Τό ἕνα κερί ἀνάβει τ' ἄλλο· ἔτσι γίνεται φῶς - Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

"Τό ἕνα κερί ἀνάβει τ' ἄλλο· ἔτσι γίνεται φῶς»

« Πολλοί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν… διά τόν λόγον τῆς γυναικός» (Ἰωάν. δ΄39)

*******

«Πολλοί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν… διά τόν λόγον τῆς γυναικός»

        Μεσημέρι στό φρέαρ τοῦ Ἰα­κώβ. Ἡ πηγή τοῦ «ζῶντος ὕδατος», ὁ Θεάνθρω­πος Κύριος, βρίσκεται δίπλα στήν πηγή τοῦ ὑλικοῦ ὕδατος. Διψᾶ ὁ Χριστός κατάκοπος ἀπό τήν ὁδοιπορία. Διψασμέ­νη καταφθάνει στό πηγάδι καί ἡ Σαμα­ρεῖτις γυναίκα ἀπό τήν πόλη Συχάρ. Ἡ συζήτηση, πού ξεκίνησε μέ πρωτοβουλία τοῦ Ἰησοῦ, πείθει τήν Σαμαρείτιδα ὅτι ὁ συνομιλητής της εἶναι ὁ Μεσσίας, τόν ὁποῖο αἰῶνες τώρα περίμεναν οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων. Γι' αὐτό καί πίστεψε ἀδί­στακτα σ'Αὐτόν. Πίστεψε  καί ταυτόχρονα ἔτρεξε στήν πόλη καί κάλεσε τούς συμπολίτες της νά γνωρίσουν ἀπό κοντά τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἀπό τότε ἡ ζωή της ἄλλαξε. Ἡ ψυχή της φωτί­στηκε ἀπό τήν ἀλήθεια. Καί ἀποφάσισε νά ἀφιε­ρωθεῖ στό ἔργο τῆς ἱεραπο­στολῆς. Πιστή στό καθῆκον της, πρόσφερε τή ζωή της θυσία στό βωμό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

        Ἡ Ἐκκλησία τήν ὀνόμασε ἰσαπόστολο καί ὁ Θεός τήν στεφάνωσε μέ δόξα.

        Ἡ Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις δέν ἦταν ἄνδρας. Δέν ἦταν κληρικός. Γυναίκα ἄσημη ἦταν καί τραυματισμένη στήν ψυχή. Καί ὅμως ἔγινε σποριάς τῆς ἀλήθειας. Καί διδάσκει ἀπό τότε ὅλους ἐμᾶς. Μᾶς δείχνει τόν δρόμο πρός τήν ὄμορφη ἀποστολή τοῦ ἀγγελιαφόρου τοῦ μηνύ­ματος τῆς πίστης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Διότι, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες, ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀνάγ­κη, ἰδιαίτερα μάλιστα σήμερα, ἐκτεταμένης ἱερα­ποστολῆς. Ἄς δοῦμε μέ προσοχή τό σπου­δαῖο αὐτό ζήτημα.

*******

«Πολλοί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν… διά τόν λόγον τῆς γυναικός»

        Ὁ ἀρχαῖος κόσμος περίμενε ἐναγώνια τόν Μεσσία, ὁ Ὁποῖος, ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐπισκέφθηκε τόν λαό του γεμάτος ἔλεος καί σπλάγχνα οἰκτιρμῶν. Ἔζησε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Δίδαξε, θαυματούργησε, θεράπευσε καί παρηγόρησε, ξεκούρασε τόν κατάκοπο ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπο καί κάλεσε τούς πάντες νά μετάσχουν στήν "καινή κτίση" (Γαλ.­στ΄15), τήν καινούργια δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

        Καί ὅταν ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς τό ἔργο αὐτό τό ἀνέθεσε στούς Ἀποστόλους Του. "Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑ­μᾶς" (Ἰω.κ΄21) τούς εἶπε. Ὅπως μέ ἀπέστειλεν ὁ Πατέρας μου  γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀν­θρώπων, ἔτσι κι ἐγώ σᾶς στέλλω νά συνεχίσε­τε τό ἴδιο ἔργο. Καί ἐκεῖνοι ἔτρεξαν παντοῦ "ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς" (Πράξ. α΄8), μεταφέροντας στούς ἀνθρώπους τό σωτήριο φῶς, τό λυτρωτικό μήνυμα  τοῦ Εὐαγγελίου. Πλήν ὅμως τό ἔργο αὐ­τό ὁ Κύριος τό ἐζήτησε καί τό ζητεῖ ἀπό ὅλους μας. Ἕνα βλέμμα στό τελευταῖο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύ­λου, φανερώνει πόσο καλά ἐννόησαν αὐτή τήν ἀποστολή καί μέ πόση δραστηριότητα καί ἀφοσί­ωση ἐξετέλεσαν τό καθῆκον τους  ἁπλοῖ πιστοί, τεχνῖτες, ἔμποροι, οἰκογενειάρχες, ἄνδρες καί γυναῖκες.  Τό ζεῦγος Ἀκύλα καί Πρίσκιλλας τό ὀ­νομάζει ὁ θεῖος Ἀπόστολος "συνεργούς του ἐν Κυρίῳ". Στό ἴδιο κεφάλαιο μιλάει γιά τήν Μαριάμ "ἥτις πολλά ἐκο­πίασεν", γιά τόν Ἀνδρόνικο καί τήν Ἰουνία, γιά τόν Οὐρβανό, τήν Τρύφαινα καί τήν Περσίδα, καί γιά τόσους ἄλλους πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐργάστηκαν γιά τήν διάδοση τῆς νέας πίστεως, ἐπισφραγί­ζοντας οἱ περισσότεροι καί μέ τό αἷμα τους τήν τιμητική αὐτή ἱεραποστολή.

        Οἱ καιροί, ἀγαπητοί, εἶναι παράλληλοι. Καί σήμερα περισσότερα ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικῆς πίστης, ὑπάρχει στόν κόσμο μας μέ τά πολλά φῶτα καί τούς διαπεραστικούς προβο­λεῖς, σκοτάδι πολύ. Καί σήμερα γιά πολλούς θά μποροῦσε νά ἐπαναληφθεῖ ὁ προφητικός λόγος γιά λαό "καθήμενο ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου", ἕνα λαό πού βρίσκεται σέ σύγχυση πνευματική, πού ζεῖ δέσμιος προλή­ψεων καί δεισιδαιμονιῶν, πού λατρεύει τά εἴδωλα σέ ἐπίπεδο ὄχι τόσο καί μόνο θεωρητικό, ὅσο πρακτικό. Ἕνας λαός πού βρίσκεται ὑποχείριος σοδομικῶν καταστάσεων καί ἀντί νά θρηνεῖ, καυχιέται γιά τήν ρυπαρότητα πού τόν πνίγει καθημερινά. Καί αὐτός πού εἶναι "ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή" (Ἰω. ιδ΄6), μένει στόν πολύ κόσμο σχεδόν ἄγνωστος.

        Ποιός θά ὁδηγήσει ὅλους αὐτούς στό φῶς, ὥστε νά δοῦν μέ ἄλλο μάτι καί νά ζήσουν μέ ἄλλη προοπτική τά χρόνια τῆς ζωῆς τους πάνω στή γῆ; Πολλοί θά ποῦν: "Οἱ παπάδες, οἱ ἱεροκήρυκες". Ναί ἀλλά ὄχι μόνον αὐτοί.

        Ἔχουμε καθῆκον ὅλοι. Μή ξεχνᾶμε, ἀδελ­φοί, πώς ἡ σωτηρία μας περνᾶ μέσα ἀπό τήν σωτηρία τῶν ἄλλων. Δέν θά σω­θοῦμε μόνοι μας. Θά σωθοῦμε μέ τούς ἀδελφούς μας. Ὁ πραγμα­τικός χριστιανός δέν ἀρκεῖται στό ὅτι ἐγνώρισε αὐτός τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔγινε μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἀπολαμβάνει τίς δωρεές πού ὁ Χριστός δίνει στά μέλη τῆς Ἐκ­κλησίας Του. Ἀντίθετα ἔχει πολλή ἐπιθυμία νά γνωρίσουν καί ἄλλοι τόν Χριστό. Νά βροῦν κι ἐκεῖνοι τήν σωτηρία καί τήν εὐτυχία. Ἐπειδή γνωρίζει ὁ πιστός ὅτι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι νά βρίσκεται στό ψέμα, νά ἀγνοεῖ τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, καί νά ζεῖ στήν ἁμαρτία, γι' αὐτό καί τρέχει νά μιμηθεῖ τόν Ἀπό­στολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι "δέν ζητῶ τό ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλά τό τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι"( Α΄Κορ. ι΄33). Μιμεῖται τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος σπλαγχνιζόταν τούς ἁμαρτωλούς καί ζητοῦσε νά σώσει τά χαμένα του πρόβατα.

        Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται παράξενο, ἀδελφοί μου, ἄν δέν ἐργαζόμαστε γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας, ἀπό τήν θέση πού βρισκόμαστε ὁ καθένας, ἰδιαί­τερα μάλιστα σήμερα, δέν μποροῦ­με νά εἴμαστε γνήσιοι μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος τό διεκήρυξε μέ τρόπο κατηγορηματικό: Ἐκεῖνος, εἶπε, πού δέν μαζεύει μαζί μέ ἐμένα τά πνευματικά πρόβατά μου, αὐτός σάν λύκος τά σκορπίζει (Ματθ. ιβ΄30). Συγκλο­νιστικός ὁ θεϊκός λόγος!  Δέν σκορπίζει λοιπόν μόνο ὁ ἄθεος, ὁ ἄπιστος, ὁ ἀποστάτης, ὁ αἱρε­τικός. Καταντᾶ νά σκορπίζει καί ἐκεῖνος, πού δέν φροντίζει νά γίνει σύντροφος καί συνερ­γάτης τοῦ Χριστοῦ στό μεγάλο ἔργο τῆς σωτη­ρίας.

*******

        Πῶς θά ἐργασθοῦμε στήν πράξη γιά τήν ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ χρέους μας ἀπέναντι τῶν ἀδελφῶν μας; Τί μπορεῖ νά κάμει ὁ καθένας γιά τούς ἀδελφούς μας, τούς ὁμοεθνεῖς μας, τούς ἀν­θρώπους τοῦ οἰκογενειακοῦ μας περι­βάλλοντος; Πολλά μποροῦμε νά κάνουμε.

        Τό πρῶτο καί ἴσως τό σπουδαιότερο εἶναι νά ἔχουμε ζωή καί παράδειγμα χριστιανικό σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μας. Διότι τό χριστιανικό παράδειγμα εἶναι τό πιό ἔντονο καί παραστατικό κήρυγμα, ἡ πιό  ἰσχυρή φωνή πού καλεῖ τούς ἄλλους στον Χριστό. Εἶναι τό μεγάλο φῶς πού «λάμπει ἔμπρο­σθεν τῶν ἀνθρώπων» καί τούς βοηθεῖ νά πιστεύ­σουν καί νά «δοξάσουν τον πατέρα τον ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄16).  Χωρίς ζωντανό παράδειγμα δέν μποροῦμε νλά ἐπιτύ­χουμε τίποτε. Δέν μποροῦμε νά συγκι­νήσουμε τούς ἄλλους καί νά τούς βοηθήσουμε νά ἐπιτύχουν τή σωτηρία τους. Ἀντίθετα, ὅπου ὑπά­ρχει τό χριστιανικό παράδειγμα, ἐκεῖ καί πολύ σκληρές καρδιές μαλακώνουν, συγκινοῦνται καί μεταστρέφονται στήν πίστη καί ζοῦν ζωή χριστι­ανική, σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό παράδειγμα δείχνει τή ζωήπού δημιουργεῖ ὁ Χριστός καί τή δύναμη πού ἔχει ὁ Κύριος νά ἀναδεικνύει ἁγίους.

        Ἐκτός ἀπό τό παράδειγμα, για τήν σωτηρία τῶν ἄλλων ἔχουμε καθῆκον νά τούς μεταφέ­ρουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τό θέλημά του. Ἡ Σαμαρεῖτις εἶναι τό τέλειο παράδειγμα ἱεραπο­στολῆς. Μόλις ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Μεσσίας, ἔτρεξε ἀμέσως στήν πόλη καί κάλεσε τούς συμπολίτες της νά τον γνωρίσουν. Δέν περιορίζεται στήν εὐλογία πού πῆρε αὐτή νά μιλήσει μέ τόν Χριστό  καί νά τόν γνωρίσει προσωπικά. Καί τά ἀποτελέσματα ἦταν θαυμα­στά. Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ἕλλησί τε καί βαρβάροις, σοφοῖς τε καί ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί» (Ρωμ. α΄14) συνεκλόνισε τήν ψυχή τῆς Σαμαρείτιδος. Αὐτός ὁ λόγος εἶναι ἀνάγκη νά πυρπολεῖ καί τήν ψυχή τοῦ καθενός μας, ἄν θέλουμε νά δοῦμε καλύτερο κόσμο, καλύτερες ἡμέρες.

*******

«Πολλοί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν… διά τόν λόγον τῆς γυναικός»

        Ἀδελφοί μου δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε νά καταριώμαστε τό σκοτάδι. Τό σκοτάδι τοῦ κόσμου θά διαλυθεῖ μόνο ἀπό τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ. Ὅταν τό ἀκήρατο φῶς τῆς θεογνωσίας λάμψει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, τότε ἡ γῆ τῶν ἀνθρώπων θά γίνει παράδεισος καί ὁ Παρά­δεισος τοῦ Οὐρανοῦ θά γεμίσει μέ μετανοη­μένους ἁμαρτωλούς πού βρῆκαν τό δρόμο τῆς σωτηρίας χάρη στήν ἀγάπη καί τήν αὐταπάρνηση τῶν ἀδελφῶν τους, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. 

Ἄναβε λοιπόν, ἀδελφέ μου, ἄναβε σβησμένα κεριά. Τό «ἕνα κερί ἀνάβει τό ἄλλο· ἔτσι γίνεται φῶς». Ἔτσι ὑπάρχει ἐλπίδα νά γίνει καί στήν κοινωνία μας φῶς, πού ὅλοι τό ποθοῦμε.  

Γρηγόριος Μουσουρούλης