Κυριακή ΙΖ ΄Λουκᾶ (Ἀσώτου)
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Πατέρα
« ...εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη»
(Λουκ. ιε´20)
Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου
τήν ὁποία χρησιμοποίησεν ὁ Κύριος στή διδασκαλία του, μᾶς βεβαιώνει ὅτι καμμία ἁμαρτία
δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσει ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο στό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου
στόν Δημιουργό του. Αὐτό φαίνεται στό
πρόσωπο τοῦ πατέρα τῆς παραβολῆς. Ὁ πατέρας ἐκεῖνος περίμενε τό παραστρατημένο
παιδί του νά ἐπιστρέψει καί, ὅταν τό εἶδε νά ἔρχεται, τό ἀναγνώρισε. Τό ἀνεγνώρισε
γιατί ἡ πατρική καρδιά ποτέ δέν τό εἶχε διαγράψει. Τόν εἶδε πού ἐπέστρεφε
κουρελιάρης, βρώμικος, πεινασμένος, συντετριμμένος καί τόν ἐσπλαγχνίστηκε. Ἡ ἀγαθή
πατρική του καρδιά συγκινήθηκε. Τά ἴδια ὅμως καί πολύ περισσότερα χαρακτηρίζουν
τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό. Ἀσυγκρίτως περισσότερο
συγκλονιστική εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή ὅλοι μας εἴμαστε ἁμαρτωλοί
καί πρός ὅλους μας ἐκδηλώνεται ἡ θεία εὐσπλαγχνία, ἄς δοῦμε τά χαρακτηριστικά της γιά νά συγκινηθοῦν οἱ ψυχές μας, νά ἐκτιμήσουν
τήν εὐσπλαγχνία αὐτή καί νά κερδίσουν τά μεγάλα δῶρα πού πηγάζουν ἀπ᾽αὐτήν.
****
« ...εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη»
Συγκινητικό χαρακτηριστικό τῆς εὐσπλαγχνίας
τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ὄτι μᾶς ἀνέχεται.
Μᾶς βλέπει νά ἁμαρτάνουμε καθημερινά καί συνεχῶς. Σκεφτήκαμε πόσες ἁμαρτίες,
πόσες κακίες βλέπει ὁ ἅγιος Θεός νά γίνονται σέ κάθε στιγμή ἀπό ἐμᾶς τούς ἀδύνατους
ἀνθρώπους; Καί ἐνῶ οἱ ἁμαρτίες αὐτές βοοῦν καί κράζουν καί «ἐκπειράζουν» τόν
Κύριο, ἐν τούτοις δέν ἐπεμβαίνει νά τιμωρήσει τόν ἁμαρτωλό. Γιατί; Διότι ἡ
πατρική Του καρδιά μᾶς σπλαγχνίζεται. Μᾶς λυπεῖται. Μᾶς πονεῖ πού βλέπει νά ἁμαρτάνουμε
καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά σπρώχνουμε τόν ἑαυτό μας πρός τήν καταστροφή. Καί ἠ εὐσπλαγχνία
του συγκρατεῖ τήν ὀργή του. Τόν κάμνει
νά μή θέλει τήν τιμωρία μας «Οὐ βούλομαι, λέγει ὁ ἴδιος μέ τό στόμα τοῦ προφήτη
Ἱεζεκιήλ τόν θάνατον τοῦ ἀσεβοῦς ὡς τό ἀποστρέψαι τόν ἀσεβῆ ἀπό τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ
καί ζῆν αὐτόν» (λγ´11). Δέν θέλω νά πεθάνει ὁ ἀσεβής ἁμαρτωλός ἄνθρωπος μέ τήν ἀσέβειά
του, ἀλλά ποθῶ νά μετανοήσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό ἀπό τόν δρόμο πού περπατᾶ,
τόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας καί νά ζεῖ εὐτυχισμένος.
Μάλιστα
ὁ Κύριος μᾶς ἐβεβαίωσεν ὅτι ὁ οὐράνιος Πατέρας Του «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί
πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε´45). Ὁ
Κύριος τόν ἥλιο πού εἶναι δικός του, τόν ἀνατέλλει χωρίς διακρίσεις σέ πονηρούς
καί καλούς καί βρέχει τή βροχή του σέ δικαίους καί ἀδίκους. Σκορπίζει τίς
δωρεές του καί στούς ἁμαρτωλούς γιά νά τούς δείξει τήν εὐσπλαγχνία του. Εἶναι
δυνατόν μάλιστα κάποιοι ἄνθρωποι νά περνοῦν πολλά χρόνια τῆς ζωῆς τους μέσα
στήν ἁμαρτία καί καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ
Θεοῦ συνεχῶς ἀνέχεται. Μακροθυμεῖ καί δέν τιμωρεῖ. Αὐτό φαίνεται μέσα στό διάβα
τῶν αἰώνων γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὅταν τό κακό στά χρόνια τοῦ Νῶε εἶχε
ξεχειλίσει, τότε ὁ Θεός εἶπε: «οὐ μή καταμείνῃ τό πνεῦμα μου ἐπί τοῖς ἀνθρώποις
τούτοις διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας» (Γέν. στ´3). Ἡ χάρις καί ἡ ἀγαθή προνοητική
μου δύναμη δέν θά παραμείνει στούς ἀνθρώπους ἐκείνους, γιατί κυριεύτηκαν ἀπό τά
πάθη, ἔγιναν δοῦλοι τῆς σάρκας καί κατασπαταλοῦσαν τή ζωή τους σάν νά εἶναι
πλασμένοι μόνο ἀπό σάρκα καί σάν νά μή ἔχοιυν ψυχή. Πλήν ὅμως δέν τούς
τιμώρησεν ἀμέσως. Τούς περίμενε ἐπί ἑκατόν εἴκοσι χρόνια, χρονικό διάστημα στό ὁποῖο
ὁ Νῶε κατασκεύαζε τήν κιβωτό. Ἔβλεπαν τόν Νῶε νά ἐργάζεται καί ἀντί νά μετανοοῦ,
συνέχιζαν τήν καταστροφική πορεία τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τους μέχρι πού ἦρθε ὁ
κατακλυσμός καί χάθηκαν ὅλοι. Περιμένει λοιπόν ὁ Θεός, ἀνέχεται. Ἡ εὐσπλαγχνία
του δέν θέλει τήν καταστροφή, ἀλλά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
****
Ἀκριβῶς
δέ αὐτό καί μᾶς δείχνει τό δεύτερο χαρακτηριστικό τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Οὐράνιου
Πατέρα μας. Ὄχι μόνο μᾶς ἀνέχεται ἁμαρτάνοντας καί δέν μᾶς παραδίδει στήν ἀπώλεια
ἀλλά ἐργάζεται γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἀμαρτία. Ὁ Κύριός
μας μᾶς τό εἶπε μέ κατηγορηματικό τρόπο. «ὁ πατήρ μου, μᾶς εἶπεν ἕως ἄρτι ἐργάζεται,
κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. ε´17). Ἡ εὐσπλαγχνία καί ἠ ἀγαθότητά του συνεχῶς δημιουργεῖ
γεγονότα καί καταστάσεις, γιά νά μαλακώσει τίς ψυχές μας, γιά νά μᾶς
συγκινήσει, ὥστε νά θεκλήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἀμαρτία καί νά ἐπιστρέψουμε
στόν Θεόν καί νά σωθοῦμε. Τί ἔκαμε γιά τόν ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο, γιά τήν ἀμαρτωλή
γυναίκα, γιά τόν ληστή γιά τόν «βλάσφημο καί διώκτην Παῦλον», τόν ὁποῖο μέ τήν ἀνεκτικότητα
καί τήν ἔκτακτη ἐμφάνισή του σ᾽ αὐτόν στό δρόμο πρός τή Δαμασκό, τόν ἀνέδειξε
«σκεῦος ἐκλογῆς» του. Ἀπόστολο ὁ ὁποῖος κρἄτησε τό ἅγιο ὄνομά του «ἐνώπιον ἐθνῶν
καί βασιλεών» (Πράξ. θ´15).
Τόν
ἕνα τόν κερδίζει στήν πίστη καί τόν βάζει στό δρόμο τῆς σωτηρίας μέ ἕνα κήρυγμα
ἤ ἕνα ἔντυπο χριστιανικό. Στόν ἄλλον ἐπιτρέπει μιά ἀρρώστια ἤ ἕνα θάνατο πού
συγκλονίζουν τή ψυχή. Ἄλλον τόν ἀφήνει, ὅπως τόν ἄσωτο, νά τρυγᾶ τίς ἡδονές τῆς
ἁμαρτίας γιά νά καταλάβει τή δυστυχία πού κρύβει μέσα της καί ἔτσι νά συνέλθει.
Στόν καθένα ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ δίνει ὅ,τι τοῦ χρειάζεται γιά νά τόν
βοηθήσει νά σωθεῖ.
Τό
μεγάλο ὅμως ἔργο τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους μας, ἀδελφοί μου, ὑπῆρξεν ἠ
ἀποστολή τοῦ Υἱοῦ Του στόν κόσμο καί ἡ θυσία τήν ὁποία ὁ Κύριός μας προσέφερε
στόν Γολγοθᾶ. Ἐδῶ ἔλαμψε κατά τόν πιό ὑπέροχο τρόπο ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ οὐράνιου
Πατέρα μας,. Καί αὐτό εἶναι ἔργο μέ αἰώνια δύναμη ἀφοῦ χάρις στή θυσία τοῦ
Σταυροῦ «ὁ Χριστός ἐνθρονισμένος στά δεξιά τοῦ Θεοῦ μεσιτεύει πρός τόν Πατέρα
Του ὑπέρ ἡμῶν » (Ρωμ. η´34). Καί παρακινεῖ μέ τή μεσιτεία του τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Πατρός καί ἔτσι
συγκαταβαίνει ὁ οὐράνιος Πατέρας καί μᾶς σώζει, ὅταν μᾶς βλέπει νά μετανοοῦμε
καί νά ἐπιστρέφουμε σ᾽Αὐτόν.
***
Καί
δέν μᾶς σώζει ἀπλῶς. Ἀλλά ὅταν μέ συντριβή καί μετάνοια ἐπιστρέφουμε καί τοῦ
λέμε τό: «πάτερ ἥμαρτον...» τότε μᾶς ὑψώνει
καί μᾶς χαρίζει δῶρα μοναδικά καί ἐξαίσια. Μᾶς ὑψώνει πολύ περισσότερο ἀπό ὅ,τι
ἦταν οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο. Αὐτό εἶναι τό τρίτο χαρακτηριστικό τῆς εὐσπλαγχνίας
Του.
Εἶναι
ἐξύψωση πνευματική τό νά μποροῦμε νά ἀπευθυνόμαστε διά τῆς προσευχῆς στόν ἄπειρο
Θεό καί νά τόν ὀνομάζουμε Πατέρα μας -Πάτε ἡμῶν- καί Ἐκεῖνος νά ἔρχεται κοντά μας ὅπως ὁ πιό
στοργικός πατέρας καί νά δέχεται τίς προσευχές μας. Δέν εἶναι δωρεά μοναδική
καί ἀνέκφραστη νά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἑνωνόμαστε
μαζί Του, ὥστε νά μένει «ἐν ἡμῖν» καί ἐμεῖς «ἐν αὐτῷ»; Δέν εἶναι ἐξευγενισμός
καί ἐξύψωση ἐξαιρετική, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τή ζωή τή
χριστιανική; Νά ἐπανέλθουμε πάλι στή
θεία μορφή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σέ ποιά ἐξευγενισμένη καί ἅγια προσωπικότητα ἀναδείχτηκε
ὁ πρώην διώκτης Σαῦλος; Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος,
ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία καί τόσοι ἄλλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό ἀποκορύφωμα
αὐτῆς ἐξύψωσης, πού μᾶς χαρίζει ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό γεγονός ὅτι μᾶς
ἔχει ἑτοιμάσει βασιλεία στήν ὁποία θά καθίσουμε «μέ τόν Χριστό στό θρόνο Του»
καί θά ζήσουμε αἰώνια μέ τή μακαριότητα καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
****
« ...εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη»
Ἀδελφοί!
Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ἀλλά ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας εἶναι ἄπειρη.
Μᾶς ἀνέχεται. Ἐργάζεται γιά τή σωτηρία μας. Θέλει νά μᾶς ὑψώσει μέχρι τόν οὐρανό.
Τί χρειάζεται νά κάνουμε τώρα ἐμεῖς;
Πρέπει νά μιμηθοῦμε τόν ἄσωτο. Χωρίς δισταγμό μέ πλήρη ἐμπιστοσύνη στήν
εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, νά τρέξουμε κοντά Του. Νά τοῦ ποῦμε τό «πάτερ ἥμαρτον» ἀπό
τήν καρδιά μας. Καί τότε ἀσφαλῶς θά βροῦμε κι ἐμεῖς ἀνοικτή τήν ἀγκάλη Του, θά
δεχθοῦμε τό φίλημά Του καί θά εἰσέλθουμε στό σπίτι Του στή Βασιλεία Του, γιά νά
εὐφραινόμαστε καί νά χαιρόμαστε αἰώνια.
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας, Κυριακή
12.02.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου