ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΜΠΛΟΥ π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΒΑΣΤΑΚΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ 40ΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΜΠΛΟΥ 

π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΒΑΣΤΑΚΗ 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ 40ΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ

"Φως μοναχοίς άγγελοι, φως κοσμικοίς μοναχοί.

Ο μακαριστός μοναχός π. Γαβριήλ (κατά κόσμον Γεώργιος) Βαστάκης γεννήθηκε το έτος 1938 στο Ευηνοχώριον Αιτωλοακαρνανίας και μεγάλωσε στο χωριό Σταμνά Μεσολογγίου.

Υπήρξε γόνος πολύτεκνης οικογένειας, και μία από τις αδελφές του, η αδελφή Χαριτίνη, ασπάσθηκε τον μοναχισμό και εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μανεσίου Καλαβρύτων.

Από τη νεαρά του ηλικία αγάπησε τον Θεό και την Εκκλησία, και ποθούσε την ολοκληρωτική του αφοσίωση στον Θεό, μέσα από τη μοναχική πολιτεία.

Το έτος 1970 πηγαίνει στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα στο κελί του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νέα Σκήτη και θέτει τον εαυτό του στην υπακοή των Μοναχών Νικολάου και Χρυσοστόμου.

Το έτος 1982 εισέρχεται στην Ιερά Μονή Εισοδίων Θεοτόκου Ομπλού και εγγράφεται ως Δόκιμος Μοναχός, υπό την πνευματική καθοδήγηση του μακαριστού και εναρέτου Ηγουμένου π. Δανιήλ Δρακοπούλου, όπου την 21η Νοεμβρίου 1987 λαμβάνει την ευχή της ρασοφορίας, μετονομασθείς σε Γαβριήλ.

Το έτος 2000 με την εγκατάσταση της νέας αδελφότητας, υπό την πνευματική ευθύνη του νέου Ηγουμένου και Γέροντα της Ιεράς Μονής, Αρχιμ. π. Νεκταρίου Κωτσάκη, τόσο ο π. Γαβριήλ όσο και ο μέχρι τότε γέροντάς του π. Δανιήλ, προσαρμόζονται πλήρως στη νέα κατάσταση, που επήλθε με τη νέα συνοδεία, και εναρμονίζονται με την νέα αδελφότητα κάνοντας τελεία υπακοή στον νέο γέροντα, π. Νεκτάριο.

Τέλος, τον Ιούνιο του 2009 λαμβάνει το Μικρό και Αγγελικό Σχήμα, διατηρώντας το όνομά του.

Ο γέροντας Γαβριήλ υπήρξε πρότυπο εναρέτου μοναχού, και διακρινόταν για την ακρίβεια και την προσήλωσή του στους κανόνες της μοναχικής πολιτείας. Οι πνευματικοί του αγώνες αλλά και όλη η εν γένει παρουσία του, θύμιζαν τους μοναχούς παλαιοτέρων εποχών, που διαβάζουμε στα γεροντικά, και που με τη μακαρία απλότητά τους και την αγία αφτιασιδωσύνη τους έδειχναν σε όλους το πώς ζουν και κινούνται τα “παιδιά” του Θεού.

Αγάπησε υπέρμετρα τον Χριστό, και αυτή του την αγάπη την εξεδήλωνε με την αδιάκοπη προσευχή του. Ο Χριστός ήταν τα πάντα για εκείνον, και γι’ αυτό το λόγο έδωσε την καρδιά του, τη ψυχή του, τον νου του αλλά και όλο του το είναι στο Χριστό. Η μόνη του έγνοια και μέριμνα ήταν να αρέσει στον Χριστό.

Ο Ιησούς ήταν γι’ αυτόν: πατέρας, φίλος και αδελφός. Αγωνιζόταν, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, να έχει φίλο τον Χριστό με σκοπό να Τον συναντήσει όταν θα αναχωρούσε από αυτόν τον κόσμο.

Υπήρξε υπόδειγμα καθαρότητας, ταπεινότητας, υπακοής, φιλοθεΐας, θεοτοκοφιλίας, αγιοφιλίας, πραότητας, ανεξικακίας, ασκητικότητας, ελεημοσύνης και ησυχίας.

Οι Πατέρες της Μονής, αλλά και οι προσκυνητές, τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια και ήταν για αυτούς παράδειγμα προς μίμηση, ενώ όσοι έρχονταν στο μοναστήρι, ακόμη και ιερείς αλλά και αρχιερείς, βλέποντάς τον του ζητούσαν να τους έχει στις προσευχές του και στους κόμπους του κομποσχοινιού του.

Στον π. Γαβριήλ έβρισκαν εφαρμογή, τόσο η Παύλειος ρήση ”Αδιαλείπτως προσεύχεσθε” (Α΄ Θεσσ. Σ 17) όσο και το του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: “μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον”. Η προσευχή ήταν γι’ αυτόν τρόπος ζωής που τον έφερνε σε ένωση με τον Αγαπημένο του Χριστό. Όποτε και να τον συναντούσες κρατούσε στο χέρι του το κομποσχοίνι του, λέγοντας την ευχή του Ιησού, προσευχόμενος τόσο για την σωτηρία της ψυχής του, ζητώντας το Θείο Έλεος, όσο και για εκείνους τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη των προσευχών του.

Αλλά και το κελί υπήρξε, για τον π. Γαβριήλ, όχι χώρος ανάπαυσης αλλά τόπος πνευματικού αγώνα και εγρήγορσης, μέσα από τις καθημερινές αγρυπνίες που τελούσε γονυπετής λατρεύοντας τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Τις ώρες της νύκτας, που ο κόσμος αναπαυόταν, αυτός ο απλός μοναχός αγρυπνούσε και προσευχόταν.

Ήταν λοιπόν εύλογο να ξεχωρίζει και για τη φιλακολουθία του. Συμμετείχε ανελλιπώς σε όλες τις ιερές ακολουθίες και τις Θείες Λειτουργίες. Πρώτος εισερχόταν στον ναό και τελευταίος αποχωρούσε. Πολλές φορές αγρυπνούσε προσευχόμενος στον ναό ολομόναχος έχοντας ως συντροφιά του την Υπεραγία Θεοτόκο.

Αξίζει δε να αναφερθεί πως κοινωνούσε σε κάθε Θεία Λειτουργία, έχοντας ως κανόνα το προηγούμενο βράδυ να μένει άγρυπνος και να κάνει 200 κατοστάρια κομποσχοίνια και εδαφιαίες μετάνοιες.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως κατά την τελευταία ημέρα της επιγείου ζωής του, ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του αφήνοντας την τελευταία του πνοή την ώρα που πήγαινε για την Θεία Λειτουργία.

Υπήρξε επίσης μέχρι τέλους της ζωής του, ακριβής τηρητής της Θεοπαραδότου εντολής της νηστείας, τηρώντας απαρέγκλιτα, παρόλα τα χρόνια του και την επιβάρυνση της υγείας του, όλες τις νηστείες που έχουν θεσπιστεί από την Αγία μας Εκκλησία. Ιδιαιτέρως ευλαβείτο την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και τις πρώτες ημέρες της τελείας νηστείας, ετελούσε με τυπική ακρίβεια το επονομαζόμενο “τριημέρι”, το οποίο όπως έλεγε ανέμενε “πως και πως”.

Ιδιαίτερο στοιχείο στην βιοτή του υπήρξε η θεοτοκοφιλία του. Τιμούσε και αγαπούσε με παιδική απλότητα το πρόσωπο της Παναγίας μας, τις πρεσβείες της οποίας επικαλείτο ακατάπαυστα. Τον άκουγε κανείς να απαγγέλει ή να ψάλλει αναρίθμητες φορές τους Θεομητορικούς ύμνους, “Θεοτόκε Παρθένε…” και “Την Τιμιωτέρα των Χερουβείμ…”. Τους έψελνε όπου και να βρισκόταν, στην εκκλησία, στο κελί , στον κήπο, στην αυλή, αλλά και κατά την διάρκεια της νύχτας τον άκουγες να υμνεί την Θεοτόκο.

Πολλές φορές μονολεκτικά αναφωνούσε “Παναγία μου!!! Μανούλα μου!!!”

Ο π. Γαβριήλ δεν κατείχε την κοσμική γνώση και την ανθρώπινη σοφία. Ήταν ολιγογράμματος. Ήταν όμως κεκοσμημένος με την πνευματική σοφία την οποία απέκτησε μέσα από τη βιωματική του σχέση με τον Θεό, και η οποία σχέση καλλιεργήθηκε μέσα από τον διαρκή πνευματικό του αγώνα. Ζούσε με τον Χριστό, αφού η καρδιά του είχε καταστεί, μέσα από την απλότητα και καθαρότητα, κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Ήταν με απλά λόγια ένας εμπειρικός θεολόγος, που μετέδιδε αυτή του την εμπειρία όχι με λόγια αλλά με τη σιωπή του, την ταπείνωση και τη προσευχή του.

Ξεχώριζε επίσης και για την ελεήμονα καρδία του. Ελεούσε πνευματικά τους ανθρώπους με την προσευχή του αλλά και υλικά τους ενδεείς αδελφούς. Η ελεημοσύνη του ήταν αδιάκριτη, και δεν σκεπτόταν αν όλοι αυτοί που ελεούσε έχρηζαν της βοηθείας του. Στα πρόσωπα των ανθρώπων, που του ζητούσαν ενίσχυση, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό. Όταν κάποιες φορές του λέγαμε να κάνει ελεημοσύνη με διάκριση, και να ξεχωρίζει ποιοι έχουν πραγματικά ανάγκη από την ενίσχυσή του, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: “καημένε μου πίσω από αυτούς είναι ο Χριστός”.

Ύστερα από 42 χρόνια συνεχούς πνευματικού αγώνα, κόπων και μόχθων στο μοναστήρι της γλυκειάς Παναγίας ήρθε και για τον       π. Γαβριήλ ο καιρός της αυτού αναλύσεως.

Ο καιρός της συναντήσεώς του με τον φίλο και Νυμφίο της καρδιάς του.

Η ώρα της εξόδου του από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα φθαρτά στα άφθαρτα.

Το πέρασμα και η διάβασή του από τη γη στην αιωνιότητα του Θεού.

Το προσωπικό του Πάσχα, για να χαίρεται και να αγάλλεται μαζί με την Παναγία μας, τους αγγέλους, τους αγίους και τα πνεύματα όλων των δικαίων, εκεί όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως το Κύριε δόξα σοι.

Αναμφίβολα λοιπόν, στον γέροντα Γαβριήλ θα μπορούσαμε να πούμε ότι εφαρμόσθη η ομολογία του Αποστόλου Παύλου, προς τον μαθητή του Τιμόθεο,: “τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστην τετήρηκα, λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος Κριτής”. (Τιμ. Β΄ 4,8)

Ανεπαύθη εν Κυρίω την 14η Ιουνίου 2024, κατά την ώρα που ετελείτο στην Μονή η Θεία Λειτουργία. Τα τέλη του ήταν χριστιανικά, ανώδυνα και ειρηνικά.

Η εξόδιος ακολουθία ετελέσθη την επομένη, στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ομπλού, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου, συμμετέχοντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, ιεροφορούντων αρκετών ηγουμένων, ιερομονάχων και ιερέων, και συμπροσευχομένων μοναχών καθώς επίσης και πλήθους πιστών, που προσήλθαν και που με τα χαρμολυπηκά τους δάκρυα τον προέπεμψαν εν χώρα ζώντων.

Είθε, με τις θεοπειθείς ευχές του μακαριστού π. Γαβριήλ από τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, όπου αναπαύεται, να αξιωθούμε να ενθρονίσουμε και μεις στις καρδιές μας, όπως χαρακτηριστικά ζητούσε ο ίδιος, τον Χριστό ως Φίλο και Κύριό μας και άπαντες να απολαύσουμε εν ημέρα της κρίσεως όχι μόνο την εκ Νεκρών Ανάστασή μας αλλά και την εν Κυρίω Ανάληψή μας εις τον επουράνιον Θρόνον της Παναγίας και Τριαδικής Θεότητας.

Να έχουμε την ευχή του!!!"

Πηγή: fb Ι.Μ.ΟΜΠΛΟΥ