Θεοδώρα Γιαννοπούλου (1940-2013 ) - Γεώργιος Κουρκούτας

Η κόρη ενός ήρωα

Θεοδώρα Γιαννοπούλου (1940-2013 )

Πολλές φορές η Ιστορία στρέφει το ενδιαφέρον της μόνο στους λεγόμενους «επωνύμους» . Σε αυτούς που βρίσκονται έμμεσα ή άμεσα στους χώρους λήψεως των αποφάσεων ή των αποφασιστικών κινήσεων. Σε αυτούς χαρίζει ένα μικρό ή ένα μεγάλο μέρος της δημοσιότητος, που η λεγόμενη Ιστορική Μνήμη προσφέρει για να ενημερώνει τις επόμενες γενεές .

Κλασικό παράδειγμα το μεγάλο γεγονός της εθνεγερσίας του 1821 που κάθε Μάρτιο τιμά ο Ελληνισμός, και στο οποίο έχουν αφιερωθεί πολλά σε γνωστούς Ήρωες, αλλά πολλοί αφανείς έχουν αδικηθεί με την (ηθελημένη ή όχι) σιωπή των Ιστορικών συγγραφέων ή των Πολιτικών σκοπιμοτήτων .

Αφιερώνουμε πολλές γραμμές σε γνωστούς ήρωες. αλλά υπάρχουν πάντα και αυτοί προς τους οποίους δεν θα στραφεί το ενδιαφέρον της Ιστορικής έρευνας . Ούτε σε αυτούς ούτε στους δικούς τους, που συχνά τους άφησαν πίσω να πολεμήσουν μόνοι για την καθημερνή επιβίωση, αφού οι ίδιοι οι ήρωες προσέφεραν το πολυτιμότερο αγαθό μιας θνητής ύπαρξης ,την ζωή τους, για την Πατρίδα και την Ελευθερία της.

Στους τελευταίους αναμφισβήτητα ανήκει και ο Στρατιώτης Ευστάθιος Γιαννόπουλος του Διονυσίου, γεννηθείς το 1905 στην Αμαλιάδα, ο οποίος προσέφερε την ζωή του Υπέρ Βωμών και Εστιών κατά το μεγάλο Έπος 1940-1941 : στις 6 Απριλίου 1941 ο Ηλείος Ευστάθιος Γιαννόπουλος, ευρισκόμενος στην πρώτη γραμμή του Μετώπου στην περιοχή προκαλύψεως της Δοϊράνης, φονεύθηκε από γερμανικό αεροσκάφος, κατά την πρώτη ημέρα της εισβολής των Γερμανών στην Ελλάδα .Πίσω άφησε χήρα μία νέα γυναίκα, την Ζωή, και ένα μικρό κοριτσάκι 13 μόλις μηνών, την Θεοδώρα .Την Κόρη του δεν έμελλε ποτέ να γνωρίσει διότι ήδη από τον καιρό της εγκυμοσύνης της συζύγου του είχε φύγει για να υπηρετήσει την Πατρίδα σε κρίσιμη εποχή, λίγο καιρό πριν ξεσπάσει η θύελλα της Ιταλικής εισβολής (Οκτώβριος 1940).

Αυτή η Κόρη του πεσόντος Ήρωος του Πολέμου 1940—1941, η Θεοδώρα Γιαννοπούλου, έφυγε από την ζωή τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης 12 Φεβρουαρίου 2013, στο Νοσοκομείο του Πύργου. Είχε φτάσει τα 73 χρόνια, χωρίς ποτέ να γνωρίσει τον πατέρα της, που έπεσε στο Μέτωπο για την Τιμή της Ελλάδος. Η εξόδιος Ακολουθία της τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αμαλιάδος, όπου συγγενείς και φίλοι την αποχαιρέτησαν με θλίψη και σεβασμό.

Η μητέρα της, η Ζωή, όταν γέννησε την μικρή κόρη της, έστειλε φωτογραφία της στον άνδρα της στο Μέτωπο. Τότε υπηρετούσε στο Φρουραρχείο Κιλκίς, μια νευραλγική θέση του Στρατού μας, καθώς η Βουλγαρική απειλή ήταν ορατή. Η Βουλγαρία ήταν σύμμαχος του Άξονα (Γερμανίας και Ιταλίας ) και από τον Σεπτέμβριο του 1939 η Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό είχε εισέλθει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο . Για τον σκοπό αυτόν είχαν δημιουργηθεί από την Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά τα 21 Οχυρά της Γραμμής Μεταξά, ένα από τα οποία ήταν το μετέπειτα θρυλικό Ρούπελ στην περιοχή προκαλύψεως των Σερρών ,ενώ μικρότερες μονάδες φυλάσσουν τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα . Ανάμεσα τους και το Τάγμα του Στάθη Γιαννόπουλου .

Ο Στάθης Γιαννόπουλος είχε πάντοτε στην στολή του την φωτογραφία της κόρης του και περίμενε να έλθει η στιγμή να την συναντήσει, όταν θα ολοκλήρωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και θα γυρνούσε πίσω στην Ηλεία. Τον Οκτώβριο όμως του 1940 ξεσπά ο Πόλεμος και όλοι οι στρατεύσιμοι είναι στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος. Στέλνει τότε γράμμα στην σύζυγο του και της γράφει πως «αν γυρίσω ζωντανός από τις μάχες ,θα βαφτίσουμε το κορίτσι Νίκη, για χάρη της νίκης των Ελλήνων. Διαφορετικά ,θα πάρει το όνομα της μητέρας μου, της Θεοδώρας ».

Όμως το πρωινό της 6^ης Απριλίου 1941 γίνεται η Γερμανική επίθεση στα σύνορα από Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία και ο Στάθης και οι συμπολεμιστές του αντιμετωπίζουν τις σιδηρόφρακτες στρατιές του Χίτλερ στην περιοχή Θεοδώροβο Δοϊράνης . Σε μία επίθεση Γερμανικού αεροσκάφους Στούκα ο Στάθης Γιαννόπουλος ρίχνει με το όπλο του προς αυτό . Βρισκόμαστε στην πρώτη από τις τρεις θρυλικές ημέρες του Απριλίου (6 έως 9 του μηνός ,οπότε οι Γερμανοί εισέρχονται στην Θεσσαλονίκη), κατά τις οποίες ο Ελληνικός Στρατός δημιουργεί το νέο Έπος των Οχυρών και κάνει εχθρούς και φίλους να σταθούν με θαυμασμό απέναντι του. Καθώς ο Πολεμιστής από την Ηλεία πυροβολεί, μία ριπή του γερμανικού αεροσκάφους τον τραυματίζει θανάσιμα. Όπως ομολογούν οι συμπολεμιστές του, που βρέθηκαν δίπλα του στις τελευταίες του στιγμές, ο ήρωας, λίγο πριν ξεψυχήσει, βγάζει την φωτογραφία της κόρης του και την φιλά… Δεν την γνώρισε, αλλά με την μορφή της δίπλα του πεθαίνει για την Πατρίδα…

Πίσω στην Αμαλιάδα και στην υπόλοιπη Ηλεία σύντομα, σε τρεις εβδομάδες, θα επέλθει το σκότος της Κατοχής. Η Ζωή Γιαννοπούλου ξέρει ότι ο άνδρας της πέθανε για την Πατρίδα και κάνει πράξη την υπόσχεση του προς αυτόν, βαφτίζοντας την μικρή Θεοδώρα. Αντιμετωπίζει τις δύσκολες συνθήκες ζωής μιας μητέρας που έχασε στον Πόλεμο τον άνδρα της όπως και τόσες άλλες ανάλογες ηρωίδες των πεσόντων. Θέλοντας να τιμήσει την μνήμη του συζύγου της που έπεσε στο Μέτωπο, η Ζωή αναλαμβάνει να τιμήσει τους πεσόντες Στρατιώτες που φιλοξενούνται στην Ηλειακή γη. Ανάμεσα τους και οι πεσόντες στην Χαβαρόβρυση, τον Οκτώβριο του 1947, που ετάφησαν στο Κοιμητήριο της Φραγκαβίλλας στην Αμαλιάδα. Αυτή την τιμητική χειρονομία της την μεταδίδει στην κόρη της Θεοδώρα που ανάβει το καντήλι τους συνεχώς, σε αυτούς τους Έλληνες που έπεσαν όπως ο πατέρας της Στάθης για την Ελλάδα.

Όταν το 2001 τελέστηκε το πρώτο Μνημόσυνο στην Χαβαρόβρυση , η αείμνηστη Θεοδώρα (η κυρία Λόλα, όπως την γνώριζαν οι πιο κοντινοί της άνθρωποι ) Γιαννοπούλου προσέφερε ένα σεβαστό ποσό στον γράφοντα, για να φτιαχτεί ένα μνημείο για τους ήρωες. Αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας της ήταν να προχωρήσει με την συνδρομή δεκάδων Ηλείων και των συγγενών των πεσόντων η χειρονομία και να δημιουργηθεί το όμορφο εικονοστάσι με τα ονόματα των πεσόντων στην θέση Χαβαρόβρυση επί της επαρχιακής οδού Αμαλιάδος-Πηνείας, εκεί που κάθε Οκτώβριο τελείται το μνημόσυνο των πεσόντων του αποσπάσματος Παπανικολόπουλου.

Παράλληλα μαζί με την αδελφή του ήρωα πατέρα της, την Τασία Αλεξοπούλου, ενίσχυσαν το Εθνικό Μνημόσυνο που τελεί από το 1999 έως σήμερα ανελλιπώς στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Φραγκοπηδήματος ο Σύνδεσμος Οπλιτών Νομού Ηλείας για τους 350 ήρωες Ηλείους πεσόντες του Πολέμου 1940-1941, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Στρατιώτης Ευστάθιος Γιαννόπουλος , από την Αμαλιάδα. Αυτήν την εθνική χειρονομία συνέδραμαν αλλά και συνεχίζουν τα δύο παιδιά της Θεοδώρας, ο Στάθης (που έχει πάρει το όνομα του ήρωα παππού του) και η Ιωάννα. Σε αυτά τα παιδιά η αείμνηστη Θεοδώρα μετέδωσε ως καθήκον την Τιμή στους Εθνικούς Ήρωες, μια πανάρχαια Ελληνική Αρετή που φαίνεται μακρινή στην γεμάτη σύγχυση και εθνική μιζέρια εποχή μας .

Σε μία εποχή που εναγωνίως αναζητούμε απλά πρότυπα συμπεριφοράς και προσανατολισμού και πολλοί Έλληνες προσπαθούμε να ακουμπήσουμε στην αίγλη των γνωστών και άγνωστων Ηρώων του Ελληνισμού, τέτοιες χειρονομίες όπως της εκλιπούσης Θεοδώρας Γιαννοπούλου έχουν να μας διδάξουν πολλά.

Ας είναι το παρόν κείμενο ένα ελάχιστο μνημόσυνο ευγνωμοσύνης στην μνήμη αυτής και του Ήρωα πατερά της. Αλλά και ένα μικρό μάθημα και δίδαγμα αληθινής ελληνικής συμπεριφοράς. Πολλά μας προσφέρει ακόμη και η απλή αλλά άγνωστη Ιστορία των αφανών πρωταγωνιστών των γεγονότων. Διδασκόμαστε πολλά από την ζωή κάποιων συμπατριωτών μας, για τους οποίους η «επίσημη ιστορία» δεν θα αφιερώσει κάποιες γραμμές , έστω λιγότερες από αυτές που αφιερώνει αφειδώς στους ψευτοήρωες του σημερινού καλλιτεχνικού και πολιτικού στερεώματος.

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας