Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Μια τουρκική υπεροχή

Προβάλλεται σε ελλnvικέs αίθουσες η τουρκική ταινία “Πληγέs του φθινοπώρου”. Πρόκειται για το φθινόπωρο (Σεπτέμβριο του 1955) όταν ο τουρκικόs όχλοs επετέθη, σε ένα διήμερο, κατά των περιουσιών των Ελλήνων rns Κωνσταντιvούπολns, χτηπώνταs σπίτια και καταστήματα που είχαν σημειωθεί προnγουμένωs (άρα οργανωμένα) με ένα κόκκινο σταυρό. Μέχρι ελληvικούs τάφοus ανέσκαψαν ...
Αυτό το τρομερό και ντροπιαστικό για την Toυρκiα διήμερο κατέγραψε Τούρκοs σκnvοθέrns με μιαν άρτια ταινία που είδαν ωs mv ώρα που γράφονται αυτέs οι γραμμέs πάνω από μισό εκατομμύριο Τούρκοι.
Κι εδώ ακριβώs βρίσκεται η τουρκική υπεροχή έναντι τηs Ελλάδοs: ότι ο κιvηματογράφοs τoυs τόλμησε να παρουσιάσει αυτή τη βρωμερή σελίδα τηs Toυρκίαs, ενώ ο ελλnνικόs κιvηματογράφοs, ο συνήθωs “Προοδευτικός”, ούτε τα γεγονότα του 1955 παρουσίασε ποτέ, ούτε όσα ΠΑΡΟΜΟΙΑ συμβαίνουν δεxαετίεs ολόκληρεs στην Αθήνα, με καταστροφέs ανάλογες των τουρκικών.
Ντροπή μας και μπράβο, σ' αυτό το σημείο, στην Τουρκiα.
Και σαν υστερόγραφο:


Η πρωταγωνίστρια τns ταινίας του σκnνοθέτη Τομρίs Γκιριτρίογλου, η 24χρονη Μπερέν Σαάτ, γεννημένη στην Άγκυρα, δήλωσε σε συνέντευξή τns στον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη (“Ελ. Τύπos” τns Κυριακής, 26 Απριλίου 2009):
- Πείτε μου, από πρoσωπική εμπειρία, πώs είναι για μια Τουρκάλα να πρέπει να υπoδυθεi μια Eλληviδα:
- Πρώτα απ' όλα έχω να πω ότι ένιωσα τον πόνο του φθινοπώρου του 1955 κι είδα ότι είναι οδυνηρόs. Κατόπιν έπρεπε να κατανοήσω το Χριστιανισμό. Μια μέρα πριν αρχίσουμε, πήγα στη εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και κάθισα για ώρεs προσπαθώνταs να φανταστώ την Έλενα εκεί μέσα να εξομολογείται τα αμαρτήματά τηs. Και τότε συνειδητοποίησα κάτι. Πωs ο Χριστιανισμόs ωs θρήσκευμα την είχε βοηθήσει να συνεχίσει να Ζει και να ελπίζει, την ίδια ώρα που εξακολουθούσε στη Ζωή να κάνει το παιχνίδι τηs. Καθώs σκεπτόμουν εκείνη, ανακάλυψα τη θρησκεία σας.
Περιοδικό "Τα Νειάτα"

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τάσο παρακολουθείς και τα του κινηματογράφου. Δεν την είδα την ταινία γιατί δεν πάω σινεμά. Όταν όμως τύχη να την παίζει κάπου θα την δω για να δω αν όντως αποτυπώνει την βρομερή σελίδα της τουρκικής νοοτροπίας. Πάντως είναι δύσκολο κάποιος να παραδεχθεί τα λάθη του. αν στο σημείο αυτό υπερτερεί ο σκηνοθέτης ας είναι παράδειγμα προς μίμηση. Την αλήθεια πρέπει όσο και να κοστίζει να την λέμε. Μπουχτίσαμε στα ψέματα.