Εἶπαν, καὶ εἶναι σωστό, πὼς μιὰ
κοινωνία ποὺ δὲν δέχεται πιὰ τὰ παιδιά της, σὲ ὅποια φάση τῆς ἀναπτύξεώς τους, ὅπως
καὶ ἐκείνη ποὺ ἀπορρίπτει τοὺς γέροντες, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀνάπηρους, δὲν εἶναι
ἄξια νὰ ἐπιζήσει. Δὲν εἶναι κοινωνία ἀνθρώπων. Εἶναι ζούγκλα. Αὐτοκαταργεῖται. Ἰδιαίτερα
μιὰ γυναίκα ποὺ ἀποφασίζει νὰ σκοτώσει τὸ παιδί της, ἔστω καὶ κυοφορούμενο δὲν
παύει νὰ εἶναι παιδί της, ἄν δὲν διώκεται ποινικά δὲν σημαίνει, πὼς παύει νὰ
διώκεται συνειδησιακά. Αὐτή τὴ
συνείδηση ποιὸς θὰ τὴν καθησυχάσει; Ἔστω
καὶ ἂν προσωρινά τῆς ἐπιβληθοῦν περιοριστικά μέτρα, δὲν φιμώνεται. Ἔρχεται ὥρα ποὺ ἐξεγείρεται καὶ μαστιγώνει ἀνελέητα.
Διότι ἡ ἔκτρωση δὲν εἶναι ἁπλὸ ἔγκλημα. Εἶναι μοναδικὴ ἐγκληματικὴ διαστροφή. Δὲν
ὑπάρχει χειρότερη διαστροφή ἀπό τὸ νὰ δολοφονεῖ ἡ ἴδια ἡ μητέρα τὸ σπλάχνο της.
Τὴν ὥρα ἐκείνη διαστρέφει τὴ φύση της, τὸ μητρικὸ φίλτρο, τὴν ἵδια τὴν ἀγάπη.
Χτυπάει τὶς ρίζες τῆς ζωῆς. Τὸ θέμα ἔχει εὐρύτερες διαστάσεις. Παράλληλα μὲ τὴ
διαστροφὴ ποὺ προκαλεῖ στὴν ψυχὴ τῆς μητέρας, δὲν εἶναι μικρότερη ἡ φθορὰ ποὺ
δημιουργεῖ στὴ συνείδηση τῶν γιατρῶν. Δὲν εἶναι πιὰ γιατροί. Δὲν ὑπηρετοῦν τὴ
ζωή. Ὑπηρετοῦν τὸ θάνατο. Μὲ ἀμβλυμένη συνείδηση εἶναι ἀκατάλληλοι γιὰ τὴν ἄσκηση
τοῦ ἱεροῦ λειτουργήματός τους. Γίνονται καὶ ἐπίορκοι, ἀφοῦ ἀθετοῦν τὴν ὑπόσχεσή
τους, τὸν ὅρκο τους, ὅπως διατυπώνεται στὴ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ». Σ’ αὐτῆν ἀναφέρονται
καὶ τὰ ἑξῆς: «Τὴ στιγμή ποὺ γίνομαι ἀποδεκτὸς ὡς μέλος τοῦ ἰατρικοῦ ἐπαγγέλματος
ὁρκίζομαι νὰ ἀφιερώσω τὴ ζωή μου στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀνθρωπότητος... Θὰ ἀσκήσω τὸ
ἐπάγγελμά μου μὲ συνείδηση καὶ ἀξιοπρέπεια... Θά διατηρήσω τὸν ὑπέρτατο σεβασμό
γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως, ἀκόμα καὶ ὑπό ἀπειλή, δὲν θὰ
χρησιμοποιήσω τὶς ἰατρικές μου γνώσεις ἀντίθετα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἀνθρωπότητος...».
Περιοδικό «ΖΩΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου