Λύπη“Eἰ σφόδρα λελύπησαι σὺ ἐπὶ τῇ κολοκύνθῃ;
καὶ εἶπε• σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἑως θανάτου”.
καὶ εἶπε• σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἑως θανάτου”.
Γελοία η λύπη μου στα μάτια Σου φαντάζει
Άντρας ολόκληρος στης κίτρινης κολοκυθιάς τ’ απομεινάρι
να σπαράζει!
«Στο ζύγι αν βάλεις το φυτό απέναντι σ’ εκατό και είκοσι χιλιάδες
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
είν’ δυνατόν ποτέ της νύχτας το λουλούδι να ισοσταθμίσει;»
Κι όμως εγώ τηνε αγάπησα την ταπεινή κολοκυθιά.
Στην εκτυφλωτική της Νινευή τη μοναξιά, μόνη παραμυθία.
Οι άνθρωποι δικοί Σου είναι. Δικαίωμά Σου να τους κρατήσεις ζωντανούς
έστω και φοβισμένους.
Μα το δικό μου -ψεύτικο έστω- αποκούμπι τι το πήρες;
Ο εωθινός ο σκώληξ την καρδιά μου, έχει τρυπήσει.
Αλεξανδρεύς
13 σχόλια:
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ !
ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ!
ΕΓΩ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΙΩΝΑΣ.
ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΕΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ...Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ..
«Διά τοῦτο ἡ λύπη γεγένηται, ἵνα εἰς τήν ἁμαρτημάτων ἀναίρεσιν αὐτῇ καταχρώμεθα». Γι’ αυτό υπάρχει η λύπη στη ζωή μας, για να την εξοδεύουμε στην μετάνοια για τις αμαρτίες μας. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος στους λόγους του «Εις τους Ανδριάντας».
Πολλές φορές τρυπά την καρδιά μας «ο σκώληξ της λύπης» για πράγματα μικρά και ασήμαντα. Πολλές φορές διακατεχόμαστε από λύπη για αποτυχίες σε εφήμερα και υλικά πράγματα. Για την ματαίωση προσωπικών φιλοδοξιών.
Πότε όμως θα έρθει η στιγμή να λυπηθώ για τις πτώσεις μου, για τα πάθη μου, για τα χτυπήματα στα καρφιά του Εσταυρωμένου;
Αλεξανδρέα ευχαριστούμε!!!
Γιάννης - Αθήνα
Όπως πάντα στο στόχο..Απο την ανθρώπινη πλευρά, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλεύσεις..στα όρια της επανάστασης ενάντια στην επικρατούσα νοοτροπία.Έστω κι αν τα κήτη σπανίζουν (στη θάλασσα) και δεν καταπίνουν πιά αμάσητα όπως παλιά..
Χωστήρ
Είσαι αστέρι στο γράψιμο.
Έχω ξαναρωτήσει αυτά είναι τυπωμένα σε κάποιο βιβλίο (και με ποιόν τίτλο;) ή είναι πρωτότυπα;
Την καρδιά μου έχει τρυπήσει αυτός ο λόγος Του «σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἑως θανάτου». Και την έχει τρυπήσει βαθιά γιατί εγώ παραμένω στο αποκούμπι που μου πείρε.
Με αυτό που παρουσίασες έκανα τους δικούς μου συλλογισμούς και η αγάπη του Θεού άδειασε την κενότητά μου.
Σε ευχαριστώ για την προσφορά σου.
Αγαπημένε Αλεξανδρέα... νομίζω, έτσι απλά, από τα καλύτερά σου! υποκλίνομαι απλά στο μεγαλείο της ψυχής σου... προς στιγμήν σιωπώ... για να μην γίνει η ευγνωμοσύνη άθυρμα του χρόνου...
Ο τρόπος της γραφής και η ερμηνεία των συναισθημάτων σου που αποπνέεις μέσα από τους στίχους σου πάντα αγγίζουν την ψυχή μου σε όποια διάθεση κι'αν βρίσκομαι. Γιατί ακριβώς είσαι αληθινός, σ'αυτό που βγάζεις από μέσα σου, επειδή όντως κρύβεις ένα παιδί μέσα σου που όταν το ξυπνάς, το ξυπνάς με στίχους που μας αγγίζουν σαν γλυκειά μελωδία που βγαίνουν από εντός σου και φθάνουν ως εμάς μέσα από τις λέξεις σου.
Μέλιιιιιιιιιιιι...................
Το υπέροχο τούτο ποίημα, το ερωτεύτηκα... ήταν και παραμένει μια εμπειρία, ένας υψιπέτης λόγος, μια άνοδος στο απέραντο, μια εισδοχή στο αιώνιο... με γοήτευσε, με καθήλωσε... πως να σ' ευχαριστήσω; πως να εκφράσω αυτό που νιώθω... γυρνώ και ξαναπετώ μέσα από τις λέξεις σου στα ακροσύνορα της γραφής σου...
Οι μέρες της ζωής σου νάνε χωρίς λύπη.
Αγαπητέ Αλεξανδρέα, η λύπη είναι κατάσταση που καθημερινά ταλαιπωρεί και βαραίνει την ψυχή του ανθρώπου. Οι Πατέρες μας, όντας και αυτοί μέτοχοι των συνεπειών της πεσμένης ανθρώπινης φύσης, προβληματίστηκαν πάνω στο θέμα της λύπης, το μελέτησαν βαθιά και μας έχουν αφήσει με το σοφό λόγο και την γραφίδα τους τόσο για τα αίτια και τις συνέπειες της λύπης, όσο και για τον τρόπο υπέρβασής της.
Η απαλλαγή από τη λύπη δεν είναι αυτοσκοπός για τον άνθρωπο, αλλά την επιδιώκει κανείς, για να ξανοίξει χώρο μέσα του ώστε να εγκατοικήσει εκεί η ευδόκιμη λύπη. Αυτή η ευλογημένη λύπη μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος, στο οποίο αργότερα θα φυτρώσει η αληθινή χαρά των «κατά Θεόν και εν Χριστώ, πενθούντων». Είναι η χαρά αυτή, η οποία στη γλώσσα των Πατέρων της Εκκλησίας μας ονομάζεται «χαροποιόν πένθος» ή «χαρμολύπη». Είναι δηλαδή, η μετάνοια και ἡ αίσθηση της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τις προδιαγραφές της δημιουργίας του, από τη ζωή της Τριαδικής και αιώνιας Αγάπης . Το «χαροποιόν πένθος» οδηγεί, κατά τον Απόστολο, στη σωτηρία, ενω η λύπη του κόσμου προετοιμάζει και συντηρεί το θάνατο.
Κατά τον άγιο Ἰωάννη τον Σιναΐτη, «θα μας ζητηθεί λόγος από τον Θεό, όχι γιατί δεν θαυματουργήσαμε, ούτε γιατί δεν θεολογήσαμε, ούτε, επίσης, γιατί δεν φθάσαμε στη θεωρία των αθεάτων, αλλά θα δώσουμε οπωσδήποτε λόγο, γιατί δεν κλαύσαμε και δεν μετανοούσαμε συνεχώς».
Ευχή και προσευχή μας για τον καθένα μας είναι να μην επενδύουμε πλέον, στη σκιά που μας προσφέρουν οι «κολοκυθιές» μας, αλλά να βιαστούμε να απαλλαγούμε από τέτοια αβέβαια υποστυλώματα, ώστε να μη βρίσκει η λύπη στην ψυχή μας αντικείμενο για να τρέφεται και να συντηρείται.
Σε παρακαλώ για τις προσευχές σου ώστε να απαλλαγώ από τέτοια αβέβαια υποστυλώματα, τις έχω ανάγκη.
Τέλος σε συγχαίρω για την γραφίδα σου, η οποία δεικνύει την πνευματικότητα την οποία έχεις.
Ευχή μου συνεχώς να αυξάνει.
Αλεξανδρέα γι' άλλη μια φορά είσαι εξαιρετικός. Η σύνθεσή σου πετυχαίνει να μας αγγίξει όλους. Τα ποιήματά σου είναι τόσο ζωντανά, που θαρρείς ότι είναι αυτοβιογραφικά. Συνέχισε να μας ευφραίνεις.
Χ.Σ.
Τώρα μετά την Θεία Λειτουργία το ένιωσα περισσότερο. Βρήκα και εγώ κάτι από τον εαυτό μου.
π. Νεόφυτος
Και μένα τώρα την έχει κτυπήσει ο μεσημβρινός σκώληξ.
Πέρα τούτου το ποίημα είναι σπουδαίο.
Δημοσίευση σχολίου