Ο κ. Σταμάτης Σπανουδάκης λίγη ώρα πριν αναχωρήσει για την Αθήνα συναντήθηκε με μια ομαδα νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών σε κεντρικο ξενοδοχείο της Πάτρας. Εκεί μιλήσανε για πολλά θέματα και όπως ήταν φυσικό αναφέρθηκαν και στην μεγάλη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Απόλλωνα.
Ακολουθεί ένα μικρό μέρος αυτής της συζήτησης, στο οποίο ο κ. Σπανουδάκης σχολιάζει την εμπειρία του στην συναυλία της Πάτρας αλλά και την επικαιρότητα.
«Δεν ξέρω αν κατάλαβαν οι άνθρωποι που γέμισαν εχθές το βράδυ το γήπεδο, πόσο πιο πολύ χάρηκα εγώ από όσο εκείνοι και πόσο περισσότερο δύναμη και πίστη έλαβα προσωπικά εγώ παρόλο που υποθετικά μερικοί περίμεναν από μένα να μεταδώσω αυτά τα συναισθήματα.
Χάρηκα πάρα πολύ γιατί ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι που μου το ζήτησε η ίδια η Εκκλησία και ο δει ο Μητροπολίτης. Παρόλο που για αυτά μιλάω και εγώ πάρα πολύ σπάνια γίνονται αυτές οι συνεργασίες με τις τοπικές Εκκλησίες. Εδώ λοιπόν στην Πάτρα ευδόκησε και ευλογήθει.
Με χαροποίησε δε έντονα ότι είχαμε πλήρη ταύτιση ιδεών με αυτά που πολύ θερμά τόνισε στο τέλος ο Σεβασμιώτατος. Τα ίδια πιστεύω είπαμε, ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του.
Όλοι οι συντελεστές έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι και χάρηκαν. Ιδίως τα παιδιά της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου τα οποία τραγούδησαν σαν αγγελούδια. Και ομολογώ επιπλέον ότι ήταν και το κοινό ήταν από τα πιο ζεστά που έχω δει και έχω νοιώσει πάνω στην σκηνή. Συμμετείχε σε όλα τα τραγούδια τόσο καλά σαν να είχαμε κάνει πρόβα!
Στην ερώτηση αν ωφελούν τέτοιου είδους εκδηλώσεις στην εποχή της κρίσης που ζούμε απάντησε:
Φυσικά ωφελούν και χρειάζονται. Αλλά αυτό είναι ένα αιώνιο πρόβλημα αν μπορεί δηλαδή ο καλλιτέχνης να αναλάβει ένα ηγετικό ρόλο και ουσιαστικότερο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Προσωπικά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, ούτε η μουσική μπορεί από μόνη της να αλλάξει. Αυτό που μπορεί να δώσει η μουσική, ο στίχος και η παρουσία ενός ανθρώπου που αγαπάει την χώρα του και πιστεύει στον Χριστό είναι λίγη δύναμη, λίγη παρηγοριά, ένα παράδειγμα. Η μουσική είναι πηγή Ελπίδας. Αλλά δεν μπορείς να φας μουσική. Είναι πάντα υποβοηθητική. Μπορεί όμως να εμψυχώσει, μπορεί να δώσει παράδειγμα.
Τα πράγματα αλλάζουν από ανθρώπους, από μονάδες οι οποίες είναι έτοιμες να θυσιαστούν. Δηλαδή σήμερα ο πραγματικός κυβερνήτης, άρχοντας θα έπρεπε να μην χαίρεται ότι κατακτά μια θέση, θα έπρεπε να είναι έτοιμος να θυσιαστεί. Πάντα είχα την απορία πώς χαίρονται μερικοί που υπουργοποιούνται, ενώ πρέπει να ισχύει το ανάποδο αφού ουσιαστικά πρέπει να κάθονται σε θρόνο μαρτυρίου! Δυστυχώς δεν βλέπω τέτοιους ανθρώπους μαρτυρίου σήμερα. Ελπίζω να φανούν. Θέλω να ελπίζω στην νέα γενεά.
Τέλος στην ερώτηση ποιος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας στην σύγχρονη κρίση
Ευτυχώς που υπάρχει η Εκκλησία. Ο Ρόλος της είναι μεγάλος και παρηγορητικός. Στην χειρότερη στιγμή ο κάθε Έλληνας εκεί θα τρέξει. Είτε στην στιγμή του πόνου, είτε στην στιγμή της φτώχειας, είτε στην στιγμή της δυστυχίας. Δεν έχει πουθενά αλλού να πάει. Εκεί! Για αυτό εκτός από του μυστηριακού, πνευματικού και κατηχητικού της ρόλου καλείτε σήμερα να απαλύνει τον βιοτικό πόνο του Έλληνα που πια γίνεται μεγαλύτερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου