Μεγάλη Εβδομάδα του έτους 1990 - Γιάννης Πεγειώτης

 Μεγάλη Εβδομάδα του έτους 1990. Βγαίνοντας από το Πρωτάτο σχεδίαζα  να ρωτήσω από που πάνε για τη Μονή Σταυρονικήτα. Βλέπω απέναντί μου μια παρέα. Κάτι μου έλεγε πως είναι Κύπριοι. Ρώτησα από που πάνε για Σταυρονικήτα

Απάντησε  ο Στέλιος ο Κούκος καλή του ώρα. "Είσαι από την Κύπρο" Μέχρι να εξηγήσω ποιος είμαι. Κάτι να πω για το Οδόφραγμα τη Φυλλάδα" Ήταν και ένα παιδί γυμναστής, πρωταθλητής στίβου μαζί του. Ξεχνώ το όνομα του.

Ο Στέλιος αντάρτης ξηγημένος της ελευθερίας εν Χριστώ μου είπε κυπριακά και στροβολιώτικα : Πέρνω έντεκα στην Σταυρονικήτα για το Πάσχα. Θα πάμε δώδεκα. Έλα μαζί μας. Αυτό ήταν. Πήραμε το δρόμο από τις ευλογημένες Καρυές για την πολυαγαπημένη Ιερά Μονή Σταυρονικήτα.

Εκεί θα με περίμεναν ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης. Είχε έλθει στο Αθηναίδειο το 1983 και μας μίλησε με ένα λόγο λευτεριάς και χάριτος. Κυκλοφορούσαν τότε και λόγοι του σε κασέτες. Λόγοι Κυρίου Αναστάντος. Με περίμεναν χωρίς να το ξέρω εκτός από το σοφό μπροστάρη της Κρήτης, ο παπα Ιερεμίας ο εξ Αυστραλίας  ο Έλλην ο Πνευματικός, ο καλός μου φίλος κατοπινά διακο Νεκτάριος, ο Σταυρονικητιανος που έγραφε ωραία σύγχρονα κείμενα και ήταν φιλόξενος και παρηγορητής. Ήταν εκεί και ο συμφοιτητής μου Μόδεστος μοναχός που θα με συνέτρεχε αγαπητικά εκείνο το Πάσχα..

Κοντά στην κληματαριά της Σταυρονικήτα θα ζούσαμε εκείνες τις μέρες πως ήταν οι πρωτοχριστιάνικες αγάπες. Ιδιαίτερα με μια μεγάλη συντροφιά Θεσσαλονικιούς , τους Κυπριώτες χωριανούς μου, το Στέλιο που με στήριξε καταλαβαίνοντας τα βάρη και την κούραση που κουβαλούσα από τη Λευκωσία, το Λεωνίδα τον άρχοντα της Σαλονίκης και τον Σάββα Αξιώτη τον κορυφαίο ηθοποιό φίλο του Διακο Νεκτάριου που θα με συντρόφευε στην επιστροφή στην Αθήνα με το Θανάση και τον Δημήτρη Ένα απ τα πλέον ευχαρη ταξίδια του βίου μου.

Ο Λεωνίδας ο Σαλονικιός ο άρχοντας ακούγοντας πως ήθελα να γνωρίσω τον γέροντα Παίσιο με ξύπνησε ένα πρωί μάλλον χαράματα και οδηγός αυτός με οδήγησε από μονοπάτια πουξερε καλά ο φιλότιμος αναζητητής στην Παναγούδα. Με άφησε εκεί στο γνωστό σύρμα .Έτσι γνώρισα τον Αγιο Παίσιο τον Αγιορείτη. Κοντά του θα επέστρεφα και τα επόμενα δυο χρόνια. Ο γέροντας θα με οδηγούσε σε μίαν οδό χωρίς ψέμα και βιτρίνα. Όταν τον πρωτοείδα στα μάτια είπα εδώ δεν χωράνε προσωπεία. Ο παππούς ο Παίσιος ο έμπλεος αγάπης, ο απλός ο εύχαρης , Εκείνη την πρώτη συνάντηση έζησα έναν άνθρωπο του Θεού που δεν μου προξενούσε φόβο.. Τον άνθρωπο που θα μου δώριζε το 1992 τον Αύγουστο βιώματα που δεν χωρούν στο χαρτί.

Πρώτη φορά γράφω για κάποια ψήγματα ελπιδοφόρα της άγνωστης πλευράς του βίου μου του εν πολλοίς πτωτικού και φτωχικού σε πολλές του πορείες. Σε μια απο τις μεγάλες καταιγίδες τα βήματα μου οδηγήθηκαν στο Περιβόλι της Παναγίας και τους κεκρυμμένους του θησαυρούς.....

Γιάννης Πεγειώτης