Η Ορθόδοξη Θεώρηση των Κανόνων
περί Συμπροσευχής
Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Το ζήτημα της συμπροσευχής μεταξύ Ορθοδόξων και
ετεροδόξων προκαλεί συχνά έντονο διάλογο εντός της Εκκλησίας. Κάθε φορά που
σημειώνονται κοινές προσευχές ή συμμετοχές ιεραρχών σε εορταστικές εκδηλώσεις,
επανέρχεται στο προσκήνιο η ερμηνεία των Κανόνων που απαγορεύουν τη συμπροσευχή
με αιρετικούς. Οι σημαντικότεροι από αυτούς είναι ο 45ος και ο 65ος των Αγίων
Αποστόλων, ο 33ος της Τοπικής Συνόδου της Λαοδικείας και ο 10ος της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Οι κανόνες αυτοί, ωστόσο, δεν πρέπει να απομονώνονται από
το ιστορικό τους πλαίσιο και το εκκλησιολογικό τους περιεχόμενο· διαμορφώθηκαν
με σκοπό να διατηρήσουν την καθαρότητα της πίστεως και όχι να εκφράσουν πνεύμα
μισαλλοδοξίας.
Οι Κανόνες που ήδη αναφέρθηκαν θεσπίστηκαν σε εποχή κατά την οποία η Εκκλησία βίωνε την διάρρηξη της ενότητάς της λόγω της δράσης αιρετικών κινημάτων, όπως των Γνωστικών και των Αρειανοφρόνων. Η «συμπροσευχή» τότε σήμαινε πλήρη λειτουργική κοινωνία, δηλαδή κοινή Λατρεία και Ευχαριστιακή μετοχή, γεγονός που δήλωνε ταύτιση πίστεως. Οι κανόνες, επομένως, απαγορεύουν τη συμμετοχή σε κοινή λατρεία με όσους δεν ομολογούν την αληθινή πίστη, προκειμένου να προστατευθεί το εκκλησιαστικό σώμα από δογματική σύγχυση. Στόχος τους δεν ήταν η ρήξη της επικοινωνίας ή η εχθρότητα, αλλά η διαφύλαξη των ορίων της Εκκλησίας.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας επιβεβαιώνουν αυτό το
πνεύμα. Ο Μέγας Βασίλειος (Επιστολή 188) διακρίνει σαφώς μεταξύ αιρετικών,
σχισματικών και παρανόμων· δεν αντιμετωπίζει όλους με τον ίδιο τρόπο, αλλά με
βάση το πόσο απομακρύνθηκαν από την κοινή πίστη. Αντίστοιχα, ο Άγιος Νικόδημος
ο Αγιορείτης, σχολιάζοντας τους Κανόνες στο Πηδάλιον, επιμένει ότι πρέπει να
εφαρμόζονται με διάκριση και εκκλησιαστικό φρόνημα, αποφεύγοντας την άκαμπτη
αυστηρότητα. Αυτή η στάση αποτρέπει την αυθαιρεσία και τον φανατισμό, διότι ο νόμος
υπάρχει για να υπηρετεί τη ζωή της Εκκλησίας και όχι να την δεσμεύει νομικά.
Το ιστορικό περιβάλλον λοιπόν συνέβαλε καθοριστικά
στη διατύπωση αυτών των Κανόνων. Στους πρώτους αιώνες η ενότητα της πίστεως
ταυτιζόταν άρρηκτα με την ενότητα της λατρείας. Η ευχαριστιακή συμμετοχή ήταν
πράξη εκκλησιαστικής κοινωνίας – και συνεπώς η απαγόρευση λειτουργικής
συμπροσευχής με αιρετικούς είχε αποσαφηνισμένο χαρακτήρα. Στους μεταγενέστερους
αιώνες, όμως, καθώς διαμορφώθηκαν οι σύγχρονες σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και
ετεροδόξων, οι θεολόγοι και οι κανονολόγοι αναγνώρισαν την ανάγκη να ερμηνεύονται
οι Κανόνες με βάση το πνεύμα τους, όχι εξαντλητικά και μονοδιάστατα κατά
γράμμα.
Σήμερα η Εκκλησία συναντά ετεροδόξους στο πλαίσιο
διαλόγου, μαρτυρίας και ειρηνικής συνύπαρξης, όχι ως έκφραση κοινής πίστεως
ούτε με λειτουργική συμμετοχή. Η παρουσία Ορθοδόξου κληρικού σε μια τελετή
μνήμης ή προσευχητική συγκέντρωση δεν μπορεί να εξισωθεί με τη λειτουργική
συμπροσευχή που καταδικάζουν οι Κανόνες. Η ερμηνεία των Κανόνων πρέπει να
λαμβάνει υπόψη τον σκοπό τους: τη διαφύλαξη της αλήθειας, όχι την απομόνωση της
Εκκλησίας. Η απολυτότητα της απαγόρευσης, χωρίς εξέταση του συμφραζομένου, οδηγεί
σε παρανόηση της κανονικής παράδοσης.
Η σύγχρονη Ορθόδοξη θεολογία, ιδίως μετά την Αγία
και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης (2016), αποσαφηνίζει ότι ο διάλογος με τους
ετεροδόξους δεν συνιστά προδοσία της πίστεως, αλλά άσκηση μαρτυρίας μέσα στον
σεβασμό της αλήθειας. Η ακρίβεια της δογματικής πίστεως δεν αναιρεί την αγάπη
ούτε την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης. Οι Κανόνες, παρά τη δεσμευτική τους ισχύ,
πρέπει να κατανοούνται υπό το πρίσμα της οικονομίας, δηλαδή της ευκαμψίας που
επιτρέπει η ποιμαντική ευθύνη της Εκκλησίας.
Η ορθή σήμερα εφαρμογή τους απαιτεί θεολογική
ωριμότητα. Η Εκκλησία δεν καλείται να απορρίψει τους Κανόνες, αλλά να τους
ερμηνεύσει με ακρίβεια και πνεύμα διάκρισης. Πιστότητα στην Κανονική Παράδοση
δεν σημαίνει απόσπαση από το εκκλησιολογικό της νόημα· σημαίνει κατανόηση του
σκοπού τους μέσα στη ζωή του σώματος του Χριστού. Οι Κανόνες είναι όρια που
προστατεύουν την πίστη, όχι φράγματα που αποκόπτουν τη μαρτυρία. Μόνο εντός του
πνεύματος της αγάπης και της αλήθειας επιτελούν τον σκοπό τους, αναδεικνύοντας την
Εκκλησία ως κοινότητα ζωής και σωτηρίας, όχι ως θεσμό αποκλεισμού και
γκετοποίησης.
24 σχόλια:
Καλύτερα σιωπή δεσπότη μου.
Έλεος…
Κάνουμε τα μαύρα, άσπρα για να μην τρελαθούμε.
Μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα.
Αμα αρχίσουμε τις ερμηνείες, χαθήκαμε στο διάστημα.
Άστο να πάει στο καλό.
Τόσο φτάνουμε, εκεί πάμε.
Αλλά όχι κοροϊδία!
Ας τα διαβάσουν όσοι ηθελημένα διαστρέφουν την αλήθεια παραπλανώντας τους ορθόδοξούς πιστούς ερμηνεύοντας τους Κανόνες απομονώνοντας την ουσία Αυτών.
Γεμίσαμε από ‘’γέροντες’’ που με τους οπαδούς τους προξενούν κακό στην ενότητα όχι μεταξύ Ανατολής και Δύσης αλλά σε μας τους Ορθόδοξους με ανόητες αποτειχίσεις ή με τις ακρότητες που εισαγάγουν και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού.
π. Νεόφυτος
Έργο του διαβόλου είναι ο πόλεμος κατά της ενότητας της Εκκλησίας τα όργανά του τα βρίσκει μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και με αυτά τα όργανα παραπλανά τον κόσμο όμως ο Χριστός ήρθε για να ενώσει την Εκκλησία «Ίνα ώσιν εν» θα νικήσει και θα διώξει όλους αυτούς οι οποίοι δουλεύουν κατά της Εκκλησίες προσποιούμενοι ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του δόγματος και της αλήθειας. Σήμερα πλήθυναν δαιμονικά όργανα στο διαδίκτυο. Είναι αυτοί που προ ετών το πολεμούσαν ως δαιμονικό….
Ν΄αγιάσει το στόμα σας ,ζηλωτισμός στην (ν-1 ) ,όλοι οι Ηρακλείς της Ορθοδοξίας θα ξεσπαθώσουν ,όλοι οι λοιμοί, καταποντισμοί ,πυρ, μάχαιρα κλπ θα μας εύρουν από δω και πέρα......
Ένα ερώτημα: πώς γίνεται να απομονωθεί η Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού;
Υπάρχει πιο ανοιχτός ορίζοντας από τη σχέση της κοινωνίας με το Θεό και της συγκοινωνίας μεταξύ μας, δια της Θείας Λειτουργίας; Ως προς το άνοιγμα στην Κτίση;
Οι κάθε λογής αιρετικοί θα μας κάνουν ανοιχτούς; Από που προκύπτουν αυτά;
Οι Άγιοι δεν ήταν, δια της προσευχής πιο κοντά στον κάθε άνθρωπο αυτού του πλανήτη; Ιδίως τον αδικημένο και τον πονεμένο.
Τις συμπροσευχές περιμέναμε… Είδαμε τους καρπούς.., «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν». Ισχύει στο ακέραιο!
Ας γίνουμε εμείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που μόνο με το Χριστό δε μοιάζουμε έτσι όπως γίναμε και ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να κατευθύνει.
Από τους δεσποτάδες και τους πατριάρχες που είναι ίδιοι με τους πολιτικάντηδες, μέχρι εμάς τον απλό λαό, τον ακατήχητο και βουτηγμένο σε κάθε λογής δαιμόνιο.
Θέλουμε και συμπροσευχές! Έχουμε και γνώμη!
Λες και μιλάει ο Μέγας Βασίλειος! Και αμφιβάλλω αν ξέρουμε τι είναι προσευχή.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.
Η Εκκλησία είναι ενωμένη στο Κοινό ποτήριο, στο Τίμιο Αίμα και το Σώμα του Χριστού. Δε γίνεται να χωριστεί ο Χριστός. Μη λέμε ανοησίες. Αθεολόγητες μπαρούφες.
Η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, η Ορθοδοξία. Πλήρως ενωμένη.
Και προσευχόμαστε, όλοι οι έξωθεν, κατ’ όνομα χριστιανοί ή μη, να επιστρέψουν εν μετανοία στο σπίτι του πατέρα τους. Κάθε άνθρωπος πάνω στη γή, να εγκαταλείψει την πλάνη και να μπεί στο Σταυρωμένο και Αναστημένο Σώμα του Χριστού, στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αν μπορούν να μας γνωρίσουν βέβαια έτσι όπως μας μουτζουρώνει ο πονηρός.
Αδελφέ, το ότι «η Εκκλησία είναι ενωμένη στο Κοινό Ποτήριο» δεν σημαίνει ότι οι ιστορικές διαιρέσεις εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Αν ήταν έτσι, ο Μ. Βασίλειος δεν θα μιλούσε για «διαμελισμό» της Εκκλησίας στην εποχή του, ούτε ο Χρυσόστομος θα έλεγε πως «τίποτε δεν παροξύνει τον Θεό όσο το σχίσμα». Οι Πατέρες δεν ήταν αθεολόγητοι, ούτε έλεγαν «μπαρούφες»· ήξεραν ότι το Σώμα του Χριστού μένει αδιαίρετο στην ουσία, αλλά πληγώνεται στην ιστορία από εμάς.
Το να αρνείσαι αυτήν την πραγματικότητα και να μιλάς σαν να μην υπάρχει πρόβλημα δεν είναι πίστη· είναι θεολογική αφέλεια.
Η ενότητα δεν είναι σύνθημα. Είναι Σταυρός. Και δεν τον σηκώνεις με θριαμβολογίες περί «πλάνης των άλλων», αλλά με ταπείνωση, αλήθεια και διάκριση.
Αλλιώς, δεν «μας μουτζουρώνει ο πονηρός».
Εμείς μουτζουρώνουμε το πρόσωπο της Εκκλησίας με τον φανατισμό μας.
Ο Σεβασμιώτατος, αλλά καί αρκετοί άλλοι, αναφέρουν ότι ο διάλογος με τους ετεροδόξους συνιστά "άσκηση μαρτυρίας".
Ωστόσο Ορθόδοξη μαρτυρία έχει ήδη δοθεί από την Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, πρίν από 586 χρόνια, καί στην νεώτερη εποχή από το 1904, πρίν από 121 χρόνια, όταν το Πατριαρχείο έκανε "άνοιγμα" πρός την Δύση.
Εχουν λοιπόν περάσει αιώνες μαρτυρίας, είναι δυνατόν να μήν γνωρίζουν οι Δυτικοί τις Ορθόδοξες απόψεις ;
Τί σχέση έχει η συμπροσευχή δύο κληρικών με την γνωστοποίηση απόψεων ;
Η γνώμη μου ως απλού πιστού. Έχω διαβάσει αρκετά και από τις δύο πλευρές και καταλήγω πως το συγκεκριμένο θέμα διχάζει τους Ορθόδοξους χριστιανούς, άλλοι υπέρ, άλλοι κατά του διαλόγου. Μήπως γιατί η διαδικασία της προσέγγισης ξεκίνησε χωρίς να υπάρχει ομοφωνία, κοινές θέσεις και κοινή βάση; Μοιάζει αυτή η προσέγγιση να επαφίεται στις αντιλήψεις του εκάστοτε θρησκευτικού ηγέτη, ενώ εμείς οι απλοί, απλώς παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα ... Ελ.
Το ακριβώς αντίθετο λες. Δεν αντιλαμβάνεσαι αυτά που γράφεις.
Ιστορικές διαιρέσεις, τα σχίσματα; Απλή πληγή της ιστορίας, μια αίρεση; Ένας άνθρωπος που πέφτει σε πλάνη είναι ατομική βόμβα!
Χτυπά στην καρδιά το Σώμα της Εκκλησίας και οφείλουν οι ποιμένες και οι πιστοί να κάνουν τα πάντα για την επιστροφή! Κατά Χριστόν!
Μην υποβιβάζεις την θεολογική ουσία σε μια απλή ιστορική διαίρεση. Η Εκκλησία φλέγεται από αγάπη και πόνο, για κάθε άνθρωπο και μάλιστα μέλος της, που πέφτει! Γι’ αυτό τον αναθέτει στο Χριστό!
Δεν διαιρείται όμως.
Οι Μεγάλοι Πατέρες που αναφέρεις αυτό λένε. Ήταν αυτοί που καταδίκασαν τους αιρετικούς, έκαναν τις Συνόδους ή τις ενέπνευσαν. Και το πλήρωσαν ακριβά βέβαια!
Είχαν τον αληθινό διάλογο, την Ιεραποστολή. Χωρίς ψέματα. Και έργα, όχι κοροϊδίες. Σώζονται οι διάλογοί τους με τους αιρετικούς! Και καθόρισαν το πλαίσιο που πρέπει και εμείς να κινούμαστε μιμούμενοι αυτούς. Τους Ιερούς Κανόνες.
Αθεολόγητοι, οι γίγαντες της Πίστεως; Πολύ περισσότερο η βλασφημία περί μπαρούφας.
Υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αίρεση και το σχίσμα;
Το πρόβλημα είναι οτι αρνούμαστε αυτά που λένε οι Πατέρες και κάνουμε τα αντίθετα ακριβώς. Προσπαθώντας μάλιστα να τα δικαιολογήσουμε και μεταξύ μας, που γράφει και το πρώτο σχόλιο. Αυτά είναι οι μπαρούφες.
Επίσης λες, αρνείσαι την πραγματικότητα και μιλάς σαν να μην υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα;; Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει και με όποιο τρόπο θέλει. Και πρέπει αυτό το γεγονός να το υπερασπιζόμαστε πάντοτε. Την ελευθερία του άλλου! Είναι αρετή η ελευθερία, όχι πρόβλημα. Αυτό που γράφεις είναι φανατισμός.
Με το ζόρι δε γίνεται τίποτα. Όστις θέλει..
Σωστά το γράφεις με ταπείνωση, διάκριση, και αλήθεια. Δηλαδή με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Τι κάνουν οι Πνευματοφόροι άνθρωποι, οι Άγιοι; Αυτοί δείχνουν το δρόμο. Έτσι γίνεται η προσέγγιση. Έτσι έκανε ο Χριστός.
Πώς τις αποκτούμε;
Δεν είναι θρίαμβος η πλάνη των άλλων. Θρίαμβος είναι όλοι να σωθούμε μαζί! Στο Χριστό. Όλοι! Οι πάντες. Από καταβολής κόσμου.
Ο Σταυρός δεν είναι για την ενότητα με τον τρόπο που την εννοείς. Κάλπικη. Το βλέπεις.
Ο Σταυρός είναι να ομοιάσεις του Χριστού. Να γίνεις Άγιος. Να διακονείς τους πάντες, χωρίς αντάλλαγμα. Όχι παλεύω για τον άλλο, για να ενωθούμε. Παλεύω για τον άλλο γιατί τον αγαπώ και αν θέλει ας ενωθούμε. Εγώ θα παλεύω γιατί μας έπλασε το ίδιο χέρι. Ανιδιοτελώς!
Φανατισμός είναι η στέρηση του Αγίου Πνεύματος. Είναι το ψέμα, η υποκρισία. Τα ωραία λόγια, και οι κολακείες. Δεν κάναν έτσι οι Άγιοι! Μιλούσαν απλά, αληθινά, με σοφία. Αφτιασίδωτα. Τι σχέση έχει αυτό με σήμερα;
Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε. Για το ίδιον όφελος.
Σταυρός είναι και η πνευματική ζωή. Ας μην το θίξουμε γιατί ούτε ξέρουμε τι είναι.
Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Διάλογο με τον εαυτό μας πρώτα. Τι κομίζουμε στους άλλους; Και ποιοί;
Το γράφουν και άλλοι σχολιαστές ευτυχώς.
Αυτό είναι φανατισμός αδελφέ μου και μην υποτιμάς τον άνθρωπο που πέφτει. Δεν είναι εχθρός, ούτε στόχος. Ούτε να νομίζουμε οτι είμαστε ο Άγιος Βασίλειος ή ο Ιερός Χρυσόστομος. Καμία σχέση δεν έχουμε δυστυχώς…
Σιωπή, νηστεία και προσευχή. Γιατί για ταπείνωση έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.
Συμφωνώ με το σχόλιο 5.02. Ό, τι λένε οι Άγιοι.
Και μη μπερδεύουμε την ενότητα της Εκκλησίας με τους αλλοδόξους ή τους αλλοθρήσκους. Η αρχή της πλάνης, είναι η σύγχυση. Το θόλωμα που επικρατεί σήμερα. Μόνο η ενότητα δεν είναι ο στόχος.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα και βολικά σοφίσματα στον αντιρρητικό λόγο είναι το εξής:
«Η Εκκλησία δεν διαιρέθηκε ποτέ· απλώς οι αιρετικοί αποκόπηκαν.»
Ακούγεται αληθοφανές, αλλά στην πραγματικότητα καταρρέει μόλις το αγγίξει κανείς με λίγη ιστορική και θεολογική σοβαρότητα.
Διότι, αν αυτό ήταν αληθές, τότε τί ακριβώς συνέβη το 1054;
Έγινε Μεγάλο Σχίσμα ή όχι;
Η ιστορική μνήμη της Εκκλησίας μιλά για σχίσμα, πόνο, τραύμα, απομάκρυνση, σύγκρουση, αμοιβαίες αφοριστικές πράξεις.
Δεν μιλά για «μια ομάδα που απλώς αποκόπηκε και όλα συνεχίστηκαν ρολόι».
Αν ήταν έτσι, τότε και η οικογενειακή ζωή θα λειτουργούσε με την ίδια λογική:
– Αν δύο αδέλφια τσακωθούν και πάψουν να μιλούν, παύουν να είναι αδέλφια;
– Αν ένας πατέρας έρθει σε ρήξη με το παιδί του και εκείνο φύγει από το σπίτι, είναι η οικογένεια αλώβητη;
Φυσικά όχι. Η συγγένεια μένει, αλλά η πληγή είναι πραγματική.
Το ίδιο συμβαίνει με την Εκκλησία:
αδιαίρετη στην ουσία της — τραυματισμένη στην ιστορία της.
Το ότι η θεολογία περιγράφει την πνευματική αλήθεια δεν σημαίνει ότι η ιστορική πραγματικότητα εξαφανίζεται.
Η ιδέα ότι ο Χριστός «δεν διαιρείται, άρα όλα καλά» παραβλέπει ότι οι Πατέρες, τους οποίους επικαλούνται πολλοί με ευκολία, μιλούν ρητά για σχίσματα, για διαμελισμό, για τραύματα στο Σώμα, όχι για ένα ατσαλάκωτο ιδεατό σχήμα που παραμένει αναλλοίωτο όσο κι αν οι άνθρωποι συγκρούονται.
'Εχει πολλές φορές ειπωθεί ότι το Σχίσμα επήλθε στην κορυφή αλλά η ένωση θα έρθει από τη βάση. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι ποιμένες μας δεν ενημερώνουν το πλήρωμα. Στα ανώτερα επίπεδα, οι Ορθόδοξοι ιεράρχες έχουν εξαιρετικές σχέσεις με ετεροδόξους, συναντιούνται, συνεργάζονται, συνυπογράφουν, συμμετέχουν σε επιτροπές, σε διάλογους, σε κοινά προγράμματα. Αλλά όλα αυτά μένουν στην κορυφή.
Δεν κατεβαίνουν ποτέ στη βάση. Και έτσι ο απλός πιστός νομίζει ότι «ο διάλογος» είναι κάτι σκοτεινό, επικίνδυνο, ύποπτο ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί μέρος της ευθύνης της Εκκλησίας απέναντι στον εαυτό της και στην ιστορία.
Συμπέρασμα λοιπόν:
Όχι, η Εκκλησία δεν “διαιρείται” στην ουσία της.
Αλλά ναι, πληγώνεται στην ιστορία – και το να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε δεν είναι ομολογία πίστεως· είναι απλώς άρνηση της πραγματικότητας. Το σχίσμα ήρθε από την κορυφή·
η αποκατάσταση, όταν και όπως επιτρέψει ο Θεός, θα έρθει από τη βάση — από ανθρώπους που δεν φοβούνται ούτε την αλήθεια ούτε τον διάλογο.
Η αποκατάσταση θα έρθει από το Χριστό. Αυτός είναι το αφεντικό.
Αδέρφια μας είναι όλοι οι άνθρωποι. Όχι μόνο οι Χριστιανοί. Και οικογένειά μας. Ανεξαρτήτως θρησκείας ή αίρεσης.
Άλλο το Σώμα της Εκκλησίας.
Αν κάποιος δε θέλει, δε γίνεται με το ζόρι μέλος της Εκκλησίας. Ούτε ο ίδιος Εκκλησία.
Το τι κάνουμε για να ενωθούμε στο Σώμα του Χριστού, και τι ευθύνες υπάρχουν είναι διαφορετικό.
Πάντως όχι με το να καταπατούμε τις Οικουμενικές Συνόδους, να αναγνωρίζουμε ιεροσύνη ή εγκυρότητα στα ψευτομυστήρια των αιρετικών, οι θεωρίες των κλάδων και των πνευμόνων, οι συμπροσευχές με μάγους σαμάνους ή σατανιστές, τα ψευτοβαπτίσματα, που είναι τα συμπεράσματα των πολλών και ποικίλων διαχριστιανικών και διαθρησκειακών κινήσεων.
Μήπως και έχουν αποτέλεσμα; Αντί για ένωση, διχόνοια. Σε όλα τα επίπεδα.
Μήπως υπάρχει έστω και ένας άγιος που να υποστηρίζει τέτοιες ενέργειες;
Άλλού στέκονται και άλλες πρακτικές διδάσκουν. Τα κείμενα υπάρχουν.
Δεν είναι προσπάθεια για ένωση ούτε το ψέμα, ούτε η μάσκα αυτών των δήθεν « οικουμενικών» κινήσεων, αλλά όπως λέει και ο αγιασμένος π. Εφραίμ της Αριζόνα, σατανοκίνητες ενέργειες με στόχο την Εκκλησία και τη διχόνοια.
Στο χέρι μας είναι η αληθινή ένωση και ενότητα.
Και θα δώσουμε λόγο γι ‘ αυτό. Τι κάνει ο καθένας μας για να μπούμε όλοι οι άνθρωποι στη Βασιλεία.
Το πρόβλημα είναι τι ένωση επιζητούμε.
Επιστροφή στο σπίτι του πατέρα, εν μετανοία, όπως ο άσωτος ή αφήστε τις διαφορές και όλοι αχταρμάς στην Εκκλησία για ένωση ψεύτικη; Έλα τώρα λεπτομέρειες…
Αν θέλουμε το δεύτερο, ας συνεχίσουμε έτσι. Με αυτούς τους διαλόγους που κάνουμε. Πάμε καλά.
Όσοι εχετε την υπομονή να διαβάσετε, παραθέτω ένα μακροσκελές αλλά πολύ διαφωτιστικό και τεκμηριωμένο κείμενο που αναλύει σε βάθος το θέμα της αποκλείστικότητας, την είσοδο των αιρετικών στην Ορθόδοξη Εκκλησία καθώς και τον τρόπο αντίληψης των ιερών κανόνων:
https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/8579-abudou-kurillos-empisteuomai-tin-ekklisia
Ακριβώς. Μοχθούν να μην ενωθούμε με όλα αυτά τα οικουμενιστικά. Αντίθετα να διαχωριστούμε κι άλλο.
Απλή συμφωνία με τις αιρέσεις, για να πορευτούμε όλοι μαζί αιρετικοί και αλλόθρησκοι στην πανθρησκεία.
Καμιά ειλικρινή αγάπη για τους αδελφούς μας που είναι στην πλάνη. Κανένα ενδιαφέρον για τόσους ανθρώπους που είναι σε σχίσμα.
Μόνο θεαθήναι, χρήμα, πολιτική και ανίερες συμφωνίες.
Να μην έλθει μετάνοια. Ούτε αληθινή ένωση. Ακόμη και στις φωτογραφίες διακρίνεται μια μανία. Εμμονή δαιμονική. Πίσω απ τα φιλιά και τις αγκαλιές (με τα μαχαίρια).
Θλιβερό.
Ας κάνουμε ότι μπορούμε να ενωθούμε με τους αδελφούς μας. Και πολύ προσευχή. Μην στεκόμαστε στις δαγκάνες του διαβόλου και των οικουμενιστικών οργάνων του.
Δίπλα στον αδελφό που πάσχει ή γλιστράει στην αίρεση. Δε χαρίζουμε κανέναν στο διάβολο.
Μη χανόμαστε σε βατολογίες, και φιλοσοφικές φλυαρίες.
Του μακαριστού επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη
Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι γέννημα τῆς πνευματικῆς συγχύσεως τῶν ἡμερῶν μας καί εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, παναίρεσις.
“Οἱ προσβληθέντες ἐκ τοῦ μιάματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν πνευματικόν δαλτονισμόν. Δέν διακρίνουν τάς διαφοράς μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἑτεροδόξων, ἔτι δέ καί ἀλλοθρήσκων. Οὗτοι βλέπουν μόνον ὁμοιότητας. Καί χάριν τῶν ὁμοιοτήτων καλοῦν ὅλους νά ἑνώσουν ὅλας τάς πίστεις καί νά γίνουν ἕν! Ὀργίζονται δε καί ἐξανίστανται ἐάν τίς τολμήσῃ καί ὑπενθυμίσῃ εἰς αὐτούς δογματικάς διαφοράς καί ὅτι χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξύ Ὀρθοδόξων, ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, καί ὅτι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνον νά ἐπιχειροῦν ἰλιγγιώδη ἅλματα. Ἐντός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Ὀρθοδοξία χάνει τό χρῶμα καί τό ἄρωμά της, τό αἷμα καί τήν εὐωδίαν Χριστοῦ.
Νά γνωρίσουμε καλύτερα τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ὀρθοδοξία… Νά μείνουμε πιστοί καί ἀφωσιωμένοι στήν Ὀρθόδοξο Ἀνατολική Ἐκκλησία μας, νά κρατήσουμε σφιχτά, παντοτεινά, αἰώνια τήν Ὀρθόδοξο πίστι μας. ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας εἶναι θησαυρός πολύτιμος, καί δυστυχῶς δέν τήν γνωρίζουμε καλά… Χαίρετε, ἀδελφοί μας διότι ἀνήκετε στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία….
Ὁ Παπισμός εἶναι ἀνατροπή θεμελιωδῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου Χριστιανισμοῦ.
Ἡ Οὐνία εἶναι Δούρειος ἵππος, σατανικόν μηχάνημα τοῦ παπισμοῦ, πρός ἐκπόρθησιν τῆς ψυχῆς τῶν ὀρθοδόξων…Ἡ Οὐνία εἶναι ἕνα ἀπό τά ὅπλα πού χρησιμοποιοεῖ ἡ παπική προπαγάνδα διά νά ὑποτάξῃ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ὁ πάπας εἶναι πηγή αἱρέσεων. Ἡμεῖς θά μείνωμεν ὀρθόδοξοι. Δέν θά προδώσωμεν τήν πίστιν μας.
Τό σπουδαιότερο πού μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας, δέν εἶναι τά χωράφια, τά σπίτια, τά χρήματα· εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτή εἶναι ὁ θησαυρός ὁ ἀνεκτίμητος. Κράτα λοιπόν καλά τό θησαυρό αὐτόν “Κράτει ὅ ἔχεις ἵνα μηδείς λάβει τόν στέφανόν σου” (Ἀπ. 3, 11). Κλεῖσε τ’ αὐτιά σου στούς ἐχθρούς. Μεῖνε πιστός στήν Ἐκκλησία πού βαπτίσθηκες· προτίμσηε θάνατο μᾶλλον παρά νά χάσῃς τήν Ὀρθόδοξο Ὁμολογία. Λέγε σ’ ἄνθρώπους καί δαίμονες· Ὀρθόδοξος γεννήθηκα-Ὀρθόδοξος θά πεθάνω· ἔχω ρίξει τήν ἄγκυρά μου ἐδῶ καί κανένα κῦμα δέν μέ παρασύρει ἀπό τό λιμάνι τῆς Ὀρθοδοδοξίας. Ὅσο γιά τούς ἄλλους πού εἶναι ἔξω ἀπό τή μάνδρα τῆς Ὁρθοδοξίας, ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρά νά εὐχηθοῦμε, καί αὐτοί καί ὅλοι οἱ ἄλλοι πού βρίσκονται μακριά, νά ἐπιστρέψουν στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἴθε ὁ Κύριος νά εὐδοκήσῃ, ὥστε νά παύσουν αἱρέσεις καί σχόσματα, νά ἑνωθοῦν ὅλοι στήν Ὀρθοδοξία, νά γίνῃ ὁ κόσμος “μία ποίμνη εἶς ποιμήν” (Ἰω. 10,16), πρός δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό θά γίνῃ ὁπωσδήποτε.
Ἀλλά ἀπό πολλούς πολέμους. Θά χυθῇ πολύ αἷμα, καί μετά ἀπό τά πολλά αἵματα πού θά χυθοῦν, ἡ ἀνθρωπότης θά μετανοήσῃ καί θά πέσῃ νά προσκυνήσῃ τόν Χριστό. Καί τότε ὅλα τά στόματα καί ὅλες οἱ καρδιές, καί ὅλοι θά ποῦνε·
“Εἰς Ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν”!
Το σχόλιο που παρέθεσες αγαπητέ 2.36 δεν είναι απάντηση· είναι η συνήθης φυγή προς τα κλισέ. Κάποιος που απαξιοί να διαβάσει το κείμενο του Αβύδου Κυρίλλου –ένα από τα πιο τεκμηριωμένα σύγχρονα ορθόδοξα κείμενα περί Εκκλησίας, παραδόσεως και κανονικού δικαίου– και αντί αυτού αναμασά τα ίδια χιλιοειπωμένα συνθήματα περί “παναίρεσης”, απλώς δηλώνει ότι δεν μπορεί να σταθεί σε σοβαρή θεολογική συζήτηση. Η επίκληση του Καντιώτη ως δήθεν τελικού κριτηρίου πίστεως δεν αναιρεί ούτε την πατερική παράδοση ούτε την ιστορική πράξη της Εκκλησίας ούτε την συνοδική μαρτυρία. Γιατί η Εκκλησία δεν θεολογεί με συνθήματα και προφητολογικές κορώνες, αλλά με Πατέρες, Συνόδους και ακριβή ιστορική γνώση – ακριβώς ό,τι παρουσιάζει ο Αβύδου.
Το να χαρακτηρίζεις λοιπόν “φιλοσοφικές φλυαρίες” μια ανάλυση που βασίζεται σε Μ. Βασίλειο, Αθανάσιο, Φώτιο, Χρυσόστομο, Οικουμενικές Συνόδους και την κανονική πράξη αιώνων, δείχνει απλώς αδυναμία να σταθείς στο ύψος της ίδιας της παράδοσης που επικαλείσαι. Η Ορθοδοξία δεν είναι φυλλάδιο συνθημάτων. Και το άρθρο του Αβύδου απέδειξε με χειρουργική ακρίβεια ότι τα δήθεν “απλά” αντιοικουμενιστικά επιχειρήματα καταρρέουν όταν έρθουν σε επαφή με την πραγματική παράδοση και όχι με την παραδοσιαρχία.
Και κάτι ακόμη, πιο πρακτικό: όσοι ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος οφείλουν να γνωρίζουν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει επισήμως στον οικουμενικό διάλογο, όπως και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες οι αναγνωρισμένες ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτό είναι συνοδική απόφαση, όχι προσωπικό χόμπι κανενός.
Εάν λοιπόν κάποιος έχει πρόβλημα με αυτό, η λύση είναι απλή: ας πάει στους ΓΟΧ να βρει την υγειά του. Αν είναι ήδη Παλαιοημερολογίτης, περαστικά. Η Εκκλησία δεν θα αλλάξει τη συνοδική της πορεία για να ικανοποιήσει τον φόβο ή την άγνοια μερικών που παρακάμπτουν Πατέρες, Συνόδους και ιστορία για χάρη συνθημάτων του ’60.
Η Ορθοδοξία δεν απειλείται από τον διάλογο. Απειλείται από εκείνους που τον φοβούνται επειδή δεν γνωρίζουν την παράδοση που επικαλούνται.
Η αυθεντική φωνή εκφράζεται από τις Συνόδους, τις οποίες μόνο οι Άγιοι ερμηνεύουν σωστά.
Το να λέει ο καθένας δεσπότης τη γνώμη του είναι θεμιτό αλλά δε γίνεται και πίστη.
Πως τα ερμηνεύουν οι Άγιοι έχει σημασία. Που έχουν Άγιο Πνεύμα. Οι Πατέρες τι λένε!
Και συγκλίνουν όλοι. Στο ίδιο.
Και ως προς τη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος που λες, κανένα κείμενο των διαλόγων δεν έχει έρθει στην Ιεραρχία. Γιατί ξέρουν οτι δε θα περάσει. Με τόσα αιρετικά.
Γιατί δεν τα φέρνουν οι εκπρόσωποι;
Για να μην πω για τα αποτελέσματα των διαλόγων…
Η Εκκλησία δε χαρίζεται σε κανέναν.
Όλοι χωράνε εν μετανοία.
Την ακριβή γνώση που λες, ποιός την εκφράζει; Αυτός που έχει Άγιο Πνεύμα.
Αν θες πραγματικά να δεις τι εστί ο περίφημος διάλογος, πως γίνεται και τι συμβαίνει στα ανίερα δωμάτια, διάβασε τα σχετικά κείμενα ενός σπουδαίου ορθοδόξου θεολόγου, αγιασμένου. Του π. Γεωργίου Μεταλληνού.
Καταλαβαίνεις διαφορά αμέσως. Της αλήθειας με το ψέμα. Κείμενα κρυστάλλινα.
Υγ. Υπάρχουν «πανεπιστημιακοί» που μπορούν να αποδείξουν οτι η Αγία Γραφή δε γράφτηκε ποτέ, στηριζόμενοι στην Αγία Γραφή και στους Πατέρες. Είναι τέχνασμα του διαβόλου αυτό.
Μην πέφτεις σε παγίδες.
Να εμπιστεύεσαι τους αγίους, που είναι απλανείς οδηγοί.
Δεν ξέρω αν γνώρισες τον Άγιο Πορφύριο. Άλλο δεν έλεγε.
Πρόσεχε γιατί ο διάβολος μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός.
Υγ2. Δεν απειλείται η Εκκλησία από το διάλογο. Δεν απειλείται από τίποτα. Ούτε κινδυνεύει. Έχει χρέος όμως να φέρει τα πλανηθέντα μέλη πίσω. Υποχρέωση.
Να αφήσουμε τα σατανοκίνητα οχήματα του οικουμενισμού, και να φερθούμε όπως οι Απόστολοι και οι Πατέρες. Ατελέσφοροι διάλογοι μόνο για πολιτική, δε χωράνε. Θέλει πράξεις, έργα κατά Θεόν.
Είναι δύσκολοι οι Άγιοι αδελφέ μου.
Γιατί δε φοράνε μάσκες. Αλλά αυτό αξίζει.
Διάλογος με τους Γοχ θα γίνει; Και αυτοί σε σχίσμα είναι. Τι λέει το Φανάρι;
Χλωμό το βλέπω. Οι ΓΟΧ μας θεωρούν αιρετικούς, μάλλον δεν μας θεωρούν καν Εκκλησία. Εκτός και αποκηρύξουμε την 'παναίρεση' του οικουμενισμού και επανέλθουμε στο 'πάτριο' ημερολόγιο.
ΓΙΑ ΤΟΝ 3 Δεκεμβρίου 2025 στις 2:43 μ.μ. ΤΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ να γίνει με το Φανάριο , είναι Ελλαδικό θέμα μετά 100 χρόνια δεν βρέθηκε λύση ,έχουν 2-3 αρχιεπισκόπους και επιμένουν στο Ιουλιανό ειδωλολατρικό ημερολόγιο που ίσχυε πριν τόσους αιώνες.
Η Εκκλησία της Βουλγαρίας και της Γεωργίας δε συμμετέχουν σε διαλόγους.
Δεν είναι απόφαση Συνόδου με Πανορθόδοξη ισχύ. Η κάθε Εκκλησία κάνει οτι θέλει. Δεν αποτελεί υποχρέωση.
Διάλογο με τις Ορθόδοξες εκκλησίες που είμαστε στα όρια σχίσματος θα κάνουμε; Γιατί αν πεις για Μόσχα στο Φανάρι θα σε φάνε. Και το αντίθετο. Δε χάνουν ευκαιρία οι Πατριάρχες να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον. Μήπως αυτό είναι πιο σημαντικό;
Ή να γίνει σχίσμα, για να φωνάξουμε τον Μόσχας στη Νίκαια, για φωτογραφίες και ιστορικές συναντήσεις! Για να μιλάμε για ένωση των εκκλησιών…
Άπαγε της βλασφημίας
Δημοσίευση σχολίου