Μνήμη Δικαίου…

 Γράφει ο Κούκης Δημήτρης για την Romfea.gr

Παιδοψυχολόγος - Θεολόγος

Ο μακαριστός μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος, τρία χρόνια μετά την κοίμησή του, εξακολουθεί να βρίσκεται βαθιά μέσα στις καρδιές του πιστού λαού.

Και τούτο γιατί είχε εντρυφήσει στη ζωή της αφιέρωσης, που κατασφράγιζε το Ευαγγελικό και πατερικό ήθος του.

Έζησε ολόκληρη τη ζωή του μέσα σε πνεύμα υπακοής, πτωχείας και άσκησης.

Προσπάθησε συστηματικά να συνδέσει τη Θεολογία με τη ζωή και την εμπειρία της Εκκλησίας, δίχως στεγνό ύφος και ξύλινη γλώσσα.

Πίστευε ότι η Ορθόδοξη Θεολογία έχει νόημα, μόνο αν γίνεται πράξη, και ότι το Δόγμα δε μπορεί να αποδεικνύεται ξεκομμένο από την εμπειρία της θεώσεως.

Η ορθόδοξη διδασκαλία του μακαριστού Νικοδήμου υπήρξε σταθερά συνδεδεμένη με την εμπειρία της Μεταμόρφωσης και της Πεντηκοστής.

Η θεολογική του γλώσσα άγγιζε πάντοτε υπαρξιακές πτυχές της ζωής των πιστών και ήταν γεμάτη αγωνία για την αλήθεια, τη ζωή και το θάνατο.

Ο κηρυκτικός του λόγος, βαθιά αγιοπνευματικός, βασιζόταν στην εκκλησιαστική ερμηνεία της Βίβλου και στην υγιή εσχατολογία.

Πίστευε ότι η ζωντανή πίστη πηγάζει και τρέφεται από την Λατρεία, για αυτό και έζησε σύσσωμος και σύναιμος με την Σαρκωμένη Αλήθεια, τον Χριστό.

Η θεοφιλής εκκλησιαστική πορεία του διεκόπη απότομα και αντικανονικά. Εκδιώχθηκε από τη Μητρόπολη Αττικής με βίαιο τρόπο, δίχως δυνατότητα απολογίας ή δικαστικής αποκατάστασης.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει: «Οι συνθύται μου δυσμενείς εχθρών πέρα. Ουδέ τράπεζαν μυστικήν δεδοικότες…», δηλαδή, περισσότερο από τους εχθρούς δυσμενείς είναι απέναντί μου οι συλλειτουργοί μου, χωρίς να φοβούνται ούτε την Αγία Τράπεζα.

Η εμπειρία αυτή κατέστη για τον μακαριστό Νικόδημο μία «ματωμένη» μαρτυρία. Άλλωστε η πίστη ομολογείται με Μαρτυρία, που είναι ολοκληρωτική παράδοση στον Χριστό.

Τα τελευταία χρόνια βίωσε στην ησυχία της εξορίας του τη λατρεία του αληθινού Θεού, στη Μονή Νέου Στουδίου.

Πολλοί αγάπησαν τον μακαριστό Νικόδημο κι έγιναν ακόλουθοί του, αλλά και πολλοί τον εδίωξαν.

Μία που «ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί» («Ζών γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον») (Εβρ. 4:12) - κλήθηκε να «κόψει», μόνο επειδή ήταν έτοιμος να «κοπεί»!