ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

«Συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως».

Γιὰ δικαστήριο κάνει λόγο τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γιὰ δικαστήριο, ποὺ δὲν λειτουργεῖ σὲ πολυσύχναστες αἴθουσες οὔτε ἔχει ἀνθρώπινους δικαστές, κατήγορους, ὑπερασπιστὲς καὶ ἀκροατήριο. Ὁ μόνος ποὺ παρίσταται σ’ αὐτὸ τὸ δικαστήριο εἶναι ὁ κατηγορούμενος. Καὶ ἡ αἴθουσα εἶναι τὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς του. Κατήγοροι καὶ ὑπερασπιστὲς εἶναι οἱ ἴδιοι του οἱ λογισμοί. Αὐτοί, ἄλλοτε τὸν ὑπερασπίζουν καὶ ἄλλοτε τὸν κατηγοροῦν. Ἀνάλογα μὲ τὴ λεπτὴ ἢ ἀμβλυμένη συνείδησή του.

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Μετὰ ἀπὸ κάθε πράξη μας, στήνεται βῆμα κρίσεως στὰ βάθη μας καὶ οἱ λογισμοὶ μὲ βάση τὴν πληροφορία τῆς συνειδήσεως μᾶς καθίζουν στὸ ἐδώλιο καὶ μᾶς δικάζουν. «Οὐκ ἔστιν δικαστὴς οὕτως ἄγρυπνος ἐν ἀνθρώποις, οἷον τὸ ἡμέτερον συνειδός», τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Καὶ νιώθουμε συχνὰ τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐλέγχει ὅταν καταπατοῦμε τὸ θεῖο νόμο, ὅταν διαπράττουμε τὴν ἁμαρτία. Οἱ τύψεις συχνὰ μᾶς ζώνουν. Σὰν σφῆκες μᾶς κεντοῦν, ὅταν περιφρονοῦμε τὴν οἰκογενειακὴ τιμή, ὅταν καταπατοῦμε τὸ δίκαιο τοῦ ἄλλου.

Η ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

Μπροστὰ σ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα ὁ ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα τῆς ἐποχῆς μας, συχνὰ ζητάει νὰ φιμώσει τὴ θεία αὐτὴ φωνή. Ζητάει λογισμοὺς ποὺ νὰ τὸν ὑπερασπίζουν. Βρίσκει δικαιολογίες γιὰ ὅλες τὶς πράξεις του. Ἔτσι κάνουν ὅλοι! ἀκοῦμε ἀπὸ πολλούς. Δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις διαφορετικὰ σήμερα, ὑποστηρίζουν ἄλλοι. Καὶ προσπαθοῦν νὰ σβήσουν μὲ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς τῆς ὑπερασπίσεως τὴ φωνὴ ποὺ κατηγορεῖ.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ

Δὲν ἀποτελοῦν ὅμως αὐτοὶ τὸν κανόνα. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις, παρ ὅλες τὶς προσπάθειές τους, καὶ μέσα στὴν κοσμικὴ ζωή, μέσα στὰ πολυδάπανα ταξίδια, ἡ συνείδησή τους τοὺς ἐνοχλεῖ. Τοὺς λέει ὅτι δὲν ζοῦν σωστά. Τοὺς ἐπισημαίνει ποιὸς εἶναι ὁ σωστὸς δρόμος. Ἔρχονται βέβαια καὶ οἱ λογισμοὶ τῆς ὑπερασπίσεως νὰ τοὺς δικαιολογήσουν. Καὶ τότε ἡ ψυχὴ μεταβάλλεται σὲ πεδίο μάχης. Τὸ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων». Γίνεται μιὰ σύγκρουση τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Τῶν λογισμῶν ποὺ εἶναι καρποὶ καλῶν πράξεων καὶ τῶν λογισμῶν ποὺ ρίζα τους ἔχουν τὸ κακό. Ἔτσι ἡ εἰρήνη φυγαδεύεται ἀπὸ τὴν ψυχή. Καὶ ἡ ἀνησυχία βασιλεύει.

Μιὰ λύση ὑπάρχει γιὰ νὰ βασιλεύσει στὴν καρδιὰ ἡ εἰρήνη. Ἡ τακτοποίηση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας. Ἡ μάχη νὰ διωχθοῦν οἱ κακοὶ λογισμοί. Ἡ ἐπανόρθωση τῶν κακῶν καὶ ἡ ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους μὲ τὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Μόνο ἔτσι ἔρχεται ἡ ψυχικὴ γαλήνη καὶ ἠρεμία. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ πνευματικὸ αὐτὸ κατόρθωμα πρέπει τὸ ἐσωτερικό μας νὰ φωτισθεῖ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τὸ νόμο. Κι αὐτὸ κατορθώνεται ὅταν ἀνοίξουμε διάπλατα τὴν ψυχή μας νὰ χυθεῖ ἄφθονο τὸ θεῖο φῶς. Τότε ἡ συνείδησή μας δείχνει τὸ σωστὸ δρόμο, τὸ χριστιανικὸ δρόμο ζωῆς.

 Λέγεται πὼς ὁ αἱμοβόρος αὐτοκράτορας Καλιγούλας ἐκτὸς ἀπὸ τὴ στρατιωτική του φρουρά, χρησιμοποιοῦσε καὶ ἄγρια θηρία, γιὰ νὰ φρουροῦν τὸ ἀνάκτορό του.

Ὁ στρατηγὸς Ἀρτέμων συνήθιζε νὰ κρεμάει τὴ νύχτα πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι του τὴν ἀσπίδα, γιὰ νὰ ἔχει τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας.

Οἱ βασιλιάδες τῆς Περσίας ἔβαζαν κάτω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό τους χρυσᾶ τάλαντα, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν ἀτάραχο ὕπνο. Μάταια σοφίσματα. Τὸ πιὸ ἀναπαυτικὸ προσκέφαλο καὶ ὁ πιὸ ἀσφαλὴς φρουρὸς εἶναι ἄλλος. Ἡ γαλήνη τῆς συνειδήσεως. Αὐτὸ ποὺ ζοῦσε ἡ δυνατή, ἀλλὰ καὶ γαλήνια ψυχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅταν διεκήρυττε: «Ἐγὼ πάσῃ συνειδήσει ἀγαθῇ πεπολίτευμαι» (Πράξ. κ´ 1). Αὐτὸ ποὺ αἰσθάνονται ὅλοι ὅσοι ταυτίζουν τὴν φωνὴ τῆς συνειδήσεώς τους μὲ τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ.

Περιοδικό "Η ΖΩΗ"