Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
****
« Μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται »
Τό ἀντίκρυσμα αὐτοῦ τοῦ χάσματος, προκαλεῖ φόβο καί τρόμο. Καί ὁ ἄνθρωπος συνήθως τό ἀντικρύζει ξαφνικά. «Μία ροπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Μιά ξαφνική μεταβολή τῶν πραγμάτων καί ὁ ἄνθρωπος περνᾶ ἀπό τή ζωή στό θάνατο. Κι ὁ θάνατος εἶναι «μυστήριον φοβερώτατον». Ἡ ψυχή τρέμει. Ὁ κόσμος ὅλος γι᾽ αὐτήν μονομιᾶς καταρρέει. Καί ἡ ψυχή μας παίρνει δρόμο ἄγνωστο. Καί στό τέλος τοῦ δρόμου τό μεγάλο χάσμα. Ἕνα ρῆγμα ἀπύθμενο, πού χωρίζει στά δύο τήν αἰωνιότητα. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ! Γιατί;;; Πότε δημιουργήθηκε τό ἀπύθμενο καί ἀγεφύρωτο αὐτό χάσμα;
Τή
στιγμή τῆς δημιουργίας τοῦ χάσματος αὐτοῦ πρέπει νά τήν ἀναζητήσουμε στό βάθος
τοῦ χρόνου. Τότε πού ἔγινε ὁ μεγαλύτερος σεισμός τοῦ Σύμπαντος. Τότε ὁ
φωτεινός Ἀρχάγγελος, ὁ Ἑωσφόρος, ὁ πρῶτος τῶν ἀσωμάτων Ἀγγέλων,
κατακρημνίστηκε στήν ἄβυσσο.
Ἀπό
τότε, μέσα ἀπό τά ἐρείπια τῆς ὑπερφροσύνης τοῦ Ἑωσφόρου ξεπρόβαλε ἡ σκοτεινή
μάζα τοῦ κακοῦ, πού ξεχύθηκε σάν ὁρμητικό ποτάμι καί ἀκαριαῖα κατέκλυσε ὁλόκληρο
τόν κόσμο, καί θά τόν κατακλύζει ὅσο ὁ κόσμος αὐτός ὑπάρχει μέ τήν παρούσα του
μορφή. Ἀπό τότε δίκαιοι καί ἄδικοι εἶναι ἀνάμεικτοι μέσα στόν κόσμο. Ἀνακατεμένοι
ἀλλά καί ἀσαφεῖς, πού δύσκολα διακρίνονται. Ἀπό τότε συναυξάνονται σιτάρι καί
ζιζάνια μέχρι τόν καιρό τοῦ θερισμοῦ. Μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου.
Τότε
«οἱ ποιοῦντες τήν ἀνομίαν, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, θά πεταχτοῦν «εἰς τήν
κάμινον τοῦ πυρός», ἐνῶ οἱ δίκαιοι θά ἐκλάμψουν «ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ
Πατρός αὐτῶν» (Ματθ. ιγ´42-43). Τότε τό ἀπύθμενο ρῆγμα θά γίνει φανερό σέ ὅλους
καί θά εἶναι μόνιμο, ἀγεφύρωτο καί ἀδιάβατο.
Γιατί
ὅμως τό χάσμα αὐτό θά εἶναι ἀγεφύρωτο καί κατά συνέπεια ἀδιάβατο;
****
Τό
ἐρώτημα αὐτό εἶναι πολύ ὀδυνηρό. Ὁ ἄνθρωπος ἐπί αἰῶνες τώρα βασανίζεται μέ τή
σκέψη: «πῶς εἶναι δυνατό τά 70-80 χρόνια ζωῆς σ᾽ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο νά προκαθορίσουν τή θέση του στήν αἰωνιότητα
καί μάλιστα κατά τρόπο ὁριστικό, μόνιμο καί ἀμετάβλητο; Κι ἄλλοι ἐκφράζουν τήν
ἀπορία: πῶς γίνεται ὁ Θεός, πού εἶναι ἀγάπη, νά ἀφήνει τούς κολασμένους αἰώνια
μακριά του στόν τόπο τῆς βασάνου; Δέν μπορεῖ ὁ Θεός τῆς ἀγάπης νά πάρει κοντά
του στόν Παράδεισο τούς κολασμένους;
Ὅσοι προσπάθησαν νά ἐπινοήσουν κάποια γέφυρα γιά
τό μεγάλο αὐτό χάσμα, ἐξετράπησαν σέ αἵρεση καί καταδικάστηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία
τοῦ Χριστοῦ. Δέν μπόρεσαν νά καταλάβουν πώς ἡ Κόλαση δέν εἶναι τόπος στόν ὁποῖο
βάζει ὁ Θεός τούς κολασμένους, γιά νά τούς τιμωρήσει γιά τήν κακία τους, ἀλλά εἶναι
χῶρος τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγει μόνος του, μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή του. Ὁ ἄνθρωπος
μόνος του βάζει τόν ἑαυτό του στήν Κόλαση. Μόνος του δημιουργεῖ τό χάσμα αὐτό.
Διότι ἡ ἐμμονή του στήν ἁμαρτία δημιουργεῖ στήν ψυχή του ἕξη, συνήθεια καί ὑποδούλωση
σ᾽αὐτήν, πού ἐξελίσσεται μέχρι πωρώσεως καί πλήρους σκληρύνσεως, ὅπως λέγαμε
καί τήν περασμένη Κυριακή. Αὐτή λοιπόν ἡ κατάσταση παγιώνεται μέ τόν θάνατο καί
δέν μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος στήν ἄλλη ζωή νά ἀλλάξει διάθεση καί κατάσταση. Καί
στήν αἰωνιότητα θά ἐπιθυμεῖ αὐτά πού ἐπιθυμοῦσε στόν κόσμο αὐτό: τήν ἁμαρτία,
τήν κακία, τίς ἔνοχες ἡδονές. Ἄλλο ὅτι αὐτά δέν θά μπορεῖ πλέον νά τά ἀπολαύσει.
Καί αὐτό θά εἶναι τό φρικτό μαρτύριό του. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, μᾶς τό λέει
ξεκάθαρα. Μᾶς λέγει ὅτι ἡ διάθεση καί ἡ προθυμία γιά μετάνοια στόν Ἅδη ἀπρακτεῖ.
Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ὅτι ἡ μετάνοια στόν Ἅδη δέν εἶναι
δυνατή, ἐφ᾽ ὅσον ἡ ψυχή τῶν ἀνθρώπων πού ἔφυγαν ἀμετανόητοι ἀπό τή ζωή αὐτή δέν
μπορεῖ πλέον νά τραπεῖ, νά ἀλλάξει. Διότι ἡ Κόλαση εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ
αἰώνιος, ὁ ὁριστικός, πού δέν ἐπανορθώνεται.
Ὁ Θεός
βέβαια τούς λυπᾶται τούς κολασμένους, τούς εὐσπλαγχνίζεται πάντοτε καί
μάλιστα μέ ἄπειρη ἀγάπη, θέλει νά τούς ἐλευθερώσει ἀπό τά βάσανα τῆς Κολάσεως ἀλλά
δέν βρίσκει τρόπο γιά νά τούς ἐλευθερώσει. Ὄχι γιατί δέν τό θέλει, ἀλλά ὅσο
παράξενο κι ἄν φαίνεται, διότι δέν μπορεῖ. Καί δέν μπορεῖ ὄχι διότι δέν ἔχει
τή δύναμη ἀλλά γιατί δεσμεύεται ἀπό τήν ἐλευθερία, πού ὁ Ἴδιος τούς ἐχάρισε.
Μόνο μέ ἕνα τρόπο θά μποροῦσε ὁ Θεός νά βγάλει τούς κολασμένους ἀπό τήν
Κόλαση: μέ τό νά καταργήσει τήν ἐλευθερία τους. Ἔτσι ὅμως θά τούς μετέτρεπε σέ ὄντα
ἄλογα καί ἀνελεύθερα.
Πρόκειται δηλαδή γιά κάτι τό ὄντως φοβερό. Ὁ ἄνθρωπος
ὁδηγεῖται στήν Κόλαση μόνο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, ἀπό τήν κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας
του.
******
Ἀντί λοιπόν νά κλαῖμε αὔριο γιά μιά κατάσταση
ἀφόρητη καί ζοφερή, ἄς κάνουμε αὐτό πού μποροῦμε σήμερα. Ὁ ἱερός
Χρυσόστομος μᾶς συμβουλεύει μέ τά ἑξῆς λόγια: «Κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς
γλυτώσει τήν ἡμέρα ἐκείνη ἀπό τό χάσμα αὐτό, ἐάν ἀπό αὐτή τή ζωή
δέν προσέξουμε, ἐάν δέν ἐκμεταλλευθοῦμε τά πνευματικά ἐφόδια αὐτῆς
τῆς ζωῆς». Καί συνεχίζει: «Πρόλαβε μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή
τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς σου, μήπως ἔλθει ξαφνικά ὁ θάνατος καί δέν θά ἔχει
πλέον ἰσχύ ἡ θεραπεία τῆς μετανοίας». Στόν Ἅδη μετάνοια δέν ὑπάρχει.
Ὅμως σ’ αὐτή τή ζωή μποροῦμε νά ἐργασθοῦμε
τό ἀγαθό γιά νά ἀποφύγουμε τό φοβερό καμίνι της κολάσεως. Ἔχουμε
τόσες εὐκαιρίες· ὄχι μόνον τόν «Μωσέα καί τούς προφῆτας», ἀλλά ἔχουμε
τόν ἴδιο τόν Κύριο βοηθό καί συμπαραστάτη μας. Ἔχουμε τόν ἀλάνθαστο
λόγο του νά μᾶς καθοδηγεῖ καθημερινά καί νά μᾶς ὁδηγεῖ σέ μία σταθερή
μετάνοια καί σέ ἔργα μετανοίας, ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἀρετῆς. Ἔχουμε
τά ἱερά μυστήρια· τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τό ὁποῖο
λευκαίνει τό χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς προετοιμάζει γιά τήν αἰώνια
εὐτυχία μας. Ἔχουμε τόν πνευματικό μας Πατέρα νά μᾶς καθοδηγεῖ σέ
ζωή ἀρετῆς καί χάριτος. Ἔχουμε τό ὑπερφυές μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας
τό ὁποῖο μᾶς δίδεται εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἔχουμε
τά πάντα. Αὐτό ὅμως πού χρειάζεται εἶναι ἡ δική μας διάθεση καί προθυμία
γιά νέα ζωή, ζωή μετανοημένη, ἀναγεννημένη, ζωή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
******
« Μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται »
Ἀδελφοί, τό μόνο βέβαιο γεγονός τῆς ζωῆς
μας εἶναι ὁ θάνατός μας. Ὅλοι κάποτε θά πεθάνουμε. Δέν ξέρουμε τό πότε
καί τό πῶς. Αὐτό ὅμως πού ξέρουμε σίγουρα εἶναι τό ὅτι θά πρέπει νά
προετοιμαζόμαστε γιά τήν ὥρα αὐτή τῆς ἀναχωρήσεώς μας πρός τόν οὐρανό.
Γι’ αὐτό ὅσο ἔχουμε καιρό, ἄς προετοιμασθοῦμε, ἄς ἀφήσουμε τόν
παθολογικό ἐναγκαλισμό τῶν μάταιων καί πρόσκαιρων ἀγαθῶν καί ἄς στραφοῦμε ἀποφασιστικά
πρός τά ἄνω, σ᾽ ἐκεῖνα πού μένουν καί νά ἀξιωθοῦμε νά βρεθοῦμε στήν ἀγκαλιά
τοῦ Ἀβραάμ, στήν οὐράνια καί ἀσάλευτη βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
2 σχόλια:
Και μόνο που στο αφήγημά τους οι ορθόδοξοι πιστεύουν πως αυτή η κατάσταση κόλασης είναι αιώνια εμμέσως πλην σαφώς εμπλέκουν τον Θεό που αφήνει τους θνητούς ανθρώπους να μένουν αιωνίως κολασμένοι! Οι θνητοί είναι θνητοί γιατί κάπου θα υπάρχει ένα τέλος. Αφαιρώντας ο θεός το τέλος είναι σα να έκανε ο ίδιος την κόλαση. Απλά πράγματα!
Κι έτσι ενώ οι ορθόδοξοι με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν τον Θεό έξω από όλη αυτήν την κολασμένη κατάσταση μη φανεί πως ο θεός ευθύνεται για την κόλαση τελικά η ιστορία που σκέφτηκαν καταρρέει με πάταγο!
Εξάλου η κόλαση είναι ετοιμασμενη πριν απο τον άνθρωπο ειδικά για τους δαίμονες.
Τώρα που κολλάει η ιστορία ότι ο άνθρωπος ετοίμασε την κόλαση είναι ένα καλό ερώτημα!
Μαρμαράς Νικόλαος
Άρα αφού ο Θεός δεν ευθύνεται για την κατάσταση των κολασμένων (και αντίστοιχα δεν ευθύνεται και για την κατάσταση των εν παραδείσω ;;), αλλά αποκλειστικά ευθύνονται οι ίδιοι οι κολασμένοι, πως είναι δυνατόν η άπειρη και αιώνια πραγματικότητα της κολάσεως να καθορίζεται από την πεπερασμένη διάρκεια του θνητού βίου ;
Δημοσίευση σχολίου