Ο ΟΣΙΟΣ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ
ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΩΝ
ΠΑΤΡΩΝ
Η Αποστολική Εκκλησία των Πατρών
καυχάται δίκαια, καθώς έχει ευεργετηθεί ιδιαίτερα από το Θεό όχι μόνο για τη
θεμελίωσή της από το κήρυγμα και τη στερέωσή της στο μαρτυρικό αίμα του
Πρωτοκλήτου Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, αλλά και για την κατά καιρούς φωταυγή
παρουσία και δράση στους κόλπους της ιερών και θαυμάσιων προσωπικοτήτων, οι οποίες
έλαμψαν και φώτισαν μυστικά με τη διδαχή και την αγία βιωτή τους τις φιλόθεες
ψυχές του πληρώματός της· προσωπικότητες οι οποίες, με τη θερμότητα της πίστης
τους στο Θεό, αναλώθηκαν ως καιόμενες λαμπάδες στην αδιάλειπτη αγαπητική
διακονία του συνανθρώπου.
Μια τέτοια κατ’ εξοχήν σπουδαία και
ανεπανάληπτη προσωπικότητα, η οποία διέλαμψε στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας του
Πρωτοκλήτου, υπήρξε ο όσιος Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο οποίος
εργάστηκε ποιμαντικά, άκμασε πνευματικά και διέπρεψε εκκλησιαστικά στην αχαϊκή
μεγαλούπολη. Ο μακάριος Πατέρας, υπήρξε πρότυπο ενάρετου κληρικού και γνήσιου
εκκληστιαστικού άνδρα με αποστολικό φρόνημα. Αναδείχθηκε δηλαδή υπόδειγμα
ανθρώπου που προσωποποιούσε κυριολεκτικά την ιερά εκκλησιαστική παράδοση· ανθρώπου
που αποτελούσε αυθεντικό φορέα του ήθους της Εκκλησίας, καθώς διακρινόταν πρώτιστα
για την οσιότητα και το ανεπίληπτο του βίου του, ο οποίος υπήρξε ένας αδιάκοπος
και ακατάπαυστος αγώνας για την εσωτερική πνευματική εν Χριστώ μεταμόρφωση των
μελών του ποιμνίου του, όπως επίσης και για την ουσιαστική αναμόρφωση και
καλυτέρευση της κοινωνίας στην οποία ζούσε και εργαζόταν ως ευαγγελικός
ποιμένας.
Ως προσωπικότητα ο π. Γερβάσιος ήταν
πολυεδρικός, πολυσύνθετος, πολυτάλαντος, σφαιρικά συγκροτημένος και πνευματικά
ολοκληρωμένος, ταυτόχρονα δε ασκητικός και προφητικός. Άνθρωπος βαθύτατης πίστης,
αδιάλειπτης προσευχής, εντονότατης άσκησης, μύστης βαθύς της πνευματικής ζωής
και παράλληλα άριστος κοινωνικός εργάτης, πλήρης αγάπης και ελέους για κάθε άνθρωπο
και ιδιαιτέρως για τον μετανοούντα αμαρτωλό και τον ποικιλοτρόπως πάσχοντα. Η
καρδιά του φλεγόταν από ιερό ενθουσιασμό. Σκοπός της ζωής του ήταν η δόξα του
Χριστού και της Εκκλησίας. Επιδίωξή του μοναδική να καταστήσει τους ανθρώπους
κοινωνούς και μετόχους της θείας χάριτος, γι’ αυτό κι επιστράτευσε όλα τα
πλούσια τάλαντα που έλαβε από το Άγιο
Πνεύμα.
Ως ποιμένας διέθετε ισχυρότατη θέληση,
αστείρευτη εργατικότητα, ακαταπόνητο χαρακτήρα, εκπλήσσουσα ζωτικότητα και
ακατάβλητη μαχητικότητα, με αποτέλεσμα να κατορθώσει θαυμαστά επιτεύγματα στο
πνευματικό του έργο.
Ως λειτουργός των ιερών μυστηρίων ο π.
Γερβάσιος ήταν πάντοτε ιεροπρεπής και διαρκώς μεταρσιωμένος, καθόσον η ψυχή του
φλεγόταν από τη θέα και την εμπειρία των συντελούμενων ενώπιόν του φρικτών μυστηρίων.
Ως
κήρυκας του λόγου του Θεού υπήρξε ακαταπόνητος και ακατάβλητος., καθώς είχε
κατορθώσει να μεταδίδει σε όσους παρακολουθούσαν τη διδασκαλία του και
μιμούνταν την αγία του ζωή, την ορθόδοξη ευσέβεια, πνευματικότητα και αρετή,
ούτως ώστε ο ευσεβής λαός του Θεού να αισθάνεται απεριόριστο σεβασμό και
βαθύτατη αφοσίωση και ευλάβεια στο ιερό του πρόσωπο.
Ως εξομολόγος αποδείχθηκε απαράμιλλος.
Το εξομολογητήριό του είχε μετατραπεί σε ιατρείο πνευματικό, στο οποίο θεράπευε
αριστοτεχνικά και ανέπαυε τις κουρασμένες ψυχές· είχε δηλαδή καταστεί το
πνευματικό εκείνο μετερίζι, απ’ όπου μοχθούσε ακατάπαυστα για να ελευθερώσει
από το βάρος της αμαρτίας τις χιλιάδες των πνευματικών του τέκνων.
Ως
κατηχητής υπήρξε ασύγκριτος, πρωτότυπος και ρηξικέλευθος. Τα κατηχητικά σχολεία
του Αγ. Δημητρίου, απέβησαν πνευματικό φυτώριο για την Εκκλησία, ενώ η
Αναπλαστική Σχολή και οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στον Προφήτη Ηλία Συχαινών
προσέφεραν τα μέγιστα στην υγιή και ισορροπημένη σωματική ανάπτυξη και
πνευματική ανέλιξη των πνευματικών του παιδιών.
Ο Κύριος τον κάλεσε στην εν ουρανοίς Εκκλησία Του το έτος 1964 κι έπειτα
από μισό και πλέον αιώνα διαρκούς και αδιάλειπτης διακονίας και προσφοράς στην
Εκκλησία και το λαό του Θεού στην Πάτρα. Η κοίμησή του προκάλεσε πάνδημο
πένθος. Όλοι τον θρήνησαν ως πνευματικό τους Πατέρα και τον κήδεψαν με μεγάλες
τιμές. Αν και απήλθε «εκ του κόσμου
τούτου» όμως, το ευσεβές πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας ουδέποτε τον
λησμόνησε, αλλά τον θυμάται με πολλή αγάπη και άπειρο σεβασμό, τον ευλαβείται
εξαιρετικά και τον τιμά βαθύτατα για την αγιότητα του βίου του, το ακέραιο του
χαρακτήρα του, καθώς και για το μέγεθος της τεράστιας υλικής και πνευματικής
του προσφοράς στην πόλη του Πρωτοκλήτου.
Η μνήμη του μισό αιώνα μετά την οσιακή κοίμησή
του παραμένει ακόμη ζωηρότατη. Η αγάπη και ο σεβασμός του πληρώματος της
τοπικής Εκκλησίας των Πατρών στον άγιο Γέροντα παραμένουν αμείωτα, εφ’ όσον τον διατηρεί στη
μνήμη του ως το μακάριο εκείνο άνθρωπο, ο οποίος εφάρμοσε πλήρως στη ζωή του το
λόγο του αγαπημένου του Νυμφίου, Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και στη συνείδηση του λαού του Θεού ο π. Γερβάσιος είναι Άγιος.
Η ανάδειξη των αγίων όμως είναι έργο μόνον του Θεού και της Εκκλησίας Του.
Εκείνο που μένει σ’ εμάς είναι να προσευχόμαστε, ώστε γρήγορα να αξιωθεί η
τοπική Εκκλησία των Πατρών να τιμήσει στη χορεία των αγίων ένα ακόμη από τα
εκλεκτότερα μέλη της. Έως τότε ο μακάριος Γέροντας
θα βρίσκεται πάντοτε στην προσευχή μας, το όλο έργο του θα αποτελεί ιερά
παρακαταθήκη για όλους εμάς τους πνευματικούς του απογόνους, κληρικούς και
λαϊκούς, ενώ στις καρδιές μας θα κατέχει ξεχωριστή θέση το ιερό του πρόσωπο, το
δε φωτεινό του πέρασμα από την πόλη μας θα διατηρεί την οσία μνήμη του ζωντανή
εις τους αιώνας των αιώνων.
π. Ευάγγελος Κ. Πριγκιπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου