πόλεις τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομμόρων! (Σόδομα καί Γόμορρα γιά τό Θεό εἶναι καί ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας...!). (Ἡσ. 1:10).

Ἔτρεξαν  στίς ἐκκλησίες,  γονυπετώντας καί  μέ θρήνους καί ὀδυρμούς, παρακαλοῦσαν τό Θεό νά τούς συγχωρέσει. «Ὅθεν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, συγκεράσας (συνδύασε)  τήν ἀγαθότητά Του μέ τήν τιμωρία, ἐπρόσταξε τά νέφη καί ἔβρεχεν μίαν βροχήν ἀσυνήθιστον καί παράξενον, ἡ ὁποία ἐπροξένει φόβον μέγαν εἰς τούς ἁμαρτάνοντας, διότι ἡ βροχή ἐκείνη ἀρχίσασα ἀπό τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ διήρκησεν ἕως τοῦ μεσονυκτίου!».  (Ὁ Μέγας Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τόμος ΙΑ,  σελ. 54).   Ἀπό τό  ἀπόγευμα μέχρι τά μεσάνυκτα ἔπεφτε  μιά μαύρη σκόνη, πού ἔκαιε  σάν φωτιά. Ἔκαψε ὅ,τι πράσινο ὑπῆρχε.

   Οἱ πολῖτες κλείσθηκαν στά σπίτια τους. Οἱ αὐλές καί οἱ στέγες τῶν  σπιτιῶν τους,  οἱ δρόμοι, οἱ κῆποι, τά χωράφια, σκεπάσθηκαν   ἀπό  τή μαύρη σκόνη. Τό πάχος ἔφθασε στούς 20-25 πόντους.

      Στή συνέχεια ἔπεσε βροχή  κατακλυσμός,  καθαρίζοντας τήν Πόλη (Ὁ Μέγας Συναξαριστής.Aὐτόθι). 

        

 Ὁ Θεός ὡς παντοδύναμος, μπορεῖ, ἀνά πᾶσα στιγμή, νά χρησιμοποιήσει  πράγματα πού δέν περνᾶνε ἀπό τό μυαλό μας, προκειμένου νά μᾶς ὁδηγήσει στή μετάνοια.  Καί κανένας  δέν ξέρει τί ἔχει κατά νοῦν νά πράξει, σήμερα ἤ αὔριο, βλέποντας τό κατάντημά μας. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι τόν «ἀπασχολεῖ».  Καί  μόνο οἱ χιλιάδες ἐκτρώσεις πού γίνονται κατ'ἔτος στήν πατρίδα μας, ἔλεγε ὁ π. Ἐπιφάνιος  Θεοδωρόπουλος,  εἶναι  ἱκανές νά προκαλέσουν τήν ὀργή  τοῦ Θεοῦ,  ἀλλά μακροθυμεῖ.

«Ἄν ὑπάρχει Θεός, θά πρέπει νά εἶναι ἀγαθός, γιατί παρόλες τίς ἁμαρτίες πού διέπραξα, μέ κρατάει ἀκόμα ζωντανό!», μοῦ ὁμολόγησε ἕνας «ἄπιστος». Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τόν καθένα μας. «Βλέψον σου τά παράνομα ἔργα, ὦ ψυχή μου καί θαύμασον· πῶς σε γῆ βαστάζει; πῶς οὐ κεραυνοί σε; πῶς ἄγριοι θῆρες οὐκ ἐσθίουσέ σε; πῶς δέ καί ὁ Ἥλιος ὁ ἄδυτος ἐκλάμπων σοι ἀεί, οὐκ ἐπαύσατο;» (Παρακλητική. Ἦχος βαρύς. Κυριακή ἑσπέρας). Καί μερικοί ρωτᾶνε «ποῦ εἶναι ὁ  Θεός;!». Μά δέν  βλέπουν τή μακροθυμία Του;!

Ὅμως, τό θέμα εἶναι  μέχρι πότε θά μακροθυμεῖ.  Μέχρι πότε θά ἀνέχεται τίς ἁμαρτίες μας; Πάντως ὁ ἴδιος προειδοποιεῖ: «Μέχρι τώρα σιώπησα, καί δέν μίλησα. Μήπως θά σιωπῶ καί θά σᾶς ἀνέχομαι γιά πάντα;!»  (Ἡσ.42: 14).

«Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν».