Ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή Μετά τά Φῶτα
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων

«Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ´17)

 Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

                Αὐτό ἦταν τό πρῶτο κήρυγμα τοῦ Κυρίου μας, ἀδελφοί, μετά τήν Βαπτισή Του στόν Ἰορ­δάνη. Κήρυγμα μετανοίας. Καί τοῦτο διότι αὐτή ἦταν ἡ βασικότερη ἀνάγκη τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος βρισκό­ταν μέσα στό πνευματικό  σκοτάδι τῆς εἰδωλολα­τρικῆς πλάνης καί τῆς ἀσεβείας. Ἐάν ὅμως τό κήρυγμα τῆς με­τανοίας χρειαζόταν τότε, μποροῦ­με νά ποῦμε ὅτι τό ἴδιο χρειάζεται καί σήμερα. Καί σήμερα διότι ὁ κό­σμος μας ζεῖ μέσα σέ σκοτάδι πνευματικό, σκοτά­δι νεοειδωλο­λατρί­ας, ἠθικῆς κατάπτωσης καί ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Γι᾽ αὐτό καί ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνά­γκη νά ἀκουστεῖ καί στίς ἡμέρες μας τό ἴδιο δυ­νατή καί ἀφυπνιστική. Ἡ με­τάνοια εἶναι ἡ μεγαλύτερη, ἡ πιό ἐπείγουσα ἀνά­γ­κη τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου σέ προσωπικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο. Αὐτό λοιπόν τό ἐξαιρε­τικά ἐνδιαφέρον θέμα θά μᾶς ἀπασχολήσει σήμερα. Θά δοῦμε ποιά εἶναι ἡ ἀξία τῆς μετανοίας, γιατί μᾶς χρειάζεται ἡ μετάνοια καί γιατί πολλοί ἄνθρωποι δέν μετανοοῦν.

****

« Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν »

                Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι, «ἡ μετά­νοια εἶναι φάρμακο κατά τῶν παραβάσεων τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου, μαχαίρι πού τοῦ  κόβει τό κεφάλι, ἐλπίδα σωτη­ρίας, δῶρο οὐ­ράνιο, δύναμη θαυμαστή, χωνευ­τήρι τῆς ἁμα­ρτίας». Ἡ μετάνοια ἀνοίγει καί καθαρίζει τά ἐσωτερικά μάτια τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ δίνει τή δυνατότητα νά ἰδεῖ τά πάθη του, νά συναισθανθεῖ τίς πτώσεις του, νά συντριβεῖ γιά τά ἁμαρτήματα καί τά ἐγκλήματά του καί νά πεῖ στόν Θεό ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του «ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἔτσι ἠ μετάνοια γίνεται τό εὐλογημένο ὄχημα πού προωθεῖ καί φέρ­νει τόν ἄνθρωπο πρός τήν λύτρωση, τή σωτήρια χάρη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἴδιο τόνΘεό. Καταλαβαίνουμε δη­λαδή πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀξία τῆς μετανοίας καί ἐάν ὁ ἄνθρω­πος δέν τήν πραγματο­ποιήσει καί δέν τήν βιώσει τήν μετάνοια, δέν εἶναι δυνατό νά ἰδεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, διότι δέν εἶναι δυνατό προη­γουμένως νά ἐλευθερωθεῖ  ἀπό τήν καταθλι­πτική δουλεία τῆς ἁμαρτίας.

                Γι᾽αὐτό καί ὁ Χριστός τήν μετάνοια ἐζήτησε ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τό πρῶτο κήρυγμά Του.

****

                Αὐτήν χρειαζόμαστε καί μεῖς σήμερα. Διότι καί στίς ἡμέρες μας ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό καί τό νόμο Του. Ζοῦμε ζωή ξένη  καί ἀντίθετη συχνά πρός τό ἅγιο θέλημά Του. Σέ κάθε μας βῆμα συναντοῦμε τήν ἀδικία, τήν ἀπά­τη, τήν κλοπή, τίς ληστεῖες, τούς φόνους καί τά ἐγκλήματα τῆς ποικίλης ἀνηθικότητας.

                Βεβαίως δέν ἔχουν φθάσει ὅλοι οἱ ἄν­θρω­ποι σ᾽ αὐτό τό κατάντημα. Ποιός μπορεῖ ὅμως νά εἰπεῖ ὅτι δέν ἔχει ἁμαρτίες καί δέν εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Εἴμαστε μήπως ἀπαλλαγμένοι ἀπό τό ψέμα, τήν φιλαργυρία, τίς ἔχθρες καί τούς θυμούς; Εἴμαστε ξένοι ἀπό τίς κοσμικές ἐκδηλώσεις πού δέν ἔχουν καμμία σχέση πρός τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Προσευ­χόμαστε ὅσο καί ὅπως πρέπει; Ἀδελφοί μου, ἐξετάζοντας νηφάλια τόν ἑαυτό μας, πειθόμαστε πώς ὁ λόγος τοῦ ἀδελφοθέου Ἰακώβου «πολλά πταίομεν ἅπαντες» ἀφορᾶ καί τόν καθένα μας. Ὅταν κατανοήσουμε αὐτή τήν πραγματικότητα τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, τότε κατά φυσική συνέ­πεια θά βρεῖ ἀπήχηση στήν ψυχή μας ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μετανοεῖτε».

                Οἱ ἁμαρτίες μας, λοιπόν, καθιστοῦν ἀναγκαία τήν μετάνοιά μας. Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως τό ἀβέβαιο τῆς ζωῆς, καί τό ἄγνωστο τοῦ θανάτου μᾶς ἐπιβάλλουν ἐξ ἴσου νά ζοῦμε ἐν μετανοίᾳ. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» μᾶς τονίζει ὅτι μετά τήν ἔλευσή Του στή γῆ, τόν θάνατο, τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνάληψή Του στούς οὐρανούς δέν περι­μένουμε τίποτε ἄλλο, παρά τήν Δευτέρα Του Παρουσία καί τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. «Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος (Ρωμ. ιγ´11). Tώρα, ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρου­σίας, πού θά σημάνει τήν πλήρη ἀπολύτρωση τῶν πιστῶν, εἶ­ναι πλησιέστερη σέ μᾶς παρά τότε πού πιστέψαμε. Ἐάν λοι­πόν τότε δείξαμε ζῆλο καί δρα­στηριότητα στά πνευματικά, πολύ περισσότ­ερο πρέπει νά τά δεί­ξουμε καί τώρα. Διότι καί ἄν δέν γίνει ἡ Δευ­τέρα Παρουσία ὅσο βρισκόμαστε στή ζωή αὐτή, πάν­τως μεταβαίνουμε στήν ἄλλη ζωή μέ τόν θάνατό μας. Καί κατά συνέπεια πιό κοντά στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἤ στόν αἰώνιο χωρισμό ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου μας ἔρχεται «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»  (Α´Θεσ. ε´2). Ἔρχεται κρυφά, ξαφνικά, ἐνῶ δέν τό περι­μένουμε. Ἔρχεται ἐνῶ φανταζόμαστε πώς ὅλα εἶναι καλά, εἰρηνικά καί ἀσφαλισμένα. Ὑπάρχει ἑπομένως κίνδυνος νά βρε­θοῦμε μπροστά στόν θάνατο ἀνέτοιμοι, μέ τήν ψυχή μολυσμένη καί ἀκάθαρτη, χωρισμένοι ἀπό τόν Θεό. Ἀντιλαμβα­νόμαστε λοιπόν, πώς ἔχουμε ἄμεση ἀνάγκη καθημερινῆς μετανοίας καί ἐκζήτησης τοῦ θείου ἐλέους γιά τίς ἁμαρτίες μας. Γι᾽αὐτό καί ὁ Κύριος δέν μᾶς εἶπε μετανοήσετε ἀλλά μετανοεῖτε. Μετα­νοεῖτε καί διορθώνετε τόν ἑαυτό σας καθημερινά. Μόνο ἔτσι θά κερδίσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν, ὅποτε καί ἄν ἔλθει.

                Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ψυχή πού μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες της, τίς ἐξομολογεῖται καί ἀγωνίζεται στή συνέχεια ὅσο  μπορεῖ καλύτερα, αὐτή ἡ ψυχή θά κερδίσει ὁπωσδήποτε τήν οὐράνια βασιλεία. Θά εἶναι ἕτοιμη σέ κάθε στιγμή νά μπορεῖ νά ὑποδεχθεῖ τόν Κύριο, εἴτε διά τοῦ θανάτου ἔρχεται νά τήν ἐπισκεφθεῖ εἴτε διά τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας. Ἡ μετανοημένη ψυχή θά ἀκούσει τή χαρμόσυνη φωνή τοῦ Χριστοῦ «εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Καί θά εἰσέλθει στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν γιά νά ζεῖ ἐκεῖ αἰώνια εὐτυχής κοντά στόν Κύριο καί Θεό μας μαζί μέ τίς ἄλλες ψυχές, οἱ ὁποῖες διά τῆς μετανοίας ἐλευκάνθησαν καί ἔγιναν ἄξιες τῆς καθαρότητας τοῦ οὐρανοῦ.

****

                Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα γιατί πολλοί ἄνθρωποι δέν μετανοοῦν, ἀλλά καί ἀντιδροῦν στό κήρυγμα τῆς μετανοίας;  Ὁ βασι­κός λόγος εἶναι ὅτι δέν κατάλαβαν πόσο μεγάλο κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ποῦ ὁδηγεῖ τόν ἄνθρω­πο. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν ἐπηρεασθεῖ τόσο πολύ ἀπό τήν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νομί­ζουν ὅτι δέν μπορεῖ νά ζήσει κανείς χωρίς νά ἁμαρτάνει.

                Ἔτσι ἡ ἁμαρτία, τά πάθη καί οἱ ἠθικές πτώσεις γίνονται ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα στήν ὁποία κινοῦνται οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀλλά καί εὐχαρι­στοῦνται. Μοιάζουν μέ τά σκουλήκια πού ζοῦν μέσα στή λάσπη καί ἀναπαύονται σ᾽ αὐτήν. Ἔτσι ὅμως ἐπαλη­θεύεται ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς πού λέγει ὅτι ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος «παρασυνε­βλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη´13).

                Εἶναι ὅμως καί κάτι ἄλλο πού δέν ἀφήνει πολλούς νά μετανοήσουν. Καί αὐτό εἶναι ἡ μακρά συνήθεια, ἀπό τήν ὁποία ἔχουν κυριευθεῖ. Ἐπειδή ζοῦν ἐπί χρόνια μέσα στήν ἁμαρτία ἡ ψυχή τους σκληρύνεται σιγά-σιγά ἀπό τό κακό. Ἀποκτᾶ τή νοοτροπία τοῦ δούλου, τοῦ ὑποτακτικοῦ τῆς ἁμαρτίας καί γι᾽ αὐτό δέν ἐπιθυμοῦν τήν ἀλλαγή τῆς ζωῆς τους. Οἱ ἄνθρωποι τῆς κατηγορίας αὐτῆς εἶναι ἐκεῖνοι τούς ὁποίους ὁ Ἀπόστολος χαρακτηρίζει «ἐσκοτισμένους τῇ διανοίᾳ..» (Ἐφεσ. δ´18). Ἡ ἁμαρτία πού τούς ἔχει σκλη­ρύνει, τούς κρατεῖ καθηλωμένους στά δεσμά της, τήν ἀκολασία καί τό πνευματικό ἀδιέξοδο. Γι᾽αὐτό καί ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς ὑποδεικνύει νά προτρέπουμε καί νά ἐνισχύουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στή ζωή τῆς ἀρετῆς, ὥστε νά μή σκληρυνθεῖ κανείς ἀπό τήν ἀπατηλή ἁμαρτία.

****

« Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν »

                Ἀδελφοί, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό καί ἁμαρτίας πολλῆς. Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή, τώρα μάλιστα πού βρισκόμαστε στό κατώφλι τοῦ καινούργιου χρόνου, νά κρατήσουμε τόν ἑαυτό μας στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν ὡς ἄνθρωποι ἁμαρτάνουμε, τότε ἄς μετανοοῦμε ἀμέσως καί ὁ Θεός θά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας, διότι μᾶς ἀγαπᾶ πολύ καί θέλει νά μᾶς σώσει. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἄς γίνουμε λοιπόν καί τό ἔτος αὐτό ἄνθρωποι μετανοίας, γιά τό καλό μας, γιά τό καλό τοῦ κόσμου μέσα στόν ὁποῖο ζοῦμε.