Ἡ Μικρασιατική καταστροφή τοῦ 1922 - Τοῦ Σταυροῦ ἡ χάρη μᾶς ἔσωσε.

Ὅσα χρόνια ὅμως κι ἄν περάσουν δέν σβήνει ὁ πόνος γιά τόν χαμό χιλιάδων Ἑλλήνων στά ἁγιασμένα χώματα τῆς ἑλληνικῆς, ἀπ’ τά πανάρχαια χρόνια, Μικρᾶς Ἀσίας καί γιά τόν ξεριζωμό ἀπ’ τίς πατρογονικές ἑστίες ὅσων γλίτωσαν ἀπ’ τό μαχαίρι τοῦ Τούρκου.

«Τοῦ Σταυροῦ ἡ χάρη μᾶς ἔσωσε.  Ἦταν 14 Σεπτεμβρίου. Πήραμε λοιπόν ἀπό ἕνα παιδί ὁ καθένας στήν ἀγκαλιά του καί φύγαμε. Σάν μπαρκάρανε οἱ μπροστινοί μας, γίναμε ἐμεῖς φάτσα. Ἐμένα ἀπό τό φόβο μήν πάρουν τόν ἄντρα μου, μοῦ ἦρθε λιποθυμιά.  Ἕνας Ἐγγλέζος ναύτης μοῦ ἁρπάζει τό μωρό ἀπό τήν ἀγκαλιά, τό πετάει καί μοῦ δίνει μέ τό παγούρι του νά πιῶ νερό, γιά νά συνέλθω. Μέ τή φασαρία, μέ τή λιποθυμιά, δέν ξέρω πῶς, γλίτωσε ὁ ἄντρας μου. Ὁ Θεός βοήθησε. Μέγαλη Του ἡ χάρη.
Μᾶς πετοῦνε ἐπάνω στό πλοῖο. Σά συνῆλθα λιγάκι εἶδα πώς μοῦ ἔλειπε τό παιδί κι ἔκλαιγα.
Γυναίκα μή μιλᾶς καθόλου, μοῦ λέει ὁ ἄντρας μου. Ἀρκεῖ πού φύγαμε ἀπό τῶν Τούρκων τά χέρια κι ἄς πεθάνομε.
Σέ λίγο ἐκεῖ πού καθόμαστε, ἦλθε μιά γυναίκα καί φώναξε πώς ἕνα παιδί κάτω στ’ ἀμπάρι ἔχασε τή μάνα του καί κλαίει. Τρέχω καί τό βρίσκω. Ἦταν τό δικό μου»
 
Κέντρο Μικρασιατικῶν Σπουδῶν, Ἡ  Ἔξοδος, τ. Α΄ σσ. 64-65