Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Οἰκογένεια: Κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ καί Μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου Του. - Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος

………………

Καί τώρα, ἐπιτρέψατέ μου νά συνεχίσω μέ τήν παρουσίαση ὁρισμένων σκέψεων καί προτάσεων σχετικῶν πρός τό θέμα τῆς παρούσης 42ας Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεώς μας: Ἡ  Ὀρθόδοξη Χριστιανική Οἰκογένεια: Κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ καί Μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου Του.

Δέν ἔχει περάσει πολύς χρόνος ἀπό τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ λέξη οἰκογένεια ἀνακαλοῦσε μία συγκεκριμένη εἰκόνα στό νοῦ τῶν περισσοτέρων Ἀμερικανῶν. Στή νοητή αὐτή εἰκόνα ἀντικρύζαμε ἕναν ἄνδρα καί μία γυναίκα, ὄχι ἁπλῶς νά ζοῦν μαζί ἀλλά νά ζοῦν ἑνωμένοι μέ νομίμους δεσμούς καί στίς  περισσότερες περιπτώσεις μέ θρησκευτική τελετή σέ ἕνα ἰσόβιο δεσμό οἰκογενειακῆς ἀφοσιώσεως καί βαθειᾶς ἀμοιβαίας ἀγάπης. Ἀντικρύζαμε παιδιά, συνήθως περισσότερα ἀπό ἕνα ἤ δύο, τά ὀποῖα ἀνῆκαν στούς δύο γονεῖς ἐκ γεννήσεως ἤ υἱοθεσίας. Γιά πολλούς ἀπό μᾶς στό οἰκογενειακό αὐτό πορτραῖτο περιλαμβάνονταν ἕνα ἡ περισσότερα μέλη τῆς προγενέστερης γενεᾶς, μία γιαγιά καί/ἥ ἕνας παππούς οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν στό σπίτι τοῦ ἐνηλίκου υἱοῦ ἤ τῆς θυγατέρας καί ὄχι σέ κάποια κοινότητα συνταξιούχων ἤ σέ οἶκο εὐγηρίας.

Στίς ἡμέρες μας, ὑπάρχει στήν κοινωνία μας ἕνα κίνημα τό ὁποῖον ἐπιχειρεῖ νά ἀλλάξῃ τελείως αὐτή τήν εἰκόνα. Ἀκοῦμε γιά τήν λεγόμενη μοντέρνα οἰκογένεια, φράση πού σημαίνει τά πάντα καί ὁ,τιδήποτε. Φαίνεται, ὅτι σέ πολλές περιπτώσεις δύο ὁποιοιδήποτε ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ζοῦν ὑπό τήν ἰδία στέγη θεωροῦνται οἰκογένεια ἀσχέτως ἄν ἔχουν συνδεθῆ μέ γάμο ἤ ὄχι, καί ἀσχέτως ἄν ἔχουν ἤ δέν ἔχουν παιδιά μαζί. Συνεπῶς, ἡ ἔννοια τῆς οἰκογενείας εὑρίσκεται ὑπό μεγάλη πίεση, διότι αὐτή καθ’ ἑαυτήν ἡ ταυτότητα καί μοναδικότητά της ὑφίσταται διάβρωση ἀπό τήν μεγάλη ἀλλαγή τοῦ κοινοῦ αἰσθήματος. Ἐάν ὁ οἱοσδήποτε καί ὁ,τιδήποτε ἀποτελοῦν οἰκογένεια, τότε κανείς δέν εἶναι οἰκογένεια ὑπό ὁποιαδήποτε ἔννοια.

Ἡ οἰκογένεια τοῦ σήμερα πιέζεται καί κατ’ ἄλλον τρόπο. Οἱ ἀπαιτήσεις τῆς συγχρόνου ζωῆς ἀποδυναμώνουν τούς δεσμούς μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας, μεταξύ γονέων καί παιδιῶν, μεταξύ ἀδελφῶν, μεταξύ παππούδων καί ἐγγονῶν. Οἱ οἰκονομικές δυσκολίες ἀπαιτοῦν τήν ἀπουσία ἀπό τό σπίτι ἀμφοτέρων τῶν γονέων λόγῳ ἐργασιακῶν ἀναγκῶν ὅλο καί περισσοτέρων ὡρῶν τῆς ἡμέρας, κάθε ἡμέρα, κάθε ἑβδομάδα. Ἡ συνεχιζομένη ὑπογεννητικότητα ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τά παιδιά τῆς οἰκογενείας νά μή μποροῦν νά ἔχουν παιδιά συνομήλικά των ἐντός τῆς οἰκογενείας καί τῶν οἰκογενειῶν πού μένουν κοντά, ὥστε νά καλύψουν τήν ἀνάγκη συντροφικότητος. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι τά ὀργανωμένα ἀθλήματα καί οἱ δραστηριότητες μακρυά ἀπό τό σπίτι νά γίνονται γενικός κανόνας. Οἱ ἀθλητικές δραστηριότητες ἀπορροφοῦν καί ἀπασχολοῦν τά παιδιά μακρυά ἀπό τό σπίτι τους γιά συνεχῶς καί περισσότερες ὧρες κάθε ἑβδομάδα. Πόσες ἐκ τῶν οἰκογενειῶν μας διαπιστώνουν ὅτι τά πρωϊνά τῆς Κυριακῆς κυριαρχοῦνται ἀπό ἄλλες δραστηριότητες ἐκτός τῆς συμμετοχῆς στήν Θεία Λειτουργία καί τό Κατηχητικό Σχολεῖο!

Τό κύριο ἔργο τῶν γονέων, δηλαδή ἡ διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρος καί τῶν δεξιοτήτων στά παιδιά παραδίδεται στούς προπονητές καί τούς δασκάλους. Προσθέσατε σ’ αὐτό καί τήν κυριαρχία ὅλων τῶν εἰδῶν ὀθόνης στή σύγχρονη ζωή τῶν ἀνθρώπων: ὀθόνη τηλεοράσεως, ὑπολογιστῶν, iPads καί iPods, ταμπλετῶν καί ἔξυπνων τηλεφώνων – smartphones. Ἡ μοντέρνα κουλτούρα μοιάζει μέ κουλτούρα «προσώπου μέσα σέ κουτί» (face in a box) κάθε ὥρα τῆς ἡμέρας καί τῆς νύκτας. Οἱ ἄνθρωποι δέν κοιτάζουν πλέον τά πρόσωπα ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου. Κοιτάζουν τίς διάφορες ὀθόνες, ἀπορροφημένοι καί ὑπνωτισμένοι. Καί τί μποροῦμε νά ποῦμε γιά τήν ἀντικατάσταση τοῦ διαλόγου καί τῆς ἐπικοινωνίας πρόσωπο μέ πρόσωπο ἀπό τήν ἀποστολή μηνυμάτων μέσῳ texting;

Μελετῶντας τίς παραπάνω ἀναφερθεῖσες συνθῆκες, μποροῦμε νά κατανοήσουμε τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἔχουμε σήμερα στήν Ἀμερική, ἀλλά καί σέ πολλές ἄλλες χῶρες, τό ὑψηλό καί τρομακτικό ποσοστό διαζυγίων, σχεδόν 50%, τόν γάμο μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καί τό φαινόμενο τῆς μονογονεϊκῆς οἰκογενείας – πλέον τῶν 20 ἑκατομμυρίων παιδιῶν στήν Ἀμερική ζοῦν σέ οἰκογένειες ἑνός γονέως. Συνεπῶς, δέν εἶναι παράλογο ὅτι  ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος διερωτᾶται ὄχι μόνον Τί εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἀλλά καί Γιατί ὑπάρχει ἡ οἰκογένεια;

 Στό ἐρώτημα αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μας, βασιζομένη στήν Ἁγία Γραφή, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, καί τήν ἐπί 2000 ἔτη Παράδοσή της δίδει ἀπάντηση μέ στεντόρεια φωνή: ἡ οἰκογένεια εἶναι θεϊκός θεσμός, ἀποτελεῖ εἰδική δημιουργία τοῦ Θεοῦ, εἶναι θεσμός ὁ ὁποῖος φέρει τό ἅγιο Ὄνομά Του καί τήν αὐθεντικότητά Του. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄποψη ἀπευθυνόμενος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ἐφέσου (Ἐφεσ. 3:14-19). Λέγει πρός αὐτούς: Γι’ αὐτόν τόν λόγο γονατίζω προσευχόμενος  πρός τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Ὁποῖο πᾶσα οἰκογένεια στόν οὐρανό καί στή γῆ παίρνει τό ὄνομα (Ἐφεσ. 3:14—15).

Αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐδῶ εἶναι τό ἑξῆς: Ἡ οἰκογένεια εἶναι ἕνας θεσμός θεϊκῆς προελεύσεως καί χαρακτῆρος. Δέν εἶναι ἁπλῶς μία κοινωνική συμφωνία ἡ ὁποία πηγάζει ἀπό τίς ἀπαιτήσεις τῶν γηΐνων ὑποθέσεων. Ἐκ Θεοῦ ὀνομάζεται κάθε οἰκογένεια ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ δυναμική μικροκοσμική ἔκφραση τῆς πατρικῆς φροντίδος τοῦ Θεοῦ γιά ὁλόκληρη τήν ὑφήλιο. Ἑπομένως, ἐάν ἡ ἔννοια καί τό ὄνομα τῆς οἰκογενείας προέρχεται ἀπ’εὐθείας ἀπό τόν Θεό Πατέρα, πρόκειται περί πράγματος ἱεροῦ. Μιά τέτοια ὑπέροχη λέξη, ἡ λέξη οἰκογένεια, δέν πρέπει νά χρησιμοποιεῖται με ἐλαφρότητα, οὔτε νά ἐπαναπροσδιορίζεται συύμφωνα πρός ὁποιαδήποτε ἰδιοτροπία ἠθικῆς ἤ κοινωνικῆς προσαρμογῆς.

Παρουσιάζοντας τήν οἰκογένεια ὡς εἰκόνα τοῦ θεϊκοῦ πρωτοτύπου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἡ ἀρχή τῆς οἰκογενείας ἐπί τῆς Γῆς περιγράφεται  στήν Γένεση, τό πρῶτο βιβλίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Σύμφωνα μέ τήν Γένεση, ὁ Θεός διά τῆς δημιουργικῆς πράξεώς Του ἐδημιούργησε τόν πρῶτο ἄνδρα καί τήν πρώτη γυναίκα ὡς ἴσους οἱ ὁποῖοι ἰσορροποῦν καί ὁλοκληρώνουν ἀλλήλους ὡς ἕνα σῶμα καί ἀποτελοῦν τήν πρώτη οἰκογένεια ἐπί τῆς Γῆς. Ὁ Θεός τούς ἔδωσε κατοικία καί σημαντικό ἔργο στόν Κῆπο της Ἐδέμ. Τούς ἐχάρισε τήν θεία δύναμη τῆς δημιουργίας ζωῆς, ἔτσι ὥστε ἀπό κοινοῦ νά μποροῦν νά χαίρονται τά τέκνα των τά ὁποῖα θά ἐδημιουργοῦντο κατ’ εἰκόνα των. Ἐν ἀγάπῃ καί ἁρμονίᾳ, ἡ πρώτη οἰκογένεια βρῆκε τήν χαρά, μεταξύ τῶν μελῶν της.

  Ὁρισμένοι θά ποῦν ὅτι ἐδῶ πρόκειται γιά μιά ἁπλοϊκή εἰκόνα τῆς οἰκογενείας. Θημηθεῖτε, ὅμως, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή ἐπίσης δείχνει ὅτι ἡ οἰκογένεια μπορεῖ νά καταστῇ πεδίο φοβερῶν τραγωδιῶν καί ἐγκλημάτων. Στό ἴδιο βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀναφέρεται ἡ πρώτη δολοφονία ἐπί γῆς, καί αὐτό τό φοβερό ἔγκλημα συνέβη ἐντός τῆς πρώτης οἰκογενείας μέ τούς δύο γιούς τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ὅταν ὁ Κάϊν δολοφόνησε τόν ἀδελφό του Ἄβελ! (Γέν. 4:1-16). Δέν χρειάζεται νά ἀναφέρουμε τήν ὕπουλη  συνωμοσία τοῦ Ἰακώβ καί τῆς μητέρας του Ρεβέκκας ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του Ἠσαῦ, ἤ τήν περίπτωση τοῦ Ἰωσήφ ὁ ὁποῖος ἐπωλήθη ὡς δοῦλος ἀπό τούς ἴδιους τούς ἀδελφούς του (Γέν. 37:1-36).

  Αὐτά τά ἰσχυρά στοιχεῖα ἐπιβεβαιώνουν μᾶλλον τό  ἀναμφισβήτητο γεγονός ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι θεϊκός θεσμός. Διότι αὐτό τό ὁποῖο ἔχει τήν μεγαλύτερη δυνατότητα γιά τό καλό, ἔχει ἐπίσης λόγω κακῆς χρήσεως καί τήν μεγαλύτερη δυνατότητα γιά το κακό. Ἡ ἱερή ἐμπιστοσύνη ἡ ὁποία ἑνώνει τήν οἰκογένεια μπορεῖ νά καταστῇ εὐκαιρία γιά τεράστιο κακό, ὅταν ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτή κακοποιηθῇ ἀπό γονέα ἤ τέκνο ἤ ἀδελφό. Ἀλλά οἱ εὐμενεῖς δυνατότητες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς εἶναι τόσο μεγάλες ὥστε, ἀκόμη καί ὑπό συνθῆκες τραυματισμοῦ τῆς οἰκογενείας, οἱ προφῆτες τοῦ Ἰσραήλ διεῖδαν μιάν εἰκόνα θεϊκῆς θεραπευτικῆς ἀγάπης πρός τήν τραυματισθεῖσα οἰκογένεια.

Ἐντούτοις, στήν Καινή Διαθήκη βλέπουμε πολύ περισσότερο τήν τεράστια ἔμφαση στόν θεσμό τῆς οἰκογενείας. Μεταξύ ἄλλων παραδειγμάτων, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλῶντας περί τοῦ Χριστιανικοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας λέγει ὅτι ὁ δεσμός τοῦ συζύγου μετά τῆς συζύγου του εἶναι ἀνάλογος τοῦ δεσμοῦ τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς Ἐκκλησίας, καί ὅτι ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη μεταξύ τοῦ συζύγου καί τῆς συζύγου του θά πρέπει νά εἶναι ὁμοία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιά τήν Ἐκκλησία Του γιά τήν ὁποία προσέφερε τόν Ἑαυτό Του ἀκόμη καί εἰς θάνατον (Ἐφεσ. 5:21-33).

  Τό ὑπέροχο παράδειγμα γιά τήν πραγματικότητα τῆς οἰκογενείας ὡς ἱερώτατου καί μοναδικοῦ θεσμοῦ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Κατά τήν Σάρκωσή Του γγενήθηκε ἐντός οἰκογενείας. Προστατεύθηκε ὡς νεογέννητο βρέφος ἀπό τήν οἰκογένειά Του ἔναντι τῶν δολοφονικῶν σχεδίων τοῦ Βασιλέως Ἡρώδου. Ἔζησε 30 πλήρη ἔτη ἐκ τῶν συνολικῶν 33 ἐτῶν τῆς ζωῆς Του ἐπί τῆς γῆς στήν οἰκογένειά Του στή Ναζαρέτ, καί ὄχι στήν ἔρημο.  Ἔκανε τό πρῶτο Του θαῦμα, τό ὁποῖον ἀναφέρεται στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας, μεταβάλλοντας τό νερό σέ κρασί γιά νά στηρίξῃ καί νά ἐνισχύσῃ τόν ἑορτασμό ἑνός νέου γάμου, τῆς δημιουργίας μίας νέας οἰκογενείας. Καί, ὅπως ἀναφέρεται, καί πάλιν στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου, οἱ πολύ λίγες λέξεις τίς ὁποῖες εἶπε ὁ Ἰησοῦς καρφωμένος ἐπί τοῦ Σταυροῦ τίς τελευταῖες στιγμές Του πρίν ἐκπνεύσει, ἦταν λέξεις οἱ ὁποῖες δημιούργησαν μιάν νέα οἰκογένεια δίδοντας τόν μαθητή Του Ἰωάννην ὡς υἱόν στήν Ἁγία Μητέρα Του καί δίδοντας τήν Θεοτόκο ὡς μητέρα στόν Ἰωάννη. Πρόκειται περί γεγονότος συγκλονιστικῆς καί ἀσυλλήπτου ὡραιότητος, ὅταν ὁ Ἰησοῦς σέ κατάσταση ἀγωνίας, μόλις δυνάμενος νά ἀρθρώσῃ λἐξεις ἀκόμη καί νά ἀναπνεύσῃ καταβάλλοντας μιά τεράστια προσπάθεια προσέφερε τήν εὐλογία μίας ἀνακαινισμένης οἰκογενειακῆς ζωῆς γιά τήν προσφιλεστάτη Του Μητέρα τήν Θεοτόκο καί τόν ἀγαπημένο μαθητή Του καί Ἀπόστολο Ἰωάννη:  Ἴδε ἡ Μήτηρ σου. Ἴδε ὁ υἱός σου! Ἀπολύτως βαρυσήμαντοι καί ἐκπληκτικοί θεϊκοί λόγοι οἱ ὁποῖοι θεμελιώνουν γιά πάντα ἀληθινές καί ἱερές οἰκογενειακές σχέσεις (Ἰωάν. 19:26-27).

 Ἡ θεϊκή προέλευση τῆς οἰκογενείας ὡς θεσμοῦ καί ἡ ἀπόλυτη καί ἀνέκκλητη καθαγίασή της ὑπό τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον διά τῶν λόγων Του ἀλλά ἐπίσης καί διά τῶν ἔργων Του καί τοῦ προσωπικοῦ παραδείγματός Του, ἀποτελοῦν τήν τέλεια ἀντίληψή μας γιά τό τί πράγματι εἶναι ἡ οἰκογένεια.

  Ὀφείλουμε, λοιπόν, νά ἔχουμε πλήρη συνείδηση τῆς ὑπέρτατης ἀξίας καί ἀναντικατάστατης φύσεως τῆς οἰκογενείας. Ὀφείλουμε νά εἴμεθα πλήρως ἐνήμεροι γιά τό ὅτι ἡ οἰκογένεια ἀνήκει στά μοναδικά στοιχεῖα τοῦ σύμπαντος, διότι δημιουργήθηκε κατ’ εὐθείαν ἀπό τόν Ἴδιο τόν Θεό καί διότι προσωπικῶς μετέσχε σ’ αὐτήν ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σαρκωθείς Θεός κατά τήν ἐπί γῆς παρουσία Του. Ἡ ἐνημέρωση καί συνειδητοποίηση ἐκ μέρους μας τῆς ἱερότητος τῆς οἰκογενείας ἀποτελεῖ ἀντίδοτο ἐναντίον τῆς συνεχοῦς δηλητηριάσεως τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας στίς ἡμέρες μας ἀπό παντός εἴδους θεωρίες καί συμπεριφορές

  Ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου, θεωροῦμε τήν Χριστιανική Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ καί μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου Του.

 Ὄντως, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Οἰκογένεια ἀποτελεῖ οἶκον Χριστοῦ, μόνιμη διαμονή Του, καί κατοικητήριό Του. Ἀσφαλῶς συναντοῦμε τόν Κύριο στήν Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως στήν λατρεία μας ἐκεῖ καί μέσῳ τῆς συμμετοχῆς μας στά Ἅγια Μυστήρια. Ἀλλά ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική οἰκογένειά μας εἶναι ἐπίσης κατοικητήριος τόπος γιά Ἐκεῖνον. Καί εἶναι Κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ λόγῳ τῆς βαθείας πίστεώς της σέ Ἐκεῖνον, πίστεως ἡ ὁποία μεταδίδεται ἀπό γενεά σέ γενεά στήν γενεαλογική ἱστορία ἑκάστης οἰκογενείας. Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική οἰκογένεια εἶναι κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ μέ τό νά ἔχῃ τήν προσευχή πρός Αὐτόν μόνιμο χαρακτηριστικό τῆς ζωῆς της, κάτι τόσο ἀπαραίτητο καί ζωτικό ὅσο ἡ ἀναπνοή καί ἡ τροφή.

  Ἡ οἰκογένεια εἶναι Κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ διότι καλλιεργεῖ καί συνεχῶς αὐξάνει τήν ἀγάπη ἀνάμεσα στά μέλη της, ἀγάπη ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγάπης, τόν Ἴδιο τόν Ἰησοῦ.

  Εἶναι κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ διότι καθημερινῶς ἀκούει τούς λόγους Του οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποθησαυρισθεῖ στήν Ἁγία Γραφή, τήν πηγή τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Ἡ Ὀρθόδοξη οἰκογένεια εἶναι κατοικητήριο Χριστοῦ διότι τά μέλη της συνεχῶς μεταμορφοῦνται καί ἀναπτύσσονται πνευματικῶς μέ τήν ἐγκατοίκησή Του μεταξύ των καί τήν δύναμή Του ἡ ὁποία καθαγιάζει καί ἀναγεννᾶ.

   Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική οἰκογένεια ὡς κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἄρωμα, γίνεται εὐωδία Χριστοῦ ὅπως θαυμάσια εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους (Κορ. Β΄ 2:15.) Φαντασθεῖτε κάθε Ὀρθοδοξο σπίτι νά γεμίζῃ μέ τό ἄρωμα τοῦ Χριστοῦ, νά εἶναι ἕνα σπίτι γεμᾶτο μέ τἠν εὐωδία Του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναπτύσσει αὐτή τήν ἐξαίσια εἰκόνα, λέγοντας ὅτι μιά τέτοια πνευματική εὐωδία Χριστοῦ διαχέεται, βγαίνει πρός τά ἔξω, φθάνει σέ πιστούς καί ἀπίστους, δικαίους καί ἁμαρτωλούς  (Κορ. Β΄ 2:16). Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική οἰκογένεια γίνεται αὐτομάτως ὄχι μόνο κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου Του. Καθίσταται, δέ, μαρτυρία ὄχι μόνο καθ’ ἑαυτήν λόγῳ τῆς Χριστιανικῆς παρουσίας της, ἡ ὁποία ὡς ἕνα συναρπαστικό πνευματικό ἄρωμα διαχέεται πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, ἀλλά, ἐπίσης καί διά τῆς δραστηριοποιήσεώς της σέ ἔργα τά ὁποῖα ἀποσκοποῦν στήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, στή μετάδοσή του καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Πρέπει νά ἀποτελῇ ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ καθημερινοῦ προγράμματος τῆς οἰκογενείας, τό καθῆκον διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου στούς ἀνθρώπους μέ κάθε τρόπο. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς πράξη πίστεως, ἀλλά ἐπίσης καί πράξη εὐεργεσίας πρός τούς ἀνθρώπους μέ τούς ὁποίους ἐρχόμεθα σέ ἐπαφή. Ἡ Ὀρθόδοξη οἰκογένεια, προσφέροντας διά τῶν μελῶν της τό Εὐαγγέλιο, λόγοις καί ἔργοις, καθίσταται ἀποστολική οἰκογένεια ἡ ὁποία συνεχίζει στόν 21ον αἰώνα τό ἔργον τοῦ εὐαγγελισμοῦ τό ὁποῖον ἄρχισαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἰκοσιένα αἰῶνες πρίν.   …………….

Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος