«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί ..»

Η μακαρίτισσα, η Μανούλα μου, κάθε φορά που έφτιαχνε Πρόσφορο προετοιμάζονταν. Και το κατασκεύαζε με άλλο τρόπο από ότι το ψωμί. Το ζύμωνε με επιμέλεια, πίστη,  ευλάβεια, προσευχή, θυμίαμα εικόνα κλπ.. Όσα σκεύη χρησιμοποιούσε για την προετοιμασία του πρόσφορου δεν τα έβαζε για κανέναν άλλο λόγο στην κουζίνα της. Το ίδιο και τα ταψιά. Αφού τα έψηνε, το έβαζε πάντοτε σε λευκή υφασμάτινη πετσέτα για το πρόσφορο, και το Σάββατο το βράδυ προ του εσπερινού, το έδινε σε μένα ή στην αδελφή μου ή και η ίδια, το πήγαινε στο Ναό. Μια ολόκληρη ιεροτελεστία.

Προχθές ήταν ψυχοσάββατο. Και οι ευλαβείς Κυρίες που κρατούν τις παραδόσεις φρόντισαν να πάνε προσφορά για την μνήμη των κεκοιμημένων τους. Έτσι ημέρες όπως το ψυχοσάββατο στο ναό μαζεύονται πολλά πρόσφορα που περισσεύουν. Βρίσκουν την ευκαιρία και πηγαίνουν κάποιες γύφτισσες στον ναό όπως και κάθε Κυριακή στο τέλος της Λειτουργίας και γίνονται φόρτωμα στους ιερείς και ζητούν ως βοήθεια να τους δώσουν Πρόσφορα για να χορτάσουν την πείνα τους.

Τους δίνουν λοιπόν τα πρόσφορα και μετά πού καταλήγουν; Στον σκουπιδοτενεκέ. Αυτό το θέαμα αντίκρισα προχθές σε έναν κάδο απορριμμάτων που πήγα να ρίξω κάποια σκουπίδια. Και παρακάτω ένα πεταγμένο στο πεζοδρόμιο.  Να σημειώσω ότι όλα ήταν ζυμωτά κανένα από τα πεταγμένα δεν ήταν του φούρνου.

Δεν γνωρίζω αν ταιριάζει το: «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» (Ματθ.7.6).

θυμήθηκα και την Μικρασιάτισσα Γιαγιά μου που όταν έπεφτε καμιά μπουκιά ψωμί κάτω, το έπαιρνε το φίλαγε και το έβαζε σε κάποια γλάστρα. Ποτέ δεν πέταγε ψωμί στα σκουπίδια. Το ίδιο και η Μητέρα μου. Αιωνία τους η μνήμη.

Α.Κ.Κ.