Ποῦ πῆγαν οἱ μανάδες; - ΑΘΗΝΑ ΝΤΑΣΙΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΥ

 

Ποῦ πῆγαν οἱ μανάδες;

ΑΘΗΝΑ ΝΤΑΣΙΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΥ

 Ποῦ πῆγαν οἱ μανάδες; Ἐκεῖνες ποὺ φρόντιζαν τὰ παιδιά τους μέχρι νὰ μεγαλώσουν... ποὺ τὰ συμβούλευαν, ὄχι μόνο νὰ εἶναι καλὰ παιδιὰ ἀλλὰ καὶ γιατί νὰ εἶναι καλὰ παιδιά... Ποῦ πῆγαν οἱ μανάδες; Ἐκεῖνες ποὺ μάθαιναν στὰ παιδιά τους ὅλον τὸν κόσμο: ἀπὸ τὸ μαγείρεμα στὴν κατσαρόλα, τὸ ράψιμο καὶ τὸ μπάλωμα, μέχρι τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀπαντοχή, τὴν τιμὴ καὶ τὸ ὅραμα, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὸ φιλότιμο... Ποῦ εἶναι οἱ μανάδες μας; Ἐκεῖνες ποὺ νοιάζονταν ὄχι μόνο ἂν κρυώσαμε ἢ ἂν θέλουμε λίγο φαγητὸ ἀκόμα, ἀλλὰ καὶ ἂν πονᾶμε ἢ ἂν φοβόμαστε ἢ γιατί κλαί ει τὸ χαμόγελό μας... Ἐκεῖνες ποὺ μᾶς φρόντιζαν σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας: ὑλικὴ ἢ πνευματική, συγκεκριμένη ἢ ἀφῃρημένη... Μᾶς κοίταγαν μέσα στὰ μάτια καὶ καταλάβαιναν ἀμέσως ἂν κάποιος μᾶς πλήγωσε... Ποῦ πῆγαν οἱ μανάδες ποὺ μᾶς ὁδηγοῦσαν στὴν ἐκκλησία καὶ τὸ κατηχητικό;

Οἱ μανάδες ποὺ μᾶς μάθαιναν τὰ πάντα: πῶς νὰ φτιάχνουμε τὸν καφέ, πῶς νὰ ντυνόμαστε (ὄχι πῶς νὰ γδυνόμαστε), πῶς νὰ εἴμαστε καθαροὶ καὶ περιποιημένοι, ὄχι ἀτημέλητοι ἢ ἀπεριποίητοι... Μᾶς μάθαιναν νὰ πηγαίνουμε στὸ σχολεῖο, ὄχι νὰ κάνουμε καταλήψεις... Μᾶς μάθαιναν νὰ προσευχόμαστε, ὄχι νὰ κατηγοροῦμε τοὺς παπάδες... Μᾶς μάθαιναν νὰ σεβόμαστε, ὄχι νὰ ὑποτιμᾶμε... Μᾶς μάθαιναν νὰ ἐκτιμοῦμε, ὄχι νὰ ποδοπατοῦμε... Μᾶς μάθαιναν νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὄχι ζῷα δίποδα... Μᾶς μάθαιναν νὰ ζοῦμε μὲ ὅσα ἔχουμε, καὶ ὅταν ἔχουμε παραπάνω, νὰ μὴν κάνουμε ἐπίδειξη...

 Ποῦ εἶστε, μανάδες;

Ἐσεῖς οἱ ἀληθινές, οἱ original,

ἐκεῖνες ποὺ ἀγαπούσατε

τὰ παιδιά σας, ὄχι τὸν ἑαυτό σας...

Ποῦ εἶστε; Ποῦ πήγατε;

Αὐτὲς οἱ μανάδες ποῦ εἶναι;

Γιατί ἐγὼ βλέπω μανάδες στὰ γραφεῖα νὰ δουλεύουν ἀτελείωτες ὧρες, μὴν γνωρίζοντας ποῦ ἀκριβῶς βρίσκονται τὰ παιδιά τους, ὅταν περνᾶνε τὰ δώδεκα χρόνια τους (εἶναι πιὰ μεγάλα, βλέπετε)... Βλέπω μανάδες νὰ ἀδιαφοροῦν καὶ ἄλλες νὰ προτρέπουν τὰ παιδιά τους νὰ γίνουν ἀκτιβιστὲς μὲ τὸ ζόρι, νὰ καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, νὰ αὐθαδιάζουν στοὺς καθηγητές τους, νὰ ντύνονται ἔξαλλα καὶ νὰ συμπεριφέρονται πρὸς ὅλους (συνομήλικους καὶ μή) ὡσὰν νὰ πάσχουν ἀπὸ κάποια ἀνίατη τρέλα... Βλέπω μανάδες νὰ βοηθοῦν τὶς κόρες τους νὰ βροῦν boyfriend, χωρὶς ποτὲ νὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ τὴ χαρὰ τῆς ἁγνότητας... Καὶ ἄλλες ποὺ ὁδηγοῦν τὰ κορίτσια τους στὸν γιατρὸ γιὰ ἄμβλωση... Ρωτάω μανάδες γιὰ τὰ παιδιά τους, καὶ ἀποφεύγουν νὰ μοῦ ἀπαντήσουν, γιατὶ δὲν ξέρουν... Μανάδες ποὺ ἀποχαιρετοῦν τὰ παιδιά τους ποὺ πᾶνε νὰ σπουδάσουν κάπου μακριά, καὶ εἶναι ἀκόμα παιδιά... Μανάδες ποὺ ἔχουν παρκάρει τὰ παιδιά τους στὴ γιαγιὰ ἢ σὲ ἕνα καλὸ σχολεῖο... μανάδες ποὺ δὲν γνωρίζουν τὰ παιδιά τους, παρὰ μόνον στὴν ὄψη...

Ποῦ εἶστε, μανάδες; Ἐσεῖς οἱ ἀληθινές, οἱ original, ἐκεῖνες ποὺ ἀγαπούσατε τὰ παιδιά σας, ὄχι τὸν ἑαυτό σας... Ποῦ εἶστε; Ποῦ πήγατε;

 

Πηγή: Περιοδικό «Ο Κόσμος της Ελληνίδος» τ. 663