Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα

Κοντάκιον Ήχος πλ. β'

.

Ψυχή μου ψυχή μου,

ανάστα,

τι καθεύδεις;

το τέλος εγγίζει,

και μέλλεις θορυβείσθαι,

ανάνηψον ουν,

ίνα φείσηταί σου

Χριστός ο Θεός,

ο πανταχού παρών,

και τα πάντα πληρών.