ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Κυριακή 3η των Νηστειών της
Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής 2025, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Γιορτάστηκε Λειτουργικά κι εφέτος με την
καθιερωμένη τάξη σε όλους τους Ναούς. «Τον
Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Επιστέγασμα η ολόθερμη ικεσία κλήρου και λαού. «Σώσον
Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου».
Δυο μέρες μετά Τρίτη, γιορτή του
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η σωτηρία του κόσμου άρχισε, έρχεται στη γη ο
Χριστός ! Για μας τους Έλληνες επί πλέον, Εθνικός Ευαγγελισμός, η ελευθερία του
Γένους μας ξεκίνησε, «δεν παίρνει πίσω
την υπογραφή του ο Θεός»-Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Και απ’ αυτά τα δύο επαναλάβαμε urbi et orbi,
μένουμε εδώ, και δεν παύουμε να ομολογούμε σταθερά. «Χριστός Θεού δύναμις και Θεού σοφία»-1Κο.1,24. Κι αν όλοι οι λοιποί θέλετε. «Γεύσασθε
και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος». Κι αν κάποιος προσωπικά. «Έρχου και ίδε».
Όσο για το έγκριτο Ιστολόγιο «Αναστάσιος- Πάτρα» αυτές τις μέρες, «ορθοδόξου πλουτισμός θεολογίας», κηρύγματα και άλλα τινά, άφθονα, απανωτά, επιλέγετε και παίρνετε. Προσωπικά επιλέγω και παραθέτω για το όλο πνεύμα της περιόδου και των ημερών, ουσία και καρδιά σε γραμμές ούτε δυο συνοπτικά, και από χείλη Αρχιεπισκοπικά-Ιερώνυμος Β΄, 3η στάση Χαιρετισμών, Αθήνα, Άγιος Νικόλαος Ραγκαβά. «Αναβάθμιση και βελτίωση, γεμάτη ελευθερία και αγάπη», ταπείνωση και ασκητική διάθεση, ευχαριστία και ευγνωμοσύνη». Ήτοι, ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά πνευματικά ασταμάτητα !
****** ***
******
Με
την αύριο διάβασα πάλι κάτι που δεν πρόσεξα όσο έπρεπε πριν. «Πρώτα λέμε την αλήθεια και μετά τη γνώμη
μας ή πώς οφείλει ένας χριστιανός να εκφέρει δημόσιο λόγο στη σύγχρονη
μεταμοντέρνα κοινωνία»;-π. Χριστόφορος Χρόνης. Οδηγίες μετά λόγου γνώσεως
προς … ναυτιλλόμενους στο ταραγμένο πνευματικά πέλαγος του σήμερα χριστιανούς.
«1. Ο χριστιανικός λόγος στη
μεταμοντέρνα κοινωνία. Στη σύγχρονη
μεταμοντέρνα κοινωνία, όπου επικρατεί ο σχετικισμός, η πολυφωνία, η αποδόμηση των μεγάλων αφηγήσεων-ση.δ. θαυμάσιο, αυθεντικό, ταιριαστό
για το σήμερα στον κόσμο Χριστού του Θεού-και ο επιστημονισμός, η άποψη πως ό,
τι δεν επιβεβαιώνεται επιστημονικά αποτελεί απλή γνώμη ή ανούσια πίστη, ο χριστιανός καλείται να διαμορφώσει και να
εκφέρει το δημόσιο λόγο του με σοφία, διάκριση και πνευματική ωριμότητα. Σε
έναν κόσμο (μεταχριστιανικό όπως χαρακτηρίζεται) όπου η αλήθεια συχνά θεωρείται υποκειμενική,
και η πίστη αντιμετωπίζεται ως μία
ακόμη πολιτισμική αφήγηση …».
Διαβάζοντας κανείς αυτές τις εύστοχες
επισημάνσεις από μια άλλη θέαση, μπορεί να αναρωτηθεί για τη μεγάλη ευθύνη των χριστιανών, της βάσης και πιο πολύ της
κορυφής. Καλά, δυο χιλιάδες χρόνια και, μετά την εντολή του Χριστού. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»,
και σήμερα φτάσαμε να ήμαστε σ’ αυτό που υποδηλώνει απροκάλυπτα μεν, οδυνηρά
δε, ο τίτλος αυτής της γραφής ιδιαίτερα με τη διατύπωση, «μεταχριστιανικότητα», ήτοι, όλοι στο παιχνίδι του σύγχρονου κόσμου
εντός, όμως στο πλάι, στο περιθώριο, εκτός, ο Χριστός !
Διάβασα πως αυτό άρχισε το 14ο-15ο
αιώνα, με τη στροφή στη σπουδή του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, και αυτό που
ονομάστηκε «Αναγέννηση». Βάζουμε στο ψυγείο κάθε τι ως τότε κυρίαρχα χριστιανικό,
και κάνουμε νέα αρχή με βάση το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αποστειρωμένο από το
ιερό, με μόνο αυτό που αρχίζει και τελειώνει στον έλλογο άνθρωπο, στο λόγο
του-«Ορθός λόγος». Δεκτά όσα αντέχουν και στέκουν στον ανθρώπινο λόγο, όχι όσα
πηγαίνουν πέρα από αυτόν. Δεν επαναλαμβάνω όσα δίνει το ανωτέρω απόσπασμα ad hoc,
επιστημονική έρευνα, τεχνολογική εφεύρεση που αλλάζουν πιο πολύ εξωτερικά επί
τα βελτίω την ανθρώπινη ζωή ως τη σήμερον ηλεκτρονική εποχή, τεχνητή νοημοσύνη κλπ.
και κανείς δεν ξέρει αν ή που το πράγμα θα σταθεί.
Δεν διολισθαίνω στην όχι τυχαία και εν
πολλοίς δικαιολογημένη έπαρση, όχι βέβαια και τα παρεπόμενα αυτής που ωθούν τον
άνθρωπο σε αίσθηση υπεράνθρωπου, αν μη και θεού. Ούτε αρπάζομαι από τα
τελευταία άμεσα και άκρως φοβερά, πόλεμοι και απειλές πολέμων, και τι πολέμων,
καθένας και ξέρει και να πει δεν τολμά, για να επισημάνω έτσι ο αδιέξοδο του
δρόμου αυτού. Πηγαίνω ίσια και κατ’ ευθείαν στη χριστιανική ευθύνη για το όλο δυστύχημα αυτό. Ήτοι, τι και πώς μεταδόθηκε και παραδόθηκε
στον κόσμο το, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» του Ιησού Χριστού: Ως
νέος κόσμος που είναι και δείχνει έμπρακτα,
ζωντανά ως ο Χριστός, πως η Αλήθεια της
ζωής είναι η Αγάπη, ή ως όλα τα άλλα και γνωστά και κακοποιημένα, και ως
εκεί που δεν παίρνει διχαστικά, και από τούτο απογοητευτικά; Σε βαθμό που
αγγίζει εκείνο το φοβερό. «Δι υμάς βλασφημείται το όνομά μου εν τοις έθνεσιν», και
τέτοιο που να φτάνει ο άλλος όπως-όπως να επιλέγει και να βγαίνει στον όντως
και εκ των πραγμάτων πια αδιέξοδο δρόμο χωρίς Θεό !
Και ποιο Θεό ! Τον από ανυπέρβλητη Αγάπη σταυρωθέντα,
και δι αυτήν Αναστάντα εκ των νεκρών, και όντα και μένοντα διαπαντός Χριστός ο
Θεός ! Και τελευταίο και ίσως θρασύ ή έστω τολμηρό. Μήπως εδώ με μας συμβαίνει
κάτι από κείνο το φοβερό. «Τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον ... Οίδα σου τα έργα ότι ούτε ψυχρός ει, ούτε
ζεστός. Όφελον ψυχρός ης ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός, ούτε
ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ τους στόματός μου-«Στον άγγελο της εκκλησίας στη
Λαοδίκεια γράψε … Ξέρω τα έργα σου, ούτε ψυχρός είσαι, ούτε ζεστός. Έπρεπε να
είσαι είτε ψυχρός είτε ζεστός. Κι αφού είσαι χλιαρός, και ούτε ζεστός ούτε
ψυχρός, θα σε ξεράσω από το στόμα μου»-Απ.3,14κε
Αθανάσιος
Κοτταδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου