´ Κυριακή
Ἐπιστολῶν (Ἁγίου Δημητρίου)
Λόγος εἰς τόν
Ἀπόστολον
Οἱ Ἅγιοι στή ζωή μας
«
Ἡ μνήμη σου, ἔνδοξε Μάρτυς Δημήτριε, ἐφαίδρυνε σήμερον, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ» (Κάθισμα Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς)˜˜˜˜˜˜˜˜
Ἡ μνήμη σου, Ἅγιε Μεγαλομάρτυς
Δημήτριε, ἐλάμπρυνε σήμερα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ψάλλει γεμάτος
εὐγνωμοσύνη ὁ ἱερός ὑμνογράφος. Ἡ ἴδια εὐγνωμοσύνη πλημμυρίζει καί τίς καρδιές
ὅλων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Μέ θαυμασμό στέκονται μπροστά στήν ἱερή μορφή
τοῦ Ἁγίου τῆς Θεσσαλονίκης καί δίνουν τήν μαρτυρία τους γι᾽αὐτόν μεγάλοι Ἅγιοι
τῆς Ἐκκλησίας ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Ὅλοι τους τονίζουν
ὅτι ὁ Δημήτριος «ἀνῆλθε, νέος ἀκόμη, εἰς τά ἀνώτερα στρατιωτικά καί πολιτικά
ἀξιώματα» καί ὅτι σύν τοῖς ἄλλοις ἦταν καί «ἔξοχος διδάσκαλος τῆς χριστιανικῆς
πίστεως». Ἐλᾶτε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, νά
μελετήσουμε, ἔστω καί συνοπτικά τήν ζωή του καί νά ἀντλήσουμε ἀπ᾽αὐτήν διδάγματα,
πού θά μᾶς βοηθήσουν στόν ἀγώνα γιά τήν
κατάκτηση τῆς ἁγιότητας στήν ὁποία, ὅπως ἔχουμε εἰπεῖ πρόσφατα ἀπό τήν θέση
αὐτή, μᾶς καλεῖ ὁ Ἅγιος Θεός.
****
« Ἡ
μνήμη σου, ἔνδοξε Μάρτυς Δημήτριε, ἐφαίδρυνε σήμερον, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ»
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς λέγει
ὅτι ὁ Δημήτριος ἔζησε «κατά τούς χρόνους Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ τῶν
βασιλέων» κατό 296. «Ἐκατάγετο δέ, σημειώνει ὁ ἅγιος, ἀπό τήν πόλιν Θεσσαλονίκην.
Διακρινόταν γιά τήν χριστιανική του πίστη καί εὐσέβεια. Ἀρετές τίς ὁποῖες εἶχαν
φυτέψει στήν ψυχή του οἱ γονεῖς καί οἱ διδάσκαλοί του». Μάλιστα ἡ εὐσέβεια καί
ἡ πίστη του στόν Χριστό τόν εἶχαν κάμει ξακουστό καί «περιβόητον».
Ὁ Δημήτριος συνδύαζε μέ ἄριστο τρόπο τήν
πρακτική ζωή ἑνός ἀξιωματικοῦ καί διοικη-τοῦ, μέ τήν ἐσωτερική, μυστική
πνευματική ζωή ἑνός ἀνθρώπου ὁλοκληρωτικά ἀφιερωμένου στόν Ἅγιο Θεό. Μάλιστα
ἦταν τόση ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεό, ὥστε δέν ἔνιωθε καμμιά ἐσωτερική δυσκολία
στό νά ἀφήνει τίς ἐπίσημες κρατικές ἀσχολίες του καί νά καταφεύγει στόν τόπο
ὅπου γίνονταν οἱ συνάξεις τῶν χριστιανῶν. Τό ἐντυπωσιακό μάλιστα εἶναι, ὅτι
δέν πήγαινε ἁπλῶς νά παρακολουθήσει τά τῆς διδαχῆς καί τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ,
ἀλλά στόν ἱερό ἐκεῖνο χῶρο ἐπιδιδόταν μέ πολύ ζῆλο καί θαυμαστή ἐπιμέλεια στό
ἔργο τῆς κατήχησης τῶν πιστῶν καί μάλιστα τῶν νέων ἀνθρώπων.
Ἐκεῖ λοιπόν στόν τόπο τῆς συνάξεως τῶν
νέων πού βρισκόταν στήν Χαλκευτική Στοά, δί-πλα στό λουτρό τῆς ἀρχαίας
Θεσσαλονίκης συνελήφθη τήν ὥρα πού δίδασκε, καί ὁδηγήθηκε στόν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό. Κατά τήν ἀνάκρι-σή ἔδειξε
γενναιότητα καί σταθερότητα πίστεως ἀξιοθαύμαστη.
Χωρίς νά σκεφθεῖ τό μεγάλο καί ὑψηλό
ἀξίωμά του ὡς Διοικητοῦ τῆς Ἀχαΐας, δηλαδή ὁλόκληρης τῆς Ἑλλάδας, χωρίς νά
ὑπολογίσει τήν ζηλευτή θέση πού κατεῖχε στήν κρατική μηχανή, περιφρονώντας κάθε
τι πού λάμπει στά μάτια τοῦ κόσμου, ὁμολόγησε μέ θάρρος τήν πίστη του στόν
Χριστό. «Τῷ Χριστῷ μου πιστεύω μόνον» ἀπάντησε μέ ἀταλάντευτη ψυχική ἀνδρεία
στόν αὐτοκράτορα. Ἀπάντηση πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά παραδώσει μετά ἀπό λίγες
ἡμέρες ἤρεμα τό πνεῦμα του μέσα στήν φυλακή λογχισμένος ἀπό τίς λόγχες τῶν
δημίων.
Τό ἅγιο σῶμα του ἐτάφη ἀπό τούς πιστούς
στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ὁ ὁποῖος ἀναδείχθηκε πηγή, πού ἀνάβλυζε ἱερό μύρο
καί γέμισε μέ θαύματα τήν πατρίδα του.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ μιά
ἐξαίρετη ἐγκωμιαστική ὁμιλία πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο μεταξύ ἄλλων παρατηρεῖ ὅτι
ὁ ἅγιος Δημήτριος ποτέ δέν δέχτηκε στήν ψυχή του κάτι ἀντίθετο πρός τήν
θεοσέβεια. Οὔτε ἔκαμε κάποια πράξη πού δέν ἦταν ἀρεστή στόν Θεό. Ἀντίθετα
φύλαξε τήν θεία χάρη πού ἔλαβε μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα «ἀμίαντον», καθαρή καί
ἀμόλυντη. Τό θέλημά του τό προσάρμοζε πάντα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί καταλήγει
ὡς ἑξῆς: Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ σοφός καί παρθένος καί ὅσιος, μέ ἕνα λόγο ὁ
πάγκαλος καί παναμώμητος, ἦταν καί
δάσκαλος καί ἀπόστολος. Λαμπρυσμένος ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καλλιεργοῦσε τόν
ἀμπελώνα τοῦ Χριστοῦ σπέρνοντας τά θεῖα σπέρματα στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.
*****
Μέ
τήν θεοφιλῆ ζωή του καί μέ τίς ἀρετές πού κοσμοῦσαν τήν ἁγιασμένη ψυχή του,
στάθηκε κοντά στόν ἄνθρωπο προσφέροντας στούς συμπατριῶτες του Θεσσαλονικεῖς ὅ,τι
πιό πολύτιμο καί ἀναγκαῖο γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Τούς πρόσφερε τό λόγο τοῦ
Θεοῦ, τούς ὁδηγοῦσε καί τούς συνέδεε μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς.
Στάθηκε βοηθός καί συμπαραστάτης, δάσκαλος καί πατέρας στοργικός καί ἀλείπτης
ταπεινός ὄχι μόνο τοῦ μάρτυρα μαθητή του τοῦ Νέστορα, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων
νέων τῆς πατρίδας του.
*****
Πιό πρακτικά ἅγιος Δημήτριος μέ τή ζωή
καί τό ἔργο του ὑπογραμμίζει διαχρονικά τίς σχέσεις τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ μέ τά
μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Του.
Μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἅγιοι πού εἶναι ὅ,τι
πιό τέλειο, ὡραῖο, ἀληθινό, ἐλεύθερο καί πιό γνήσιο ἔχει νά ἐπιδείξει ἡ
ἀνθρωπότητα, μᾶς δείχνουν τό ἀνώτερο σημεῖο στό ὁποῖο μπορεῖ νά ὑψωθεῖ ἡ
ἀνθρώπινη φύση. Διότι ἀκριβῶς ἡ ἁγιότητα εἶναι ἡ κατά χάριν ἕνωση μέ τόν Θεόν,
ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ κάθε ἅγιος μέ τήν ὅλη ζωή του μαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια:
ὅτι μέσα στήν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος, κατά τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο
Πόποβιτς, διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν μεταμορφώνεται εἰς θεόν
κατά χάριν, εἰς κατά χάριν θεάνθρωπον». Ἑπομένως στήν ὕπαρξη τοῦ κάθε ἁγίου,
μέσα του καί γύρω του ἀναπαύεται ὁ θεός. καί τοῦτο διότι ὁ κάθε ἅγιος εἶναι κάθε
ἅγιος εἶναι κατοικητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γι᾽αὐτό κι ἐμεῖς, ὅταν εἴμαστε
δίπλα σ᾽ἕνα ἅγιο ἄνθρωπο αἰσθανόμαστε νά μᾶς κατακλύζει ἕνα αἴσθημα μοναδικό.
Κουρασμένοι ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς πνι-γμένοι
ἀπό τούς καπνούς τῆς ἁμαρτίας, τρέχουμε κοντά στούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ, διότι οἱ
ἅγιοι ἔχουν μιά συμπεριφορά γεμάτη λεπτότητα, διαφάνεια, καθαρότητα σκέψης καί
αἰσθημάτων. Κι᾽αὐτό μᾶς κάνει κοντά τους νά νιώθουμε ἄνεση καί ἐλευθερία. Δέν
φοβόμαστε μήπως μᾶς ἀπορρίψουν καί μᾶς
φερθοῦν ἀπαξιωτικά γιά τήν ὅλη κατάσταση στήν ὁποία βρισκόμαστε. Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ
δέν συντρίβουν τήν προσωπικότητα ἐκείνων πού καταφεύγουν κοντά τους, γιατί οἱ
ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν προσέλθει στό ναό τους, στήν εἰκόνα τους, στό ἀσκητήριό
τους συντετρι-μένοι ἀπό μετάνοια. Ντρεπόμαστε μπροστά σ᾽ἕναν ἅγιο γιά τίς
πράξεις μας, ἀλλά ταυτόχρονα νιώθουμε τήν ἀξία μας ὡς πρόσωπα.
Αὐτό σημαίνει ὅτι κι ἐμεῖς πού ἀγωνιζόμαστε τόν καλόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς
ἀνάλογα ὀφεί-λουμε νά συμπεριφερόμαστε στούς ἀνθρώπους πού μᾶς πλησιάζουν. Στά
παιδιά μας, στούς μαθητές μας, στούς συνεργάτες μας, σέ κάθε ἄνθρωπο πού θά
σταθεῖ μπροστά στό γραφεῖο ἤ τήν θυρίδα τῆς ὑπηρεσίας μας γιά τήν τακτο-ποίηση
ὁποιουδήποτε θέματός του. Ποτέ μή τσαλακώνουμε μέ τόν λόγο τόν σκληρό ἤ τόν
ἀπότομο τήν προσωπικότητα τοῦ ἄλλου, ὅσο κουρασμένοι καί στενοχωρημένοι κι ἄν
εἴμαστε. Ἔπειτα οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ
ἄνθρωποι δέν κάμνουν ποτέ διακρίσεις. Ἔχουν καρδιά ἀνοιχτή σέ πλούσιους καί φτωχούς,
γραμματισμένους καί ὀλιγογράμματους, σέ δικούς καί ξένους, σέ δίκαιους καί
ἁμαρτωλούς. Ὅπως ἔκανε ὁ Ἅγιος Δημήτριος. Εἴτε στήν στρατευομένη εἴτε στήν
θριαμβεύουσα Ἐκκλησία βρίσκονται ἐκπέμπουν μιά ζεστασιά πού θερμαίνει τούς
ἀνθρώπους πού τούς πλησιάζουν. Καί ταυτόχρονα χωρίς νά μιλᾶνε τούς δημιουργοῦν
τό αἴσθημα ὅτι κοντά τους ἀποκτοῦν δυνάμεις καί τούς κάνουν νά νιώθουν τή χαρά
πώς δέν εἶναι μόνοι.
Εἶναι
κι αὐτό ἕνα σημεῖο πού ἀξίζει νά προσέξουμε ὅλοι οἱ πιστοί καί νά ἀντιγράψουμε
τούς ἁγίους μας στήν καθημερινή πράξη. Ἰδιαίτερα σήμερα πού ἡ μάστιγα τῶν
διακρίσεων λυμαίνεται τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες καί γεμίζει πικρία τίς ψυχές
πολλῶν συνανθρώπων μας. Κοντά στόν ἅγιο
ἐκπαιδευτικό, στόν ἅγιο ὑπάλληλο ὁ κάθε ἄνθρωπος νά νιώθει αὐτή τή ζεστασιά. Νά
νιώθει πώς δέν εἶναι μόνος καί ἔρημος.
*****
« Ἡ
μνήμη σου, ἔνδοξε Μάρτυς Δημήτριε, ἐφαίδρυνε σήμερον, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ»
Ἀδελφοί μου, ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημή-τριος καθώς καί
κάθε ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς δείχνουν τό δρόμο τῆς τελειότητας. Μᾶς ὑπενθυ-μίζουν
ὅτι «κατά τόν καλέσαντα ἡμᾶς ἅγιον» καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά γίνουμε «ἅγιοι ἐν
πάσῃ ἀναστρο-φῇ» (Α´Πέτρ. α´15).
Νά μισήσουμε τήν ἁμαρτία καί νά
ταυτίσουμε τή ζωή μας μέ τήν ἀρετή. Μέσα στόν κατακλυσμό τοῦ κακοῦ ὁ πλήρης
ἐξαγιασμός τῶν πιστῶν ὁ σεβα-σμός στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων, ἡ λεπτότητα, ἡ
τρυφερότητα τῆς ψυχῆς, τό ἀγκάλιασμα καί ἡ ἀνα-γνώριση τῆς ἀξίας τοῦ κάθε
ἀνθρώπου, μποροῦν νά κερδίσουν εἰς Χριστόν πολλούς ἀνθρώπους, ὅπως ἔγινε καί μέ
τόν Ἅγιο Δημήτριο. Ἄς τόν μιμηθοῦμε.
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου