Ακοή... υπακοής! - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής που θα ανατείλει, ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους Χριστιανούς που προέρχονται από το γένος και την παράδοσι των Εβραίων. Το Πνεύμα του Θεού χρησιμοποιεί σαν όργανο πολύτιμο τη σκέψι και τη γραφίδα του Παύλου για να οικοδομήσει επάνω στη γη αλλά και στις συνειδήσεις των πιστών την άναρχη και προαιώνια και άκτιστη Εκκλησία ώστε να είναι ορατή ως Σώμα Χριστού. Βασικό στοιχείο αυτής της Εκκλησίας είναι ο πρώτος, ο αρχηγός, ο ποιμένας. Διότι χωρίς ποιμένα τα πρόβατα παρασύρονται και τελικά αφανίζονται από τη μανία όποιου τα επιβουλεύεται. Όμως δεν αρκεί αυτό. Για να είναι πραγματικά οφέλιμος ο πρώτος, ο ποιμένας πρέπει να ισχύουν συνδετικά δύο προϋποθέσεις. Ποιες είναι αυτές; Ας αφήσουμε τον Θείο Παύλο να μας εξηγήσει.

Η πρώτη προϋπόθεσι, έτσι όπως προκύπτει από την περικοπή, είναι η υπακοή του ποιμνίου προς τους ποιμένες. Η απόλυτη υπακοή και εμπιστοσύνη στο πνευματικό κέλευσμά τους. Διότι χωρίς την υπακοή αυτή πώς είναι δυνατόν να προκύψει η αγαθή εξέλιξι της πορείας των εκκλησιαστικών θεμάτων αλλά και η κατά Χριστόν προκοπή των Χριστιανών. Με μια λέξι, δηλαδή, αν δεν υπάρχει υπακοή τότε ποια αξία έχει η παρουσία του ποιμένα;

Η υπακοή, αδελφοί μου, είναι μια άγνωστη σε πολλούς μας αρετή, αν και χρησιμοποιούμε στη γλώσσα μας τον όρο αυτό. Η υπακοή είναι η αρετή που μιμείται την κίνησι του Υιού και Λόγου του Θεού να λάβει «δούλου μορφή» και να σαρκωθεί «για εμάς τους ανθρώπους και τη σωτηρία μας». Η υπακοή οδηγεί αναμφίβολα στη σωτηρία. Ποια υπακοή; Η υπακοή στο θέλημα του αληθινού Θεού έτσι όπως εκφράζεται από τις Γραφές και την Παράδοσι της Εκκλησίας μας και όπως ερμηνεύεται από τους Αγίου ανθρώπους και τους γνήσιους πνευματικούς πατέρες. Αν η υπακοή και υποταγή σε κάποιον που γνωρίζει μια τέχνη ή που κατέχει την επιστήμη κάνει τον μαθητευόμενο καλλίτερο και μάλιστα άριστο πόσο μάλλον η μαθητεία στις αλήθειες της πίστης μας μεταμορφώνει θετικά τον άνθρωπο και τον καλλιεργεί ως εικόνα και ομοίωσι Θεού. Κυρίως τη συναντούμε στη ζωή των Μοναχών και των κληρικών ως τη βάσι του πολιτεύματός τους όμως είναι αναγκαία και στον χριστιανικό γάμο και στην ανατροφή των παιδιών και στην εκπαίδευσι και στην εκκλησιαστική πορεία και στην καθημερινότητα του Χριστιανού.

Η δεύτερη προϋπόθεσι έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι ότι σχετικά με το πρόσωπο και την ποιότητα του ποιμένα. Ασφαλώς το ποίμνιο θα υπακούμε. Αλλά πριν από την προτροπή αυτή του Αποστόλου προηγείται εκείνη που μας παρακινεί να θυμούμαστε τους πνευματικούς πατέρες και να μελετούμε τη ζωή και τις προσπάθειές τους και να μιμούμαστε την πίστι τους. Ώστε δηλαδή, είναι απαραίτητο ο ποιμένας να έχει πίστι αδιαπραγμάτευτη και αυθεντική προς τον Τριαδικό Θεό ώστε ο Χριστιανός να μπορεί να υπακούει και τελικά να βελτιώνεται. Σε διαφορετική περίπτωσι η βλάβη στο ποίμνιο είναι ολοφάνερη. Από την άλλη ο Πρωτοκορυφαίος Παύλος αιτιολογεί την ανάγκη της υπακοής στον ποιμένα καθώς εκείνος είναι που αγρυπνεί για τη σωτηρία των ψυχών καθώς θα δώσουν λόγο στον Θεό για το ποίμνιο. Το διανοείσθε; Οι ποιμένες θα δώσουν λόγο στον Θεό για τις ψυχές του λαού και γι’αυτόν το λόγο της λογοδοσίας οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να τους υπακούμε. Αν ο ποιμένας προβάτων, ο βοσκός, δεν κοιμάται, δεν κλείνει τα μάτια του και προσέχει ολονυχτίς τα ζωντανά μην πέσουν θύμα των πεινασμένων λύκων, πόσο περισσότερη αγωνία, πόση περισσότερη ανησυχία, πόση περισσότερη και φυσικά ανύστακτη μέριμνα πρέπει να επιδεικνύει ο πνευματικός βοσκός, ο κληρικός, μέσα στην νύχτα της αμαρτίας και της άγνοιας που καλύπτει τον κόσμο και το φρόνημά του για να γλιτώσει από τον πονηρό την κληρονομία των ψυχών που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία!  

Αδελφοί μου, ας το συνειδητοποιήσουμε. Είναι η σωτηρία μας η Εκκλησία. Πώς θα γίνει αυτός; Μα κάνοντας υπακοή στις νουθεσίες των πατέρων της. Αυτοί οφείλουν να είναι πρώτα οι τηρητές της πίστης και να αγρυπνούν με τη ζωή τους για χάρι των πιστών. Αν σφάλουν στην πίστι κάποτε μερικοί αυτό μόνον η Εκκλησία και κανείς άλλος δεν θα το καταδείξει. Και το κάνει. Το έκανε στις Συνόδους τις Οικουμενικές αλλά και τις Τοπικές. Αν πάλι σφάλουν μόνο στο βίωμα και δεν αγρυπνούν και αδιαφορούν και  τυχόν πέφτουν σε λάθη σαν άνθρωποι τότε εμείς θα ακούσουμε μεν τα λόγια τους για τον Χριστό και την πίστι, δεν θα τους μιμηθούμε σε ό τι κακό αλλά θα αγωνιζόμαστε, χωρίς ποτέ να κατακρίνουμε, με περισσότερη ζέσι και πόθο ώστε να κατακτήσουμε, με τις ευχές τους πάντως, τη Βασιλεία του Θεού προσευχόμενοι και εμείς για εκείνους σαν μια σωστή οικογένεια. Αμήν.

 δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως