Φίλτατε Αναστάσιε - Μιχαήλ Αγγελίδης

Πάτραι 15 Ιουλίου 2009

Φίλτατε Αναστάσιε Κωστόπουλε

Ο εν Χριστώ σύνδεσμός μας μου επιτρέπει, να δώσω συνέχειαν εις την πρόσφατον επικοινωνίαν μας, καίτοι μετά δυσκολίας πλέον κατορθώνω, να εκφρασθώ γραπτώς λόγω εξασθενήσεως της δράσεώς μου, και της εμφανιζομένης καθολικής σωματικής κοπώσεως, η οποία προκαλεί καρδιακήν αρρυθμίαν.
Καθώς γνωρίζεις, λήγοντος του έτους 1946 εγκατεστάθην μονίμως εις Πάτρας, και αμέσως συνεδέθην με τον τότε Σπυρίδωνα Τσαντίλην, εν συνεχεία π. Ιερόθεον, με τους
αδελφούς Αλέκον και Σταμάτην Σκούραν, με τον Βασίλειον Νικολόπουλον κ.ά.. Και ηξιώθηνμεν να έχωμεν προεξάρχοντας της Ορθοδόξου Παρατάξεως μας τον νεώτερον άγιον των Πατρών μακαριστόν π. Γερβάσιον, και τον επίσης αείμνηστον π. Χριστόδουλον Παπαγιάννην, μετά πολλών άλλων εκλεκτών αξιωματούχων.
Όθεν δεν υστερώ εις εμπειρίας, και κατ’ ακολουθίαν δεν στερούμαι πνευματικών πολεμικών γνώσεων. Άλλωστε υπηρετώ έως σήμερον ως απλούς στρατιώτης της ειδικότητος των “ψιλών-σφενδονιστών”, πάντοτε συνεισφέρων προθύμως το κατά δύναμιν εις όλας τας δραστηριότητας του υπέρ Χριστού αγώνος.

Υπ’ αυτάς τας προϋποθέσεις δύναμαι να σε διαβεβαιώσω, ότι κύρια αιτία της συγχρόνου αποδυναμώσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του εκτροχιασμού μας είναι η διακατέχουσα ημάς ψευδαίσθησις, ότι δεν μετέχομεν της επί γης στρατευομένης Εκκλησίας. Αλλά έχομεν εξασφαλίσει επίζηλον θέσιν εις την εν Ουρανώ θριαμβεύουσαν με τον τυπικόν εκκλησιασμόν μας, τον συνοδευόμενον από το άναμμα πλήθους κηρίων και υπερμεγεθών λαμπάδων. Δυστυχώς δεν έχομεν συνειδητοποιήσει την προειδοποίησιν του Χριστού προς τον Πέτρον (Λουκ. Κβ΄, 31), υποστάντες και ημείς σατανικόν “σινιασμόν”.
Εις μάτην ο Παύλος με φλογερόν πολεμικόν διάγγελμα επιδιώκει, να διεγείρη την συναίσθησιν της επιγείου αποστολής μας (Εφεσ. Στ΄, 10-17). Ημείς αδιαφορούντες και μακάριοι “ρέγχομεν”, αρκούμενοι εις την τυπικήν εγκατάστασίν μας εντός των εκκλησιαστικών “χαρακωμάτων”. Εάν η Ορθόδοξος Εκκλησία μας ήτο εν των συνήθων Σωματείων και Ιδρυμάτων, θα είχε προ πολλού διαλυθή. Αλλ’ ως Θεανθρώπινος Οργανισμός έχει τας ρίζας του εν Ουρανώ, και δι’ αυτών συνεχώς τροφοδοτεί και ζωογονεί τους επιγείους κλώνους του. (Β΄ Κορινθ. Δ΄, 7-11). Και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον…” (Εφεσ. β΄ 8-9).
Οι Πυθαγόρειοι, δεν ανεζήτουν αποδείξεις δια τα φιλοσοφικά και μαθηματικά αποφθέγματα του Αρχηγού των, αλλά ηρκούντο εις το αξιόπιστον κύρος της προσωπικότητος αυτού λέγοντες “αυτός έφα (ο Πυθαγόρας το είπε)”, ενώ ημείς αμέσως ή εμμέσως αμφισβητούμεν ή διαστρεβλώνομεν τα Γραφικά νοήματα, και τα παραγγέλματα του Χριστού.
Σχετικώς αναφέρει ο Κλήμης Αλεξανδρεύς. “Και γαρ άτοπον τους μεν Πυθαγόρου του Σαμίου ζηλωτάς, των ζητουμένων (των υπό διερεύνισιν θεμάτων) παραιτουμένους τον έλεγχον, το “αυτός έφα” πίστιν ηγείσθαι, και ταύτης αρκείσθαι προς βεβαίωσιν ων ακηκόασι. Τους δε της αληθείας (της Ευαγγελικής) φιλοθεάμονας (πιστούς χριστιανούς) απιστείν αξιπίστω διδασκάλω, τω μόνω Σωτήρι Θεώ, βασάνους (εξακριβώσεις της αληθείας) των λεγομένων απαιτείν παρ’ αυτού. (Βιβλιοθ. Αποστολ. Διακονίας 7, 315-316).
Εκ των προεκτεθέντων παρακινηθείς, επιθυμώ να σε ενθαρρύνω, προτείνων εις την αγάπην σου το ακόλουθον θεάρεστον ψυχωφελές αγώνισμα, το οποίον και εγώ επιτυχώς εχρησιμοποίησα από το έτος 1983. Εσκέφθην, ότι ήτο αδύνατον, να υπάρξουν συντριπτικά νικηφόρα αποτελέσματα της παναιρέσεως των, χιλιαστών συγχρόνως επιτυγχανόμενα εφ' όλου του φάσματός της. Όθεν επεβάλλετο, να εξειδικεύσω την κατ’ αυτήν αντιπαράθεσιν, και να αγωνισθώ, ουδέποτε προκαλών αυτούς, αλλά πάντοτε προκαλούμενος υπ’ αυτών.
Ούτως επέλεξα, η πρώτη σύγκρουσις να γίνη επί του ειδικού θέματος του Ενός εν Τριάδι Θεού εν τη πεποιθήσει, ότι τούτο αποτελεί το θεμέλιον, εφ’ ου εδράζονται πάσαι αι άλλαι χιλιαστικαί κακοδοξίαι. Και διότι εις τον χώρον αυτόν διαθέτομεν πολλά και πανίσχυρα Γραφικά όπλα, ατομικάς βόμβας προς εύκολον ανατροπήν των αντιπάλων.
Όμως προ της καταρτίσεως και συναρτήσεως των καταλλήλων επιχειρημάτων έπρεπε να γνωρίζω καλώς τι ζητώ, και προς ποίαν συγκεκριμένην κακοδοξίαν αγωνίζομαι, ώστε ασφαλέστερον να επιτύχω του σκοπού μου. “ως ουκ αέρα δέρων” (Α΄ Κορινθ. Θ΄ 26) κατά τον θεοφώτιστον επιτελάρχην της Ορθοδοξίας. Ούτως επέτυχα αφανώς, να πληροφορηθώ από σημαίνον εν Πάτραις στέλεχος των χιλιαστών τι ακριβώς αυτοί πιστεύουν περί της Αγίας Τριάδος και κυρίως περί της Θεανθρωπίνης διφυΐας του Χριστού, τη μεσολαβήσει του Ανδρέου Αλεξοπούλου.
Την διαμορφωθείσαν δε αντίκρουσιν μου κατέγραψα συνοπτικώς εις το βιβλίδιόν μου εκδόσεως 1983. Εξ αυτού σου εσωκλείω 10 αντίτυπα με την θερμοτάτην παράκλησιν, να διεγείρης την χριστιανικήν συνείδησιν δέκα αντιστοίχως νέων καλοπροαιρέτων. Επιτέλους ας κοπιάσουν ολίγον, να αποστηθίσουν τας 30 μικράς σελίδας, ώστε να περιληφθούν και αυτοί εις την υπόσχεσιν του Χριστού, την τόσον ανεκτίμητον και πολυπόθητον (Ματθ. Ι, 32).
Εν κατακλείδι, παρέχω την ακόλουθον συμβουλήν. Όταν ο ημέτερος προκληθή υπό των χιλιαστών δια της γνωστής μεθόδου της προσφοράς χιλιαστικού εντύπου, κατ΄ αρχήν να επιδείξη αδιαφορίαν, αλλά αμέσως να είπη: “Εγώ δεν τα πολυξέρω αυτά, ένα πράγμα θέλω να μου εξηγήσητε. Εσείς πιστεύετε σε τρισυπόστατον Θεόν, και ότι ο Χριστός κατά την θείαν φύσιν του είναι Θεός Υιός, και Λόγος, ομοούσιος και άχρονος, όπως και ο Πατέρας Θεός;”.
Ούτω το βάρος της αποδείξεως πίπτει εις τους προκαλούντας χιλιαστάς, οι οποίοι ασφαλώς θα γελοιοποιηθούν, και θα εκπλαγούν, διότι, όντες συνηθισμένοι να συνομιλούν με ακαταρτίστους χριστιανούς, αίφνης θα ευρεθούν αντιμέτωποι με πραγματικούς πιστούς αγωνιστάς.
Αγαπητοί συστρατιώται. Ως διαθέτων εν προκειμένω πλουσίαν χαροποιόν εμπειρίαν προκαταβολικώς συμμετέχω εις την χαράν σας, και συμμερίζομαι την ψυχικήν σας αγαλλίασιν, προεξοφλών τας βεβαίας επιτυχίας σας. Οραματίζομαι τα υπαίθρια παγκάκια, από ψυχαγωγικοί χώροι να μετατρέπωνται και εις πνευματικάς παλαίστρας, εις θύρας εισόδου της Βασιλείας των Ουρανών, προς δόξαν Θεού.Και εις σε, φίλτατε Αναστάσιε, εύχομαι τα από Θεού βέλτιστα. Στήθι εδραίος, έχων εμπιστοσύνην εις τον Χριστόν. (Ιωάν. Ιδ΄, 1-3). Σε ευχαριστώ και γραπτώς δια το προς εμέ επιδεικνυόμενον ενδιαφέρον σου.

Πάντοτε με πολλήν αγάπην.
Μιχαήλ Αγγελίδης
ο Αιγαιοπελαγίτης Συμαίος