Γιατί αλήθεια να θεωρούνται ξένοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίσουμε; - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Πλησίον μας δεν είναι μόνο ο τοπικά ή κοινωνικά πλησίον, αλλά κατά τη χριστιανική αντίληψη δημιουργείται με την αγάπη και υπηρετείται με την ανιδιοτελή διακονία και θυσία. Ο πλησίον δεν δίνεται, αλλά γίνεται και μπορεί να είναι κάθε άνθρωπος , ακόμη και ο τοπικά πλησίον μας.

Ο χριστιανός δεν αγαπά τον πλησίον του επειδή τον αισθάνεται ως κοινωνικά ή ψυχολογικά όμοιό του, αλλά επειδή είναι ενωμένος μαζί του με την κοινή ανθρώπινη φύση που ανακεφαλαίωσε ο Χριστός μέσα  στην Εκκλησία και επειδή είναι ομοούσιος με αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι εν Χριστώ βρίσκουμε την πραγματική ενότητά μας και καλούμαστε να ζήσουμε ως ομοούσιοι. Αυτό βέβαια προσκρούει στον εγωισμό μας, γι’ αυτό απαιτεί ξεχωριστή προσπάθεια. Εδώ όμως βρίσκεται και το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής.

Ο περιορισμός στην ατομικότητα αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας, ο οποίος εμποδίζει και την ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνικότητας και θρησκευτικότητας. Δυστυχώς ο ρατσισμός αποτελεί σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.

Οπωσδήποτε κάθε ξένο και άγνωστο μας προκαλεί ένα φόβο. Αλλά και αφύσικο είναι η αγάπη μας να μην ξεπερνάει το φόβο απέναντι σε κάθε ξένο. Γιατί αλήθεια   να θεωρούνται ξένοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίσουμε; Δεν είμαστε όλοι παιδιά και αδέλφια με κοινό πατέρα το Θεό;

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας