Άτολμες δοκιμές και αδικαιολόγητες υπαναχωρήσεις απροκάλυπτα δείγματα καταφρόνησης του λαού - Του Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου

Άτολμες δοκιμές και αδικαιολόγητες υπαναχωρήσεις απροκάλυπτα δείγματα καταφρόνησης του λαού

Του Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως 

και Πολυκάστρου κ. Δημητρίου

  

«Μήπως ἡ ἔκπτωση τοῦ θρησκευτικοῦ καί

ἐθνικοῦ στοιχείου, πού εἶναι ζυμωμένα μέ τήν

ἱστορική συνείδηση τῶν λαῶν, ἐξυπηρετεῖ τά

συμφέροντα τῶν μονοπωλίων πού δέν ἔχουν

καμμία πατρίδα καί καμμία θρησκεία (ἐκτός ἀπό

ἐκείνη τοῦ κέρδους), γιατί ἔτσι ἐλαττώνεται ἡ

ἠθική ἀντίσταση τῶν λαῶν στίς κερδοσκοπικές

τους ἐπιθέσεις;»

Ἐπιβεβαιώνεται χίλιες φορές στίς τραγικές του ἐκτιμήσεις ὁ σύγχρονός μας νεοέλληνας φιλόλογος, ἱστορικός καί λογοτέχνης Σαράντος Καργάκος (+2019).

Σέ τοῦτο τό δύστηνο ἔτος, μέσα στά τόσα “…νομοσχέδια” ἀποτολμήθηκε τό φετινό Ἀπρίλη καί ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας καί τῆς βεβήλωσης τῶν τάφων.

Χωρίς νά ὑπολογιστεῖ ὁ ἀντίκτυπος τοῦ παραλογισμοῦ καί τῆς αὐθαιρεσίας ἐνάντια στό πολυτιμότατο καί ὑπερασπίσιμο ἀγαθό τῆς στοιχειώδους κοινωνικῆς γαλήνης.

Μέ αἰτιολογικό πρόσχημα μιά ὀλιγαρχική ἰδεοληψία πού μεταφράζεται σύν τοῖς ἄλλοις καί σέ “στρατευμένη ἀποθρησκειοποίηση τῆς λαϊκῆς πλειοψηφίας”, σέ καταφρόνηση τοῦ λαϊκοῦ παραδοσιακοῦ πολιτισμοῦ καί ἀντιποίηση τῆς δυνάμει λαϊκῆς κυριαρχίας.

Ἦταν τό προανάκρουσμα (δέν ἀποκλείεται μάλιστα νά ἦταν ἄλλοθεν ἐντεταλμένο αὐτό τό πρῶτο βῆμα), ὥστε νά ἀποθρησκειοποιηθεῖ τό νομικό πλαίσιο τῆς χώρας μας ὡς πρός τή στοιχειώδη προστασία τῆς παραδοσιακῆς μας πίστης.

Καί νά διευκολυνθεῖ σταδιακά κάθε ἐπιθετικότητα “θρησκειακῆς βίας”, αὐτό πού τό δοκίμασαν πολύ πικρά ἄλλα Εὐρωπαϊκά κράτη καί ἀναγκάστηκαν ἐπειγόντως νά εἰσαγάγουν αὐστηρότερο νομικό καθεστώς κοινωνικῆς προστασίας.

Ἐπειδή ἔνιωσαν τήν εὐθεία ἀπειλή καί προσβολή τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης ἀπό τήν αὐτοδικία καί τή γενικευμένη ἀνομία κατά τῶν στοιχειωδῶν θρησκευτικῶν ἀγαθῶν, χωρίς καμιά θεσμική πολιτική νομική προστασία.

Εἶχαν χαλαρώσει τούς νομικούς θεσμούς, μέ σκοπό νά διευκολύνουν τήν εἰρηνική συμβίωση μέ τίς μουσουλμανικές κοινότητες πού εἶχαν εἰσρεύσει στό ἔδαφός τους, ὥστε νά τίς ἐνσωματώσουν (π.χ. ἀπό τή Β. Ἀφρική στή Γαλλία ἤ ἀπό τίς πρ. βρετανικές ἀποικίες στή Μ. Βρετανία).

Καί τελικά ἀναγκάστηκαν ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐξαιτίας τοῦ μουσουλμανικοῦ ριζοσπαστισμοῦ, νά ἀναθεωρήσουν κάθετα τά μέτρα νομικῆς προστασίας, μέχρι καί τά ἄμεσα μέτρα ἀστυνομικῆς ἐπιβολῆς (τέτοια μέτρα εἶχε νά δεῖ ἀπό τό Μεσοπόλεμο ἡ Εὐρώπη, καί τά εἶδε στίς μέρες μας).

Αὐτήν τήν ἐξαναγκασμένη πολιτική ἀναθεώρηση, μέ στόχο τήν κοινωνική προστασία καί εἰρήνη, ἐπικαλέστηκε καί ὁ σημερινός ἁρμόδιος Πολιτειακός παράγοντας, ἀναφερόμενος ρητά στίς ἄμεσα πρόσφατες Εὐρωπαϊκές ἀναλογίες (πέντε Εὐρωπαϊκά κράτη γιά τό νομοθετικό πλαίσιο γιά τή βλασφημία τῶν θείων).

Πράγματι, ἡ σημερινή πολιτική ἡγεσία τοῦ ἁρμόδιου Ὑπουργείου φάνηκε πρός ὥραν πρόθυμη νά ἐπανορθώσει τό κληρονομημένο πολιτικό λάθος, ὑπολογίζοντας πεντακάθαρα τίς κοινωνικές παραμέτρους.

Ὁ Ποινικός Κώδικας καί ὁ Κώδικας Ποινικῆς Δικονομίας εἶναι ἐργαλεῖα κοινωνικῆς εὐνομίας.

Καί ἡ κρατική-νομική προστασία τῆς ἀναγνωρισμέννης θρησκευτικῆς κοινότητας καί τῶν πιστευμάτων της ἀπό κάθε λογῆς βεβηλώσεις δέν εἶναι “θεολογική πρακτική”, ἀλλά στοιχειώδης κοινωνική προσφορά τοῦ κράτους, κάθε εὐνομούμενου κράτους, πρός τό λαϊκό σῶμα.

Συνιστᾶ προστασία τῶν ἱερότερων ἀναγκῶν τοῦ κοινωνικοῦ σώματος (π.χ. ἀπό τίς βεβηλώσεις Ἐπιταφίων, καταστροφές ναῶν καί προσκυνημάτων, διαταράξεις θρησκευτικῶν συναθροίσεων, πού ὅλα αὐτά τά δοκιμάσαμε πολύ πρόσφατα ὡς χώρα καί λαός).

Πολύ σωστά ἐπισήμανε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν & πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος καί συνακόλουθα τό ἐπανατόνισαν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖος, ὅπως καί οἱ Σεβασμιώτατοι Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ καί Ν. Κρήνης & Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστῖνος μέχρι στιγμῆς. Εἴχαμε μιά λιτή καί ξεκάθαρη διάγνωση: ἀπό τή νομική δίωξη τῆς βλασφημίας καί τῆς βεβήλωσης τῶν κοιμητηρίων δέν “προστατεύεται” ὁ ἀπερινόητος καί ἀπροσδεής Θεός μας, ὅπως ἐπίσης δέν προστατεύεται καθ᾽ ἑαυτόν κανένας νεκρός.

Ἡ κοινωνία εἶναι αὐτή πού διασφαλίζεται καί ὠφελεῖται, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία εἶναι αὐτή πού στοιχειωδῶς προστατεύεται μέ τέτοιες ἀναγκαῖες νομοθετικές ἀσφαλιστικές ρῆτρες.

Ἡ ποινική δίωξη τῆς βλασφημίας τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων καί τῆς βεβηλώσεως τῶν μνημάτων δέν συνιστᾶ θρησκοληψία μιᾶς εὐνομούμενης πολιτείας, ἀλλά ρωμαλέα ἀποτροπή τῆς ἀντικοινωνικῆς ἀναίδειας καί κακοβουλίας καί ἀδικοπραγίας ὅσων θά τολμοῦσαν νά μήν ὑπολογίζουν “οὔτε ἱερό οὔτε ὅσιο” τῶν ἀναγνωρισμένων θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί τῶν στοιχειωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ἄν θέλουν οἱ τολμητίες τῆς ἰσοπέδωσης νά μιλήσουμε θεολογικά, θά τούς ποῦμε πολύ ἁπλά (στά λησμονημένα ἑλληνικά) ὅτι ὁ ἀποκαλυμμένος Τρισάγιος Θεός τῆς πίστης μας εἶναι ἄκτιστος καί ἀπαθής. Τό ξανατονίζουμε, μήπως καί ἀφυπνιστοῦν οἱ ὑπεύθυνοι ἀπό τήν ἀντιλαϊκή πολιτική ὑπνηλία.

Δέν ἀπειλεῖται ὁ Θεός, ἀλλά μέ τίς ὕβρεις τῶν θείων καί τίς καταπατήσεις τῶν μνημάτων βάλλεται εὐθέως ἡ ἀτομική θρησκευτική ἐλευθερία καί τά ἐλάχιστα ἀνθρώπινα δικαιώματα τῆς διακοινωνίας καί ἡ διακοινωνική συνεπιβίωση.

Δυστυχῶς ἐμεῖς, οἱ ἐντολεῖς τῆς ἐντεταλμένης δημοκρατικῆς πολιτείας ὡς κοινωνικό σῶμα, ἀπειλούμεθα ἀπό τίς βεβηλώσεις τῆς κάθε ἰδεολογικῆς ἤ πρακτικῆς ἀφροσύνης καί ἀπό τήν ἀδιαφορία τῆς ἔννομης πολιτείας νά προστατεύσει ὡς πρός τοῦτο τή συγκρότησή μας, σέ πεῖσμα τῶν εὐθυνῶν καί ὑποχρεώσεών της.

Κατά συνέπεια, ἡ ξαφνική ὑπαναχώρηση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ δέν ἐρείδεται στό λαϊκό αἴσθημα καί στήν κοινή λογική οὔτε προστατεύει τά δικαιώματα κοινωνικῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ λαϊκοῦ συνόλου καί προστασίας τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης.

Τοὐναντίον συντάσσεται δυνάμει μέ τούς ἀνατροπεῖς τῆς κρατικῆς εἰρήνης καί τῆς διακοινωνικῆς συνοχῆς.

Ναί. Ἀντί τῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ (ἀπό ὅλη τήν πολιτική διαστρωμάτωση, διότι κανείς νοήμων Ἕλληνας δέν καταφάσκει τίς θρησκευτικές ὕβρεις), ἐκεῖνοι προτιμοῦν τούς ἐκκολαπτόμενους ἀνατροπεῖς τῆς κοινωνικῆς ἀποδόμησης.

Μέ ἐργαλεῖο τή νομοθετημένη χθεσινή καί σημερινή ΑΔΕΙΑ γιά τίς ὕβρεις κατά τῆς πίστης μας, ἀκόμη καί τίς ὕβρεις κατά πάσης ἀναγνωρισμένης θρησκειακῆς ἔκφρασης.

Ἡ σώφρων διαφωνία τῆς πλειοψηφίας, μέ τό βλέμμα καθαρό στό παρόν καί τό μέλλον τοῦ τόπου, δέν ἀπειλεῖ τήν κοινωνική συνοχή• τουναντίον τήν ἀσφαλίζει καί προστατεύει ἀποτρεπτικά τήν πολιτισμική ἰδιοπροσωπία ὅλων, πρῶτα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τῶν ἰδίων τῶν μεταναστῶν. Ἐπιτέλους!

Μόνο τά στραβά θά παίρνουμε ἀπό τήν Εὐρώπη; Ἀκόμη καί ἡ καγκελάριος κα Μέρκελ ὁμολόγησε τήν ἀποτυχία τοῦ πολυπολιτισμικοῦ μοντέλου γιά τή χώρα της πρόσφατα (25 Ὀκτωβρίου).

Καί ἐμεῖς θέλουμε νά ἀποδυθοῦμε τελείως, μά τελείως τά στοιχεῖα τῆς δικῆς μας ταυτότητος;

Στίς ὅποιες ἔξυπνες καί ἀποτελεσματικές λύσεις ἤ καί τούς πολιτικούς προβληματισμούς τῆς Εὐρώπης, γιατί νά κλείνουμε τά μάτια μας;
Μᾶλλον χρειαζόμαστε πολύ ἱκανούς ὀφθαλμίατρους γιά τήν ἀποθεραπεία τῆς ὅρασης τῶν πολιτικῶν μας δυνάμεων (ὁμιλῶ γιά ὅραση, ἀφοῦ γιά πολιτική διόραση οὔτε λόγος νά γίνεται…).

Δέν θά παρατείνω τήν ἀντιρρητική μου ἀπέναντι στίς εὐτελεῖς δικαιολογίες πού δέν πείθουν, ἀλλά λειτουργοῦν ὡς ἀτυχεστάτη δικαιολογία πολιτικῆς δυσλεξίας καί δυσπραγίας καί ἀπραξίας.

Θά παραπέμψω κάθε ἐνδιαφερόμενο σέ ἕνα ἐκτενέστερο ἀντιρρητικό μου κείμενο πού δημοσιεύτηκε στίς 13.04.2019 καί μπορεῖ κανείς νά τό ἀναζητήσει στό διαδίκτυο μέ τίτλο «Ἀλλαγές καί ἀνταλλαγές στό νέο νομοσχέδιο-κώδικα ΠΚ-ΚΠΔ (διερευνώντας συνειδητές ἀποδομήσεις μέ προκάλυμμα τόν προοδευτικό μύθο)».