ΔΙΑΠΡΥΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΕΝΟ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΔΙΑΠΡΥΣΙΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ  ΛΟΓΟΥ  ΚΕΝΟ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» -Εφ.1,3- που, τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια «έθετο» στο πηδάλιο της Εκκλησίας μας δυο λαμπρούς  οιακοστρόφους. Τα δέκα πρώτα το μακαριστό κυρό Χριστόδουλο, Ιεράρχη  κυρίως με λόγο διαπρύσιο, Χρυσοστομικό, και τα ακόλουθα ως σήμερα επτά -ευχή για πολλά ακόμα- το νυν Μακαριώτατο κ. Ιερώνυμο Β’, Ιεράρχη κυρίως με έργο «Βασιλειανό», δηλαδή, κοινωνικό.--

******

        Ιανουάριος 2016. Δάκρυ και πάλι με πολλούς άλλους στη μνήμη του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου. Και το ερώτημα, ακόμα ανοιχτό, «γιατί βιάστηκε ο Θεός να τον μεταστήσει από τα επίγεια και πρόσκαιρα, στα ουράνια και αιώνια»; Όχι από έλλειψη σεβασμού στην ανερμήνευτη βουλή της Αγάπης Του, αλλά άπό αίσθηση απουσίας του διαπρύσιου χριστιανικού λόγου του σε χρόνια πολύ δίσεχτα!

        Νοέμβριος 2007. «Διέρχομαι μεγίστη δοκιμασία, αλλά ως παιδιόθεν ηγάπησα τον Χριστόν, ούτω και τώρα έτι περισσότερον αγαπώ, πιστεύω και ελπίζω σ’ Εκείνον. Μη παύσητε να προσεύχεσθε, εκεί στο όμορφο νησί που ευρίσκεσθε. Ο Θεός μαζί σας». Πηγαίο «άνω σχώμεν τας καρδίας» το, «διέρχομαι μεγίστη δοκιμασία» της απάντησης του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου στην ευχή-ελπίδα μου να τον κρατήσει ο Θεός κι άλλο στην επίγεια έπαλξη, «ως αναγκαιότερον δι’ υμάς», και, «εις την υμών προκοπήν και χαράν της πίστεως», κατά τη δεύτερη επιθυμία του Απ. Παύλου -Φιλπ.1,22.

      Δυόμιση μήνες μετά, 2008, Ιανουαρίου 28, Δευτέρα, έξι και κάτι πρωινή, νύχτα, σκοτάδι πηχτό, άνεμος δυνατός, θαλάσσιο απαγορευτικό, στο τηλέφωνο η φωνή της δεύτερης κόρης μου πνιγμένη στο λυγμό. «Πέθανε … ο Χριστόδουλος … Κι αν θες να ξέρεις, ο θεολόγος εσύ, δεν είναι εντάξει ο Θεός»! Ανείπωτη πίκρα σε χείλη νεανικά, αγάπη, στην απύθμενη αγάπη του για νέους και παιδιά ! Ρομφαία συνειδησιακή στη δική μου ψυχή, και στο Χριστό καταφυγή. «Λυπήθηκε βαθιά και ταράχτηκε ο Ιησούς ως είδε την αδελφή του Λαζάρου να κλαίει». Και είπαν με θαυμασμό οι Ιουδαίοι. «Δες πόσο τον αγαπούσε»! -Ιωαν.11,33. Τότε, που «μη εκστάς της φύσεως μετέσχεν του ημετέρου φυράματος»!

******

       Έβγαινε στην Ωραία Πύλη του Καθεδρικού ναού Αθηνών την Κυριακή, κι έρρεε από το τα χείλη του λόγου διαπρύσιου «ύδωρ ζων»! Κι ένιωθαν «η εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» -Ψ.62,2-απανταχού της γης Έλληνες, να ραίνει την ψυχή τους χριστιανικής ελπίδας «δρόσος Αερμών»! «Ελάτε όπως είσαστε», φώναξε στα παιδιά και τους νέους, παραλλάσσοντας σημερινά εκείνη τη θεία φωνή. «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με». Και, «χαράς ευαγγέλια» στην κάθε παρουσία του μετά, ατμόσφαιρα παραπλήσια με αυτή της ακόλουθης ιστορίας.

    «Μια μέρα σταμάτησε στο σπίτι μας ένας Άγιος. Η μητέρα μου τον είδε να κάνει στην αυλή τούμπες για να διασκεδάσει τα παιδιά. -‘Κοίτα, μου είπε, είναι στ’ αλήθεια ένας Άγιος, μπορείς γιε μου να πας κοντά του’! Πήγα, κι ο Άγιος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και μου είπε:--‘Τι σκέφτεσαι να κάνεις, μικρέ μου’; --‘Δεν ξέρω. Τι θέλετε να κάνω’;--‘ Όχι πες μου εσύ τι θέλεις να κάνεις’. --‘Εμένα μου αρέσει να παίζω’.--‘Λοιπόν, θέλεις να παίξεις με τον Κύριο’; --‘Δεν ήξερα τι ν’ απαντήσω’. --‘Βλέπεις, πρόσθεσε, αν μπορούσες να παίξεις με τον Κύριο, αυτό θα ήταν το πιο μεγάλο πράγμα που έκανε ποτέ κανείς. Όλοι τον παίρνουν τόσο πολύ σοβαρά, ώστε τον κάνουν θανάσιμα πληκτικό…». --Παίξε, γιέ μου, με το Θεό. Είναι ο καλύτερος σύντροφος στα παιχνίδια σου». Ένας Αρχιεπίσκοπος στους αντίποδες του «θανάσιμα πληκτικός», μακριά από «σοβαρούς και κατωφρυωμένους επί σεμνότητι, πλάσμα σωφροσύνης έξωθεν περικειμένους» -Μ. Βασίλειος.

       Προσπέρασε την ατυχή, λίαν επιεικώς, υπόδειξη του τότε Προέδρου της Βουλής στον Πρώτο της Εκκλησίας. «Όλοι μπορούν να μιλούν στη χώρα αυτή, όχι όμως εσύ»! Έμεινε «άχρι θανάτου πιστός» στην urbi et orbi ενθρονιστήρια διακήρυξη. «Δε χαρίζουμε σε κανέναν το προνόμιό μας να έχουμε άποψη». Ευτυχώς!

       Η πολιτική ηγεσία της χώρας αντιμετωπίζει την Εκκλησία-πείτε σεις, αν ή πόσο πιο πολύ σήμερα-σαν μια συμπαθητική γραφικότητα περασμένης εποχής. Την «ανέχεται» για λόγους ιστορικούς-«και … τινας άλλους». αλλά σε ρόλο, «Μαρίας της σιωπής». Ξαφνιάστηκε,, λοιπόν, που ο νέος «άγγελος της λυχνίας των Αθηνών», διακήρυττε με παρρησία. «Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός, και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί, και βαθιά εισχωρεί …»! -Εβρ.4,12.

******

       Ιανουάριος 2016. Λέτε να είναι σύμπτωση; Διαβάζω στο Διαδίκτυο. «Ο Ιωάννης Λιάπης -νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄- εντάχθηκε από νωρίς στα ακμάζοντα την εποχή εκείνη κατηχητικά σχολεία, όπου γνώρισε τον πνευματικό του καθοδηγητή, Αρχιμανδρίτη τότε, και μετέπειτα Μητροπολίτη Θηβών-Λεβαδείας, Νικόδημο Γραικό». Ο οποίος, διευκρινίζω τα με έντονη γραφή, ήταν πνευματικό ανάστημα του δυναμικού προϊσταμένου της «Ζωής», Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Παπακώστα, λαμπρότατου ιεροκήρυκα του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Προσθέτω. «Ήμουν κι εγώ εκεί, «παιδιόθεν»- ΧΜΟ, ΧΦΕ, Κατηχητής. Και, συλλογίζομαι. Φαίνεται ότι, ως νέοι ήπιαμε με το Μακαριώτατο νερό από την ίδια πνευματική πηγή.

      Έτσι εξηγείται ότι μάθαινα και χαιρόμουν στο Όνομα του Κυρίου από την πρώτη στιγμή, τη θεοφιλή διακονία του «στην Εκκλησία του Θεού που παροικεί στη Βοιωτία». Κι εκείνην που ως «Προεστώς» αυτής, ευλογούσε ο Χριστός να επιτελεί, περνώντας, ως ορίζει η θεία επιταγή το χρέος της αγάπης, το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, στην πρώτη γραμμή. Οπότε θα παραβίαζα ανοιχτές θύρες, αν συμπλήρωνα με πλείστους άλλους, πόσο πιο πολύ χαίρομαι στο Όνομα του Κυρίου τώρα, που ως ο Πρώτος της Εκκλησίας της Ελλάδος, και είναι ιδιαίτερα σημαντικό αυτό, έχει ανεβάσει το χρέος και έργο της αγάπης στο δοκιμαζόμενο άνθρωπο σε υψίπεδο «Βασιλειανό»!  

******

        «Ευλογητός, λοιπόν, ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» -Εφ.1,3- που κρατεί στο πηδάλιο της Εκκλησίας μας εφτά χρόνια τώρα το λαμπρό οιακοστρόφο κ. Ιερώνυμο Β΄, Ιεράρχη του Μεγάλου Βασιλείου ακόλουθο. Ο οποίος, ελπίζω συγχωρεί στον υπογράφοντα, ογδοντάχρονο πια, με τον οφειλόμενο βαθύτατο σεβασμό, και «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκεν», να καταθέσει ανησυχία για κάτι που ασφαλώς η Μακαριώτητά του γνωρίζει πολύ πιο καλά και πολύ πιο υπεύθυνα. Άνεμος άρνησης της Ελληνορθόδοξης παράδοσης παγερός πνέει στη χώρα απροσχημάτιστα, ορμητικά, και … επιδεικτικά ! Και διαχέει τόσο ετεροχρονισμένα, τι τραγικό, πνευμα αντιχριστιανικό, και  αυταπόδεικτα πια  κάλπικο !

      Αλλά ! Πριν προλάβω να περάσω στην επόμενη παράγραφο, οι εόρτιες επισημάνσεις του Μακαριώτατου από το Παλαιό Φάληρο -άραγε, γιατί από κει;- έρχονται να επισφραγίσουν το, «πολύ πιο καλά και πολύ πιο υπεύθυνα». «Τα Θεοφάνεια, είπε λιτά, όπως πάντα, πλην σταθερά, απευθυνόμενος ένθεν κακείθεν αρχικά, είναι η φανέρωση του Φωτός του Κυρίου μας σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν, εξήγησε, πολλά φώτα, από πολλές πλευρές, αλλά όπως είπε και ένας μεγάλος ποιητής μας, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλά φώτα, αλλά το φως είναι ένα, ο Ιησούς Χριστός». Άνοιξε στο παρόν και το μέλλον το πνεύμα των στίχων. «Ήταν φώτα, χίλια φώτα --- μα δεν ήτανε το φως», του Γ. Βερίτη, και, δείχνοντας ευδιάκριτο ποιους, επεσήμανε. «Είναι λυπηρό ότι πράγματα Θεόδοτα, στα οποία στηρίχθηκαν γενιές μας και αναστήθηκαν έχουν μπει στο περιθώριο της ειρωνείας, της περιφρόνησης ή της αγνοίας». Με ολύμπια ηρεμία, γαλήνη χριστιανική, και τρυφερότητα πατρική, τους διαμήνυσε λίαν ευανάγνωστα. «Στέκω εδώ» !

      Ύστερα στράφηκε στην άλλη πλευρά. «Κάλεσε τους πιστούς να κάνουμε μία προσπάθεια προς τη σύνεση, προς τη σοβαρότητα, προς το Φως, τον Ιησού Χριστό τον οποίο ήρθαμε σήμερα να προσκυνήσουμε…». Συνέδεσε το ίδιο ευανάγνωστα, «το Φως, τον Ιησού Χριστό», με τη σύνεση και τη σοβαρότητα, ως δυο χρυσούς κρίκους για όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Θύμισε ότι ο Χριστός τους ζητεί. «Να έχετε τη σύνεση που έχουν τα φίδια και την ακεραιότητα που έχουν τα περιστέρια» -Ματθ.10,16. Τουτέστιν, να μην είσαστε, «χαλκοί ηχούντες» και «κύμβαλα αλαλάζοντα»! Για τον επί πλέον λόγο ότι, «οι χάλκινοι ήχοι» και «οι κυμβαλικοί αλαλαγμοί», επιστρέφονται συχνά, δίβουλα και διαβολικά ως μπούμερανγκ, όχι στους εκβάλλοντες αυτούς, αλλά στην Εκκλησία συνολικά !  

******

      Πάντα ταύτα υποδηλώνουν ευκρινώς ότι, σε χρόνια δίσεχτα πολύ, έχουμε όχι μικρό διαπρύσιου χριστιανικού λόγου κενό! Κατά την Αρχιεπισκοπική επισήμανση, συνετού και σοβαρού, τουτέστιν, ουσιαστικού. Και ότι, κάνουν μεγάλο λάθος όσοι επιχειρούν να το αναπληρώσουν με πυροτεχνήματα λεκτικά ! Ενίοτε, εμπαθή ή αφοριστικά !  Παρότι έχουν αντίθετη επιταγή. «Ευλογείτε και μη καταράσθε» -Ρωμ.12,14. Αλλά, και είναι μακριά από το. «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν ρήμα πονηρόν καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού»-Ματθ.5,11.

       Το κρίσιμο της ώρας απαιτεί να μην αργήσει αυτό το κενό να καλυφθεί. Μάλιστα τώρα, που ως θέλει άλλη ιστορία, «ο Θεούλης μπορεί από πάνω να δει και να πει: «Δεν είναι σε αγάπη αδειανά τα χέρια της Εκκλησίας»! Το «Βασιλειανών» διαστάσεων κοινωνικό έργο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, και το όχι πολύ πιο μικρών των άλλων Μητροπόλεων της Ελληνικής γης, «βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές». Δεν μπορεί ο από τα πανάρχαια χρόνια έως και νυν βαθύτατα ευσεβής Ελληνικός λαός να αφήνεται χωρίς ομπρέλλα, ασκεπής στην αρνητική βροχή που κατεβάζουν πολιτικοί, παρατρέχοντας, μάλιστα, «χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή ότι, και το ισχύον Σύνταγμα, τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας σφραγίζει η επιγραφή. «Εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος».

       Τη Συνοδική Ιεραρχία της Εκκλησίας κοσμούν μέλη εκλεκτά, και ο ευρύτερος θεολογικός χώρος έχει σε εφεδρεία, όχι και λίγα αξιόλογα. Διό δεν είναι πρέπον η μικρή αυτή γραφίδα να πει, πώς μπορεί το κενό διαπρύσιου χριστιανικού λόγου να καλυφθεί. Το πιο πολύ, που θα μπορούσε ίσως να καταθέσει ο υπογράφων ως ένας εκ των κάτω και πολλών είναι ότι. Οι Συνοδικές Εγκύκλιοι, χωρίς να παύουν να είναι απαραίτητες, όσο άρτιες κι αν είναι, δεν επαρκούν για το έργο αυτό. Κυρίως γιατί συνήθως, διαβάζονται «υπηρεσιακά», και ακούγονται από παθητικά μέχρι αδιάφορα.

      Δε θα συνέβαινε αυτό σε ένα λόγο άμεσο, ζωντανό, γλαφυρό, ευφρόσυνο, γιατί όχι και συναρπαστικό ! Αρκεί το τελευταίο να μην επισκιάζει τα, συνετό, σοβαρό, ουσιαστικό, προσγειωμένο, επίκαιρο. ! Που, θα προσφέρεται σε καίριες στιγμές με πανελλήνια, και όχι μόνο, Ραδιοτηλεοπτική κάλυψη, από την Ωραία Πύλη του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών -μπορώ να προσθέσω, και εις μνήμην του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, αλλά αν αυτό ενοχλεί, ας διαγραφεί- από αρμόδια οριζόμενους Ιεράρχες ή άλλους έγκριτους ρέκτες και μέντορες του λόγου αυτού. Δε χωρεί αμφιβολία ότι, ο βαθύτατα ευσεβής Ελληνικός λαός, που στις  Μεγάλες Ώρες της Εκκλησίας είναι κοσμοβριθώς παρών, «ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων»,  διψάει σήμερα για «ύδωρ ζων» !

      Από κει και πέρα, η αμεσότητα σχέσης των προσώπων από τη μια, κι από την άλλη, πάνω απ’ όλα και πιο πολύ, «το Πνεύμα το Άγιο, που πάντα χορηγεί» στην Εκκλησία, είναι βέβαιο ότι, και «θα παρακαλέσει καρδιές» και θα φέρει «καρπόν  πολύν» !

Αθ. Κοτταδάκης