Ο πιστός πρέπει να νιώθει αγάπη και αφοσίωση αληθινή προς τον Κύριό μας, τον παθόντα, ταφέντα και αναστάντα Ιησού. Τον ρώτησαν τον Κύριο κατά το διάστημα της τριετούς δημόσιας ζωής Του ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή. Και είπε: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. ΚΒ’, 37). Δηλαδή με όλο σου το γνωστικό, το συναισθηματικό και το βουλητικό κόσμο, με όλη σου την ύπαρξη. Θα είναι μία αγάπη ολοκληρωτική προς τον Κύριο. Προσέξτε! Όχι μία αγάπη περιστασιακή, όχι μία αγάπη, ας το πω, συναισθηματική. Όχι! Μία αγάπη μόνιμη με συμμετοχή όλου του γνωστικού, βουλητικού και συναισθηματικού κόσμου.
Συνήθως αγαπάμε συναισθηματικά. Και τον Κύριο. Γι' αυτό κλαίμε, μόλις λέμε κάτι. Οταν διαβάζουμε το ευαγγέλιο, αμέσως συγκινούμεθα και μας έρχονται δάκρυα στα μάτια• και πολλές φορές δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Είναι συναισθηματική αγάπη. Είναι ένα μέρος αγάπης. Χρειάζεται νοητική αγάπη και βουλητική. Ολόκληρη η προσωπικότητά μας να συμμετέχει με μία μονιμότητα του εσωτερικού μας κόσμου. Άμα αυτό το σκεφθείτε, τότε μπορείτε να εννοήσετε πως το εννοούσε ο Παύλος, όταν έλεγε στον Τιμόθεο: «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν» (Β’ Τιμοθ. Β’ 8). Μνημόνευε πάντοτε, να έχεις μέσα στην μνήμη σου, στην ύπαρξή σου, να μελετάς, να λες το όνομα του Χριστού. Και έτσι θα ερμηνεύσουμε και την προσευχή, που μας έχουν παραδώσει οι πατέρες της Εκκλησίας, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και αυτή την ευχούλα πρέπει να τη λέμε συνεχώς.
Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Φάσσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου