ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ - Του κ. Ηλία Σκόνδρα

 

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του κ. Ηλία Σκόνδρα Φιλολόγου

 Ἡ Κύπρος εἶναι τὸ νοτιώτερο ἑλληνικὸ νησί. Γὶ αὐτὸ οἱ κάτοικοί της λέγονται οἱ Ἕλληνες τοῦ Νότου. «Κάθε της πέτρα Ἑλλάδα θυμίζει, κάθε της πέτρα μία δόξα ὑμνεῖ».

Κάθε σπιθαμὴ τῆς Ἑλληνικῆς γῆς εἶναι ποτισμένη μέ αἷμα μαρτύρων καὶ ἡρώων. Ἡ Κύπρος ὅμως εἶναι μία γωνιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ποὺ κατέχει θέση ξεχωριστὴ , γιατί πάνω ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες χρόνια δόξασε τὴ φυλή μας μὲ τὸν πολιτισμὸ της καὶ τοὺς ἀγῶνες της.

Καὶ ὅταν δέχθηκε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους Παῦλο καὶ Βαρνάβα, πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία ἀναρίθμητους μάρτυρες καὶ ἀγίους, ὥστε δίκαια ἡ Κύπρος ὀνομάζεται καὶ «Νῆσος Ἁγίων». Μετὰ τοὺς Κύπριους βασιλεῖς Ὀνήσιλο καὶ Εὐαγόρα, ποὺ καθιερώνονται ὡς μεγάλες μορφὲς πανελλήνιας ἀκτινοβολίας, ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας οἱ ἅγιοι Νεόφυτος, Ἐπιφάνιος, Σπυρίδων.

Στὴν ἱστορική της πορεία ἡ Κύπρος, ἐνῶ πέρασαν ἀπὸ τὸ νησὶ ἀλλεπάλληλοι κατακτητές, διατήρησε ἄσβεστη τὴ φλόγα τῆς πίστεως καὶ τῆς φιλοπατρίας. «Πολλοὺς ἀφέντες ἄλλαξε, δὲν ἄλλαξε καρδιά»!

Ὁ Ἰούλιος μᾶς φέρνει στὸν νοῦ ἐκεῖνον τὸν Ἰούλιο τοῦ 1821, τότε ποὺ ἡ Κύπρος βρισκόταν στὸ πλευρὸ τῆς Μάνας Ἑλλάδος καὶ ἀναδείχθηκε σύμβολο τοῦ ἀγώνα τῶν Κυπρίων γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Γένους μας ἡ ἀπαράμιλλη μορφὴ τοῦ Ἐθνομάρτυρα Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ. Ἡ θυσία του ἔκτοτε περιμένει ἀπὸ κράτη καὶ λαοὺς τὴν ἱστορικὴ δικαίωσή της, καθὼς ἡ ψυχὴ του ἐξακολουθεῖ νὰ δέεται: «Θεέ μου, λυπήθου μας καὶ δῶσε πκιόν χαρὰν στὴν Ρωμιοσύνην» ( ἀπὸ «τὸ τραγούδιν τοῦ Κυπριανοῦ» τοῦ Β. Μιχαηλίδη).

Ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δικαίωση τῶν ἀδελφῶν μας Κυπρίων φάνηκε ὅτι θὰ ἐρχόταν μὲ τὸν ἀντιαποικιακὸ καὶ ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγώνα τοῦ 1955—1959 μὲ κύριο μοχλὸ τὴν θρυλικὴ ΕΟΚΑ. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς ὁδήγησε τὸ 1960 στὴν ἀνεξαρτησία τῆς Κύπρου, ποὺ δὲν ἦταν ἡ προσδοκία καὶ τὸ ὅραμα αἰώνων, ἡ ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Μητέρα Πατρίδα,θεμελίωσε ὅμως τὴν ἐλευθερία τῆς νήσου καὶ ἔφερε τὸ ὁριστικὸ τέλος τῆς ἀποικιοκρατίας στὴν Κύπρο.

Τὴν ἴδια περίοδο ὅμως ἄρχισε νὰ ἐκδηλώνεται προκλητικὰ ἡ ἁρπακτικὴ βουλιμία τῶν Τούρκων γιὰ τὴν πολυπαθῆ Μεγαλόνησο, «τὸ χρυσοπράσινο φύλλο», τό ριγμένο στὴν ἄκρη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσόγειου.

Ἡ Τουρκία, ἐνθαρρημενη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μειονότητα τῶν Τουρκοκυπρίων ἀναγνωρίζεται πλέον ὡς κοινότητα καὶ ἐκμεταλλευόμενη δικά μας ὀλέθρια λάθη, εἰσβάλλει στὴν Κύπρο μας, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν ἱστορική της εἰκόνα, τὴ γεμάτη μὲ βαρβαρότητες καὶ λεηλασίες. 20 Ἰουλίου 1974 ξεκίνησε ἡ εἰσβολὴ (ΑΤΤΙΛΑΣ 1) καὶ 14 Αὐγούστου 1974 (ΑΤΤΙΛΑΣ 2) ὁλοκληρώθηκε ἡ κατοχὴ στὸ 40% τῆς ἐκτάσεως τῆς νήσου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἐπελέγη τὸ ὄνομα τοῦ Οὕννου κατακτητή ΑΤΤΙΛΑΣ, ὀ ὁποῖος γιὰ τὴν κτηνωδία του εἶχε ἐπονομασθεῖ «Μάστιγα τοῦ Θεοῦ». Τώρα ξαναδοξάζεται ἀπὸ τοὺς ἄξιους ἐπιγόνους του δίνοντας τὸ πολυτιμημένο του ὄνομα στὴν μάστιγα τῆς εἰσβολῆς τοῦ 1974.

Οἱ συνέπειες τῆς Τουρκικῆς εἰσβολῆς εἶναι πολλὲς καὶ ὀδυνηρές.

-200.000 χιλιάδες Ἑλληνοκύπριοι- τὸ ἕνα τρίτο τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ- ἐκτοπίσθηκαν ἀπὸ τὸ βόρειο κατεχόμενο τμῆμα καὶ κρατοῦνται μακριὰ ἀπὸ τὰ σπίτια καὶ τὶς περιουσίες των.

-Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς χιλιάδες τῶν νεκρῶν 1619 ἄνθρωποι εἶναι ἀγνοούμενοι καὶ ἡ Τουρκικὴ πλευρὰ δυσχεραίνει κάθε συνεργασία γιὰ διακρίβωση τῆς τύχης των.

-Ἐφαρμόζεται εὐθὺς ἀμέσως μεθοδικὰ σχέδιο γιὰ ἐξάλειψη τῆς πολιτιστικῆς καὶ ἱστορικῆς κληρονομιᾶς στὴν κατεχόμενη Κύπρο. Συγκεκριμένα 55 ἐκκλησίες μετατράπηκαν σὲ τεμένη. Ἄλλες 50 ἐκκλησίες καὶ ἱερὲς μονὲς ἔγιναν ἀποθῆκες, σταῦλοι, ξενῶνες, κινηματογράφοι. Τὰ κοιμητήρια 25 χωριῶν ἔχουν βεβηλωθεῖ. Ἀναρίθμητες εἰκόνες ἔχουν φυγαδευθεῖ στὸ ἐξωτερικό. Τὰ ἑλληνικὰ τοπωνύμια ἔχουν μετατραπεῖ σὲ τουρκικά.Τελευταῖα, ἐπιδεινώνεται ἡ κατάσταση, διότι προωθεῖται συστηματικά ἡ ἰσλαμοποίηση τῆς κατεχόμενης Κύπρου, καθὼς ἀνεγείρονται τεμένη καὶ ὑψώνονται δεκάδες μιναρέδες.

Ἀπέναντι ὅμως στὸν ἰταμὸ καὶ βάρβαρο εἰσβολέα ἡ Κύπρος μας ἔγραψε μία νέα ἐποποιία τὸ 1974. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ εἰσβολὴ εἶχε τὰ στοιχεῖα τοῦ δόλου, τῆς πανουργίας καὶ τοῦ αἰφνιδιασμοῦ ἡ προέλαση τοῦ ἐχθροῦ στὸ βόρειο τμῆμα τῆς νήσου δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη. Οἱ ἀδελφοί μας Κύπριοι ἀντιστάθηκαν σθεναρὰ, ἀνατρέποντας τὰ ἀντικειμενικὰ δεδομένα τῆς στρατιωτικῆς ὑπεροπλίας καὶ τῆς ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τῶν Τούρκων καὶ πρόσθεσαν νέες λαμπρὲς σελίδες δόξης μὲ τὴν ἀδάμαστη ὁρμὴ των καὶ τὴν ἀτσάλινη πίστη των.

Ξαναζωντάνεψαν οἱ Θερμοπύλες τοῦ Λεωνίδα στὸν κάμπο τῆς Μεσαορίας, ποὺ ἐκτείνεται ἀνάμεσα στὶς δύο κυπριακὲς ὁροσειρές, τὸ Τρόοδος καὶ τὸν Πενταδάκτυλο. Οἱ σύγχρονες Θερμοπύλες κατακτήθηκαν ὄχι σὲ δύο ὧρες, ὅπως ὑπολόγιζαν, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ δύο ἥμερες. Αὐτὴ ἡ μάχη φανερώνει ὅτι ἡ Κύπρος δὲν εἶναι ἑλληνική. Εἶναι ΕΛΛΑΔΑ. Ὁ Ἕλληνας ἔχει ἀδούλωτη ψυχὴ ποὺ ξέρει ὅτι πολεμάει «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν» καὶ γιὰ τὸ ὑπέρτατο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ποιητὴς μας Ἀνδρέας Κάλβος εἶπε: «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία». Στὶς 17 Αὐγούστου 1974 , δηλαδὴ ὕστερα ἀπὸ 29 ἡμέρες πολέμου, ξένοι διπλωμάτες καὶ ἀνταποκριτὲς μεγάλων εἰδησεογραφικῶν πρακτορείων «ἐξέφραζον τὸν θαυμασμὸν των διὰ τὸν ἡρωισμὸν τῶν ἑλληνοκυπριακῶν δυνάμεων».

Σ’ αὐτὲς τὶς δυνάμεις συγκαταλέγονται καὶ ἥρωες μαχητὲς ἀπὸ τὸν Ν. Ἀχαϊας καὶ τὴν Μητρόπολη Πατρῶν, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στὴν τιτάνια ἀντίσταση κατὰ τῆς ἄνανδρης ἐπίθεσης καὶ εἰσβολῆς σὲ ἑλληνικὴ γῆ. Ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν ἄφησαν τὴν τελευταία των πνοὴ στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Στεκόμαστε μὲ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴ θυσία των καὶ ἀποθέτουμε στεφάνια δάφνηςστούς τάφους των ἐκεῖ καὶ στὶς προτομὲς των ἐδῶ μὲ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης , διότι τίμησαν τὴν πατρίδα μας καὶ ἔγιναν φωτεινὰ παραδείγματα γιὰ τὶς ἑπόμενες γενεές.

Ποιὰ εἶναι σήμερα ἡ δικαίωση γιὰ τὸ ἄλικο αἷμα, πού χύθηκε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Μεγαλονήσου;

Πρῶτα-πρῶτα χρειάζεται ἐθνικὴ ἐπαγρύπνηση, διότι ἡ Τουρκικὴ ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ 1974 ἔγινε ἄμεση καὶ ἁπτὴ σὲ ὅλον τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ οἱ ἐπίβουλες βλέψεις τῶν ἐξ ἀνατολῶν γειτόνων μας στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, στὸν ἐναέριο χῶρο, στὴ θάλασσα, στὴν ὑφαλοκρηπίδα θέριεψαν. Δὲν ἐπιτρέπεται καμμία χαλάρωση, ὅταν ἔχουμε τὸ ἱερὸ καθῆκον νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὰ ἐθνικά μας δίκαια.

Ἔπειτα, τήν ἐπιθετική πολιτική τῶν Τούρκων δὲν μποροῦμε να ἀντιμετωπίσουμε στηριζόμενοι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὶς Μεγάλες Δυνάμεις, διότι ἡ πολιτικὴ τῶν Δυνάμεων αὐτῶν δὲν ἀσκεῖται μὲ βάση τὰ συναισθήματα, ἀλλὰ μὲ βάση τὰ συμφέροντα. ΟἰΤοῦρκοι δὲν θὰ εἰσέβαλλαν στὴν Κύπρο, ἂν δὲν ἐλάμβαναν πράσινο φῶς καὶ πλήρη ὑποστήριξη ἐκ μέρους τῶν Ἀμερικανῶν, τῶν Ἀγγλων καὶ τῶν Ρώσων. Οἱ δῆθεν «φίλοι» μαςκαι οἱ Μεγάλοι τῆς γῆς συνήργησαν στό ἔγκλημα τῆς εἰσβολῆς, Πάντοτε ἡ Ἑλλάδα μας προδόθηκε ἀπὸ τοὺς ἄσπονδους φίλους μας καὶ ἔμεινε ἀνυπεράσπιστη στὰ χέρια τῶν εἰλικρινῶν σφαγέων της.

Ἐπίσης ἀπαιτεῖται ἐθνικὴ ἑνότητα , διότι καὶ ἐμεῖς οἱ οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε ἄμοιροι εὐθυνῶν γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ κάθε φορά ὑφιστάμεθα.Εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς στὸν διχασμό, ὅταν ὁ καθένας τρέχει νὰ κρατήσει «τὸ σκῆπτρο τῆς διχόνοιας τῆς δολερῆς»,ἐπιμένει στὶς ἀντεγκλήσεις καὶ τρέφεται ἀπὸ τὴν ἀντιπαλότητα καὶ τὴ διαίρεση. Οἱ ἐπιδέξιοι γείτονές μας ἀφήνουν ἐμᾶς νὰ δουλεύουμε γι’ αὐτούς, διότι ἔχουν ἀντιληφθεῖ ὅτι , «ὅταν λέμε Ἑλλάς, παλαιόθεν καὶ τώρα ἐννοοῦμε ἄθροισμα ἀντιμαχόμενων ὁμάδων». Ἐξ αἰτίας τοῦ διχασμοῦ γίναμε βορὰ τοῦ ΑΤΤΙΛΑ τὸ 1922 στὴ Μικρὰ Ἀσία,τὸ 1955 στὴν Πόλη καὶ τὸ 1974 στὴν Κύπρο. Ὅποτε ὅμως ὑπῆρχε ἑνότητα, ἡ ἰσχὺς μας ἦταν ἀκαταμάχητη.

Ἡ μεγαλύτερη δικαίωση γιά ὅσους πολέμησαν γιά τήν ἐλευθερία στήν Κύπρο εἶναι νὰ μὴ παύσουμε νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ πιστεύουμε ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι.Πάνω ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις καὶ τοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς ὑπάρχει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ ὁποῖος πάντοτε εὑρίσκει τὸν τρόπο νὰ βοηθήσει, ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὸ βλέμμα μας μόνιμα στραμμένο πρὸς Αὐτόν. Ὄταν ὡς ἔθνος συνδέσουμε την ὕπαρξή μας μέ τόν Κύριό μας καί τό θέλημά Του, τότε ἐξασφαλίζουμε τήν εὐλογία Του καί τήν προστασία Του. Ἡ εἰσβολὴ ἔγινε στὶς 20 Ἰουλίου 1974. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἑορτάζουμε τὴ μνήμη τοῦ πύρινου προφήτη Ἠλία, ὁ ὁποῖος εἶπε στὸν ἀσεβῆ Ἀχαάβ:«ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ». Ἐπαναλαμβάνουμε πρὸς τὰ ἀδέλφια τῆς Κύπρου «τῆς ἀέρινης, ὅπου ἡ ἁγνὴ ψυχὴ δὲν ἔσβησε, καὶ ζεῖ, καὶ ζεῖ, καὶ ζεῖ» μὲ στεντόρεια φωνή : «ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ». Ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήσει τὴν ἀδικία νὰ διαιωνίζεται. Ὅποιος ποδοπατεῖ θείους καὶ ἀνθρώπινους νόμους, θὰ λάβει «ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἐπισημαίνει: « τὸ ἔθνος μας ἐπέζησε διὰ θαυμάτων». Θὰ κάνει καὶ πάλι τὸ θαῦμα Του ὁ Θεὸς καὶ ἡ Κύπρος μας, ποὺ ἔχει προσφέρει τόσους ἁγίους, θὰ λύσει τὸ θέμα τῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς καί θά εὐημερήσει ἐλεύθερη ἀπό ξένα στρατεύματα καί ἑνωμένη σέ μία ὀντότητα.

Θὰ χτυπήσουν καὶ πάλι οἱ καμπάνες Μόρφου, Κερύνειας καὶ Ἀμμοχώστου καὶ τούτη τὴ φορὰ πιὸ γλυκά, πιὸ χαρούμενα. Θὰ ἰσκιώσει ξανὰ ἡ Γαλανόλευκη ἀπὸ τὴν Πάφο μέχρι τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα. Θὰ λαμπυρίσει καὶ πάλι ὁ Σταυρὸς στὰ βουβὰ καμπαναριά, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ γιὰ μυριοστὴ φορά πὼς ὅποιοι Τὸν πολεμοῦν «πρὸς κέντρα λακτίζουν».

Ἡ ὑπόσχεση πού δίδουμε εἶναι ἠ ἐξῆς:

Τὴν Κύπρο μας δὲν θὰ τὴν ξεχάσουμε ποτέ. «Ἂν τὴν ξεχάσουμε, θὰ λιγοστέψουμε σὰν Ἕλληνες, θὰ φτωχύνουμε σὰν Ἄνθρωποι, θὰ μαραθοῦμε σὰν Χριστιανοί»!

Πηγή: Εκκλησιολόγος