Οι πραγματικοί ποιμένες δεν βασιλεύουν κατά την έκφραση του απ. Παύλου, αλλά ο Θεός τους θέλησε να είναι τελευταίοι και καταδικασμένοι, εξευτελιζόμενοι διαρκώς, θεωρούμενοι ως πλάνητες, αδύναμοι και άσημοι που πεινούν, διψούν, είναι κακοντυμένοι και δέχονται προσβολές, περιφρονημένοι από όλους. (Α' Κορ,4,1-14). Ο πραγματικός επίσκοπος δεν μπορεί να συμπορευθή ουσιαστικά με την κοσμική εξουσία ούτε να λειτουργήσει μέσα από τους κοσμικούς θεσμούς χωρίς να απεμπολήσει σε κάποιο βαθμό τον εκκλησιαστικό τρόπο υπάρξεως. Βέβαια ο επίσκοπος και η Εκκλησία δεν κάνουν ούτε αντίσταση ούτε αντιπολίτευση στην κοσμική εξουσία, γιατί τόσο η σύμπραξη με την κοσμική εξουσία όσο και η αντιπολίτευση στην κοσμική εξουσία στην πραγματικότητα είναι αποδοχή της λογικής του κόσμου και τελικά απεμπόληση του εκκλησιαστικού τρόπου υπάρξεως. Ο επίσκοπος και η Εκκλησία αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ και αποτελούν σε σχέση με τον κόσμο έναν παράλληλο κύκλο, επιδιώκοντας την εκκλησιοποίηση του κόσμου, επιδιώκοντας δηλ. να βάλουν τον κόσμο στη λογική της Εκκλησίας, αντί να προσπαθούν "εν τω άρχοντι των δαιμονίων" να εκβάλουν τα δαιμόνια. Πολλοί επίσκοποι π.χ. νομίζουν ότι εκπληρώνουν το ποιμαντικό τους καθήκον όταν προσπαθούν, κάνοντας χρήση των γνωριμιών τους με υπουργούς και βουλευτές, να διορίσουν στο δημόσιο κάποιον άνεργο νέο της επισκοπής τους χωρίς να συνειδητοποιούν ίσως ότι με αυτή την ενέργειά τους υπονομεύουν καίρια το εκκλησιαστικό ήθος και υιοθετούν το κοσμικό πνεύμα στη χειρότερή του εκδοχή, σύμφωνα με το οποίο τα αγαθά τα απολαμβάνουν αυτοί που έχουν τις γνωριμίες και τα μέσα. Αυτή δε η "ευσεβής" τοποθέτηση της κοσμικής θηριωδίας φθάνει στο απόγειό της όταν κάποιοι, συχνά κληρικοί, υπόσχονται π.χ. σε κάποιες μητέρες να προσευχηθούν για να περάσει το παιδί τους στις εξετάσεις, υπαινισσόμενοι ότι ο Θεός θα φροντίσει να περάσει το παιδί τους στις εξετάσεις ανεξάρτητα αν έχει το ίδιο προπαρασκευασθή αρκετά και ότι ο Θεός φροντίζει να περάσουν στις εξετάσεις τα παιδιά των οποίων η μητέρα γνωρίζει κάποιον που θα της κάνει τη χάρη να μεσολαβήσει γι' αυτά στο Θεό. Έτσι στο όνομα της ευσέβειας εφαρμόζουν τη θηριωδία του κοσμικού ήθους που ευνοεί το μέσο και το ρουσφέτι και που θέλει να ευνοούνται μόνο αυτοί που τα διαθέτουν. Αυτά είναι παραδείγματα που δείχνουν πόσο κυρίαρχο είναι το κοσμικό πνεύμα στο χώρο της Εκκλησίας. Αλλά ο Θεός "αμετάβλητος εστίν και δεν θεραπεύεται δώροις". "Ει δε ευχαίς και ευποίαις λύσιν αμαρτημάτων ευρίσκομεν, ου τον Θεόν θεραπεύομεν και μεταβάλλομεν, αλλά δια των δρωμένω και της προς το θείον επιστροφής την ημετέραν κακίαν ιώμενοι, πάλιν της του Θεού αγαθότητος απολαύομεν". (Μ.Αντώνιος-Φιλοκαλία).
(Απο το βιβλίο " Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως σωτηρία").
Υάκινθος.
5 σχόλια:
ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΣΥΓΧΑΙΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...
Κι όμως έχει απόλυτο δίκιο. Σκληρός ο λόγος, αλλά αληθινός
Είναι αλήθεια και όσον αφορά τα παιδιά κάνουμε ειδική Λειτουργία προκειμένου να περάσουν στις εξετάσεις ,θεωρούμε ότι είναι αποτυχία εάν δεν περάσει ,πως θα το έχουμε τιμή και καμάρι ,έτσι δηλαδή για λίγη περηφάνια!.
Υπάρχουν Ποιμένες στην Εκκλησία. Το ζητούμενο είναι αν στο πανεπιστήμιο ή στην ιερατική σχολή από όπου αποφοιτήσαν έμαθαν τι είναι να είσαι Ποιμένας; Για όσους έχουν ζήση έστω και λίγο την ποιμενική ζωή στο χωριό με τα άλογα ζώα πρόβατα και γίδια μπορούν να κατανοήσουν ότι ο ποιμένας εκείνος ξαγρυπνά κοντά στο ποίμνιο. Είναι όλη την μέρα κοντά του και το προστατεύει. Αυτή την αίσθηση του καλού Ποιμένα που ενδιαφέρετε για μένα δεν την νιώθω στην ενορία μου. Πως μπορεί να είναι ο ιερέας καλός Ποιμένας αφού δεν γνωρίζει ότι είμαι μέλος του ποιμνίου του, του λογικού; Ίσως ακουσθεί βλασφημία αλλά σήμερα δεν έχουμε Ποιμένες στις ενορίες ή αυτοί είναι ελάχιστοι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ίσως μου πει κάποιος ιερέας: ας γινόσουν εσύ. Δεν έγινα διότι γνώριζα ότι θα ήμουν ίδιος με σένα οπότε προτίμησα το παντελόνι από το ράσο θα ήταν η απάντηση. Σταματώ.. και ο Θεός ας μας ελεήσει τα λογικά πρόβατα της Εκκλησίας Του.
H Εκκλησια πασχει απο ποιμνια νομιζω περισσοτερο.Διοτι ποιος γνωριζει..ποιος εχει την διακριση να γνωριζει ποιος ειναι ο ποιμενας ο καλος;Οι πιο πολλοι αναζητουν ιερεις ''χαλαρους''..και αυτη ειναι η λαθος αναζητηση κατα την ατελη μου γνωμη -πιστευω πως ολη η ιστορια παιζεται στο να θελει να αλλαξει κανεις -κανοντας υπακοη ..Το ρασο που λετε ειναι ιερο εμεις ομως δεν του δωσαμε αξια επειδη δεν αγαπησαμε τον κυριο οπως θα ηθελε..Εαν λοιπον αναπαυεται κανεις απο καποιον ποιμενα στην συναναστροφη μαζι του,το επομενο βημα θα ειναι η υπακοη και η αλλαγη τροπου ζωης...πην
Δημοσίευση σχολίου