Σταυρικός ή Σταυρωμένος Σεπτέμβρης ; - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Σταυρικός ή Σταυρωμένος Σεπτέμβρης ;

Κυριακή προ της Υψώσεως

Σε έναν κόσμο που φοβάται τον θάνατο διότι σ’εκείνον έλαχε να σταματά το αιώνιο κακό του, υψώνεται ένα Ξύλο για να θυμίσει πως Αυτός που σταυρώθηκε σε αυτό δίνει μόνο Ζωή και η παρουσία Του διαλύει τα σκοτάδια του Άδη. Στην ύψωσι του Τιμίου Σταυρού θυμήθηκαν οι περισσότεροι την Θυσία του Υιού του Θεού, άλλοι είδαν τη Λύτρωσι, αρκετοί έφεραν στο νου τους την εικόνα του φιδιού που ύψωσε μετά από εντολή του Θεού ο Μωϋσής ύψωσε στην έρημο για να γλυτώσει τον λαό από τον θάνατο που επέφερε το τσίμπημα από τα δηλητηριώδη φίδια που κατέκλυσαν την περιοχή. Το κοίταγμα στο φίδι αναιρούσε τις θανατηφόρες παρενέργειες.

Είναι η αμαρτία όλου του κόσμου κρεμασμένη στους σεπτούς ώμους του Χριστού και ειδεχθής στην όψι εκείνη, φαντάζει με το χάλκινι φίδι της ερήμου. Προσπαθεί να βελτιωθεί ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας όσα πολιτιστικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και άλλα μέσα του προσφέρει το υψηλό βιοτικό επίπεδο του «σήμερα». Καταβάλλει, δηλαδή, κόπους να εξυψωθεί στο πνεύμα και να πλησιάσει όσο το δυνατόν πιο υψηλές έννοιες.
Μα βλέπουμε ότι όσο κι αν αγωνίζεται, δυστυχώς, στον κόσμο επικρατεί ο φανατισμός, το πονηρό, το βλάσφημο, το χυδαίο, το υποκριτικό, το ύπουλο, το «κακό» με όλες τις μορφές του ως στίγμα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ακόμη και στις κοινωνίες που αποτελούν την «ενσάρκωσι του πολιτισμού», τα ιδανικά που επαγγέλλονται είναι γεμάτα από μια στείρα αγαπολογία και από χλιαρά αισθήματα ενώ είναι φανερό ότι απουσιάζει η σαρκωμένη Αγάπη, ο Κύριος Ιησούς. Τελικά όσο κι αν νομίζει ο άνθρωπος πως με τις δυνάμεις του θα ανεβεί ψηλά, αυτό δε συμβαίνει ποτέ αν δεν φυτρώσει στην καρδιά του το Ξύλο της Ζωής, η Σταυρωμένη πια Αγάπη, η αληθινή. Μόνο μέσα από τον Σταυρό και την Ανάστασι μπορούμε να μιλούμε για αρετή, για ευημερία, για ευτυχία, για ιδανικά, για σωτηρία, για αφθαρσία, για αιωνιότητα, για Παράδεισο αυθεντικό.

Η Εκκλησία, όχι μόνον τον Σεπτέμβριο αλλά και σε όλη τη διάρκεια του χρόνου περιφέρει τον Τίμιο Σταυρό σαν το μοναδικό αντίδοτο στα θανατηρά τσιμπήματα του κόσμου και άρα των παθών και της αμαρτίας. Εκείνος Σταυρωμένος εμείς ελεύθεροι. Εκείνος ως κακούργος κι’εμείς αγιάζουμε. Εκείνος κλίνει την κεφαλή με τη Θέλησί Του στον Θάνατο κι’εμείς σηκώνουμε βλέμμα αισιοδοξίας προς τη Βασιλεία Του. Είναι, στ’αλήθεια, η έννοια και η κλίμακα η νοητή του Τιμίου Σταυρού η γροθιά στη ματαιοδοξία και στο ψεύδος, στις δύο διαστάσεις της πλάνης ενώ πάντα θα είναι ο πνευματικός νικητής στην πάλη με τον αντίδικο. Αν δεν υψωθεί ο άνθρωπος στην ταπείνωσι του Σταυρού, στη μακροθυμία του Σταυρού, στην ειρήνη του Σταυρού τότε δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να συνυπάρξει με τον ίδιο τον εαυτό του ούτε και με τους συνανθρώπους του και πάντα θα καταλήγει νεκρός αφού μόνο εκείνος που θα πιστέψει στον Υιό του ανθρώπου δε θα χαθεί αλλά θα ζήσει αιώνια. Κι ας αγωνίζεται να αποδείξει πως κατάφερε το άριστο. Μια αναπάντεχη τροπή των πραγμάτων θα αποδεικνύει ότι δεν κατάφερε απολύτως τίποτε παρά μόνο να ξεγελά τον εαυτό του, ίσως τον πλησίον αλλά ποτέ τον Θεό.

Η Μητέρα Εκκλησία κρατώντας τον Βασιλικό και τον Σταυρό, τις δυο προοπτικές του μεγαλείου Της, όχι μόνο στα Σεπτεμβριανά σοκάκια αλλά στα πέρατα της γης, σε κάθε εποχή, κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή πηγνύει το Σταυροπήγιο του μαρτυρίου και της μαρτυρίας Της. Ο Σταυρωμένος της Πολίτικης εκκλησιάς Της βρέθηκε χωρίς χέρια όμως Εκείνη συνεχίζει να αγκαλιάζει κάθε εικόνα Θεού. Ο «Θρόνου προκάτοχος» στα ερείπια ενός Ναού ψάχνει για ίχνη ελπίδας εντούτοις οι προσκυνητές της θεωρούν δεδομένη την άντλησί της. Ο πειρασμός στου όχλου τα έργα νόμιζε πως επιτελεί έργο αγαθό και στων «υψηλών» τις διάνοιες ψιθύριζε το αποτελείωμα της Ρωμηοσύνης. Δεν έχει δάκρυα ο Σταυρός της Πόλης διότι είναι βουτηγμένος στο βουβό κλάμα των δικαίων ενός Γένους. Έχει Κηρυναίο ο Χριστός στην Πόλι. Οι τάφοι της άδειασαν σε μια νύχτα μα δεν ήταν και ποτέ γεμάτοι! Η Πόλι είναι ο τρόπος της Ανάστασης.  Οι ευσεβείς Ρωμηές, μυροφόρες  στο κενό θυσιαστήριο εμπρός, επιμένουν αρχοντικές στην προσευχήκαι το καντήλι της πίστης απομένει εκεί και παραμένει γεμάτο και φωτεινό. Η Παναγιά με τραύματα στο εικόνισμα. Το θλιμμένο βλέμμα είναι ανοιξιάτικο.

Τελικά ο Σεπτέμβρης,  είτε Σταυρικός είτε Σταυρωμένος, έχει τη γεύσι του ιερού συμβόλου έντονη. Τα «τσιμπήματα» πολλά  αλλά Συ Βασιλεύουσα πιστεύεις στον Κύριο του ελέους. Θα ζεις, λοιπόν, στους αιώνες.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης  

πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινούπολης