Ζηλεύω…Αχ! πως ζηλεύω τα πουλιά, όταν στον ουρανό
ελεύθερα πετούν,
μεσ’ από τα σύννεφα, στ’ απέραντο γαλάζιο
σε πλήρη ευτυχία.
Γιατί και γω να μην πετώ, να μοιάζω στα πουλιά
μαζί τους να χαθώ,
πέρ’ από τις έγνοιες μου, τα κρίματα, τα πάθη
το μαύρο της καρδιάς.
Φοβάμαι πια να περπατώ ανάμεσα σ’ ανθρώπους
ανάμεσα σε ξένους,
σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να με προδώσουν,
την πλάτη να γυρίσουν.
Μα πιότερο απ’ όλα τρέμω, φρίττω και στη σκέψη
πως μόνος θα χαθώ,
μόνος με τις σκέψεις , τον πόνο και τις ηδονές
τα πλούτη και τις τέρψεις.
p.
6 σχόλια:
πολύ ωραίο! συνέχισε αγαπητε p.
βελτιώνεσαι συνεχώς!!!!!!!!!!!!
Όλοι μας έχουμε υποφέρει κάποτε από ζήλεια. Κάποιοι υποφέρουμε ακόμα. Και ίσως ζηλευουμε και οι ίδιοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Το έχω ζήσει και το ζω, ευτυχώς αραιά και που πλέον. Σημασία έχει νόμίζω να κατανοήσουμε ότι τίποτα καλό δεν βγαίνει από μια τέτοια στάση. Το αντίθετο συμβαίνει μάλιστα...
Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «ζήλος» και σημαίνει ζέση της ψυχής και μεγάλη δραστηριότητα, που προέρχεται από την πίστη και την αφοσίωση .
Που σημαίνει, ότι κάτι πολύτιμο και «δικό μας» βρίσκεται σε κίνδυνο και πρέπει να πολεμήσουμε για τα κεκτημένα μας, για αυτό που μας ανήκει, ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι μας ανήκει.
Πολλές φορές το έχουμε βιώσει και έχουμε βρεθεί στη θέση αυτή, του ανθρώπου που προκαλεί ή υφίσταται το συγκεκριμένο συναίσθημα.
Παράλογη και παράξενη κατάσταση ή συνηθισμένο και ανθρώπινο συναίσθημα ;
Αναμφισβήτητα το παραπάνω ερώτημα έμμεσα ή άμεσα έχει απασχολήσει έστω και για λίγο την σκέψη μας. Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Σίγμουντ Φρόυντ «η ζήλεια είναι μία από τις συναισθηματικές καταστάσεις, όπως η χαρά ή η λύπη και άλλες που μπορεί να περιγραφεί ως ομαλή» .
Το συναίσθημα της ζήλειας λοιπόν, είναι ένα συνηθισμένο και θα έλεγα καθόλου παράξενο συναίσθημα που διαθέτουμε όλοι μα όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, κοινωνική τάξη ή οικονομική κατάσταση.
Νομίζω πως το θέμα του ποιήματος αυτού δεν είναι η ζήλεια. Αν διαβάσει κανείς πιο προσεκτικά θα διακρίνει την αγωνία του σημερινού ανθρώπου να ξεφύγει από τα πάθη του, τις αμαρτίες του, τις αιτίες των αμαρτιών του, τις αγωνίες του. Και ελεύθερος πλέον από όλα αυτά να πετάξει στον ουρανό προς τον Δημιουργό του, προς την αιωνία μακαριώτητα, όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη, αμαρτία. Παρά μόνο η ατελείωτη χαρα.
Καλά όλα αυτά εγώ πάντως ζηλεύω αυτόν που αγαπώ και τώρα είναι μακριά μου.
Τα ποιήματά σου αγαπητέ p. έχουν και βάθος και πνευματικότητα. Τα διαβάζω με προσοχή και μου αρέσουν. Συνέχισε να μας παρουσιάζεις τα πονήματά σου. ο ιστολόγος είναι φιλόξενος από ότι δείχνει.
Δημοσίευση σχολίου