Ομιλία πατρός Μαξίμου Ιβηρίτου, στην Ημερίδα προς τιμήν του Οσίου Γέροντος Σίμωνος Αρβανίτη.

Μοναχοῦ  ΜΑΞΙΜΟΥ  Ἰβηρίτου

(Νικολοπούλου)

Πνευματικαί ἐμπειρίαι ἀπό τόν Ἱερομόναχον Σίμωνα Ἀρβανίτην,

Πνευματικόν τοῦ Πεντελικοῦ ὄρους (1901-1988).

(Ὁμιλία εἰς τό Συνεδριακόν Κέντρον Διακονία τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσ/κης,

εἰς τήν Ἡμερίδα τῆς 30.9.2019).

* * *

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Μετά τά ὁλόθερμα συγχαρητήρια πρός τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου τούτου διά τόν Πνευματικόν τοῦ Πεντελικοῦ ὄρους Ἱερομόναχον Σίμωνα Ἀρβανίτην, ὀφείλω νά ἐκφράσω καί τάς ταπεινάς μοι εὐχαριστίας διά τήν προσγενομένην πρόσκλησιν,  ὅπως συμμετάσχω καί ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τήν πνευματικήν ταύτην συνεστίασιν, ἥτις εἶμαι βέβαιος ὅτι θά ἐπιφέρῃ εὐχύμους καρπούς εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώ-πων, ἰδίᾳ  πρός ἐκείνους οἵτινες  ἀναζητοῦν ῥήματα ζωῆς αἰωνίου διά τήν δό-ξαν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν.

Περί τά μέσα τοῦ 1996 μέ ἐπεσκέφθη εἰς τήν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἡμετέραν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, ὁ μακαριστός Μοναχός Ζωσιμᾶς, βιογράφος τοῦ κατά τήν σήμερον τιμωμένου Ὁσίου Γέροντος Σίμωνος καί δή πι-στός ὑποτακτικός αὐτοῦ ἐπί σειράν ἐτῶν, καί ἄχρι τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ἀκούραστος διακονητής.

Κατά τήν ἀνωτέρω εὐτυχῆ ἐκείνην συνάντησιν, ὁ π. Ζωσιμᾶς, γνωρί-ζων τήν σχέσιν μου μέ τόν Γέροντα Σίμωνα καί τήν ἐνασχόλησίν μου μέ τήν ἔρευναν καί τήν συγγραφήν, μέ παρεκάλεσε νά ἀναλάβω τήν συγγραφήν ἑνός ἀνταξίου ἔργου διά τόν ὀνομαστόν Πνευματικόν, ὅστις ἐγένετο ὁδηγός πολ-λῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ εἰς τό κλεινόν ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν καί πέραν αὐτῶν, πρίν κἄν ἐμφανισθῇ εἰς τό εὐρύ Ἀττικόν πεδίον ὁ  Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκα-λυβίτης.

Καθώς ἐνθυμοῦμαι, εἰς τήν πρόσκλησιν ταύτην ἀνταπέδωκα τήν τιμήν εἰς τόν ἴδιον, λέγων τό ἑξῆς: Φίλτατέ μοι π. Ζωσιμᾶ, θεωρῶ ὅτι ὁ πλέον κα-τάλληλος διά τήν συγγραφήν ταύτην εἶσαι ὁ μόνος, διότι ἔχεις περισσοτέρας ἐμπειρίας ἀπό τόν Ὅσιον Γέροντα. Μή ἀπήντησεν, ὅτι δέν ἔχω τό τάλαντον τῆς συγγραφῆς καί φοβοῦμαι διά τοῦτο. Τότε τοῦ εἶπον, μή φοβοῦ· ὁ Ἅγιος Θεός θά σέ βοηθήσῃ· νά τά γράψῃς ὅπως τάς ἔζησες καί ὅπως τά αἰσθάνε-σαι, μέ ἁπλοῦν καί ξεκάθαρον τρόπον διά τόν πολύν κόσμον· ἄλλως τε, ὅπως γνωρίζεις, ὁ ὑποφαινόμενος γράφω εἰς τήν καθαρεύουσαν, καί εἰς τήν προ-κειμένην περίπτωσιν θεωρῶ ὅτι ἡ ἰδική σου συγγραφή θά εἶναι ἐπιτυχεστέρα.

Δόξα τῷ Κυρίῳ, ἐπείσθη εἰς τούς λόγους μου ὁ π. Ζωσιμᾶς, καί ὁμολο-γουμένως ἐδικαιώθην· διότι, πέραν τῶν ὅσων ἔγραψεν ἐξ ἰδίων πολλῶν ἐμ-πειριῶν, κατώρθωσε καί συνέλλεξε πολύτιμον ὑλικόν καί παρ’ ἄλλων πνευ-ματικοπαίδων τοῦ Γέροντος Σίμωνος, τό ὁποῖον ἐξέδωκεν εἰς πέντε ἐν συνόλῳ καλαισθήτους τόμους, ἐκδοθέντας καί εἰς τήν ἀγγλικήν γλῶσσαν. Εἰς τοῦτο τόν ἐβοήθησε καί ἡ μόνιμος ἐν Ἀθήναις διαμονή του, καθώς καί βεβαίως πολλοί πνευματικοί του ἀδελφοί, οἵτινες, ἐκτιμῶντες τόν ἐνάρετον βίον του καί τήν ταπείνωσιν ἥν εἶχεν, ἐγένοντο πιστοί ἀκόλουθοι αὐτοῦ εἰς κάθε πνευ-ματικήν του δραστηριότητα.

Μέ τόν π. Ζωσιμᾶν εἶχον ἔκτοτε ὠφελίμους συναντήσεις κατά τάς τα-κτικάς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐπισκέψεις του· μάλιστα εἰς τήν Α΄ καί Β΄ ἔκδοσιν τοῦ Β΄ τόμου τοῦ ἔργου του διά τόν Ἱερομόναχον Σίμωνα Ἀρβανίτην, ἐκδοθέντας τό 1999 καί 2000, κατέθεσα γραπτῶς καί ὁ ἴδιος τάς ἐμπειρίας μου ἀπό τόν ἀοίδιμον Γέροντα, τάς ὁποίας ἀξιοῦμαι καί σήμερον νά καταθέσω διά ζώσης καί μέ πολλήν συγκίνησιν ἐνώπιον ὑμῶν, ἐδῶ εἰς τήν περιώνυμον πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης.

Πρίν διηγηθῶ τά τοῦ Γέροντος Σίμωνος, γνωρίζω εἰς τήν ἀγάπην σας, ὅτι προσῆλθον ἐνταῦθα καθ’ ὑποχρέωσιν, ἀλλά καί ἐσπευσμένως ἀπό τοῦ Καρπενησίου, ὅπου εἶχον μεταβῆ ἐκεῖ καί δι’ ἕν ἄλλο Συνέδριον ἐν σχέσει μέ τούς διαλάμψαντας Λογίους καί Ὁσίους τοῦ Ἑλληνομουσείου τῶν Ἀγράφων κατά τήν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας.

Μέ τόν ἀείμνηστον Γέροντα Σίμωνα ἠξιώθην νά συνδεθῶ κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ὅτε ἤμουν Ἱεροσσπουδαστής εἰς τήν ἐν Χαλανδρίῳ Ῥιζάρειον Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν, καί κατά τινα τρόπον ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος Πνευματικός μου.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ εἰς τό κλεινόν ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν τό ὄνομα τοῦ Γέ-ροντος Σίμωνος ἦτο εὐρέως γνωστόν, καί πολλά πλήθη πιστῶν ἔσπευδον νά τόν συναντήσουν εἰς τό ἀπέριττον τότε Ἡσυχαστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεή-μονος πλησίον τῆς κορυφῆς τοῦ Πεντελικοῦ ὄρους. Τοῦτο ἀρχικῶς ἦτο ἕν ἐξωκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος (Μετόχιον τῆς Ἱ. Μονῆς Πετράκη) εἰς τήν περιοχήν Κοκκιναρᾶ, ἐγγύς τῶν λατομείων, τό ὁποῖον ὀλίγον κατ’ ὀλί-γον ἤρχισε νά μεταβάλλεται εἰς ἕν ζηλευτόν Μοναστήριον μέ κτίσματα καί περιβόλια, γέμοντα ποικίλους καρπούς διά τήν δοχήν τῶν προσκυνητῶν· πάν-τα δέ ταῦτα προνοίᾳ καί φροντίδι τοῦ Γέροντος Σίμωνος, ὅστις πέραν τῆς πνευματικῆς δυνάμεως ἥν εἶχεν, ὁ ἴδιος διέθετε μεγάλην σωματικήν δύναμιν, ἀρίστην διοικητικήν ὀργάνωσιν καί ἀγάπην πρός τό φυσικόν περιβάλλον.

Πλησίον τῆς Ῥιζαρείου Σχολῆς  ὑπῆρχε τότε καί ὁσπουδαῖος Πνευμα-τικός π. Χρῖστος Ἀϊδονίδης, ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Πολυ-δρόσου καί μάλιστα πατήρ τοῦ παραδοσιακοῦ τραγουδιστοῦ Χρόνη Ἀϊδονίδη, εἰς τόν ὁποῖον ἐξωμολογοῦντο κατά καιρούς πολλοί Ἱεροσπουδασταί, ὡς καί ὁ ὑποφαινόμενος κατά καιρούς, ὅμως ὁ Γέρων Σίμων προσήλκυεν ἀναρίθμητα πλήθη πιστῶν, διότι ἔβλεπον εἰς αὐτόν τόν ἀγωνιζόμενον ἀσκητήν, τό ἐλεή-μονα, τόν διορατικόν καί προορατικόν Πνευματικόν.

Τό ὄνομα τοῦ Γέροντος ἐκυριάρχει τότε καί εἰς τάς πνευματικάς συ-ναντήσεις τῶν μικρῶν Ἱεροσπουδασπῶν τοῦ οἰκοτροφείου τῆς Σχολῆς, ἀλλά καί ἐκείνων τῶν μεγαλυτέρων τοῦ Φροντιστηρίου αὐτῆς. Ἕνεκεν τούτου, καθ’ ἑκάστην λοιπόν ἑορτήν καί ἀργίαν, κυρίως δέ τάς Κυριακάς, ὅτε ἐπετρέπετο ἡ ἔξοδος ἐκ τῆς Σχολῆς, πολλοί μαθηταί ἀνεχώρουν καί ἔσπευδον καθ’  ὁμά-δας πρός τόν Γέροντα, ἵνα ἐξομολογηθοῦν καί γευθοῦν ἐπ’ ὀλίγον τήν ἀσκη-τικήν ἀτμόσφαιραν, ἥτις ἐπεκράτει εἰς ἐκεῖνο τό νέον βιβλικόν ὄρος τῆς Με-ταμορφώσεως ἄνωθεν τῶν Ἀθηνῶν.

Σημειωτέον, ὅτι κατά τήν χρονικήν ἐκείνην περίοδον ἐδίδασκον εἰς τήν Ῥιζάρειον Σχολήν ὀνομαστοί Πανεπιστημιακοί Καθηγηταί καί ἄλλοι διακε-κριμένοι εἰς τήν Μέσην Ἐκπαίδευσιν, ἔχοντες ταυτοχρόνως ὑψηλόν πνευμα-τικόν φρόνημα. Τοῦτο εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νά βλαστήσουν ἄξιοι μαθηταί, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων κατέλαβον ὑψηλά ἀξιώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῇ Κοινωνίᾳ· πλεῖστοι δέ ἐξ αὐτῶν ἐγένοντο Μοναχοί, καθότι ἐκαλλιεργεῖτο εἰς τήν Σχολήν ταύτην καί ἕν φιλομοναχικόν θά ἔλεγον πνεῦμα, ἔναντι τοῦ ἀντι-μοναχικοῦ τό ὁποῖον ἐπεκράτει τότε εἰς τάς ἐν κόσμῳ ἐκκλησιαστικάς ὀργα-νώσεις.

 Μεταξύ τῶν μαθητῶν ἐκείνων, οἵτινες ἀνεζήτουν ἀσκητικάς ἀτρα-πούς, ἤμην καί ὁ ὑποφαινόμενος. Ἐνθυμοῦμαι μέ πόσον ζῆλον ἀνερχόμεθα πεζῇ μετ’ ἄλλων ὁμογαλάκτων συμμαθητῶν πρός τό Ἡσυχαστήριον  τοῦ Ἁ-γίου Παντελεήμονος, ἀπό τόν τελευταῖον σταθμόν τοῦ λεωφορείου εἰς τάς ὑπορείας τοῦ ὄρους. Ἡ ἀνάβασις ἦτο ὀλίγον κουραστική, ἀλλά καί εὐχά-ριστος, διότι ὁ πνευματικός πόθος συναντήσεως μετά τοῦ Γέροντος Σίμωνος ἐνίκα τόν σωματικόν κόπον.

Εἰς τάς γενομένας συζητήσεις μας, ὁ Γέρων Σίμων προεβάλλετο ὡς πε-φωτισμένος ἀσκητής ἤ ὡς νέος Προφήτης μέ ἔντονον προορατικόν χάρισμα. Μᾶς ἔκαμνε δέ ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν τό γεγονός, ὅτι ἐνῷ ἦτο ἀόμματος ὅτε ἐγνωρίσθημεν μετ’ αὐτοῦ, ὅμως καθώς ἐπληροφορούμεθα πολλάκις ἐχάνετο ἐκ τοῦ Κελλίου του καί τόν εὕρισκον προσευχόμενον οἱ ὑπηρετοῦντες αὐτόν ἐκεῖ εἰς τούς δύο μεγάλους βράχους ἄνωθεν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

Κατά τήν πρώτην μου συνάντησιν μέ τόν Γέροντα, τόν εὗρον καθήμε-νον ἐπί μίας λευκῆς φλοκάτης εἰς τό Κελλίον του, τήν ὁποίαν εἶχε διά στρω-μνήν ἐπάνωθεν μιᾶς πτωχῆς κλίνης, ἀγγιζούσης σχεδόν τό ἔδαφος. Ὁ Γέρων, ἦτο λίαν ἀσκητικός καί αὐστηρός εἰς τό πρόσωπον καί εἶχε τραχεῖαν γενειά-δα· ἐν ὀλίγοις ὡμοίαζε μέ τόν Προφήν Ἠλίαν, γεγονός τό ὁποῖον μοί ἔκαμεν ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν.

Παρά τό γεγονός, ὅτι ὁ Γέρων Σίμων δέν εἶχε πρός τό τέλος τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ σώματός του, διότι ἦτο ἦτο ἀόμματος, εἶχεν ὅμως τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς, τό ὁποῖον ἀντανεκλᾶτο καί εἰς ὅλον του τό πρόσωπον.

Κἄτι τι παρόμοιον παρετήρησα  καί εἰς τόν Ὅσιον Πορφύριον, μεθ’ οὗ συνηντήθην πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὅστις εἰς μίαν στιγμήν τῆς συζητή-σεώς μας μοί εἶπε χαρακτηριστικῶς: «Πολλούς ἀνθρώπους ἐβοήθησα, ὅμως ὄχι τόν ἑαυτόν μου, διότι ἀπό λάθος τῶν ἰατρῶν ἔχασα τό ἕνα μου μάτι».

Τό ἴδιον πάλιν ἐβίωσα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καί εἰς τόν ῥουμανικῆς καταγω-γῆς κοινόν τοῦ Ὄρους Πνευματικόν, τόν Γέροντα Διονύσιον τῆς Βατοπαιδι-νῆς Κολιτσοῦς. Καί οὗτος ἐτυφλώθη εἰς τό τέλος τῆς ζωῆς του, ἀλλ’ ὅμως ἐδέχθη τήν δοκιμασίαν ταύτην ὡς δῶρον Θεοῦ. Καθώς ἐνθυμοῦμαι, εἰς μίαν ἐξομολόγησιν μοί εἶπε τό ἑξῆς: «Δέν στενοχωροῦμαι διά τό ὅτι εἶμαι τυφλός, τό μόνον πού μέ στενοχωρεῖ εἶναι τό ὅτι δέν βλέπω ποιά εἶναι τά νέα καλογέ-ρια μου». Καί ὅταν πάλιν ἤρχετο ἡ στιγμή τῆς ἀναγνώσεως τῆς συγχωρητι-κῆς εὐχῆς, ἔλεγε: «Νά μέ συγχωρῇς, ἐπειδή δέν βλέπω νά τήν διαβάσω στα ἑλληνικά ἀπό τό βιβλίο, θά τήν πῶ ἀπέξω στά ῥουμανικά».

Ταῦτα  ἐξιστορῷ καί χάριν παρηγορίας πρός τούς πάσχοντας ἀδελ-φούς μας, διά νά φανῇ ὅτι οὐδείς ἐξαιρεῖται τοῦ κανόνος ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, ἀλλ’ οἱ πάντες δοκιμάζονται. Οἱ Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπέστη-σαν φοβερά μαρτύρια καί ἀδίκους θανάτους παρά τῶν συμπατριωτῶν Ἰουδαί-ων· ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη παρ’ αὐτῶν ἐν ἡλικίᾳ33 ἐτῶν· ἡ γεννήσσα καί θηλάσασα τόν Ἰησοῦν Κυρία Θεοτόκος ἐλιποθύμησε κατά τήν Σταύρωσιν καί κατεδιώκετο παρά τῶν Ἰουδαίων, διότι ἐτύγχανε  μήτηρ τοῦ Χριστοῦ· οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐγεύθησαν καί ἐκεῖνοι πικρόν ποτήριον θανάτου, πλήν τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου Ἰωάννου, ὅστις ὑπέστη φυσικόν θάνατον· οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔχουν καί ἐκεῖνοι νά ἐπιδείξουν τά τῆς νίκης των σύμβολα κατά τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως.

Πάντα δέ ταῦτα τά ἐγνώριζεν ὁ Γέρων Σίμων· ἐγώριζεν, ὅτι «ὅν ἀγαπᾷ κύριος παιδεύει» κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, διό καί ἦτο εἰρηνικός εἰς τό πρόσωπον καί τήν ψυχήν. Τήν ἰδίαν ἀντιμετώπισιν εἶχε καί πρός τούς ἔξωθεν πειρασμούς. Καί δέν ἦσαν, ὀλίγοι, ἀλλά πολλοί. Κατέφθανον εἰς αὐτόν διά-φοροι ἄνθρωποι, μέ ξεχωριστούς χαρακτῆρας καί μεγάλα προβλήματα. Κατέ-φθανον ἄνθωποι ψυχικῶς καί δαιμονικῶς διατεταραγμένοι, οἵτινες ἐδημιούρ-γουν ἐνίοτε καί σοβαρά προβλήματα εἰς τούς περί αὐτόν εὐλαβεῖς Μοναχούς καί λοιπούς διακονητάς τοῦ ἀνεγειρομένου Μοναστηρίου του.

 Εἶχεν ὅμως ἐκεῖνος τόν τρόπον, τήν ἐμπειρίαν καί τήν θείαν φώτισιν, ὥστε νά τά ἀντιμετωπίζῃ ὅλα μέ διάκρισιν καί ἀποτελεσματικότητα. Παρά τήν πτωχείαν του, παρέθετε πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἐπισκέπτας καί ὑ-λικήν τροφήν,  κυρίως μέ ὄσπρια, εἰς μίαν ξεχωριστήν τράπεζαν.

Μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, ἡ πρῴην πτωχή ἀσκητική παλαίστρα τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος μετεβλήθη εἰς μίαν ἀνθηράν ὄασιν ἄνωθεν τῶν Ἀθη-νῶν, εἰς σημεῖον ὥστε πολλοί νά ἀποροῦν καί νά θαυμάζουν διά τό μεγαλεῖον τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς δυνάμεως ἑνός καί μόνον ἀνθρώπου, κατά πολλά κεχαριτωμένου καί ἡγιασμένου παρά Θεοῦ.

Μεταξύ τῶν ἐπισκεπτῶν μετέβαινον ἐκεῖσε καί πολλοί ἐπίσημοι ἄν-θρωποι ἐκ διαφόρων περιοχῶν τῆς Ἑλλάδος, κληρικοί τε καί λαϊκοί, οἵτινες εἶχον νά εἴπουν ἀπό ἕν ἤ περισσότερα θαύματα ἀπό τόν Γέροντα Σίμωνα. Εἰς μίαν δέ ἐπίσκεψίν μου εἰς τόν Γέροντα τήν 10ετίαν τοῦ 1970, ἐγνωρίσθην μέ τόν παρά τόν Γέροντα Σίμωνα διαμένοντα διαπρέποντα Ἀρχιμανδρίτην π. Μᾶρκον Μανώλην, μετέπειτα Συντάκτην-Διευθυντήν τῆς ἐφημερίδος «Ὀρ-θόδοξος Τύπος», ὅστις μάλιστα μοί ἐδώρησε τότε καί ἕν βιβλίον διά τόν Ἅγιον Ἐφραίμ τόν Σύρον, ὅπερ καί κατέχω  μέχρι σήμερον εἰς τήν προσωπικήν μου βιβλιοθήκην.

Μετά τήν ἀποφοίτησίν μου ἐκ τῆς Ῥιζαρείου Σχολῆς τό 1974 καί τήν ἐπακολουθήσασαν ἐπί 28μηνον παρατεταμένην θητείαν μου εἰς τόν στρατόν,  λόγῳ τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς εἰς τήν Κύπρον, δέν εἶχον ἄμεσον ἐπικοινωνίαν μέ τόν Γέροντα Σίμωνα. Τοῦτο ὅμως ἐπετεύχθη κατά τήν ἀναχώρησίν μου ἐκ τοῦ κόσμου καί τήν εἴσοδόν μου εἰς τόν Μοναχισμόν. Ἦτο ἀνήμερον τοῦ Προφήτου Ἠλιού (20 τοῦ μηνός Ἰουλίου) τοῦ ἔτους 1977. Τότε συνήντησα τόν Γέροντα διά τελευταίαν φοράν. Μάλιστα, ὑποβαστάζων τοῦτον ὁμοῦ μετά τοῦ π. Ζωσιμᾶ, μετέβημεν ὀλίγον τι ἔξωθεν τῆς Μονῆς, εἰς τόν Ἱ. Ναόν τοῦ γυναικείου ξενῶνος, ἔνθα παρηκολουθήσαμεν τήν Θ. Λειτουργίαν.

Τελουμένης τῆς Θ. Λειτουργίας, παρετήρουν ἐνίοτε μετά μεγάλης προσοχῆς τόν Γέροντα. Οὗτος ἵστατο ὄρθιος, ὡς ἀκίνητος λαμπάς, προσευ-χόμενος ἔμπροσθεν τῆς ἐπί τοῦ τέμπλου Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεο-τόκου. Ὅτε δέ ἦλθεν ἡ στιγμῇ νά ψαλῇ ὁ ὕμνος «Ἄξιόν ἐστιν», τοῦτον τό ἔψαλεν ὁ ἴδιος μέ βροντώδη καί ἐπιβλητικήν φωνήν.

Ἀντιπαρέρχομαι τά ὅσα λοιπά ἐβίωσα κατ’ ἐκείνην τήν ἡμέραν, καθ’ ἥν ἀνεχώρησα αὐθημερόν διά τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐγκατεστάθην μονίμως πλέον εἰς τήν Ἱ. Μονήν τῶν Ἰβήρων ὑπό τήν σκέπην τῆς Παναγίας Πορ-ταϊτίσσης, διάγων 43 ἐν ὅλῳ συναπτά ἔτη ἀπό τότε μέχρι σήμερον. Κατά τό τό διάστημα τῶν πρώτων μηνῶν τῆς διαμονῆς μου εἰς τήν περιώνυμον ταύτην Μονήν, ὁ διορατικός Γέρων Σίμων, ἐφανέρωσεν ἐν ἐνυπνίῳ εἰς στενόν συγγε-νικόν μου τήν ἐνταῦθα διαμονήν μου, ἵνα μή λυποῦνται οἱ ἰδικοί μου διότι δέν ἐγνώριζον τό ποῦ εὑρίσκομαι.

Εἰς τόν Ἄθωνα προσῆλθον διά Μοναχοί καί ἄλλοι ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι εἶχον πνευματικήν σχέσιν μέ τόν Γέροντα Σίμωνα, οἴτινες ἐξιστόρησαν καί συνεχίζουν νά ἐξιστοροῦν τά ὅσα θαυμαστά ἐβίωσαν πλησίον του.

Ἀπ’ ὅτι ἐπληροφορήθην παρά τινων ἐξ αὐτῶν, ὁ ἀοίδιμος Γέρων Σίμων εἶχε μεγάλην δοκιμασίαν εἰς τό τέλος τῆς ζωῆς του· τοῦτο πληροφορούμεθα καί ἀπό μίαν μαρτυρίαν ἐξ ὁμιλίας τοῦ ἐν ζωῇ ὀνομαστοῦ Πνευματικοῦ τῶν Ἀθηνῶν π. Σαράντη Σαράντου, ὅν ηὐτύχησα νά ἔχω καθηγητήν εἰς τήν Ῥι-ζάρειον Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν κατά τά ἔτη 1970-1974, δημοσιευθεῖσαν μάλιστα καί εἰς τόν Γ΄ τόν τοῦ π. Ζωσιμᾶ διά τόν Γέροντα Σίμωνα.

Καθώς λέγει οὗτος, περί τό 1985 εἰς τόν Ἅγιον Παντελεήμονα τῆς Πεντέλης μερικά πνευματικά τέκνα τοῦ Γέροντος, ἐκμεταλλευόμενα τήν «ἀ-δυναμίαν» του, ἐδημιούργησαν σάλον, ὑποστηρίζοντα ὅτι δῆθεν εἶχεν ὑποστῆ ἐγκεφαλικήν βλάβην, παρεξηγοῦντα τάς συμβουλάς του. Ὡς τόσον, καθώς σημειοῖ, ὁ Θεός ἐπέτρεψε ταύτην τήν δοκιμασίαν εἰς τόν Γέροντα· ἀλλά παρά τό γεγονός ὅτι ἦτο κλινήρης, οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι ὠφελοῦντο τά μέγιστα ἀπό τήν παρουσίαν καί τόν λόγον αὐτοῦ. Ὁ ἴδιος δέ ἐπεξηγεῖ αὐτόθι καί μέ σαφῆ τρόπον, ὅτι ἀκόμη καί εἰς τούς Ἁγίους ὁ Θεός ἑτοιμάζει κάθοδον εἰς τήν πορείαν πρός τό ναδίρ, ἵνα ἴδουν τοιαύτας δοκιμασίας, αἵτινες ἰσο-δυναμοῦν μέ κάθοδον εἰς τόν ᾍδην, ὥστε να εἶναι εἰς θέσιν, ὅπως καί ὁ Γέρων Σίμων, νά ἀνυψοῦνται μέ τήν χάριν καί τήν ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προάγοντες καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ὁμολογουμένως, ὁ π. Σαράντης ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον, καθότι παρό-μοια περιστατικά ἀναγινώσκομεν εἰς τά Γεροντικά ἀναγώσματα καί τούς Βί-ους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας· ἄλλως τε καί ἡμεῖς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐγενόμεθα μάρτυρες ἀναλόγων καταστάσεων, διά τοῦτο ὀφείλομεν νά εἴμεθα λίαν προσεκτικοί εἰς τάς κρίσεις μας, διά νά μή λυποῦμεν τόν θεόν καί τούς ἁγίους Του.

Ὁ Γέρων Σίμων ἦτο Ὅσιος καί τοιοῦτος παραμένει εἰς τήν μνήμην μας. Τό θέμα τῆς ἁγιοκατάξεως αὐτοῦ εἶναι θέμα τυπικόν καί πιστεύομεν ὅτι θά γίνῃ ἐν καιρῷ, ὥστε νά γνωρισθῇ περισσότερον μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἐάν ἐγένετο μία καθυστέρησις εἰς τοῦτο, φρονῶ ὅτι τοῦτο συνέβη καθότι ἐν μέρει παρημελήθη οὗτος ἤ καί ὅτι προσέκρουσεν εἰς τό φαινόμενον τοῦ Γε-ροντισμοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἔντονον εἰς τάς ἡμέρας μας.  Ὅμως, ὁ Γέρων Σί-μων, δέν ἀνήκει εἰς μίαν στενήν ὁμάδα ἀνθρώπων, ἀλλ’ εἶναι ἀνήρ κοινῆς ἀποδοχῆς ἀπό τό σύνολον τῶν ὅσων τόν ἐγνώρισαν καί ὅσων ἔγραψαν περί αὐτοῦ.

Πρό μηνός ἐπεκοινώνησα μετά τοῦ Δρος κ. Χαράλαμπους Μ. Μπού-σια, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας καί δή ὑμνο-γράφου τῶν νέων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅστις συνέγραψε καί μίαν Ἀκο-λουθίαν διά τόν Γέροντα Σίμωνα, ἐκδοθεῖσαν θείῳ ζήλῳ παρά τοῦ πιστοῦ του ὑποτακτικοῦ Μοναχοῦ Ζωσιμᾶ. Τόν παρεκάλεσα μάλιστα ἐάν ἠδύνατο νά παρευρίσκετο μεθ’ ἡμῶν κατά τήν σήμερον ἡμέραν καί ἔλεγε καί ὁ ἴδιος ὀλί-γα τινά. Εἰς τό ἄκουσμα καί τήν πρόσκλησιν ἐχάρη καί ηὐχήθη ἀπό καρδίας διά τήν ἐπιτυχίαν τῆς ἐκδηλώσεως ταύτης· ἐξέφρασεν ὅμως τήν λύπην του διά τήν ἀδυναμίαν  νά προσέλθῃ ἐνταῦθα λόγῳ,  μεταβάσεώς του εἰς Κύπρον.

Ἐνδιαφέρον εἶναι, ὅτι εἰς ἕνα καλαίσθητον τόμον τοῦ Δρος Χαραλάμ-πους Μ. Μπούσια: «Μυρίπνοα ἐξ  ὕμνων ἄνθη», προσφερόμενα τῷ Ἁγίῳ Καρυστίας κῳ κῳ Σεραφείμ, ἐκδοθέντα ἐν Ἀθήναις τό 2018 ὑπό τοῦ Ἀρχιμ. π. Παντελεήμονος Δ. Πούλου, ὑπάρχει ἕν ὡραιότατον σκαρίφημα ἔνθα ἀπει-κονίζονται ὑπεράνω τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Λευκῶν Εὐβοίας τρεῖς σύγχρονοι Γέροντες: ὁ  Ἅγιος Πορφύριος (εἰς τό μέσον), π. Σίμων Ἀρ-βανίτης (δεξιᾷ) καί π. Ἀγαθάγγελος Μιχαηλίδης (ἀριστερᾷ)· δεῖγμα καί τοῦτο τῆς πνευματικῆς καί ἀδελφικῆς συνεργασίας, ἥν εἶχον εἰς τήν ἐποχήν των. Νά ἔχωμεν τάς εὐχάς των καί νά πρεσβεύουν ὑπέρ ἡμῶν!