Αρχιμανδρίτης ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ - π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης

+ ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ

1910-2010

* * *

«Ἀνέπνεε ἀπό αὐτό τόν κόσμο

στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ»

Μεσογαίας Νικόλαος

.

Ὁ π. Βασίλειος Παπαγιάννης τήν Κυριακή 11 Ἀπριλίου 2010, ἀνεχώρησε διά τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν γιά νά συνεορτάσει μετά τῶν Ἁγίων στή θριαμβευούσα Ἐκκλησία, καί νά λάβει μέρος στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο.

Γεννήθηκε στό Ἀγρίνιο το 1910. Ἦταν γιός τῶν εὐσεβῶν γονέων Κωνσταντίνου καί Ἀγγελικῆς, οἱ ὁποῖοι ἀξιωθηκαν νά δώσουν ἀπό τά 7 παιδιά τους τά 4 στόν Θεό. Οἱ τρεῖς Ἱερομόναχοι στήν Ἀδελφότητα τῆς «ΖΩΗΣ» κατ’ἀρχάς καί ἔπειτα τοῦ «ΣΩΤΗΡΟΣ» (π. Χριστόδουλος, π. Πάμφιλος, π. Βασίλειος) καί ὁ π. Συμεών Μοναχός στήν Ἁγία Λαύρα Καλαβρύτων. (Εἶχε τήν εὐλογία τό Γηροκομεῖο τῆς Χ.Ε.Α. τόν π. Συμεών νά τόν περιθάλψει ἀρκετά χρόνια καί νά ἐνταφιαστεῖ στό κοιμητήριο τοῦ Ἀγρινίου).

Ὁ π. Βασίλειος μέ πολύ συγκίνηση θυμόταν ἀπό τήν παιδική του ἡλικία τῶν 8 ἐτῶν τό ἐξῆς γεγονός: Ἧταν τό 1918 τότε πού εἶχε ἐκσπάσει στήν πατρίδα μας ἡ γρίππη, ὁ δάγγειος πυρετός. Ὅλη ἡ Ἀκαρνανία καί τό Ἀγρίνιο ὑπέφεραν καί εἶχαν πολλά θύματα. Ἀποφάσισαν κατά τό μῆνα Ὀκτώβριο νά παρακαλέσουν νά ἔρθει ἡ θαυματουργός εἰκόνα ἀπό τήν Ἱερά Μονή τῆς Προυσιωτίσσης. Ἡ ἔλευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἔκανε τό θαῦμα. Σταμάτησαν τελείως οἱ θάνατοι. Ἕνα ἀπό τά ὑποψήφια θύματα πού ἔλαβε τήν χάρη τῆς ἰάσεως ἀπό τήν Προυσιώτισσα ἦταν καί ὁ μικρός Πάνος Παπαγιάννης (ὁ γνωστός π. Πάμφιλος πού ἀξιώθηκε ἡ Αἰτωλ/νια νά τόν ἔχει Ἱεροκήρυκά της καί ἡ Χ.Ε.Α. πνευματικό της ὑπεύθυνο). Συχνά πυκνά στά κηρύγματά του ὁ π. Βασίλειος ἀνέφερε τήν προστασία τῆς Παναγίας μας. Δέν ἔχανε τήν εὐκαιρία καί μέσα στά λεωφορεῖα καί στήν Ὑπάτη πού πήγαινε καποια καλοκαίρια νά ἀναφέρει τό γεγονός καί νά δίνει τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας ἰδιαιτέρως στούς ὁδηγούς γιά νά τήν τοποθετοῦν ἐπάνω ἀπό τό τιμόνι τους.

Ἡ εὐσέβεια καί ἡ πίστη τῆς οἰκογένειας Παπαγιάννη σμίλευσε τήν ψυχή τοῦ π. Βασιλείου. Μέ σεβασμό σέ μικρό καδράκι στό δωμάτιό του διέσωζε τήν εὐχή τοῦ πατέρα του, πού εὐχόταν στά παιδιά του τά ἐξῆς: «καί ἄν δέν μάθετε πολλά γράμματα καί ἐάν δέν κάνετε στή ζωή σας μεγάλη περιουσία δέν θά τό ἔχω παράπονο. Ἐπιθυμῶ καί εὔχομαι νά ἔχετε ὡς καλοί ἀδελφοί μεγάλη μεταξύ σας ἀγάπη, νά εἶσθε δίκαιοι νά ἀποφεύγετε τό ψεῦδος νά μήν εἶστε ὑπερήφανοι καί ἐν τέλει νά γίνετε καλοί πολῖτες». Ὁ τάφος τῶν γονέων τους βρίσκεται δίπλα ἀπό τοῦ Άρχιμ. παπα-Ᾱποστόλη στόν παλαιό Ἅγ. Χριστοφόρο, τόν ὁποῖο εὐλαβεῖτο ἡ οἰκογένεια ὡς ἅγιο.

Μᾶς διηγεῖται ὁ π. Βασίλειος ὅτι «ὅταν παιδάκι ἤμουν ἄρρωστος ἀπό πυρετό ἀρκετές ἡμέρες καί βρισκόμουν σέ λήθαργο, ἡ μητέρα μου κατέφευγε καί ζητοῦσε ἀπό τόν παπα-Αποστόλη νά μέ διαβάσει. Καί ὁ καλοκάγαθος Ἱερεύς ἀφοῦ ἔκανε τήν προσευχή του καί διάβαζε τήν εἰδική εὐχή, φεύγοντας ἔβαζε δίπλα ἀπό τό μαξιλάρι μου ἕνα πορτοκάλι γιά νά τό βρῶ μόλις ξυπνήσω καί χαρῶ γιά τό δῶρο του». Μέ εὐγνωμοσύνη θυμόταν, ὁ π. Βασίλειος, πόσο τοῦ εἶχε συμπαρασταθεῖ ὁ ἀείμνηστος π. Ἀπόστολος Φαφούτης, μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του. Τό 1924 κοιμήθηκε ἡ μητέρα του καί μετά δύο χρόνια ὁ πατέρας του. Ἧταν μόλις 16 χρονῶν.

Οἱ δύο μεγαλύτεροι ἀδελφοί του π. Χριστόδουλος καί π. Πάμφιλος, πού εἶχαν ἐνταχθεῖ στήν Ἀδελφότητα τῆς «Ζωῆς» παρεκάλεσαν τόν π. Εὐσέβιο νά πάρουν ὡς δόκιμο τόν νεαρό Βασίλειο. Ὁ π. Εὐσέβιος πού εἶχε συγκινηθεῖ ἀπό τήν ὀρφάνια τοῦ π. Βασιλείου, ἐπέτρεψε νά τόν πάρουν στήν Ἀδελφότητα, μάλιστα δέ τοῦ ἀνέθεσαν νά διακονεῖ τόν Γέροντα π. Εὐσέβιο μέχρι τό θάνατό του (29/6/1929), ἀπό τόν ὁποῖο ἀπεκόμισε πολλούς πνευματικούς θησαυρούς. Παράλληλα συνέχισε τίς μαθητικές σπουδές καί στή συνέχεια σπούδασε τήν Θεολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν.

Στίς 19/7/1939 ἐκάρη μοναχός ὑπό τοῦ ἀρχιμ. π. Σεραφείμ Παπακώστα καί τήν ἑπομένη, ἑορτή τοῦ προφ. Ἠλία χειροτονήθηκε διάκονος ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσάνθου (τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος).

Στίς 8/11/1945 χειροτονήθηκε Ἱερεὐς ὑπό τοῦ μαρτυρικοῦ Ἱεράρχου Μελετίου Ἐπισκόπου Πατάρων. Καί οἱ δύο χειροτονίες ἔγιναν στό Ναό τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στήν Ἀδελφότητα τῆς «ΖΩΗΣ». Τό 1960 ἔγινε ἱδρυτικό μέλος τῆς Ἀδελφότητος «ΣΩΤΗΡΟΣ» καί ὡς κληρικός προσέφερε ἀρκετά χρόνια τίς ὑπηρεσίες του στήν Ἀδελφότητα. Τό 1961 ἀπεστάλη στήν Θεσσαλονίκη ὅπου ἐργάστηκε ὐποδειγματικά. Παράλληλα βοηθοῦσε στό ἔργο τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως στίς Σέρρες, στή Δράμα, στήν Καβάλα, στά Τρίκαλα καί στίς κατασκηνώσεις. Τό 1976 ὁ Θεσσαλονίκης Παντελεήμων τόν προήγαγε σέ Μέγα Ἀρχιμανδρίτη, τίτλος εὐαρεσκείας, γιά τό ἤθος καί τήν καθολική ἀποδοχή τῶν Θεσσαλονικέων πρός τό πρόσωπό του.

Ἀπό τό 1977-1998 ἐργάστηκε ὡς Ἱεοκῆρυξ στόν Βόλο μέ πολλές ἱεραποστολικές κατακτήσεις. Χαρακτηριστικό ἦταν ὁ ζῆλος του γιά τήν διάδοση τοῦ χριστιανικοῦ ἐντύπου καί βιβλίου.

Ὁ μειλίχιος καί καλόκαρδος καί εὐγενικός τρόπος ζωῆς του τόν ἔκαμαν προσφιλῆ καί ἀγαπητό.

Μάλιστα ἀπό τό 1998 ἕως τήν ἡμέρα τῆς ἐκδημίας του (11/4/2010) πού παρέμενε στήν Ἀδελφότητα τοῦ «Σωτῆρος», ἐφησυχάζων καί προετοιμαζόμενος γιά τό μεγάλο ταξίδι, δίδασκε, οἰκοδομοῦσε καί ἐνίσχυε ὅλους τούς ἀδελφοὐς. Ἡ ὑπομονή του, ἡ σιωπή του καί ὁ ἀγώνας του γιά τήν κατάκτηση τοῦ Οὐρανοῦ ἦταν ὑποδειγματική.

Μέχρι σήμερα θυμοῦνται τόν Ἱεροκήρυκα πού μετέδιδε μέ τόν πνευματοκίνητο λόγο του τήν προσήλωση στήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό τό ἀπέδειξαν μέ τήν συμμετοχή τους ἀπό Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα, Ἀγρίνιο, Ἀθήνα κ. ἀ., στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία. Προσῆλθαν νά πάρουν τήν εὐλογία τοῦ ταπεινοῦ καί ὁσίου Γέροντος. Ἑπτά Ἀρχιερεῖς ἔλαβαν μέρος. Προέστη ὁ πρ. Πειραιῶς Καλλίνικος καί οἱ Σεβασμιώτατοι: Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Καισαριανῆς Δανιήλ, Βελεστίνου Δαμασκηνός καί Μεσογαίας Νικόλαος.

Διαβάστηκε μήνυμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος μιά περίοδο τῶν φοιτητικῶν του χρόνων εἶχε πνευματικό τόν π. Βασίλειο καί στή συνέχεια ἐπικηδείους ἐκφώνησαν ὁ Ἀρχιμ. π. Χρῆστος Κυριαζόπουλος ἐκ μέρους τῶν Θεσσαλονικέων, εὐγνωμονόντας γιά τήν προσφορά τοῦ π. Βασιλείου στή Θεσσαλονίκη στά φοιτητικά τους χρόνια. Ὁ πρόεδρος τῆς Γ.Ε.Χ.Α. Βόλου κ. Κολέτσος Νικόλαος καί ὁ Σεβασμιώτατος Μεσογαίας Νικόλαος, τοῦ ὁποίου ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας παραθέτουμε στήν συνέχεια:

«Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί,

Μοῦ ζητήθηκε νά πῶ δυό λόγια γιά τόν ἀείμνηστο π. Βασίλειο. Ἴσως γιά τό γεγονός ὅτι ὁ π. Βασίλειος διετέλεσε ὁ πνευματικός τῆς οἰκογένειάς μου (στή Θεσσαλονίκη), καί ὁ δικός μου πνευματικός. Ἀξιώθηκα νά τόν διακονήσω ἀρκετά χρόνια σάν παπαδάκι στόν Ναό τῆς Ἁγίας Θεοδώρας στήν Θεσσαλονίκη καί στό Ναό τῆς κατασκηνώσεως, καί κυρίως ὑποψιάστηκα λίγο ἀπό τό μυστήριό του, ὅταν ἕνα χρόνο πρίν ἴσως σέ μιά πολύ δύσκολη δική του κατάσταση, ζήτησε νά καταθέσει τό μυστικό τῆς ψυχῆς του στό δικό μου ταπεινό Ὠμόφορο. Κάποιος πού μέ πρωτοειδοποίησε γιά τό γεγονός τῆς κοιμήσεώς του, εἶπε «ὁ π. Βασίλειος, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, κεκοίμηται. Πράγματι ὁ π. Βασίλειος στή συνείδηση ὅλων μας εἶναι ἐγκαταστημένος ὡς ἅγιος τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχει πλέον ἀνάσα γι’αὐτόν τόν κόσμο. Αὐτόν τό κόσμο πού γιά 100 ἀκριβῶς χρόνια ἁπλά τόν ἄγγιξε. Αὐτό τό κόσμο πού 100 χρόνια συνεχῶς τόν χρησιμοποιοῦσε γιά νά ζεῖ, νά σκέπτεται, καί νά λειτουργεῖ στήν ἀτμόσφαιρα καί στήν πραγματικότητα τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἰκογένεια ἱερατική. Ὄψη ἐξωτερική γλυκύτατη καί εὐγενής. Πολιτεία πράγματι σοβαρή. Πεντακάθαρος στούς τρόπους καί στίς συνήθειες. Προσεκτικότατος στούς λόγους. Σχέσεις ἱερές μέ τούς ἀνθρώπους χωρίς περιττές διαχύσεις. Ἀνθρώπινος πολύ χωρίς συναισθηματικές ἐκρήξεις. Αὐστηρός χωρίς νά εἶναι σκληρός ἀλλά προδίδοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τῆς συνέπεια τῆς καρδιᾶς καί τῆς ζωῆς του. Τά λόγια του πάντοτε μετρημένα. Τήρηση νοός ἡσυχαστικοῦ διαμετρήματος. Τίποτα περιττό, τίποτα μή πνευματικό, τά πάντα εὐαγγελικά, τά πάντα χριστοκεντρικά, τά πάντα ἱεροπρεπῆ. Διαρκῶς ὑπενθύμιζε στόν ἑαυτό του καί φραστικά τήν ἁμαρτωλότητά του. Κάθε στιγμή ἐξέφραζε τόν πόθο γιά τήν αἰωνιότητα. «Εἰ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει οὕτως τέλειος ἀνήρ». Ὁ π. Βασίλειος δέν ἔφταιξε μέ τόν λόγο. Εἶναι στή συνείδησή μας, πιστεύω, στήν καρδιά τοῦ Θεοῦ καί ἐγκαταστημένος καί τοποθετημένος ὡς «τέλειος ἀνήρ». Συνδύαζε τόν ἐκρηκτικό ἱεραποστολικό ζῆλο μέ τήν ἡσυχαστική, νηπτική, προσεκτική φυλακή τοῦ νοός καί ζωή. Συνδύαζε τήν σιωπή μέ τήν ἔλλαμψη. Συνδύαζε τήν σοβαρότητα μέ τήν χάρη. Πάντοτε σοβαρός, συνήθως χαμογελαστός ποτέ γελαστός. Μέ τό νοῦ του, μέ τή σκέψη του, μέ τό παράδειγμα, μέ τή ζωή του ἀνέπνεε ἀπό αὐτό τόν κόσμο στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ..... Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί σάν τόν πατέρα Βασίλειο ζοῦν ἀναμεσά μας χωρίς νά τούς προσέχουμε, συμπυκνώνουν τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο καί στά μυστικά τῆς ζωῆς καί στή σχέση τους στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάμνηση τῆς εἰκόνας τοῦ π. Βασιλείου σίγουρα σέ λίγο ἀπό τό χρόνο θά ξεθωριάσει. Η ἀνάμνηση τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς του καί αὐτή θά ἀτονίσει. Ἡ ἐπιγειότητά του θά ἀπαλυνθεῖ. Αὐτό πού θά μείνει θά εἶναι διαρκῶς ἐνισχυόμενο ἡ εἰκόνα τοῦ αἰώνιου προσώπου του. Μέ τήν αἴσθηση ὅτι προπέμπουμε ἕναν πραγματικό ἅγιο, ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου ἐμεῖς τό μυστήριο δέν καταλάβαμε άλλά ἴσως ἐμεῖς λίγο ὑποψιαστήκαμε ἀλλά εἶναι ἀντιμέτωπος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, θά ἤθελα καί ἐγώ νά ἐκφράσω ἐν μέσω αὐτῆς τῆς εὐλογημένης συνάξεως τό Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ ἡμῶν, π. Βασίλειε, Αἰωνία σου ἡ μνήμη, Αἰωνία σου ἡ μνήμη».

Σεβαστέ Γέροντα π. Βασίλειε,

Πορεύου πρός τήν αἰώνιο ζωήν, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός». Δῶσε τήν εὐχήν σου πολυσέβαστε τίμιε πάτερ, νά πορευώμεθα τήν ὁδόν τῆς μετανοίας, τῆς δικαιοσύνης, τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἰδιαιτέρως νά εὔχεσαι μετά τῶν κατά σάρκα ἀδελφῶν σου γιά τήν ἰδιαιτέρα σου πατρίδα τό Ἀγρίνιο, νά ἐκπέμπει πνευματικότητα καί νά ἀναδεικνύει ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Εὔχου νά συναντηθοῦμε καί νά συνεορτάσουμε «ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας» τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Αἰωνία σου ἡ μνήμη!

Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Μυτιλήνης