Ἂν προσευχόμαστε…! - «Κ.Π.»

Ἂν προσευχόμαστε…! 

«Κ.Π.»

«Κάθε πρωί, ὅταν ξυπνῶ καὶ πρὶν ἀρχίσω τὴ ζωή μου, Ἐσένα Κύριε, ὑμνῶ, σὲ Σένα λέω τὴν προσευχή μου». Πῶς νὰ ξεκινήσω τὴν ἡμέρα μου, πού εἶναι δικό Του δῶρο σὲ μένα, χωρὶς νὰ πάρω τὴν εὐχή του; Ἀδύνατον, γιὰ τὸν εὐσεβῆ χριστιανό, ν’ ἀρχίζει τὰ ἔργα του χωρὶς ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό του. «Ἀπὸ Θεοῦ ἀρχώμεθα»! Γι’ αὐτό, θὰ Τὸν συναντήσει στὸ Προσευχητάρι του, θὰ Τὸν καλημερίσει, θὰ Τὸν προσκυνήσει, θὰ Τοῦ πεῖ λόγια προσευχῆς (εὐχαριστίας, δοξολογίας, δεήσεως…), θὰ πάρει τὴν εὐχή Του καὶ μὲ τὴν εὐλογία Του θὰ πορευτεῖ.

Τί ὑπέροχη ἡ προσευχή:

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν.
Δόξα Σοι ὁ Θεὸς ἠμῶν, δόξα Σοι.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας…
Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἠμᾶς (τρίς)…
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ Ἁγίω Πνεύματι…
Παναγία Τριὰς ἐλέησον ἡμᾶς… (τρίς). Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ Ἁγίω Πνεύματι…
Πάτερ ἠμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς…
Δεῦτε προσκυνήσωμεν… Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία…

Σύντομη περιεκτικὴ προσευχὴ στὴν Παναγία Τριάδα. Σὲ χορταίνει. Καὶ ποῦ νὰ τήν συνεχίζεις μὲ ψαλμοὺς κι εὐχὲς καὶ παρακλήσεις. Θησαυρὸς ἡ προσευχή. Τροφὴ τῆς ψυχῆς. Ἀναπνοὴ τῆς ζωῆς…

Ἀρχίζεις τὴν ἡμέρα σου μὲ ἀσφάλεια καὶ δύναμη καὶ εὐλογία Θεοῦ. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ Ὁδηγὸς καὶ ὁ Συνοδοιπόρος σου ὅλη τὴν ἡμέρα. Ἀσύγκριτο τὸ αἴσθημα τῆς παρουσίας Του.

Ἀλλιῶς πορευόμαστε σὰν ὀρφανά, σὰν ἀδέσποτα, σὰν ἀπροστάτευτα ἀκολουθώντας συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα τὸν ἐγωιστὴ νοῦ μας, τὴν… ἀλάθητη λογική μας, τὴ μοναδικὴ εὐφυΐα μας, αὐτοσχεδιάζοντας χωρὶς δεῖκτες προστασίας καὶ ἀνώτερο σημεῖο ἀναφορᾶς. Ὁ ἐαυτός μου κι ἐγώ. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀτομισμὸς σὲ ἔξαρση, ἡ οἰκογένεια σὲ διάλυση, ἡ κοινωνία σὲ σύγχυση, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις σὲ διάσταση! Ἡ ἀγάπη μόνο σὲ κόκκινες πληγωμένες ἀπὸ τὸ βέλος καρδιές. Κι ὅλο τρέχουμε ἀσταμάτητα καὶ ποδοπατοῦμε κυνηγώντας τὴν εὐτυχία, μὲ βίωμά μας τὴν ψευδαίσθηση τῆς εὐτυχίας, καί… τὸ φόρτωμα τῆς δυστυχίας μέσα μας, ἀνικανοποίητοι καὶ κουρασμένοι…

Θαυμάζουμε τὰ ἀσκηταριά. Ἐκείνους τοὺς ἁγιασμένους χώρους, σὲ βράχους, σὲ σπηλιές, σὲ βαθουλώματα τῆς γῆς, συνήθως κοντὰ στὰ Μοναστήρια μας. Κάποιες εἰκόνες στημένες ἀνάμεσα σὲ πέτρες, ἕνα σβησμένο καντήλι, ποὺ ἀκόμη εὐωδιάζουν. Γιατί ἐκεῖ, κρυμμένοι οἱ ἀσκητὲς Μοναχοί μας, μέσα στὴν ἡσυχία τῆς σιωπῆς, ξεχνιοῦνταν στὸ ἱερότατο ἔργο τῆς ἐπικοινωνίας τους μὲ τὸν Θεό, μὲ τὶς ὧρες, σὲ ἀδιάλειπτη προσευχή.

Μὰ κι ἐμεῖς, ὅταν… ξεσκονίζουμε προσεκτικὰ τὸ εἰκονοστάσι τοῦ σπιτιοῦ μας κι ὅταν ἀνάβουμε τὸ καντηλάκι στὰ εἰκονοστάσια τοῦ δρόμου, ὅταν μπαίνουμε στοὺς Ναοὺς μας ν’ ἀνάψουμε ἕνα κερί, πῶς ἡμερεύουμε ἀπότομα καὶ γαληνεύει ἡ ψυχή μας καὶ νιώθουμε τὴν εὐλογία τοῦ Οὐρανοῦ…!  Φαντάσου νὰ προσευχόμαστε ὅπως πρέπει, καὶ τὸ πρωὶ καὶ τὸ βράδυ, καὶ τὴν ὥρα τοῦ φαγητοῦ καὶ  μέ τὶς  Παρακλήσεις σὲ κάθε περίπτωση,μέ τούς Χαιρετισμούς, μέ τό Ἀπόδειπνο καὶ μέ τόσες ἄλλες προσευχές, καὶ τὴ νοερὰ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»! Φαντάσου νὰ προσευχόμαστε! Πόσο ἀναπαυμένη θὰ εἶναι ἡ ψυχή μας, πόσο φωτισμένος ὁ νοῦς μας, πόσο ἀσφαλὴς ἡ ζωή μας καὶ δυνατὸς ὁ ἀγώνας μας μαζί Του. Ἂν προσευχόμαστε… Δὲν εἶναι συνήθεια ἡ προσευχή, οὔτε καθῆκον. Εἶναι ἐντολὴ Θεοῦ. «Προσεύχεσθε». Προπάντων εἶναι ἀνάγκη ψυχῆς καὶ ζωῆς. Ἂν προσευχόμαστε…