ΤΙ ΕΛΚΥΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

ΤΙ ΕΛΚΥΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».

Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος ἔλαβε πολλὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό. Δέχθηκε ἀποκαλύψεις καταπληκτικές. Μόνον αὐτὸς εἶχε τὸ προνόμιο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, νὰ ἁρπαγεῖ εἰς τὸν Παράδεισον καὶ νὰ ἀκούσει «ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», ὅπως ἀναφέρει ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ἀλλὰ ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νὰ τοῦ δοθεῖ καὶ «σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα τὸν κολαφίζῃ». Ἀσθένεια, δηλαδή, ἀνίατη καὶ σοβαρή, γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύεται.

Κι ὅταν παρεκάλεσε τρεῖς φορὲς τὸν Κύριό του, νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπ’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία, ἔλαβε τὴν ἀπάντηση: «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατὶ ἡ δύναμή μου φαίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ τέλεια μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μὲ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ κατορθώνει». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἑλκύσει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Δὲν πείραζε ποὺ εἶχε τὸν «σκόλοπα», ἀφοῦ ἦταν κάτοχος τῆς θείας χάριτος. Αὐτὸ ἦταν ἀρκετό. Ἐμεῖς ὅμως πῶς θὰ γίνουμε κάτοχοι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει στὴν ψυχή μας τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ;

Μαγνήτης ἡ ταπείνωση.

Ἡ ταπείνωση εἶναι ὁ μεγάλος μαγνήτης ποὺ ἑλκύει ἐπάνω μας τὴν θεία χάρη. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἡ χάρη καὶ ὅλες οἱ δωρεὲς τοῦ Οὐρανοῦ προσφέρονται στοὺς ταπεινοὺς μᾶς τονίζει: «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν» (Ἰακ. δ΄ 6). Οἱ ταπεινοὶ «οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», μακαρίζονται ἀπὸ τὸν Κύριο. Αὐτοὶ θὰ γίνουν κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Παράδειγμα μεγάλο γιὰ μᾶς ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος, τὸ «σκεῦος τῆς ἐκλογῆς». Θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του τὸν πιὸ μικρὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Πίστευε ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπ’ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Καὶ στὰ τέλη τῆς πλούσιας, καρπερῆς καὶ ἱεραποστολικῆς ζωῆς του, ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι ὁ πρῶτος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς, ποὺ ἦρθε ὁ Χριστὸς νὰ σώσει. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔλαβε τόσο πλούσια τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἦταν πάρα πολὺ ταπεινός.

Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς παρουσιάζει τὴ σχέση τῆς θείας χάριτος μὲ τὴν ταπείνωση, ὑποστηρίζοντας ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κι ἂν ἔχει κανεὶς ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ ὅλους τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου, νὰ τοὺς κρύβει. Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: Ὅσο κι ἂν κουρασθεῖ, ὅσες ἀρετὲς κι ἂν κατορθώσει, νὰ αἰσθάνεται σὰν νὰ μὴν ἔκανε τίποτε.

Ἡ θερμὴ προσευχή.

Τὴν θεία χάρη μποροῦμε νὰ τὴν ἑλκύσουμε στὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν πάρουμε στὴν καρδιά μας καὶ μὲ τὴν προσευχή. Ὅποιος αἰσθάνεται τὴν ἐσωτερική του φτώχεια, δὲν σταματάει νὰ προσεύχεται, ὅσες φροντίδες καὶ δουλειὲς κι ἂν ἔχει. Ὅποιος φλέγεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία ν’ ἀποκτήσει τὴ θεία χάρη, θὰ βρεῖ καὶ τὸ χρόνο καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ προσεύχεται θερμά, παρ’ ὅλες τὶς ἀπασχολήσεις του.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἀφήνουμε τὴν προσευχή, οὔτε γιὰ μιὰ ἡμέρα. Ἰδιαίτερα ὅταν ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες ἢ ἀσθένειες. Μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς θὰ μποροῦμε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Ὅταν ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι».

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα προσευχομένου διαρκῶς ἀνθρώπου ποὺ πῆρε πλούσια τὴ θεία χάρη εἶναι ὁ ἑκατόνταρχος Κορνήλιος, ἄνδρας «δίκαιος καὶ φοβούμενος τὸν Θεόν». Ὁ Κορνήλιος δέχθηκε τὴ θεία χάρη καὶ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατὶ μετὰ ἀπὸ προσευχὴ «εἰσακούσθη ἡ προσευχή του καὶ αἱ ἐλεημοσύναι του ἐμνήσθησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ι΄ 30-31).

Ἂς μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν ἑκατόνταρχο Κορνήλιο, γιὰ νὰ ἑλκύσουμε καὶ νὰ λάβουμε καὶ μεῖς πλούσια τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: Περιοδικό ΖΩΗ