π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, 1974
Στοχαζόμενος τις έντονες συζητήσεις γύρω από τον
Σολζενίτσιν, σκέφτομαι πως κάθε συζήτηση είναι, πριν απ' όλα, μια συζήτηση για
την ιεραρχία των αξιών, για τον θησαυρό της καρδιάς, για το «εν, ου εστί
χρεία».
Όταν σκέφτομαι τη δική μου ζωή, προσπαθώ να θυμηθώ πως το «εν, ου εστί χρεία» έχει συλλάβει τη δική μου καρδιά· -Μέσα από τη μητέρα μου, την Εκκλησία, τις φιλίες, την εμπειρία ενός «άλλου» οράματος, ενός μυστικού φωτός, μιας επιθυμίας, της χαράς ως του ίδιου του υλικού της ζωής. Κατόπιν δοκιμές, εμβάθυνση κατά την παραμονή στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου, μέσα από τη συνεπακόλουθη, αποσπασματική εμπειρία της Εκκλησίας· κατόπιν η σύνθεση: κοσμική, ιστορική, εκκλησιολογική. Κατόπιν η Ρωσία: πως εμφανίζεται σ' ένα παιδί της διασποράς η «συνάντηση» με τη Ρωσία, με το πνεύμα και τον πολιτισμό της;
Διασπορά: «εάν μη αποθάνη, ούτος μόνος μένει...». Δύση: η αλήθεια και η αναλήθειά της, η ελευθερία, η απελευθέρωση, η διαρκής ελευθερία, η έσχατη επιλογή, η υπηρεσία, η θυσία...Απόσπασμα από
το Ημερολόγιο 1973-1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου